Malazan Book of the Fallen 5: Midnight Tides - Steven Erikson (2004)
Engels
Fantasy
698 pagina's
Eerste druk: Bantam Books,
Londen (Verenigd Koninkrijk)
De gebeurtenissen in het boeken spelen zich af voorafgaand aan de vier eerste delen van dit epos. Na decennia van moorddadige oorlog zijn de stammen van de Tiste Edur eindelijk verenigd onder de Tovenaar Koning van de Hiroth, Er is vrede - maar er is een vreselijke prijs voor betaald: een pact gemaakt met een verborgen kracht, een talisman, waarvan de motieven op z'n best verdacht zijn en in het slechtste geval dodelijk. In het zuiden heeft het expansionistische koninkrijk van de mensen van Lether, dat staat te popelen om de reeds lang voorspelde wedergeboorte als een keizerrijk waar te maken, zijn minder beschaafde buren met een niet te stillen honger onderworpen en tot slavernij gebracht. Alle behalve één: de Tiste Edur. Maar het lijkt slechts een kwestie van tijd voordat ook zij ten onder gaan - hetzij door omkoping of door oorlog. Maar als de twee rijken bijeen komen voor een cruciaal verdrag dat geen van beide eigenlijk wil, beginnen oude krachten te ontwaken. Want de komende strijd tussen deze twee volkeren is slechts een bleke afspiegeling van een veel diepere oerstrijd die op uitbarsten staat...
Misschien lag het er (deels) aan dat dit het eerste boek uit de reeks was dat in ik in het Engels las, maar heb me hier toch echt moeten doorworstelen - 2 of mss 3 maand over gedaan...
De grootste hindernis is natuurlijk dat dit boek in essentie een 'stand alone' is: een compleet ongekende wereld, met enkel nieuwe personages (op Trull Sengar na). Combineer dit met Erikson's neiging om tientallen personages tegelijk te introduceren en dan weet je wel dat het echt werken is in het begin van het boek. Je mist ook een band met de karakters (omdat het er zoveel zijn), beetje opnieuw hetzelfde probleem als in het 1e boek dus.
Het goede nieuws is dat de geschiedenis van de Tiste Edur en de Letheri echt wel boeiend is, en ik kan zien dat dit voor het verloop van de serie echt wel een meerwaarde zal zijn, maar voor mij had dit niet in een (dik) apart boek gemoeten. Absoluut lichtpunt in dit boek is wel Trull - waar hij in het vorige boek nogal vlak was, wordt hij hier uitgewerkt tot een rijk geschakeerd personage, dat bovendien fungeert als moreel kompas. Daarnaast is ook Tehol Beddict in combinatie met Bugg absoluut fantastisch en bij tijden ronduit hilarisch. Erikson's humor mag er wezen.
Zoals steeds pakt Erikson op het einde uit met heel wat spektakel, maar wat mij betreft was de aanloop deze keer echt te lang (en de afwikkeling (de oorlog was zo gedaan) te snel en te makkelijk). Waar ik in de vorige boeken (vooral deel 2 en 3) zozeer onder de indruk was van al het vuurwerk dat ik de onlogische wendingen naar het einde toe met de mantel der liefde kon bedekken (zie bv. de fatale timing van Itkovian's finale actie in boek 3, Pormqual's beslissingen en die van zijn leger in boek 2), was dit hier toch veel minder het geval. Sommige acties en personages lijken echt zo nutteloos (en hadden mss wel geschrapt kunnen worden)...
Blij dat ik hierdoor ben dus, maar toch zwakste deel in de reeks tot nu toe vond ik (al zijn er blijkbaar evenzeer mensen die dit het beste deel vinden).