A Visit from the Goon Squad - Jennifer Egan (2010)
Alternatieve titel: Bezoek van de Knokploeg
mijn stem
67 stemmen
Engels
Sociaal / Toekomst
273 pagina's
Eerste druk: Alfred A. Knopf,
New York (Verenigde Staten)
In 'Goon Squad' hebben bijna alle spelers een link met de muziekindustrie. In elk hoofdstuk gooit Egan een nieuw personage in de arena. Van de PR-dame die in moeilijke tijden een opdracht doet voor een Afrikaanse dictator tot de versleten rocker, opgeblazen door de antidepressiva, die opnieuw het podium op wil: Egan toont hen op een sleutelmoment in hun leven. De flashforwards die ze op ons afvuurt, vertellen hoe het deze personages zal vergaan. Voor de ene wacht roem, voor de ander een schaduwbestaan in een Mexicaanse cultbeweging. De oudste hoofdstukken spelen in het hippietijdperk, in een San Francisco vol drugsdoden, de meest recente in een futuristisch New York. Sommige personages ontmoet je als jonge belofte en, tien hoofdstukken later, als verpieterd wrak. Egans centrale thema is de tijd: wat richt die aan in een mensenlichaam, in een leven?
0
geplaatst: 22 april 2011, 12:46 uur
Moet ik nou blij zijn of juist niet? Het jaar 2011 is nauwelijks begonnen, maar ik kan me nu al niet voorstellen dat ik dit jaar een mooier, ontroerender en troostender roman ga lezen dan A Visit from the Goon Squad van Jeniffer Egan.
En waarom is dat?
A Visit from the Goon Squad is qua structuur een postmoderne roman. We zien hoofstukken in de vorm van een Interview, een fragment van iemand die buiten zichzelf is getreden en, jawel, een powerpointpresentatie! Het perspectief wisselt, de chronologie verspringt van de jaren 60 naar 202*, en weer terug, en weer vooruit. Personages die de hoofdrol spelen in het ene deel, worden bijpersonages in het volgend.
Postmodern dus, maar wat hier godzijdank ontbreekt is de postmoderne relativering. We krijgen hier leed en verdriet en pijn in onversneden brokken. Wat wel zo fijn is: de pijn vloeit voort uit de gebeurtenissen, niet uit de beschrijving van pijn (in de geest van het bekende schrijversgebod: show, don’t tell). Wat ook al zo fijn is: de personages zijn dermate levensecht, dat je niet anders kunt dan je met ze identificeren, waardoor ieder hoofdstuk een pijnlijk ontroerende ervaring wordt. Van het kleptomane probleemmeisje Sasha die steelt zonder het te willen, tot de kinderen die door hun flierefluitende vader worden meegesleept op safari, tot het pubermeisje Ally (van de powerpointpresentatie) die in duidelijke grafieken laat zien waarom haar familie is zoals die is en zo zou moeten blijven tot in alle eeuwigheid.
Hoewel de hoofdstukken sterk van elkaar verschillen, vertellen ze een consistent verhaal. Op bovenliggend niveau houdt popmuziek de verhalen bij elkaar. Op een dieper niveau gaat A Visit from the Goon Squad over tijd, hoe die de mens meeneemt op een reis waarbij verandering de enige constante is (excuus voor het cliché). Het boek gaat ook over de evolutie van menselijke communicatie, waarbij Egan laat zien dat een dichtgetimmerd sms-berichtje even veelzeggend en ontroerend kan zijn als een complete volzin.
Voeg hier aan toe dat de verhalen vaak razend origineel zijn (een afgegleden pr-dame die de publicitaire zaakjes van een Afrikaanse dictator moet regelen, een interviewer die het onderwerp van zijn interview bespringt) en alle een kop en een staart hebben. Voeg hier ook nog flink veel humor aan toe, af en toe van het lekker gekke soort. Wat je dan overhoudt is een heerrrrrlijke roman, waarin geen zwakke plek is te ontdekken en die je al mist als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen. Wat mij betreft nu al het boek van het jaar.
En waarom is dat?
A Visit from the Goon Squad is qua structuur een postmoderne roman. We zien hoofstukken in de vorm van een Interview, een fragment van iemand die buiten zichzelf is getreden en, jawel, een powerpointpresentatie! Het perspectief wisselt, de chronologie verspringt van de jaren 60 naar 202*, en weer terug, en weer vooruit. Personages die de hoofdrol spelen in het ene deel, worden bijpersonages in het volgend.
Postmodern dus, maar wat hier godzijdank ontbreekt is de postmoderne relativering. We krijgen hier leed en verdriet en pijn in onversneden brokken. Wat wel zo fijn is: de pijn vloeit voort uit de gebeurtenissen, niet uit de beschrijving van pijn (in de geest van het bekende schrijversgebod: show, don’t tell). Wat ook al zo fijn is: de personages zijn dermate levensecht, dat je niet anders kunt dan je met ze identificeren, waardoor ieder hoofdstuk een pijnlijk ontroerende ervaring wordt. Van het kleptomane probleemmeisje Sasha die steelt zonder het te willen, tot de kinderen die door hun flierefluitende vader worden meegesleept op safari, tot het pubermeisje Ally (van de powerpointpresentatie) die in duidelijke grafieken laat zien waarom haar familie is zoals die is en zo zou moeten blijven tot in alle eeuwigheid.
