menu

La Maladie de la Mort - Marguerite Duras (1982)

Alternatieve titel: De Ziekte van de Dood

mijn stem
3,67 (3)
3 stemmen

Frans
Psychologisch

60 pagina's
Eerste druk: Gallimard, Parijs (Frankrijk)

Een man betaalt een vrouw om enkele nachten na elkaar bij hem te komen. Hij zal proberen haar te beminnen en lief te hebben. Het verhaal wordt verteld door de vrouw, als een herinnering aan deze nachten.

zoeken in:
...stilte...
U luistert naar het geluid van de zee die begint op te komen. Die vreemde vrouw ligt daar in bed, op haar plaats, in de witte plas van de witte lakens. Die witheid maakt haar vorm donkerder, duidelijker dan een plotseling door het leven verlaten dierlijke duidelijkheid, duidelijker dan die van de dood.

Het bevat bijzonder sterke beelden deze raadselachtige en duistere tekst van Marguerite Duras. Er is zeker een overeenkomst met de late teksten van Samuel Beckett, maar waar bij Beckett zijn personages altijd wat karikaturaal blijven vind ik dit dichter bij de werkelijkheid staan. Ik heb eerlijk gezegd zelden iets gelezen waar zo'n noodzaak vanuit gaat.

Duras beweerde dat ze zes flessen wijn per dag dronk tijdens het schrijven. Moeilijk te geloven zoiets (zelf ben ik al na zes glazen nergens meer toe in staat). Maar blijkbaar moest ze zichzelf uit haar evenwicht halen om in de juiste stemming te komen voor dit werk waarin ze de grenzen van haar kunnen bereikt.

Het lezen van deze korte tekst is juist omdat het zo beknopt is uitnodigend om het meermaals te lezen en nog eens wat langer stil te staan bij een fragment om het beter te laten binnenkomen...

U kijkt niet meer. U kijkt naar niets meer. U sluit uw ogen om u in uw verschil terug te vinden, in uw dood.

Achterin het boek geeft Duras wat aanwijzingen voor een toneelbewerking ervan:

De jonge vrouw van de betaalde nachten zou op witte lakens moeten liggen midden op het toneel. Zij zou naakt kunnen zijn. Om haar heen zou een man lopen terwijl hij het verhaal vertelt.

Door een grote donkere opening zou het geluid van de zee komen. Men zou steeds dezelfde zwarte rechthoek zien, hij zou nooit verlicht worden. Het geluid van de zee zou soms hard, soms minder hard zijn.

Prachtig hoe zij met contrasten werkt, maar ik weet niet of het ooit tot een toneeluitvoering is gekomen (of een film met haar zelf als regisseur). De prikkelende en verwarrende scènes zou het publiek een ongemakkelijke gevoel kunnen geven. Het is allemaal behoorlijk confronterend.

Maurice Blanchot was een bewonderaar van haar en heeft in zijn boek De onuitsprekelijke gemeenschap er een stuk over geschreven. Gelukkig komt hij niet met een analyse of verklaring van het werk en vergroot hij door het oproepen van vragen het mysterie alleen maar:

Wat is dan het verschil tussen deze twee levens, waarbij een de liefde zoekt die hem ontzegd word en de ander, als door een wonder begenadigd, voor de liefde geschapen is, alles van de liefde weet, hen die in hun poging lief te hebben mislukken, oordeelt en veroordeelt, maar, van haar kant, zich alleen aanbiedt om (onder contract) bemind te worden, zonder ooit een teken te geven van haar eigen vermogen om van de passiviteit naar de grenzeloze passie te gaan? Misschien eindigt door deze asymmetrie de nasporing van de lezer, omdat ze ook de auteur ontgaat: ondoorgrondelijk mysterie.

En precies die openheid van het mysterie maakt het als kunstwerk helemaal af...

Gast
geplaatst: vandaag om 22:33 uur

geplaatst: vandaag om 22:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.