menu

De Lance Factor - Mart Smeets (2011)

mijn stem
3,19 (8)
8 stemmen

Nederlands
Biografie / Sport

256 pagina's
Eerste druk: Nieuw Amsterdam, Amsterdam (Nederland)

Begin 2011 reed de 39-jarige wielericoon Lance Armstrong zijn laatste profkoers. Mart Smeets kwam in 1993 voor het eerst bij de renner thuis in Austin, Texas; het was een grijze decemberdag, het huis was een puinhoop en de muziek stond snoeihard. Sindsdien spraken ze elkaar meermalen uitvoerig. Smeets maakte de Amerikaan mee voor en na zijn ziekte, tijdens zijn lange heerschappij in de Tour, bij de vorming van Livestrong, en ook in zijn laatste dagen als renner. Armstrong was niet alleen een fenomenale sporter, maar ook een society-figuur, een vrouwenman, vader van vijf, marathonloper, ondernemer en multimiljonair. Mart Smeets blikt in dit boek terug op het wielerleven van Lance Armstrong. Wat voor renner was hij, wat voor ploegmaat, wat voor mens? Waar en hoe won hij? Waarom reed hij relatief zo weinig? Waar heeft hij spijt van? Hoe zag zijn priveleven eruit? Wat is er te zeggen over alle dopingverhalen? Zijn er bewijzen? En bestaat er een Lance-factor?

zoeken in:
3,0
Aardig boek van Lance adept Mart Smeets, die zijn bewondering duidelijk laat blijken. Het is ook wel een mannetje, die Amstrong.
Wat echt ontroerend geschreven is is zijn bezoek aan de Daniel den Hoed Kankercentrum in Rotterdam, de vrijdag voor de tour start in Rotterdam. Als je dat leest krijg e echt een brok in je keel.
Mooi is ook dat je allerlei gebeurtenissen gewoon nog eens op youtube kunt opzoeken (b.v. de strijdt met Marco Pantani op de Mont Ventoux).
Blijft een bijzondere kerel!

avatar van mjk87
3,0
Smeets trok zijn boek terug voor de NS-publieksprijs toen bleek dat zevenvoudig Tour-winnaar Armstrong weleens flink wat geslikt en gespoten had. Waarom ik over die prijs begin? Nou, vooral om de vergelijking te trekken tussen die twee andere sportbiografieën, die nog wonnen ook. Dan is deze Lance Factor wel superieur.

Dit boek is zeker geen biografie, ook niet echt een portret. Wel een poging middels thema's tot de persoon Lance Armstrong te komen. En dat is een prima keuze. Waar je na het lezen een biografie vaak weet wat er in grote lijnen is gebeurd (de details vergeet je vaak weer) maar waar je de persoon niet leert kennen, daar is krijg je in dit boek van Smeets een heel behoorlijk beeld van Armstrong en leer je ondertussen details uit zijn leven kennen. Smeets noemt meestal interessante punten en komt tot een knappe karakterschets. Nu je weet dat hij doping heeft gebruikt is dit zeker niet verouderd. Sterker, die narcistische trekken en de wil om de beste te zijn worden alleen maar bevestigd door verhalen die later naar buiten kwamen. De Mart heeft dat goed gezien. Leuk is te lezen dat hij er gewoon voor uit komt een zeker adoratie voor The Boss te hebben.

Maar het is geen perfect boek. Er zitten ook veel hoofdstukken in waarin personen rond Armstrong - vriend en vijand- worden genoemd en beschreven. Best interessant soms, maar te vaak en te lang achter elkaar. Daarnaast zijn zeker de hoofdstukken over doping nu een beetje oud nieuws en voegen eigenlijk niets meer toe. 3,0*.

Tabula Rasa
Ik heb dit boek niet gelezen, maar het lijkt me dat de hoofdstukken over doping (uit de tijd dat Armstrong nog officieel Tourwinnaar was en de dopinggeruchten niet bewezen/toegegeven waren) juist heel veel toevoegen. Veel mensen waren idolaat van Armstrong en zagen hem als halfgod in koersbroek. Tegenwoordig wordt er alleen nog over de man geschreven als zijnde één van de grootste sportfraudeurs ooit, maar het beeld dat indertijd heerste zal in dit boek toch min of meer weergegeven worden ?

avatar van mjk87
3,0
Tabula Rasa schreef:
Veel mensen waren idolaat van Armstrong en zagen hem als halfgod in koersbroek. ?


Ik begrijp je punt. Alleen zijn deze hoofdstukken vrij van (veel) sentiment en puur op de feiten van dat moment gebaseerd. Die feiten staan nog (deels), maar zijn al wel achterhaald en voegen dus niet heel veel toe.

Wel is het zo dat Smeets inderdaad ook de goede kant van hem noemt. Hoe hij teamgenoten bedankte, maar vooral ook zijn masseur en mecanicien. En hoe hij zich inzette tegen kanker. Je mist wel wat feiten.gebeurtenissen die later bekend zijn geworden, maar het totale plaatje komt nog goed overeen.

