menu

Tess of the d'Urbervilles - Thomas Hardy (1891)

Alternatieve titels: Tess van de d'Urbervilles | A Pure Woman Faithfully Presented | Tess

mijn stem
4,25 (34)
34 stemmen

Engels
Historisch / Psychologisch

508 pagina's
Eerste druk: Osgood, McIlvaine, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Tess is het oudste kind in het boerenarbeidersgezin van John en Joan Durbeyfield. Als haar vader tijdens een ontmoeting met de dominee te horen krijgt dat hij vermoedelijk afstamt van het oeroude geslacht van de familie d'Urberville krijgt hij hoop op verbetering van zijn lot. In de omgeving blijkt een familie te wonen met de naam Stoke d'Urbervilles. Tess wordt eropuit gestuurd om de familierelatie te bevestigen, maar wordt verleid en verkracht door de zoon Alec, raakt zwanger en keert terug naar huis. Na het overlijden van haar zoon gaat Tess werken op een zuivelboerderij waar ze de aandacht trekt van Angel Clare, de zoon van een geestelijke.

zoeken in:
avatar van J.Ch.
5,0
Vanochtend heb ik mij in mijn kamer opgesloten om het laatste deel van dit boek te lezen. Toen ik het eenmaal uit had bleef ik haast verbouwereerd achter. Wat een vreselijk tragisch verhaal!
Nu wist ik al hoe het verhaal zou aflopen. Kort geleden heb ik de gelijknamige miniserie van de BBC gezien, en daar was ik sterk van onder de indruk (absoluut een aanrader). Al lange tijd was ik van plan om het boek te lezen maar ik was er nu wel heel nieuwsgierig naar, bovendien wilde ik ook graag weten of de serie wel recht deed aan het boek. Het is toch altijd een beetje jammer als er voor een verfilming van alles wordt weggelaten (of, vaak veel erger, bijverzonnen) omdat het anders niet genoeg kijkers trekt of zo. Tot mijn opluchting bleek dat hier het geval niet te zijn, en dat is ook helemaal niet nodig. Dit verhaal is zo rijk aan drama en ontwikkelingen dat bijverzinnen volstrekt overbodig is, en omdat het een miniserie is en geen film, is er ook genoeg tijd om het verhaal en de karakters volledig uit te werken.

Tot zover de miniserie, nu het boek. De eerste bladzijden vond ik een beetje moeilijk, ik heb het namelijk in het Engels gelezen en Hardy’s Engels is niet het allermakkelijkste. Maar al snel zat ik zo diep in het verhaal dat ik daar totaal geen last meer van had, sterker nog, ik zag er steeds meer de schoonheid van in. Het verhaal gaat inderdaad in je hoofd zitten en is daar niet meer weg te krijgen, ikzelf werd haast belemmerd in mijn dagelijkse doen en laten omdat ik alleen nog maar wilde lezen. Ondanks het feit dat het lastig Engels was, ik weinig tijd had en het boek bijna 400 pagina’s telt, heb ik het in minder dan een week verslonden. Echter, dit is totaal niet een verhaal waar je vrolijk van wordt. Dit wist ik al, en ik had dan ook sterk de neiging om halverwege maar te stoppen. Niet omdat het me niet meer boeide maar omdat ik zo graag wilde, net als Tess zelf, dat het daar maar kon eindigen en dat Tess en Angel gewoon nog lang en gelukkig zouden leven met z’n tweetjes. Ik leefde heel erg sterk mee met Tess en wilde gewoon het beste voor haar, en ze krijgt zoveel te verdragen! En dan dat nare einde.… Van mij had ze Alec D’Urberville al veel eerder mogen vermoorden, want hij verdiende het zeker. Maar hadden Tess en Angel daarna niet gewoon op de vlucht kunnen gaan, had Hardy ze niet gewoon een kans kunnen geven om alsnog samen gelukkig te worden? Ik neem aan van niet, hij wilde natuurlijk iets zeggen met dit boek en misschien was die boodschap wel verloren gegaan als er toch nog een goed einde was geweest. Gelukkig zijn de scènes in het huis waar ze stiekem verblijven, en later bij Stonehenge, wel erg mooi. Als Angel en Tess zich nooit meer verzoend zouden hebben was dit boek zo tragisch geweest dat zelfs ik het zou hebben laten liggen. Omwille van de spoilertags zal ik maar niet meer verder gaan over het verhaal, bovendien zou je daar nooit recht aan kunnen doen in een bericht als dit. Het is in ieder geval schitterend, met personages die zo levendig zijn beschreven dat je, ik had dat tenminste wel, haast gaat denken dat ze ooit echt geleefd hebben en dat ergens in Engeland hun resten begraven liggen. Hardy’s taalgebruik is zogezegd prachtig als je er eenmaal aan gewend bent, en emoties en dramatische ontwikkelingen volgen elkaar in hoog tempo op zonder, en dat is heel knap, dat het gaat lijken op een negentiende-eeuwse soap. Hoe de schrijver dat voor elkaar heeft gekregen zou ik niet eens kunnen zeggen, maar hij heeft het heel mooi gedaan. Persoonlijk vind ik de dialogen ook heel mooi, die vielen me echt op. Heel goed verfilmbaar, denk ik zo…...

