Monoloog van Iemand Die Het Gewoon Werd tegen Zichzelf te Praten - Dimitri Verhulst (2011)
Nederlands
Psychologisch
93 pagina's
Eerste druk: De Bijenkorf,
Amsterdam (Nederland)
Het valt niet mee om Senegalees te zijn, of hoer. Seynabou is beide. Ze behaagt opschepperige toeristen, laat zich regelmatig huwelijksaanzoeken in het gezicht lallen en heeft een leven dat is voorbestemd om roemloos voorbij te gaan. Tot een klant tijdens één zo’n betaalde liefdesnacht onder tamelijk verdachte omstandigheden het leven laat en die klant ook nog eens een wereldvermaard wielrenner blijkt te zijn. In ''Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten'' keert Seynabou terug naar de nacht waarin haar lot aanvankelijk de goede kant op leek te kunnen kantelen. Terug, en voor het laatst, naar de kamer waarin de dood haar lakens vond. Uitgegeven ter gelegenheid van de 'Literaire Boekenmaand' in de Bijenkorf Boekhandels.
Interessant hoe hij wederom in de huid kruipt van een marginale, ik vind het alleen wat jammer dat hij steevast in het zelfde soort sierlijk geboetseerde taal schrijft. Iets rauwer had allicht beter bij dit personage gepast, maar waarschijnlijk zullen lezers van Verhulst het altijd met gestroomlijnde parafrases van gedachtewerelden moeten doen. Op zich niets mee, maar ik krijg toch het idee dat Verhulst wat te veel aan de oppervlakte blijft. Ik blijf hem echter met veel plezier volgen, want het is gewoon een heel charmante taal waarin hij schrijft.
Ben trouwens ook heel content dat dit boek ineens gewoon bij de AKO bleek te liggen.