De Eeuwige Jachtvelden - Nanne Tepper (1995)
Nederlands
Psychologisch
260 pagina's
Eerste druk: Contact,
Amsterdam (Nederland)
De roman 'De eeuwige jachtvelden' zou een kroniek kunnen heten. Van een landschap, van geruchten die de ronde doen over ongelukkige families, maar vooral van een romance. De liefdesrelatie tussen Victor en zijn jongere zuster Lisa doet veel stof opwaaien, in het gezin waarin zij opgroeien, in het bijna uitgestorven dorp Oude Huizen en in de geesten van toevallige passanten. Het boek schetst de eerste stuiptrekkingen der liefde - de kiem van de romance - in de laatste kinderjaren van de held en de heldin, vertelt van het bloeien en verwelken van de adoratie en laat Lisa en Victor tenslotte over aan hun lot, dat geen triest lot genoemd mag worden. Niet de geringste rol in deze roman is weggelegd voor het detail. De trillende vleugels van het waterjuffertje, het insect van het ven. De finesses van een verschiet, ontwaard vanuit een korenveld. De stemming der gelieven, na een doorwaakte nacht.
Overigens kan dit niet anders dan zeer autobiografisch zijn. De overeenkomsten tussen Nanne Tepper en Victor Prijs zijn talrijk. De meest opvallende: de hoofdpersoon hecht erg aan demonstratie en dramatiek; de auteur legt op 10-11-12, op zijn vijftigste, de hand aan zichzelf.
Toch stug doorgelezen, maar het verhaal hing voor mij als los zand aan elkaar. Alle personages waren zó getroubleerd en zo onaangenaam, en dat zonder enige verklaring. Een zuipende dokter, hoe doet die zijn werk? Een bankdirecteur als buurman, waarom wordt die opgevoerd? Allerlei bijfiguren die niks toevoegen. En dan heb ik het niet eens over de hoofdfiguren gehad...
Ik ben niet per se tégen boeken die alcoholisme en incest als hoofdthema's hebben, maar het was allemaal zo leeg en nietszeggend. Interessantdoenerij om te shockeren. Gelukkig heb ik de dikke verzamelbundel met alle drie de romans van Tepper aangeschaft, kan ik het nog eens proberen.
Zijn brievenbundel De Kunst Is mijn Slagveld zou reviaans goed zijn, las ik ergens, waardoor ik ervan uitging dat hij stilistisch sterk uit de hoek komt.
Ik was wel benieuwd naar het werk van Tepper naar aanleiding van de recente podcast aflevering van Boeken FM over het boek De Eeuwige Jachtvelden van Nanne Tepper. Ik had nog nooit van de schrijver opmerkgelijk gehoord en de indruk die ik van hem kreeg was een veelbelovend maar enigszins gefrustreerd auteur die tragisch uit het leven is gestapt. Hij is opgenomen in de bundel De Laatste Deur van Jeroen Brouwers.
Zijn brievenbundel De Kunst Is mijn Slagveld zou reviaans goed zijn, las ik ergens, waardoor ik ervan uitging dat hij stilistisch sterk uit de hoek komt.
Ongetwijfeld heb ik het essay over Tepper gelezen in de laatste versie van De Laatste Deur, dat staat me niet meer bij. De aflevering van Boeken FM was me ontgaan, die zet ik gauw eens op.
Wat ik zeg: ik wilde het mooi vinden; dit boek wordt op Goodreads goed beoordeeld. De berichten over het brievenboek waren me ook opgevallen, zo kwam ik bij 'm uit. Maar ben wel veel van m'n enthousiasme verloren na deze leesbeurt.