menu

As Intermitências de Morte - José Saramago (2005)

Alternatieve titels: Het Verzuim van de Dood | Het Verhaal van het Onbekende Eiland

mijn stem
3,67 (41)
41 stemmen

Portugees
Psychologisch / Thriller

222 pagina's
Eerste druk: Caminho, Lissabon (Portugal)

In de nacht van 31 december op 1 januari van een niet nader bepaald jaar in een fictief land sterft er ineens niemand. Wanneer de dagen en weken erna blijkt dat het structureel is, leidt dat aanvankelijk tot grote vreugde. Maar die slaat allengs om in angst en bezorgdheid, omdat het einde van de dood verstrekkende gevolgen heeft: terminale patiënten blijven opgesloten in hun lijden, begrafenisondernemingen gaan failliet, verzekeringsbedrijven zien zich voor grote problemen gesteld, bejaarden- en verpleeghuizen kampen met schrijnend plaatsgebrek doordat de bedden en kamers tot in de eeuwigheid bezet dreigen te worden door dezelfde personen, enzovoort. Chaos ligt op de loer. Paniek ook, met name bij de regering en de kerkelijke overheid.

zoeken in:
3,5
Aardig boek. Het is in het begin even wennen aan de schrijfstijl van Saramago, maar je zit al gauw in het verhaal.

Wel vond ik het jammer dat het verhaal halverwege omslaat en een erg hoog fictie gehalte krijgt. Ik had eigenlijk gehoopt op een verhaal met alleen het ene fictieve gegeven dat er niemand meer sterft en dat hier vervolgens de rationele/feitelijke gevolgen van uiteengezet zouden worden (hoewel het hele verhaal dan nog fictief blijft natuurlijk). Dit bleek niet het geval, maar al met al was het toch een vermakelijk, orgineel en met vlagen humoristisch verhaal.
Het heeft wel m'n interesse gewekt in Saramago. 3,5*

4,0
Ik vond het tweede deel van het verhaal juist weer beter te doen. Het is inderdaad interessant om te lezen en na te denken over wat er gebeurt als de Dood ineens geen mensen meer laat overlijden. Wat voor invloed dat heeft op een samenleving. Op een gegeven moment worden al die overwegingen echter saai, en dan moet je een keuze maken: ga je door en werk je dit gegeven verder uit (Aurums keuze) of ga je op een fictieve manier verder.

Het boek begon voor mij dus sterk, hoewel ik ook echt erg moest wennen aan de verschrikkelijk lange zinnen, die er vaak voor zorgen dat je aan het eind van de zin weer terug moet keren naar het begin om te kijken waar deze zin nou mee begonnen was. Daarna zakte het een beetje in, vanwege de overwegingen in de samenleving, en vervolgens werd het weer beter met het deel over de Dood zelf.

Vond het idee in ieder geval erg interessant en originieel.

avatar van GVR
3,5
GVR
Weer een heerlijk aparte invalshoek zoals het onderhand een handelsmerk van hem is. Valkuil is natuurlijk dat de verrassing er af gaat. Maar het gegeven dat er niemand meer sterft, maakt mij toch nieuwsgierig. Het begin is dan ook intrigerend en maakt me nieuwsgierig welke kant het uit zou gaan. Zeker omdat Jose graag zijn filosofische, beschouwende kant graag naar voren wil brengen.
Des te opvallender voor mij was het dan ook dat halverwege, het plot een 'gewone' wending kreeg en daardoor voor mij dan wat aan interesse verloor. Het verhaal word netjes afgerond, daar niet van. Maar ik heb toch het gevoel dat er meer in gezeten zou hebben, door het thema verder uit te diepen.

avatar van Arno
3,5
Ook ik ben het boek gaan lezen uit nieuwsgierigheid voor wat Saramago aanvangt met het gegeven van de dood die het werk neerlegt.

De eerste pakweg honderdtwintig pagina's vond ik zeer behoorlijk - de ellenlange zinnen vormen weliswaar een zware opdracht - maar wanneer de dood zelve zich onder het volk gaat mengen en het aanvankelijk nog relatief geloofwaardige verhaal helemaal fictioneel wordt, ben ik het niet meer zo goed gaan vinden.

Mijn favoriete hoofdstuk is overigens dat waarin de eerste vreemde brief afgeleverd wordt, bij het 'hoofd van de omroep'. De prachtig beschreven spanning is welhaast tastbaar.

3,5
Ik ben het eens met bijna alle opmerkingen hierboven. Vooral het eerste deel van het boek sprak me erg aan; dat maatschappijbeschouwelijke en het 'ik bedenk een scenario en kijk hoe dat uitpakt'-principe van Saramago is mij bij andere schrijvers onbekend. Maar, zoals gezegd, vormt het boek zich na ongeveer 120 bladzijden naar een bijna psychologische roman, wat aan overtuigingskracht wat miste. Overigens was het wel aardig bedacht dat nadat de dood veranderde in mens en zij daarna verliefd werd, de dood (waarschijnlijk) voorgoed uit zou blijven omdat de dood in aardse vorm niet meer in staat was haar metafysische taak uit te voeren.

