Vernon God Little - DBC Pierre (2003)

Wat ik ervan heb gelezen, vond ik erg goed. Helaas kregen andere boeken voorrang, maar ik zal het zeker nog uitlezen !

Het is een raar boek, maar zeker de moeite. In het begin stak het me wat tegen, omdat het me een krampachtige imitatie leek van Catcher in the Rye, maar het is zo consequent geschreven, soms onweerstaanbaar grappig, en in al zijn naiviteit toch een geweldige spiegel voor de samenleving, heb ik achteraf moeten toegeven. Het lijkt allemaal te typisch, wel grappig maar te karikaturaal om echt inhoud te hebben, maar dat klopt helemaal niet, de karikatuur zelf is evengoed een parodie. En als je het vanuit die hoek bekijkt, is het een fantastisch knap boek. Én het blijft ook voortdurend heel grappig, dat is ook mooi meegenomen .

Mmmm, dit boek blijft maar goede kritieken ontvangen. Ik ben blijven hangen. Als ik me niet vergis omdat ik enigzins vermoeid raakt van de eindeloze overdenkingen van de hoofdpersoon. Echter, zoals vaak kan het weer een kwestie zijn van verkeerde boek op de verkeer de plaats. Momenteel worstel ik me door Magier-Leerling van Feist maar daarna in de herkans.....

Ik ben al drie keer in dit boek begonnen, maar geraak niet verder dan blz. 30

Ha, ik sta niet alleen. Toch ga ik het lezen. Althans, ik ga het wederom proberen.

Dit boek is echt een van de betere. Het is overigens een van de weinige boeken waarbij ik spontaan moet lachen. DBC Pierre zijn humor staat me aan!
In het begin moet je inderdaad doorzetten om je door de eerste bladzijden te ploeteren, maar eens je de laatste bladzijden bereikt hebt zal je blij zijn dat je doorgezet hebt.

Geweldig boek, ik heb het gelezen omdat ik naar het toneelstuk was geweest (was ook heel goed trouwens).
Ik had trouwens niet echt veel moeite om er door te komen, maar misschien kwam dat ook doordat ik het toneelstuk had gezien en dus al een beetje wist wat er ging gebeuren.

Een beetje 'mwah'. Van een winnaar van de Man Booker Prize had ik wel iets meer verwacht; vooralsnog lees ik altijd liever de novels die shortlisted waren, maar niet wonnen. Verder niet slecht, hoewel Vernon God Little te alle tijden een beetje geforceerd voelt. Een citaat als "Reading his book made me think of how the English language was in Shakespeare's day, enormously free and inventive and very idiomatic and full of poetry as well" (John Carey, Chair of the Book Judges) vind ik dan ook licht overdreven. Hoewel VGL hier en daar inderdaad wel poëtisch overkomt, beleef ik het boek nu niet als een exercitie in literaire en idiomatische vrijheid. In ieder geval, niet slecht, maar wat mij betreft zeker niet wereldschokkend. Los van het zo opgehemelde taalgebruik ook idee-matig weinig rijkdom (in de voetsporen van Salinger treden mag geen ideeën-rijkdom genoemd worden). Toch een 3,5*, vooral vanwege de geweldige Mexico-episode, die toch met kop en schouders boven de rest van VGL uitsteekt, zowel qua taal als thematiek en idee. Met wat meer á la die episode, en wat minder Holden-Caulfield-teen-angst had er voor mijn gevoel echter meer ingezeten.

Niet kapot van, Pierre werd toch een beetje gehyped (een berooide ex-junk is weer eens wat anders dan weer een erudiete professor), maar het was niet onaardig. Beetje flauw einde wel, was verrast dat dat juist geroemd werd door veel critici.

Mixed feelings... maar uiteindelijk niet zo goed als Catch-22 of als Catcher in the Rye . Het is geen oorlogsboek zoals Catch-22, maar het deed me daar toch steeds een beetje aan denken. Voor de hand liggender is de vergelijking met Catcher in the Rye.. om de protagonist... niet zozeer om de 'plot'.

Uiteindelijk leek het meer op een Joran v/d Sloot en Peter R. de Vries toestand (geschreven voor die tijd). Dat gedeelte van het verhaal vond ik het beste... Het begin duurde me te lang, het einde vond ik ietwat afgeraffeld, het deel er tussenin heel aardig: de manipulaties van Lally (en de media), het proces en de afloop (en de 'setting'), etc.

Hoe dan ook... de powerdime like en knife in the back zal ik fucken niet meer vergeten, whatever...

Een bijzonder geestig boek waarbij de hoofdpersoon gaandeweg de roman zich ontwikkeld.

Ik heb mij werkelijk moeten forceren om dit boek uit te lezen.
De "fucking" taal heeft daar voor een groot deel mee te maken.
De eerste 220 bladzijden zijn saai en langdradig. Het verhaal komt dan echt niet op gang. De humor vind ik zwak.
De taal is typisch Amerikaans, maar niet die van Paul Auster. Ik vind het nogal plat.
De laatste 2 hoofdstukken konden me iets boeien zodat ik mijn score van 1 naar 1,5 kon brengen.
De hoofdpersoon Vernon Gregory Little krijgt in het verhaal verschillende namen waarbij zijn 2de naam verandert, steeds beginnend met een G. Dat is wel geestig. Zijn laatste naam is "God" omdat hij zijn eigen god moet spelen...

Dat de auteur zichzelf "Dirty But Clean" noemt vind ik belachelijk.

Voor mij is dat een mislukt kwartaalboek...

Niet iedereen schrijft als Paul Auster in Amerika. gart.

