Ik had het me zo anders voorgesteld: boeken schrijven, bloemen kweken, nadenken, Tolstoj lezen, vriendschappen en vergezichten.
Eindelijk de dingen waar het om gaat.
Maar wat gebeurt? Kruiswoordraadsels, cryptogrammen en borduurpatronen.
Albert Heijn, verjaarsvisites, televisie en soms een begrafenis.
Niks bevrijding, niks verdieping. Niets!
Als een boek zo begint moet ik verder lezen. En dat was de moeite waard!
Wat kan die vrouw schrijven:
De dagen spoelen af en aan. Ik bekijk ze met een glazen oog, kauw ze met rubber kiezen en vul alvast twee E's in omdat plaats in Gelderland Epe of Ede is. Als me gevraagd wordt hoe ik me voel, dan wil ik weten hoeveel letters.
In
Over de streep slaat Marijke Höweler een heel andere toon aan dan in haar satirische romans uit de vorige eeuw: dit keer neemt zij zichzelf en haar ouders op de korrel, met bijrollen voor haar jongere broer en zus.
Die hoofdpersonen worden niet gespaard: de opportunistische vader niet, de moeder die altijd de schijn wil ophouden niet en vooral ook de vrouwelijke hoofdpersoon Julia zelf niet, als de vrouw die “niet” moet antwoorden op de vraag hoe ze zich voelt.
De gebeurtenissen uit het heden en de daardoor opgeroepen jeugdherinneringen worden van commentaar voorzien door Julia, die net als de schrijfster psycholoog is, en een (imaginaire?) collega.
Marijke Höweler overleed in 2006. Dit is haar laatste roman. En die is ook geschikt voor mannen.