The Sisters Brothers - Patrick deWitt (2011)

Altijd leuk om zo'n ouderwets, avontuurlijk jongensboek te lezen! Dewitt vertelt in een strak tempo de lotgevallen van de huurmoordenaars Eli en Charlie Sisters. Ofschoon het niet bepaald spannend is, weet deze western toch van meet af aan te boeien. Eigenlijk hoop ik echt dat hier een vervolg op komt, want ik zou best nog wat meer willen lezen over dit fascinerende duo. Helemaal m'n ding dit verhaal!

Dit is inderdaad een heerlijk avonturenboek!

Eli Sisters, de hoofdpersoon, is geen klassieke revolverheld. Hij is onzeker, doet aan de lijn en masturbeert… (schiet in de lach). Dat associëren mensen niet met John Wayne.

Dat zei schrijver DeWitt toen ik hem een tijd geleden in Amsterdam sprak. Het interview, onder meer over een verfilming en een nominatie voor beste historische roman - ondanks feitelijke onjuistheden - lees je via de link hieronder.

boek interview: Een interview met de auteur van De gebroeders Sisters - Patrick DeWitt: 'Mensen associ?ren een masturberende desperado niet met de klassieke revolverheld.? - 8weekly.nl

Dit is nu echt een boek dat je met een grijns dichtslaat. Heerlijke personages, grappige dialogen en een fantastische schrijfstijl

Na dezelfde gebeurtenissen heb ik ook overwogen een halve punt hoger te geven, maar hoe vakkundig, humoristisch geschreven het verhaal ook is, op de één of andere manier raakt het me uiteindelijk over het geheel genomen te weinig. Misschien omdat 'Western' mijn genre niet is.
Gezien de vakkundigheid geef ik 3,5* want evengoed wilde ik weten hoe dit afliep. Waarbij ik het respect van de gevreesde broertjes voor hun moeder zowel erg grappig als een mooi slot vond.

Heerlijke western, die (bijna) alles biedt wat je van zo'n boek verlangt. Leuke personages, geweldige dialogen, boeiend plot met ook nog wat verrassingen, humor, ontroering en overtuigende couleur locale. Maar het sterkste van dit boek is het oog voor detail.

Een kort uitstapje naar details

Details zijn het fundament waarop een auteur zijn autoriteit bouwt. Als een auteur een paar aardige details neerpent over het Rome van 1494, dan geloof in je de kennis (en dus autoriteit) van de auteur, en laat je je verder vol vertrouwen door hem meenemen. Zijn het details die iedereen al kent (dat de Tiber toen ook al door Rome stroomde) of laat hij elk detail weg, dan plaatst de auteur zich op dezelfde hoogte als de lezer en kan hij zijn autoriteit gedag zeggen.

Zoals zo vaak is het hier een kwestie van evenwicht. Sommige schrijvers willen zo graag hun autoriteit opleggen, dat je in een boek over een 19e eeuwse suikerfabrikant echt alle ins- en outs over de toenmalige suikerproductie te slikken krijgt. Boring dus. Andere schrijvers denken indruk te maken door vooral veel jargon te gebruiken, wat misschien wel overtuigt maar waar je als lezer uiteindelijk rode vlekken van krijgt.

Patrick de Witt vermijdt deze valkuilen door het plaatsen van een paar geweldige details. Mijn favoriet daarvan is de beschrijving van een duel. Een geharde staljongen tegen een keurige mijnheer, de afloop lijkt vast te staan. Het detail waardoor ik echt werd verrast is het volgende (helaas moet ik hier spoileren): Nadat de staljongen de heer heeft neergeschoten, raakt deze zo in paniek, dat hij per ongeluk nog een keer schiet, recht in de scheen van een vrouwelijke toeschouwer.

Ik weet niet of dit idee van deWitt zelf is of dat hij het weer ergens heeft gelezen, maar ik zag het al helemaal voor me. En was ik al niet overtuigd van de autoriteit van deWitt, dan was ik het nu wel.

Einde van het uitstapje

Het enige mindere aan dit boek, afgezien van de vergezochte titel, vind ik de ongeloofwaardigheid van de broers. Hun welbespraaktheid, zowel in dialoogvormen als hun gedachten, past totaal niet bij twee huurmoordenaars. Ik las hierboven iets over de broers Coen, en daar kan ik me wel in vinden. Maar die gekunstelde manier van praten en denken schept wel wat afstand, zodat het boek me iets minder ontroerde dan had gekund.

Maar dan nog, heerlijke western!

Herlezen, omdat ik vond dat ik de vorige keer teveel puzzelstukjes niet of verkeerd begrepen had. Het heeft mijn waardering voor het werk alleen maar doen toenemen. Mooi is dat je het zowel als een spannend jongensboek kan lezen als een gelaagde literaire roman. Onverwacht gevoelig ook, en dat ondanks de volstrekt absurde gebeurtenissen en het opzettelijk geconstrueerde ervan.

Wat een verrassing dit boek! Zonder deze site had ik het niet gelezen, want ik kende het eerlijk gezegd niet. Boekmeter bedankt ?.

Het staat bol van de mooie sfeerbeschrijvingen van het wilde westen rond 1850. Maar daarbij komt voor mij het sterkste punt van dit boek, de humor. Echt ongeëvenaard, ik heb regelmatig hardop gelachen tijdens het lezen. Ik kan vele voorbeelden noemen, maar het relaas van Hermann Kermit Warm over zijn jeugd tot het moment van zijn ontmoeting met de gebroeders was 1 van de hoogtepunten. Een willekeurig voorbeeld, want het was een aaneenschakeling van prachtige anekdotes: "In het begin stal ik alleen het strikt noodzakelijke. Een brood hier, een deken daar, een paar wollen sokken - kleine dingen die niemand ontzegd zouden moeten worden. Maar met elk nieuw vergrijp werd ik listiger en overmoediger en ook hebzuchtiger; na een tijdje jatte ik alles wat los en vast zat, alleen maar voor het boos genoegen wat het me verschafte. Ik stal spullen die me onmogelijk van nut konden zijn. Een paar damesschoenen. Een wieg. Op zeker moment rende ik een abattoir uit met een afgehakte koeienkop in mijn armen. Waarom in vredesnaam? Welk functioneel doel zou die kunnen dienen? Toen hij te zwaar werd heb ik hem in een rivier gegooid".

De vele fraaie karakters en settings maken het af. Het echte wilde westen met de paarden, goudzoekers, revolvers, dames van lichte zeden, alles komt voorbij. Tenslotte is het veranderingsproces van met name broer Eli mooi beschreven. Zijn twijfels over hun daden. Zeker nu hij met Warm een doelwit heeft die louter bestraft moet worden vanwege zijn kennis en kunde gaat het echt wringen. Het feit dat hij stiekem zachtaardige gevoelens heeft kwam daarvoor al mooi naar voren in zijn relatie met zijn, in feite waardeloze, paard ?.

Dit boek krijgt van mij een welverdiende plek in mijn persoonlijke top 10.