Tabula Rasa
Ik zal proberen dit boek nog te lenen in de bieb voor ik van het weekend op vakantie ga. Lijkt me prima vakantielectuur. Eigenlijk vind ik Armstrong na zijn val interessanter dan in de tijd dat hij nog op éénzame hoogte stond. Het was een vrij saaie fietser die nooit echt lef toonde (bijvoorbeeld nooit ook maar geprobeerd de dubbel te winnen, Giro en Tour). Voorheen was ik dus nooit in dit boek geinteresseerd maar nu jij er weer even de aandacht op vestigt krijg ik er wel zin in. Armstrong is in elk geval een wereldtopper op valsspeelgebied, daar kunnen veel van die jankende voetballers nog wat van leren.

Tabula Rasa
Lance Armstrong is onmiskenbaar één van de grootste wielrenners die de wereld ooit gekend heeft, en zeker de saaiste, althans, in deel twee van zijn loopbaan. In een boek over Armstrong valt dan ook niet veel te vertellen over de sensationele zeges van de man, over legendarische bergetappes, over spectaculaire solo's in ijsregen en sneeuwstormen. Hij fietste 5 weken per jaar serieus; 1,5 week vóór en 3,5 week tijdens de Tour de France (en dan nog maar enkele dagen).
De schrijver moet het dus hebben van het leven naast de wielerloopbaan van Armstrong, dat door Armstrongs persoonlijkheid en zijn medische geschiedenis wel interessant is. In dit boek kiest Mart Smeets er voor om per hoofdstukje (stuk of 30) een aspect van Armstrongs leven te pakken, en daar een zelfbedachte "Lance-factor" uit te peuren. De Lance-factor wordt dan ongeveer gezien als de mate waarin Armstrong controle over zijn leven, zijn loopbaan, zijn gezin, zijn vrienden, zijn ploegmakkers, zijn sponsors, zijn alles en nog wat wil uitoefenen. De Lance-factor is de mate waarin Armstrong zijn wil op wil leggen aan de wereld, en die is bij Armstrong erg groot.
Armstrong wordt neergezet als een rancuneus baasje dat slecht tegen verlies kan en altijd wraak wil nemen als hij verslagen is. Een goede eigenschap voor iemand die de top in de sport wil bereiken, een slechte eigenschap voor iemand die een geliefd sporter wil zijn. Dit laatste zeker als je niet in staat bent je rancune te maskeren.
Dit boek is geschreven, of toch gepubliceerd, vlak voor de finale van de dopinggeruchten rond Armstrong, die uiteindelijk tot zijn val leidden. Armstrong heeft nog een paar zeges van voor 1997 op zijn naam staan, de rest is hem ontnomen.
Het is aannemelijk dat Smeets, die een vervelende pedante toon aanslaat in dit boek, niet verwacht had dat Armstrong uiteindelijk pootje gelicht zou worden, maar gezien het ontstellend aantal vijanden dat de oud-coureur tijdens zijn carrière maakte, onder ploegmaten, collega's van andere ploegen, journalisten, officials en zo nog meer, is dit toch ook niet heel verwonderlijk.
Dát Armstrong doping gebruikte stond nauwelijks buiten kijf - alle (sub)toppers in die tijd (en daarvoor en daarna ook nog) gebruikten doping, en bijna allemaal (Ullrich, Zülle, Pantani, Basso, Frigo, Zabel...) zijn gepakt, of uit koers gehaald wegens verdachte omstandigheden. De hele ploeg van Armstrong in zijn gouden jaren inclusief. Dat er dan zo intensief op die ene persoon gejaagd wordt, tot jaren na zijn grote zeges, komt louter door zijn eigen agressieve verweer en zijn eigen akelige bejegening van anderen. (Vergelijk bijvoorbeeld met Virenque, ook zo iemand die duidelijk gedoopt is geweest maar nooit gepakt is: die maakte veel minder vijanden).
Smeets probeert de indruk te wekken dat hij neutraal staat tegenover de dopinggeruchten, en dat je niemand mag beschuldigen als je geen bewijs hebt, maar ondertussen presenteert Smeets zich wel als "goede journalist" die toch echt wel heeft durven vragen aan Armstong of hij doping gebruikte. Maar Armstrong ontkende dan, en meer kun je volgens Smeets niet doen. Gelukkig waren er elders journalisten die dat wel deden en onderzochten hoe één en ander in elkaar stak. Die worden door Smeets dan lafjes "kefhonden" genoemd. Geruchtmakende artikelen tegen Armstrong worden als "niets bijzonders" afgedaan, en Smeets verlaagt zich zelfs door in een boek over Armstrong zijn eigen straatje schoon te vegen en zich te beklagen over mensen die hem geen goede journalist vinden. Op bijna huilerige toon schrijft Smeets over zichzelf dat hij een keurige journalist is die aan journalistieke waarheidsvinding doet op een nette manier.
Hierbij moest ik denken aan hoe Smeets indertijd Jeroen Blijlevens bejegende na, of tijdens, de zwarte Tour van 1998, waarin o.a. de TVM ploeg zwaar onder vuur kwam te liggen. Smeets vroeg aan Blijlevens of hij wel eens doping had geslikt en Blijlevens bekende noch ontkende maar reposteerde met: "Ik ben nooit gepakt". Een beetje journalist vraagt dan door en zet Blijlevens voor het blok: liegen of bekennen. Want het antwoord van Blijlevens was natuurlijk al een verkapte bekenning. Smeets hield gewoon zijn mond dicht en ging simpel een ander vraagje stellen, of maakte een eind aan het interview. Keurige journalistiek, Mart, keurig nette waarheidsvinding. Niet voor niets trok Smeets dit boek snel terug van de lijst voor de NS-publieksprijs toen bekend was geworden dat Armstrong de Sjaak was. Smeets commentaar daarover zegt veel: ''Ik heb dit boek 3 jaar geleden geschreven vanuit mijn werkelijkheid. De waarheid heeft mijn werkelijkheid inmiddels ingehaald". (Dit zei Smeets vóór oktober 2012, terwijl de Tour 2010, en het definitieve afscheid van Armstrong begin 2011 ook in dit boek staan.... drie jaar, Mart ?)
Voor mij is dit het tweede boek van Smeets, en het is me nog minder bevallen dan het eerste. Zoals Smeets op televisie altijd al de aandacht op zichzelf wil vestigen, is het in zijn boeken eigenlijk nog erger. Voortdurend betrekt Smeets zichzelf, zijn geweldigheid, zijn grootsheid, zijn fatsoen, zijn morele superieuriteit en zijn opgeblazen ego in het verhaal. Over Armstrong wil ik nog wel meer lezen, want het is me ook na het lezen van dit boek nog altijd een raadsel waarom iemand die van alles en nog wat dat god en de UCI verboden hebben geslikt heeft en daar aanvankelijk mee wegkwam, na het eind van zijn carrière nog een comeback maakte. Wat hij daar mee wilde bewijzen, hoe dat zich verhoudt tot de Lance-factor, ontgaat me volkomen, en is naar mijn idee Smeets ook volkomen ontgaan.

