Lonesome Traveller - Jack Kerouac (1960)
Alternatieve titel: Eenzame Reiziger
mijn stem
7 stemmen
Engels
Autobiografisch
182 pagina's
Eerste druk: Grove Press,
New York (Verenigde Staten)
'Lonesome Traveller' is een verzameling van dagboekstukken die Kerouac schreef over zijn reizen door Amerika en diverse andere dingen die hij heeft meegemaakt, zoals; op een trein staan terwijl de cactusvelden langsrazen, zijn eerste stierengevecht in Mexico, zijn opiumgebruik, en zijn verliefdheid op Montmarte.
0
geplaatst: 18 maart 2022, 15:38 uur
Jack Kerouac schreef passages waardoor je naar adem hapt - NRC € T
er gelegenheid van zijn honderdste geboortedag is zijn Eenzame reiziger in vertaling verschenen, een verzameling non-fictiestukken geschreven in – spontaneous prose.
On the Road (1957) was de bijbel van de Beat, maar Capote geloofde geen seconde dat Kerouac iets van waarde had toegevoegd aan het literaire landschap. Hij zou de enige niet zijn. Charles Bukowski meende dat Kerouacs faam slechts te danken was aan zijn rodeo-cowboy-looks, James Baldwin nam aanstoot aan Kerouacs portrettering van de ‘happy Negroes’ en hun vermeende nobele lijden, John Updike schreef een vileine satire, om pas later toe te geven dat hij jaloers was geweest op Kerouacs succes.
1
geplaatst: 23 juni 2022, 11:19 uur
Ik leg zelden een boek weg, maar bij de Eenzame Reiziger helaas wel. Vond het - in tegenstelling tot On The Road - niet om door te komen. Het boek leest als een stream of consciousness van een iemand in een psychose. Het is in ieder geval geen leesvoer voor net voor het slapen gaan, zoals deze zin op p. 104 illustreert:
Niet echt een aanrader dus, maar misschien heb ik in het tweede deel nog iets prachtigs gemist..
Nu dus SF-mijlmaal 9,3 en wat voor een sombere kleine hoofdstraat, o mijn god, waar de mist landinwaarts rolde en de kleine neoncocktails met een kleine kers op een tandenstoker en de sombere mistig groene Chronicles voor tien cent in een blikken bak op de stoep, en dan de bars waar dikke oud-militairen met vettig haar zitten te drinken en oktober in de biljartzaal en alles, waar ik vaak iets te knabbelen haalde of snel een snoepje at als ik als spoorwegarbeider even pauze had als spoorwegarbeider die ontvankelijk was voor alle verlorenheid aan deze kant, de menselijke kant, en die dan door moest naar de andere kant, een mijl naar de baai, naar de grote slechthuizen van Armour & Swift waar ik de nummers van de met vlees beladen koelwagens opschreef en soms opzij moest stappen en wachten terwijl de forensentrein aankwam en een paar keer van spoor wisselende en de remmer of machinist zei dan altijd welke wagons moesten blijven en welke weg moesten.
Niet echt een aanrader dus, maar misschien heb ik in het tweede deel nog iets prachtigs gemist..
* denotes required fields.
* denotes required fields.