Homme's Hoest - Willem Frederik Hermans (1980)

Ik ga altijd twijfelen aan auteurs als er meteen in de titel al een spelfout staat.

Hoezo ? Dit is/was correct Nederlands.

De apostrof wordt gebruikt voor de tweedenaamvals-s van woorden die eindigen op a, e, i, o, u of , voorafgegaan door een medeklinkerletter of lettergreepgrens.

Bijv. Opa's huis, Antigone's broer, Leo's auto, baby's kleertjes.

Volgens Woordenlijst Nederlandse Taal 1985.

Edit: Ik zie nu dat je bij een korte e een s aan elkaar moet schrijven. Idiote regel.

Ik hanteer nog steeds de bovengenoemde regel. Zonder uitzonderingen

Overigens, als de klemtoon van Homme op de e ligt, is het ook hedendaags correct gespeld Nederlands.

Voor een moderator van een site over boeken niet echt een slimme opmerking. Geeft een redelijk belezen bezoeker ook een bepaald beeld van het niveau dat er verder aangetroffen kan worden.

Net zoals dit soort reacties een bepaald beeld schenkt (en daaruitvolgend dit bericht ook).

Toevallig dat de nieuwste Onze Taal het hier kort over heeft:

"Over [Homme's Hoest] ontstond in 1980 zelfs een
kleine, maar vinnige polemiek, toen de destijdse taalcolumnist Camiel Hamans in NRC Handelsblad schreef dat de apostrof in de titel van Hermans’ novelle in feite fout was. De schrijver reageerde met de van hem bekende felheid: zag die domme Hamans nu niet dat die apostrof belangrijk was om de betekenis adequaat weer te geven? Het ging immers niet om een zekere Hommes die zou hoesten, maar om de hoest van deze Homme. Ook als betekenisverschil niet in het geding was, bleef Hermans trouwens gehecht aan de apostrof: in 1982 verscheen een nieuwe novelle, Geyerstein’s dynamiek."
("De ideale boektitel", Onze Taal 2006 - 10, pp. 265; ook hier online te lezen)

Als een zekere Hommes zou hoesten, zou het Hommes' hoest moeten worden. Waar Hermans het dan over heeft, ik heb geen idee.

Wel héél toevallig dat ze het daar in Onze Taal nu net over hebben.

Nou, zie het als Hommé. Zoals in Antigone's rust ofzo. De klemtoon op de laatste e. Begrijp werkelijk niet wat er fout aan kan zijn.

Heeft niets met de klemtoon te maken, maar met de uitspraak. Antigone spreek je uit als Antigonee. Als je daar dan Antigones Hoest van maakt, geef je aan dat je het als Antigonuh moet uitspreken. Er staat immers Antigonuhs hoest en niet Antigonees hoest.

Je maakt mij niet wijs dat Hermans wilde dat zijn boek uitgesproken werd als Hommees Hoest. Als ie dat wel bedoelde, dan pas is de spelling goed.

Hermans bedoelt het als een actief gebeuren. Dutch2 schrijft, Zelva leest, Zachary kucht, Hommes hoest.

Tja, die zijn identiek in mijn beleving.

Maar over de motieven des schrijvers valt slechts te gissen. En oordelen lijkt me dan ook onmogelijk.

Ah oké.

De keuze is dan misschien verdedigbaar, maar dat maakt de spelling er natuurlijk niet beter op. Zoveel onduidelijkheid over wat Hermans bedoelt, zal er ook niet kunnen zijn als in het boek overduidelijk wordt dat de beste man Homme heet.




Natuurlijk niet. Maar om daar verder over te praten, is wel erg offtopic.

En wat vinden jullie van de inhoud van het boek?

Toen was Homme's Hoest correct, vandaag de dag niet meer. Moet gewoon Hommes hoest zijn. Net zoals Antigones hoest. Een normaal mens zou gewoon moeten weten dat Antigone als Antigoné en niet als Antigonuh uitgesproken moet worden. Het is dan niet aan de schrijver of wat dan ook om dat aan te geven, maar aan de lezer met zijn eigen inferentie.

Lijkt me.

Verder wel een grappig verhaaltje!

Nee, toen ook niet.

Dit moet zo'n beetje de langstlopende discussie op de site zijn? En dat over een apostrof, heh.