Hoewel de hoofdstukken sterk van elkaar verschillen, vertellen ze een consistent verhaal. Op bovenliggend niveau houdt popmuziek de verhalen bij elkaar. Op een dieper niveau gaat A Visit from the Goon Squad over tijd, hoe die de mens meeneemt op een reis waarbij verandering de enige constante is (excuus voor het cliché). Het boek gaat ook over de evolutie van menselijke communicatie, waarbij Egan laat zien dat een dichtgetimmerd sms-berichtje even veelzeggend en ontroerend kan zijn als een complete volzin.
Voeg hier aan toe dat de verhalen vaak razend origineel zijn (een afgegleden pr-dame die de publicitaire zaakjes van een Afrikaanse dictator moet regelen, een interviewer die het onderwerp van zijn interview bespringt) en alle een kop en een staart hebben. Voeg hier ook nog flink veel humor aan toe, af en toe van het lekker gekke soort. Wat je dan overhoudt is een heerrrrrlijke roman, waarin geen zwakke plek is te ontdekken en die je al mist als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen. Wat mij betreft nu al het boek van het jaar.
0
geplaatst: 11 maart 2012, 20:11 uur
Wat een unieke leeservaring zeg! Geweldig knap geconstrueerd, origineel, beklijvend maar vooral zeer goed geschreven. De goon squad uit de titel (knokploeg in de Nederlandse vertaling), is de tijd. De tijd die ons allemaal een keer op de bek komt slaan. Een super-aanrader!
Al beb ik wel een geweldige houvast gehad aan het schema, want anders kan het misschien allemaal wat verwarrend overkomen, zeker als je dit boek in stukjes leest waar wat tijd tussen ligt.
http://www.arbeiderspers.nl/web/Vertaalde-fictie/Vertaalde-fictie-artikel-pagina/Bezoek-van-de-knokploeg.htm
Al beb ik wel een geweldige houvast gehad aan het schema, want anders kan het misschien allemaal wat verwarrend overkomen, zeker als je dit boek in stukjes leest waar wat tijd tussen ligt.
http://www.arbeiderspers.nl/web/Vertaalde-fictie/Vertaalde-fictie-artikel-pagina/Bezoek-van-de-knokploeg.htm
0
geplaatst: 14 april 2012, 16:33 uur
Erg aardig boek dat vooral heel lekker wegleest. Egan schrijft makkelijk en weet in korte tijd heel wat personages geloofwaardig op te voeren. Vond de opzet niet zo bijzonder overigens, je moet wel heel belegen zijn om als moderne auteur niet tenminste één roman uit te brengen met een mozaiekstructuur, maar vooral in de laatste hoofdstukken pakt het wel goed uit. Met name fijn om Sasha weer terug te zien komen, wellicht het leukste personage van het boek. Verder lijken de superlatieven waarmee A visit from the goon squad wordt overladen me wat overtrokken, want Egan ontwikkelt eigenlijk nergens een inhoudelijke gedachte noch hanteert ze een bijzonder mooie taal, en daardoor rijkt de leeservaring niet bijzonder diep. Zelf vond ik bijvoorbeeld de melancholie die uit The great house van Nicole Krauss spreekt een wat sterkere inpact hebben. Kom net aan 3,5 ster. Leuk boek.
0
geplaatst: 14 januari 2013, 17:00 uur
Verrassende en uitdagende roman
Ik stond hier toch wat sceptisch tegenover. Een prestigieuze prijs als de Pulitzer schept verwachtingen, en bovendien staat de titel me niet aan. Overigens heb ik geen idee waar die op slaat, maar misschien zat die opgesloten in het ‘powerpointpresentatiehoofdstuk’, dat ik irritant vond lezen en besloot over te slaan.
Maar het is een prachtig boek vol interessante personages, goed geschreven teksten, en veel variatie. Het is lastig om alle personages te laten overtuigen, en geen schande dat het sommige niet lukt, wat natuurlijk ook te doen heeft met persoonlijke smaak. Het neemt niet weg dat het gros van de hoofdstukken van hoogstaand niveau is, met interessante settings, mooie uitgediepte karakters en originele verhaallijnen die daarnaast min of meer met elkaar in verband staat.
De onderstaande zes van de dertien hoofdstukken vond ik de beste, in de zin dat ik er bij een waarderingen in sterren 4.5 of 5 aan zou toekennen. Lunch van veertig minuten vond ik het allerbeste.
Gevonden voorwerpen
X’en en O’s
A to B
Lunch van veertig minuten: Kitty Jackson vertelt alles over liefde, roem, Nixon!
Uitgetreden
Vaarwel, liefste
Ik stond hier toch wat sceptisch tegenover. Een prestigieuze prijs als de Pulitzer schept verwachtingen, en bovendien staat de titel me niet aan. Overigens heb ik geen idee waar die op slaat, maar misschien zat die opgesloten in het ‘powerpointpresentatiehoofdstuk’, dat ik irritant vond lezen en besloot over te slaan.
Maar het is een prachtig boek vol interessante personages, goed geschreven teksten, en veel variatie. Het is lastig om alle personages te laten overtuigen, en geen schande dat het sommige niet lukt, wat natuurlijk ook te doen heeft met persoonlijke smaak. Het neemt niet weg dat het gros van de hoofdstukken van hoogstaand niveau is, met interessante settings, mooie uitgediepte karakters en originele verhaallijnen die daarnaast min of meer met elkaar in verband staat.
De onderstaande zes van de dertien hoofdstukken vond ik de beste, in de zin dat ik er bij een waarderingen in sterren 4.5 of 5 aan zou toekennen. Lunch van veertig minuten vond ik het allerbeste.
Gevonden voorwerpen
X’en en O’s
A to B
Lunch van veertig minuten: Kitty Jackson vertelt alles over liefde, roem, Nixon!
Uitgetreden
Vaarwel, liefste
* denotes required fields.
* denotes required fields.