Informatief, maar tenenkrommend.

avatar van liv2
Tabula Rasa

Zeer verhelderende en boeiende bespreking !

avatar van mjk87
3,0
Tabula Rasa schreef:
want het is me ook na het lezen van dit boek nog altijd een raadsel waarom iemand die van alles en nog wat dat god en de UCI verboden hebben geslikt heeft en daar aanvankelijk mee wegkwam, na het eind van zijn carrière nog een comeback maakte. Wat hij daar mee wilde bewijzen, hoe dat zich verhoudt tot de Lance-factor, ontgaat me volkomen, en is naar mijn idee Smeets ook volkomen ontgaan.


Een mengeling van narcisme en hoogmoedswaanzin, dat leek me wel duidelijk na dit boek.

Tabula Rasa
mjk87 schreef:
(quote)


Een mengeling van narcisme en hoogmoedswaanzin, dat leek me wel duidelijk na dit boek.


Mij lijkt dat in de eerste plaats te kort door de bocht, en in de tweede plaats is het me te gemakkelijk iemand een narcist te noemen en van waanzinnigheid te betichten. In dit boek wordt bijvoorbeeld weer beweerd dat Armstrong de competitie niet kon missen. Zou ook een reden kunnen zijn, die niets met narcisme of waanzin te maken heeft. Verder wordt er aangegeven dat Armstrong met zijn tweede come back wou bewijzen dat hij geen doping gebruikte (echt, dat wordt beweerd in dit boek). Dat kan ik al helemaal niet begrijpen. Volgens mij is Armstrong veel te gecompliceerd om met twee vrij populaire termen te beschrijven. Maar het zou ook kunnen dat je gelijk hebt.

Update: Tijdens het lezen van dit boek kwam ik op het idee dat Armstrong zijn tweede comeback (2009) maakte als soort van charme-offensief. Dat hij ervoer dat in de jaren na het beëindigen van zijn carrière de jacht op hem niet verzwakte of stopte, en hij zichzelf op deze manier 'credits' wilde verschaffen. In dat geval is het natuurlijk puur berekenend geweest om op 38-jarige leeftijd, na drie jaar gestopt te zijn, nog weer terug te komen. Ik weet dat ik indertijd pas bij het bekend worden van zijn come-back sympathie voor de wielrenner Armstrong kreeg, dus het had kunnen werken. Maar ook dit is natuurlijk speculatief, althans in het boek van Smeets komt dit niet naar voren.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:18 uur

geplaatst: vandaag om 13:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.