Taaltechnisch heeft Zelva volgens mij gelijk. Tegen het argument van dutch2 pleit dat de naam Homme is en geen Hommes (naar analogie van Zachary kucht zou het dan Homme hoest worden). Verder 'bewijst' de titel van die andere novelle van Hermans, Geyerstein's dynamiek dat Hermans de taalregels met betrekking tot de apostrof aan zijn laars lapt.

Aan de andere kant staat het een schrijver vrij om taalregels los te laten als onderdeel van een bepaalde 'stijl'. Niemand zal bijvoorbeeld kritiek hebben op de schrijfwijze van Het leven is vurrukkulluk me dunkt.

Tuurlijk, maar dit is niet iets waar Hermans zoiets had van 'ik bepaal lekker zelf wel wat ik doe', maar waar hij het met ' zag die domme Hamans nu niet dat die apostrof belangrijk was om de betekenis adequaat weer te geven? Het ging immers niet om een zekere Hommes die zou hoesten, maar om de hoest van deze Homme' probeert te zeggen dat het toch juist is.

Wat wat mij betreft gewoon onzin is. Hermans wist blijkbaar niet dat het als om de hoest van Hommes zou gaan, er Hommes' hoest zou moeten worden geschreven en er derhalve helemaal geen onduidelijkheid over de betekenis kan ontstaan.

Ik kan alleen maar concluderen dat de spelling van het Nederlands niet zijn beste punt was, ook gezien de titels van twee van zijn andere boeken. Wat overigens uiteraard niets zegt over zijn literaire kwaliteiten.

Wel komisch dit: gewoon niet één opmerking over de inhoud van het boek!

Dan zal ik maar het spits afbijten.

Ik weet niet wat het is, maar dit is de tweede novelle van WFH die ik lees, die mij niet zo bijzonder heeft kunnen bekoren. Slecht schrijven kan Hermans niet, vandaar dat ik mijn stem ook gewijzigd heb van 2,5* naar 3*. Ik denk dat het vooral het gebrek aan dialoog is dat mij het gevoel geeft dat er iets in het werkje ontbreekt. Dialoog, voornamelijk die lange intellectualistische waarin de personages hun verwrongen wereldbeeld uit de doeken doen, vind ik persoonlijk misschien wel het handelsmerk van Hermans bij uitstek.

Dat zou mijn relatief lage waardering kunnen verklaren. Want dat andere handelsmerk van Hermans, die defaitistische personages waarvan je mijlenver ziet aankomen dat zij ten onder zullen gaan, de vraag is alleen hoe, zit er namelijk wel duidelijk in. Ook zitten er zo'n tweetal karakteristieke voltreffers van zinnen die Hermans tot zo'n grootmeester maken. Het is allicht het ontbreken van achtergrond van de personages dat het boek weinig grijpbaar maakt. Niettegenstaande sterkt dit het mystieke gehalte van het werkje.

Apart verhaaltje. Taalgebruik is zuiver en er zit geen gram te veel in. Wat dat betreft is dit gewoon een goed geschreven werkje. En ondertussen weet Hermans er nog een verhaaltje uit te krijgen, een redelijke sfeer neer te zetten en iets van psychologie mee te brengen. Maar het is gewoonweg ook niet helemaal mijn smaak en net te kort allemaal om echt te overtuigen en er echt van te kunnen genieten. Tegen de tijd dat je kan worden meegetrokken is het alweer klaar. 3,0*.

Wie dit boek / de kaft voor het eerst voor zijn of haar ogen krijgt, en de apostrof zou ontbreken, dan zou de titel voor meerdere uitleg vatbaar kunnen zijn, en misschien wilde W.F. dat juist vermijden?

(My 2 cents...)

Heb 't ooit wel gelezen, maar weet er helaas geen fluit meer van...

In de jaren 80 had de plaatselijke bieb diverse van deze zwarte (de kleur) novelles van Hermans. Allemaal gelezen, maar net als bij ZAP!, kan ik me van deze novelle niets meer herinneren. Vandaag de dag bevat de bieb in mijn gemeente nagenoeg niets meer van Hermans. Gelukkig heb ik wel enkele romans van Hermans in mijn boekenkast staan.