The Pale King - David Foster Wallace (2011)

Hier praten belastingscontroleurs. Hun job is in de vloed van binnenkomende informatie de belangrijke details te vinden.
Ik heb het gevoel dat een deel van dit boek ook daarover gaat, maar op schrijversniveau: de schrijver wil in één boek een volledige wereld vatten, maar daartoe moet hij vechten met een menigte gedachten en observaties, die allemaal om ter hardst op het blad willen. Dit is een weerkerend thema in moderne romans, die dan ook dikwijls gigantische onafgewerkte projecten zijn, zoals dit boek en “de man zonder eigenschappen” van Musil. Je zou dit type boeken kunnen klasseren onder de noemer: “Asperger tegen de wereld”.


The pale king is een bijtende satire over de Amerikaanse belastingadministratie. Een opzettelijke kwelling voor de lezer, een ergerlijke, maar fascinerende zoo van menselijke freaks, een postmodern gedrocht opgebouwd uit pretentieuze zinnen. Maar ik heb het uitgelezen.

De klotencoronacrisis bracht me tot een volledige (vooral zeer ledige) stilstand. Zo kon, Oxford dictionary in de hand, ik mij wijden aan de studie van dit gedrocht.

Ik ben delen hiervan aan het herlezen als onderdeel van de David Foster Wallace Reader en, net als bij Infinite Jest, is het genieten. Een schrijfstijl die duidelijk verder ontwikkeld is sinds zijn magnum opus (hoewel daar al fantastisch), en voor wie denkt dat het hele boek over de verveling van de Belastingen en financiële administratie gaat: DFW varieert het virtuoos met zijverhalen over bv. een jongetje die als doel stelt om elk deel van zijn lichaam te kunnen kussen, een jong meisje dat opgroeit in een trailerpark, en een onderbreking van DFW zelf die halverwege verklaart waarom hij het boek wilde schrijven. Binnenkort ook maar eens helemaal herlezen!