De Bekoring - Hans Münstermann (2006)
Nederlands
Autobiografische Roman / Psychologisch
205 pagina's
Eerste druk: Nieuw Amsterdam,
Amsterdam (Nederland)
Als Andreas' moeder sterft gaan zijn gedachten terug naar een zomerdag, eind jaren vijftig. Hij denkt aan hoe zijn moeder man en kinderen achterliet, vastbesloten om nooit meer terug te keren. Hij ziet haar in de tram, op die zinderende dag, een raadselachtige dame met een koffer, scherp en levensecht. Als in een film beleeft hij, samen met zijn familie, met de buren en die hele wereld van vroeger, de vlucht van zijn moeder. Ze zien hoe zij wegsluipt uit haar alledaagse sleur. Ze voelen het stampende leven dat haar beetgrijpt.
Het boek is ontroerend, hartverscheurend, soms grof, maar prachtig geschreven.
Een moeder in de oorlogsjaren. De twijfel, kiezen voor jezelf, of kiezen voor je gezin. Gaan voor het geluk dat je denkt te vinden, maar bedrogen uitkomt.
Met een brok in mijn keel gelezen.
Draak van een boek.
Inderdaad, onbegrijpelijk dat dit boek een literaire prijs heeft weten te winnen. Ik heb mezelf moeten dwingen om het uit te lezen.
Neem nu deze passage:
Voor de afwisseling roept hij de vreemde Van Epen op. De oude man is zo lenig dat we ons niet storen aan de onwaarschijnlijkheid van zijn optreden, maar genieten van zijn atletiek, de fabelachtige souplesse waarmee hij door deze vertelling laveert. Zijn vrouw mag nooit meer vragen: waarom zou ik dit lezen? Ze zal zich laten meevoeren. Waar gaat ze naar toe? Daar wil ik ook naar toe. Ik wil met haar mee. Andreas zoekt de geschiedenis in de dingen die zelf geen vragen stellen zoals hij.
Ten eerste wordt Van Epen niet voor de afwisseling opgeroepen, deze architect verschijnt te pas en te onpas op het toneel, m.i. zonder ook maar iets toe te voegen aan het verhaal. I
En kan iemand mij uitleggen wat er met de laatste zin bedoeld wordt? Dingen die vragen stellen...?