Eenmaal het boek uithebbende bleef ik niet heel vrolijk achter. Wat hierboven gezegd wordt – dat je het boek zult liefhebben én zult haten – kan ik alleen maar beamen. Ik blijf met een haast boos gevoel over – waarom moest het nou zo slecht eindigen? Tess gaat weliswaar vredig haar dood tegemoet, maar ik ga daar niet in mee. Ik had veel liever dat ze samen zouden blijven, ze had het zo verdiend! Maar hoe ik het ook haat dat het zo slecht afloopt – ik moet tegelijkertijd bekennen dat het einde schitterend is. Net als het hele boek trouwens. Waarom hebben er nog maar vijftien mensen op dit boek gestemd?

Dit is het eerste boek dat ik lees van Thomas Hardy. Als de rest ook maar half zo goed is heb ik nog veel om naar uit te kijken. En over een poosje zal ik Tess of the D’Urbervilles weer lezen, en ik zal het, zeker weten, net zo haten en liefhebben als nu.

avatar van Lalage
4,5
Thomas Hardy schrijft ontzettend mooi! Het is romantisch in de klassieke zin van het woord, met een geweldige man die in Tess’ leven komt. Alle meisjes zijn verliefd op hem, maar hij wil natuurlijk met Tess trouwen. Ook zijn er zeer mooie beschrijvingen van de natuur, van vogeltjes, landschappen en spinnenwebben. Het is prachtig om te lezen, zelfs als het gaat om ellendige zaken zoals de intense winterkou. Ik leef ontzettend mee met Tess en hoop steeds dat er betere tijden voor haar komen.

Tess of the d’Urbervilles – Thomas Hardy | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

avatar van manonvandebron
5,0
Er is een gelijkenis tussen deze naturalistische roman en de mythe van Adam en Eva. Wanneer Tess en Angel elkaar ontmoeten tijdens een volksdans, leven ze in een paradijselijke onschuld. Dan verschijnt de slang in de gedaante van Alec. Het gevolg is de zondeval van Tess, die daarna moet werken in het zweet des aanschijns.

Thomas Hardy gebruikte beelden uit de Bijbel, maar zette zich af tegen de dogmatische opvattingen van het anglicanisme en het opkomende methodisme met z’n rondtrekkende boetepredikers. De victoriaanse moraal hanteerde dubbele normen tussen mannen en vrouwen. Angel was ook niet meer “rein”, maar voor een man telde dat slechts als een pekelzonde. Tess was een slachtoffer van verkrachting, maar in de ogen van de maatschappij en de Kerk was ze een zondige, gevallen vrouw. Haar ongedoopte baby mocht niet in gewijde aarde begraven worden.

De schrijver geloofde niet in een almachtige, goede God, maar wel in een universele Wil die aan de oorsprong lag van de schepping. Hij prees de opvattingen van Oud-Griekse filosofen en van de oude natuurgodsdiensten. Vlak voor haar arrestatie ligt Tess als een heidens mensenoffer op een altaar in Stonehenge. Mystieke ervaringen zag hij vooral in de verbondenheid met de natuur. Wanneer hij weerfenomenen en het wisselen der seizoenen omschrijft, is dat geen loze bladvulling. De vrouwen die werken op het veld zijn één met hun omgeving, zoals de arenleessters in het schilderij van Jean-François Millet. Voor de natuur is Tess geen zondige vrouw.

Hardy plaatste z’n verhalen in het Zuid-Engelse platteland. Hij noemde deze streek Wessex, naar het West-Saksische koninkrijk uit de vroege middeleeuwen. Bestaande gemeenten en graafschappen gaf hij fictieve benamingen. Zo staat South Wessex voor Dorset, het graafschap waar hij zelf opgroeide. Tess’ geboorteplaats Marlott is eigenlijk Marnhull. Zij torst haar persoonlijke verleden en dat van haar gedegenereerde adellijke familie met zich mee.

De schrijfstijl is vlot, gevoelvol en meeslepend, met golvende volzinnen en hier en daar een verouderd woord. Dialect wordt vooral gesproken door de volkse nevenpersonages. De verkrachtingsscène - controversieel voor die tijd - wordt in bedekte termen beschreven. Tijdens de moord wordt slechts het standpunt weergegeven van de pensionhoudster, die een bloedvlek op het plafond ziet. Deze terughoudendheid zet de verbeelding van de lezer aan het werk. Stilistisch, verhalend en filosofisch is het een bijzondere leeservaring.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:18 uur

geplaatst: vandaag om 23:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.