Sinds het geweldige en tot nu toe ongeëvenaarde The Heart is a Lonely Hunter ben ik een enorme liefhebber van de verhalen van Carson McCullers. Ook dit verhaal is weer prachtig. Inmiddels is het recept van McCullers bekend. De verhalen spelen zich af in het diepe Zuiden van Amerika. Eenzaamheid en frustraties van haar hoofdrolspelers zijn alom vertegenwoordigd. Maar hieraan voegt McCullers altijd iets eigens toe, iets van warmte, iets liefdevols, waardoor je van haar karakters gaat houden. Je kunt ondanks hun schimmigheid, vuile spelletjes of onhandigheid altijd sympathiek voor ze opbrengen.
Zo is een van de hoofdrolspelers een simpele soldaat genaamd Williams. Alles wat hij doet lijkt hem te overkomen. In zijn ogen schuilt de blik van een mak dier. Maar zijn invloed is in het verhaal groot. Hij voelt zich aangetrokken door de bloedmooie, en ietwat domme, vrouw van de kapitein die op zijn beurt weer gevoelens heeft voor de vrijers van zijn vrouw. Opmerkelijk en bijzonder knap: in de eerste alinea's van het verhaal geeft McCullers een deel van haar plot prijs, een subtiele hint naar iets dat ze in de rest van het verhaal uitwerkt en dat pas op de laatste bladzijde volledig uitgewerkt is, maar als lezer heb je het continu in je achterhoofd. Het duwt het verhaal voort en binnen no-time, smullend van haar prachtige stijl, heb je het verhaal uit.
Een voorbeeld wil ik hier achter laten, een voorbeeld om van te smullen. In deze woorden omschrijft McCullers de geest van de soldaat: "De geest is als een bontgeweven tapijt waarin de kleuren afkomstig zijn van de waarnemingen van de zintuigen en het patroon het produkt is van de kronkelingen van het intellect. De geest van soldaat Williams was doortrokken van allerlei vreemd getinte kleuren, maar er zat geen lijn in, geen patroon". Om je vingers, spreekwoordelijk dan, bij af te likken.