De Amor y de Sombra - Isabel Allende (1984)

Dit boek, Morten - Anna Levander (2014) en Lord of the Flies - William Golding (1954) zijn onderdeel van de campagne
Nederland leest.
Gedurende de maand november 2016 worden ze door de bibliotheken uitgedeeld aan leden EN niet-leden. Maar je loopt wel de kans dat er eerst naar je mening over een aantal stellingen over democratie wordt gevraagd!

Ik heb nooit echt de behoefte gevoeld om iets van Isabel Allende te lezen, maar als er gratis boeken worden uitgedeeld, zoals bij Nederland Leest, is het toch wel een beetje tegen mijn erecode in om niets mee te nemen. Nu ken ik The Lord of the Flies al en leek Morten me niet heel boeiend, dus werd het toch Allende. Inmiddels is november voorbij, maar als ik mensen in retrospect zou kunnen adviseren, zou ik iedereen toch Golding aanraden.

Mijn grootste kritiekpunt op De Amor y de Sombra (oké, behalve de titel dan, die een candlelight-roman niet zou misstaan) is dat het hele verhaal me volstrekt koud laat. Het kostte me niet veel moeite om het uit te lezen, en voor een actie als Nederland Leest is dat misschien een pluspunt, maar daar staan heel veel minpunten tegenover. Het lijkt wel alsof Allende niet kan kiezen of ze wil schrijven over de liefde of over de schaduw, en dus maar wat van beide doet in een niet zo geslaagde mix. Soms krijg je het gevoel dat de 'verschrikkingen van het dictatoriaal regime' er alleen maar bij gehaald zijn om het liefdesverhaal wat drama mee te geven. Later lijkt het juist weer zo dat Allende bang was dat niemand het boek zou lezen als het alleen maar over politiek ging, en dat ze er daarom maar een tweedehands liefdesverhaal bij gedaan heeft.

Nu moet ik toegeven dat het ook niet helpt dat ik weinig geïnteresseerd ben in Zuid-Amerika, of in revoluties in het algemeen. Chauvinisme is ook iets wat ik zelden kan hebben. Ik heb snel de neiging om met mijn ogen te gaan rollen bij zinnen als: 'Mijn land... mijn land...' snikte ze. Dat met mijn ogen rollen, of tenen krommen, heb ik ook bij andere zinnen genoeg gedaan. Vooral bij de meer romantisch bedoelde scènes. Deken van goedertierenheid, serieus?

Misschien dat het een en ander in de handen van een andere schrijver nog best een goed boek had kunnen worden. Er zijn lijken in een mijn, de hoofdpersonen moeten het land uit gesmokkeld worden, theoretisch voldoende materiaal om wat spannends van te maken. Allende kiest er echter voor om het geliefde vaderland geen naam te geven, en ons ook niet de minste indruk te geven van wat het dictatoriale regime zoal uithaalt, behalve lijken in mijnen stoppen. Nu hebben we twee kleurloze hoofdpersonen die de strijd aanbinden met een volstrekt onzichtbaar regime. Ook de talloze personages die erbij worden gehaald geven het verhaal weinig kleur. Het enige deel van het boek dat me wist te raken was de dood van Javier Leal. Die paar alinea's deden mij veel oprechter aan dan de rest van het boek, maar zijn onvoldoende om het geheel naar een hoger niveau te tillen.

Er moet voor mij wel een hele goede reden komen om ooit nog iets anders van Allende te lezen. Officieel is het tegen mijn principe in om een boek weg te gooien, maar aangezien dit een gratis exemplaar was in een enorme oplage, en ik vrij zeker weet dat ik het nooit meer zal willen herlezen, gaat De Amor y de Sombra richting papierbak.

Dat Het huis met de geesten licht geniaal is, misschien?

Is het opmerkelijk anders dan dit? De beschrijving spreekt me niet bepaald aan en als het vergelijkbaar is met De Amor y de Sombra is 450 pagina's best veel.

De Amor y de Sombra heb ik niet gelezen, maar La Casa de los Espíritus is ongelooflijk briljant, een meeslepende familiekroniek die meerdere generaties overspant, memorabele personages heeft en je inzicht verschaft in de verschillende politieke standpunten van die personages (die hun rol hebben gespeeld in de geschiedenis van Chili).

Ik weet niet of het echt wat voor je zal zijn J.Ch., zie ook mijn bespreking aldaar.

Tsss, we gaan opbieden tegen elkaar.

Tsja, ik heb het stuk van J.Ch. goed gelezen en herken een deel van mijn kritiekpunten op Het huis van de geesten. De kans dat hij het boek helemaal niet zo goed vindt als jij, lijkt me tamelijk groot eerlijk gezegd.

Een beetje discussie kan zeker geen kwaad...
Als ik lees wat eRCee schrijft bij La Casa de los Espíritus, herken ik daar op mijn beurt ook weer behoorlijk veel in (ook dingen die ik hier nog niet eens heb opgeschreven). Dus voorlopig geen Isabel Allende voor mij...

Ik ben wel benieuwd trouwens, heeft dan niemand De Amor y de Sombra gelezen? Het boek is wekenlang gratis weggegeven in de bibliotheek, ik kan toch niet de enige hier zijn die het ook daadwerkelijk heeft gelezen...?

Ik denk dat het boek een bepaalde waarde bezit, maar zoals J.Ch. al eerder zei bevat het voor mij te weinig diepte om het geheel naar een hoger niveau te tillen. Er zitten enkele prachtig beschreven scènes tussen die op zich erg waardevol zijn, maar het verhaal in zijn geheel raakte me niet echt.

Nou, nou. Het is geen Cien Años de Soledad!

In haar debuut La Casa de los Espíritus behandelde Isabel Allende de periode tot 1973, met de coup van Pinochet als climax. Deze opvolger speelt zich af in de jaren daarna, vooral 1978. Chilenen leefden onder een junta, met censuur, onderdrukking, folteringen en vervolging van andersdenkenden.

De schaduwen in de titel zijn letterlijk te zien tijdens een etentje bij kaarslicht, maar ze zijn vooral een metafoor voor de vermiste personen onder het regime. De zoektocht naar Evangelina, een meisje met epilepsie, leidt tot de ontdekking van een massagraf met de lijken van vele dissidenten. De twee hoofdpersonages overbruggen een sociale kloof om elkaar te vinden. Irene is een journaliste uit een rijke familie; Francisco komt uit een gezin van Spaanse emigranten die op de vlucht sloegen voor Franco.

Plaatsnamen worden niet genoemd, met uitzondering van het fictieve dorp Los Riscos. “De generaal” is Pinochet. “De kardinaal” is vermoedelijk gebaseerd op Raúl Silva Henríquez. Bepaalde gruwelijke details worden de lezer niet bespaard. De zwaarwichtige historische en politieke inhoud wordt getemperd door romantische scènes, grappige anekdotes en excentrieke nevenpersonages.