Ik had aanvankelijk ook wat problemen met het taalgebruik. Maar het wordt mettertijd duidelijk dat het een relaas is van een 15-jarige jongen en dan is de keuze al wat begrijpelijker. Anderszijds is het wel wat raar dat Vernon intern zo een mondige dialoog kan voeren en met complexe gedachtengangen zijn bevindingen uitdrukt maar in omgang met zijn medemensen maar moeilijk uit zijn woorden geraakt. Toch een minpuntje. Het verhaal vind ik wel scherp geschreven en boeiend van begin tot einde met een serieuze stroomversnelling in de vierde act. Ik had wel een snediger einde verwacht, want Pierre doet daar voor het eerst wat hij voor de rest op de klaagbank zet, hij bevredigt de Hollywoodiaan door een uitgepapte brij voor te schotelen. Dat kwam niet meer snedig over maar enkel nog zoetgevooisd. Toch nog 4* omdat hij een heel relevant thema (zie maar het nieuws van gisteren) op erg originele manier uitwerkt en gaandeweg een eigen jargon uitvindt.

Ik kon vroeger in mijn hoofd ook betere gesprekken voeren dan in daadwerkelijk plaatsvindende gesprekken.

Ik denk dat dit normaal is. In je hoofd reageren de anderen vaak ook anders dan in de werkelijkheid

Daar kunnen julie inderdaad wel eens gelijk hebben, de 4 * zijn dan wel zeker terecht

Aangezien hier in huis het kwartaalboek meer dan eens een gespreksonderwerp aan tafel vormt, en moeder gart zich door deze keuze heen heeft moeten worstelen, ging ‘Vernon God Little’ meteen op het verlanglijstje. De hier genoemde minpunten, zoals het platvloerse taalgebruik, maken deze roman voor mij juist een meesterlijke persiflage op zowat alle generaties.

DBC Pierre weet om te beginnen op magistrale wijze de twijfel en de absurde gedachtegangen van de puberende Gregory vast te leggen. Vanuit simpele gegevens (zoals welke schoenen Vernons vrienden hebben, of iets dergelijks) legt de gelauwerde auteur een cultuur aan banden waarin de gemeenschap, de houding ten opzichte van de rest, het allerbelangrijkste is. Ook verder in het boek werkt DBC Pierre dit verder uit, bijvoorbeeld in een pijnlijke dialoog van de klas tegen Mr. Nuckles.
Dat gegeven op zich verdient echter nog geen Man Booker Prize, daar kunnen we het absoluut over eens zijn. Het magistrale in ‘Vernon God Little’ is juist dat DBC Pierre ook de overkoepelende generatie neersabelt, door de ogen van Vernon – die uiteindelijk een ontzettend herkenbaar en sympathiek personage blijkt te zijn. Ook in het mediacircus rond zijn proces, ook tussen de vrouwen die bij moeder Little over de vloer komen blijkt het recht van de gemeenschap een verworvenheid te zijn die alom geplunderd wordt. Mensen verwaarlozen elkaar om toch maar aanvaard te worden binnen hun sociale entourage; dat is de sombere slotconclusie van dit boek.

Daar koppelt DBC Pierre op zijn beurt een ontroerend verhaal aan vast, over een mis-begrepen puber die, weliswaar op een spontane en platte manier, zijn omgeving ethisch en intellectueel veruit overtroeft. Dit tragische personage heeft zowel op humoristisch, als op maatschappelijk en op emotioneel vlak erg veel te bieden; genoeg om een volledige roman mee te vullen.

Helaas heb ik ‘Vernon God Little’ niet in de meest ideale omstandigheden gelezen. Het boek zou moeten vloeien, maar wegens chronisch tijdsgebrek heb ik er maar liefst 2 maand over gedaan. U begrijpt dat een werkelijke emotionele opbouw op die manier onmogelijk wordt.
Los daarvan heb ik zo mijn vragen bij de vertaling. Het ligt voor de hand dat, wanneer een auteur vertrekt vanuit zijn volkstaal, een vertaling naar een ander cultuur eerder een soort transcriptie wordt. Ik blijf namelijk achter met het gevoel dat uit ‘Vernon God Little’ nog een stuk meer te puren valt, maar daarvoor is de Engelstalige versie wellichte meer aangewezen.
‘Ludmila's Broken English’ binnenkort toch eens in de moedertaal proberen…
3,75*

Volledig mee eens. In het begin heb ik zelfs getwijfeld of ik het boek wel wilde uitlezen, het was allemaal nogal langdradig en overtuigde me nergens. Naarmate het boek vorderde werd het steeds beter, met enkele zeer fraaie scenes. Alleen het einde.. Tja, ik werd er niet door overtuigd, oogde inderdaad wat afgeraffeld. Al weet ik ook niet wat ik liever als einde had gezien.

Het is duidelijk een geval van ''you love it, or you hate it'', je kunt het evengoed bestempelen als een absoluut meesterwerk als een wat pretentieuze stijloefening. Ik heb respect voor de directe manier waarop DBC Pierre de gedachtekronkels van een twijfelende puber gebruikt als grotere boodschap over een Amerika dat zijn onschuld kwijt is. Van de huisvrouwen, die roddelen en zieken, tot de journalisten die waarheid zelf vormen, niemand geeft om de hoofdpersoon die zo de weg kwijt is. Het is een wrange boodschap van naiviteit in een pijnlijk cynische wereld. Dat het taalgebruik wat plat is, is meer om de innerlijke strijd van de hoofdpersoon kracht bij te zetten. Hij is boos, en zeer terecht ook, en vandaar dat de fuck's je om de oren vliegen.

Dit boek schijnt volgens een onderzoek van de BBC het minst uitgelezen boek te zijn. Ik had dus eigenlijk een stuk of 1000 pagina's verwacht (de Ulysses stond derde in de lijst), maar het zijn er een stuk minder. Waar zit het hem in dan?