James Worthy - James Worthy (2011)

Hier en daar best aardig, maar verder nogal overated. Been There, done that.

Overschat, overschat: dit boek is toch door iedereen van de pers genadeloos neergesabeld? Herinner me in elk geval een pijnlijke 1* in de Volkskrant.

Dat komt, beste Gotti en Thomzi50, omdat de mensen van De Volkskrant en andere dagelijkse ongein, vaak al lang met pensioen hadden moeten zijn. Ze willen het promiscue en vrije leven van de hoofdpersoon niet begrijpen, maar benijden het des te meer. De heren journalisten willen het boek van Worthy als literatuur beoordelen, aan de andere kant is er voor hun Proza. En er zit niets tussenin. Ze hebben per definitie vaak ook al een hekel aan een roman hetgeen een vertekende recensie oplevert. Per definitie dus ook weg met deze grijze muizen!

Dat terzijde leggend; Kluun liep in het verleden ook al tegen een dergelijke ballotage-misstand aan. Hij had KEVBDD niet bedoel als literatuur maar het werd wél als zodanig beoordeeld. Misschien een verstandige les om óf een leger journalisten in te zetten die wél van deze tijd zijn óf dat journalisten eerst een goed bekijken welke stroming lezers de titel hoopt aan te spreken.

Het boek opent zeer sterk. Humor en veel vergelijkingen komen voor in dit boek. Na een grove vijftig pagina's merk je dat het geheel wat serieuzer wordt. Ik heb regelmatig hardop moeten lachen, wat zeer positief is. Dat doe ik niet vaak!

Een leuk tussendoortje, heb hem in een middag gelezen. Je bent er snel doorheen.

3,5 ster.

Ik heb de eerste hoofdstukken online gelezen en heb hard gelachen toen ik dit las. Op enkele passages van Wolkers na is dat nog nooit voorgekomen. De humor, de vlotheid...het klopt allemaal! Het is cabaret in boekvorm. Maar dit boek is bij lange na niet literair te noemen; er zit geen diepere betekenis achter en als die erachter zit is dat vast de 'diepte van een kut'.
Ik denk (en hoop) trouwens ook niet dat Worthy dit zelf als literatuur ziet.
Toch vraag ik me af waar al die druktemakerij om ging toen dit boek verscheen. Bladen en journalisten spraken erover alsof het de nieuwe "Avonden' was. Ik ken genoeg andere debuten die om die reden wel die aandacht verdiend hadden.

Met mijn stem van 4 sterren krik ik het gemiddelde met 0,09 omhoog naar een waardering die nog niet genoeg eer aandoet aan dit uiterst vermakelijk vlot, grappig en weemoedig boek.
Het boek is niet het meest originele boek doch best geschreven boek maar doet genoeg wind opwaaien in de stoffige krochten van de Nederlandse literatuur.
De humor is erg origineel en James schetst prachtige en beeldende metaforen en kan van iets smerigs, iets romantisch maken.

Top vermaak!

Simpel, doch vermakelijk.

Koning van de woordgrap. Het is eigenlijk geen literatuur, maar dat mag de pret niet drukken.

Worthy doet denken aan Brusselmans - en juist op dat moment wordt hij gebeld: "Spreek ik met Herman Brusselmans? De onbetwiste befkoning van de Benelux? Uw techniek is gedateerd en walgelijk conservatief. Ik ben zojuist klaargekomen op de tong van James Worthy, de verlosser." Daarmee is de toon gezet, voortgezet. Deze ode aan de liefde is doorspekt met platheden, aaneengeregen door oneliners en aangevuld met uitgebreidere - soms humorvolle - woordspelingen. Hij springt van de hak op de tak maar uiteindelijk draait het maar om één ding: "Ik weet nog de eerste keer dat ik je zag. In de tram. In openbare vervoering. Je was een ongeëvenaarde oceaan vol mooiigheid. Je reisde niet, je was aanbidders aan het verzamelen." Polly.

Het leest makkelijk weg en is hiermee eenvoudig vermaak - in negatieve zin! Sterker nog, hoewel ik met Brusselmans (nog) niet veel ervaring heb, vind ik het wél prettiger lezen.

Bedoel je echt "in negatieve zin", of eigenlijk "in positieve zin"?

Positief ja, excuus. Als je een vermakelijk, makkelijk weg te lezen boek verwacht ben je hiermee aan het goede adres - eigenlijk zoals de andere berichten hier ookal aangeven.

Een ode aan de liefde durf ik dit boek niet te noemen - tevens de reden dat ik dit boek zo slecht beoordeel. Pagina na pagina lezen we over het verdriet dat ontstaat na het verlies van Polly en de pijn en wanhoop die dat oproept. Tot hij een willekeurig meisje tegenkomt dat staat te liften en alles verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dat hij tussendoor nog even een Franse vindt doet er verder ook niet toe - Aafke doet Polly binnen no time vergeten.
Waarom dan al die eindeloze verhalen over zijn verdriet? Wat is daarvan het nut, het doel? Om te laten zien hoe zinloos dat is?

Ik vind dit boek niets waar ik me in kan vinden: alle platte en uitgebreid beschreven seksuele escapades van Worthy vind ik niet eens een probleem, omdat het verhaal erachter zo mooi was - tot dat verhaal compleet zinloos werd en eigenlijk verdween. Ik begrijp de 3 die dit boek krijgt niet, want ik heb véle, véle boeken gelezen die véél beter waren.