Mijn favoriete hoofdstuk is overigens dat waarin de eerste vreemde brief afgeleverd wordt, bij het 'hoofd van de omroep'. De prachtig beschreven spanning is welhaast tastbaar.


Die passage is werkelijkwaar fantastisch beschreven! Een van de beste stukken die ik de laatste maanden gelezen heb.

Qua schrijfkunst zou dit boek eigenlijk minstens 4,5* moet verdienen, de zinsconstructies zijn prachtig en zeer goed leesbaar. Toch, er had inhoudelijk een stuk meer ingezeten.

avatar van eRCee
3,5
Mijn jaarlijkse Saramago was weer fijn.

Beide delen van het boek vond ik interessant, zowel het algemene verzuim van de eerste helft als het specifieke van de tweede. In het begin kan Saramago enkele ideeen kwijt over de samenleving, doorgaans met veel humor, daarna wordt het allemaal iets persoonlijker, wat een prachtig einde oplevert. Verzin het maar: de dood die in de gedaante van een mooie vrouw het bed deelt met een eenzame cellist van 50 en haar werk eraan geeft. Zoals steeds is het vooral de stijl van Saramago die opvalt en sprankelt. Zoveel details ook, zoveel taalvirtuositeit. Eigenlijk kan je een willekeurig stuk hier plaatsen ter aanbeveling, ik kies voor dit gedeelte, waarin de dood net heeft besloten en middels een brief heeft aangekondigd weer aan de slag te gaan:

In de tehuizen voor de gelukkige zonsondergang, om daarmee te beginnen, was de stemming zoals te verwachten viel. In aanmerking genomen dat een gedurig verloop onder de bewoners, zoals al duidelijk is uitgelegd toen deze verrassende gebeurtenissen een aanvang namen, een eerste voorwaarde is voor de economische bloei van dergelike bedrijven, moest de terugkeer van de dood reden zijn tot vreugde en nieuwe hoop voor de betrokken directies, en dat was het dan ook. Na de eerste schok die het nieuws over de bewuste brief had teweeggebracht, was men meteen aan het rekenen geslagen, en de sommen waren uitgekomen. Er werden om middernacht heel wat flessen champage ontkurkt om de al niet meer verwachte terugkeer naar het normale te vieren, wat het toppunt van onverschilligheid en verachting van andermans leven leek, maar in wezen niets anders was dan een logische opluchting, de legitieme zucht van verlichting van iemand die voor een dichte deur staat en de sleutel niet kan vinden maar haar ineens ziet openzwaaien, wagenwijd, met aan de andere kant een stralende zon. Fijngevoelige lieden zullen zeggen dat men in elk geval de luidruchtige domme praal van de champagne, de knallende kurk, het opbruisende schuim achterwege had kunnen laten, dat een discreet glas port of madeira, een bodempje cognac, een scheut brandy in de koffie al meer dan feestelijk genoeg zou zijn geweest, maar wij hier, die wel weten hoe gemakkelijk de geest de teugels van het lichaam laat schieten waneer de vreugde zich te buiten gaat, kunnen ook indien rechtvaardiging ontbreekt vergevingsgezindheid betrachten.

en

3,5
Leuk bedacht, maar uitwerking had dieper gekund.

3,0
Ik weet nog niet goed wat ik van het boek moet vinden. Stad der blinden vond ik geweldig, dus ik had (misschien wel te) hoge verwachtingen van dit boek. Het eerste deel vond ik in het begin leuk bedacht, maar na een tijdje boeide het me nog zo weinig dat het boek wekenlang op mijn kast lag te verstoffen voordat ik aan het tweede deel begon. Het tweede deel vond ik beter, absurder ja, maar daardoor pakte het me meer en had ik het zo uit. Het eerste deel was zogenaamd realistisch beschreven, maar dat werkt voor mij niet, dan zie ik alsnog allemaal dingen die niet kloppen en niet kunnen en dus beter uitgewerkt hadden moeten worden, waar ik me dan aan erger. Nee, ga dan maar zoals in het tweede deel volledig absurd. Het aparte is dat ik het tweede deel geloofwaardiger vond dan het eerste..Voorwerpen (een zeis) en een hond die praten, het absurde kantoor van de dood met het aparte kamertje waarin ze in een mens kan veranderen . Ik vond het personage van de cellist aandoenlijk en ik vond het einde ook erg mooi. Het einde zorgt er dan voor dat ik uiteindelijk toch positiever naar het boek terugkijk. Maar als ik dan weer terugkijk naar het eerste deel..valt alles hiermee op zijn plek? nee totaal niet. De twee delen hangen ook niet genoeg samen vind ik. Ik blijf het idee hebben dat hier meer in had kunnen zitten en dat is jammer.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:22 uur

geplaatst: vandaag om 15:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.