menu

A Visit from the Goon Squad - Jennifer Egan (2010)

Alternatieve titel: Bezoek van de Knokploeg

mijn stem
3,72 (66)
66 stemmen

Engels
Sociaal / Toekomst

273 pagina's
Eerste druk: Alfred A. Knopf, New York (Verenigde Staten)

In 'Goon Squad' hebben bijna alle spelers een link met de muziekindustrie. In elk hoofdstuk gooit Egan een nieuw personage in de arena. Van de PR-dame die in moeilijke tijden een opdracht doet voor een Afrikaanse dictator tot de versleten rocker, opgeblazen door de antidepressiva, die opnieuw het podium op wil: Egan toont hen op een sleutelmoment in hun leven. De flashforwards die ze op ons afvuurt, vertellen hoe het deze personages zal vergaan. Voor de ene wacht roem, voor de ander een schaduwbestaan in een Mexicaanse cultbeweging. De oudste hoofdstukken spelen in het hippietijdperk, in een San Francisco vol drugsdoden, de meest recente in een futuristisch New York. Sommige personages ontmoet je als jonge belofte en, tien hoofdstukken later, als verpieterd wrak. Egans centrale thema is de tijd: wat richt die aan in een mensenlichaam, in een leven?

zoeken in:
avatar van dutch2.0
5,0
Moet ik nou blij zijn of juist niet? Het jaar 2011 is nauwelijks begonnen, maar ik kan me nu al niet voorstellen dat ik dit jaar een mooier, ontroerender en troostender roman ga lezen dan A Visit from the Goon Squad van Jeniffer Egan.

En waarom is dat?

A Visit from the Goon Squad is qua structuur een postmoderne roman. We zien hoofstukken in de vorm van een Interview, een fragment van iemand die buiten zichzelf is getreden en, jawel, een powerpointpresentatie! Het perspectief wisselt, de chronologie verspringt van de jaren 60 naar 202*, en weer terug, en weer vooruit. Personages die de hoofdrol spelen in het ene deel, worden bijpersonages in het volgend.

Postmodern dus, maar wat hier godzijdank ontbreekt is de postmoderne relativering. We krijgen hier leed en verdriet en pijn in onversneden brokken. Wat wel zo fijn is: de pijn vloeit voort uit de gebeurtenissen, niet uit de beschrijving van pijn (in de geest van het bekende schrijversgebod: show, don’t tell). Wat ook al zo fijn is: de personages zijn dermate levensecht, dat je niet anders kunt dan je met ze identificeren, waardoor ieder hoofdstuk een pijnlijk ontroerende ervaring wordt. Van het kleptomane probleemmeisje Sasha die steelt zonder het te willen, tot de kinderen die door hun flierefluitende vader worden meegesleept op safari, tot het pubermeisje Ally (van de powerpointpresentatie) die in duidelijke grafieken laat zien waarom haar familie is zoals die is en zo zou moeten blijven tot in alle eeuwigheid.

Hoewel de hoofdstukken sterk van elkaar verschillen, vertellen ze een consistent verhaal. Op bovenliggend niveau houdt popmuziek de verhalen bij elkaar. Op een dieper niveau gaat A Visit from the Goon Squad over tijd, hoe die de mens meeneemt op een reis waarbij verandering de enige constante is (excuus voor het cliché). Het boek gaat ook over de evolutie van menselijke communicatie, waarbij Egan laat zien dat een dichtgetimmerd sms-berichtje even veelzeggend en ontroerend kan zijn als een complete volzin.

Voeg hier aan toe dat de verhalen vaak razend origineel zijn (een afgegleden pr-dame die de publicitaire zaakjes van een Afrikaanse dictator moet regelen, een interviewer die het onderwerp van zijn interview bespringt) en alle een kop en een staart hebben. Voeg hier ook nog flink veel humor aan toe, af en toe van het lekker gekke soort. Wat je dan overhoudt is een heerrrrrlijke roman, waarin geen zwakke plek is te ontdekken en die je al mist als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen. Wat mij betreft nu al het boek van het jaar.

avatar van Pythia
4,5
Wat dutch2.0 zegt.

Het is een soort quilt. Verschillende lapjes die bij elkaar horen. Personages die terug komen in andere lapjes en resterende vragen die elders beantwoord worden. Jennifer Egan ziet kans er een harmonisch geheel van te maken.
De verbindende draad is het verstrijken van de tijd en het onvermijdelijke ouder worden van iedereen.

"Time's a goon, right?" " You gonna let that goon push you around?"

avatar van Pythia
4,5
Omdat het bijblijft.
Omdat het geheel meer is dan de som der delen.
Omdat ik nu op pauzes in muziek let.
Een halve ster erbij.

avatar van liv2
4,5
Pythia schreef:
Wat dutch2.0 zegt.

Het is een soort quilt. Verschillende lapjes die bij elkaar horen. Personages die terug komen in andere lapjes en resterende vragen die elders beantwoord worden.


Op de site van de Arbeiderspers kan je nu een 'schema' downloaden: een 'wie is wie'

http://www.arbeiderspers.nl/web/Vertaalde-fictie/Vertaalde-fictie-artikel-pagina/Bezoek-van-de-knokploeg.htm

avatar van Pythia
4,5
Leuke link, liv2 !

avatar van Abubakari
4,5
De punkrockscene van San Francisco van eind jaren zeventig is het vertrekpunt voor de levens van de lange stoet personages in de bekroonde roman Bezoek van de Knokploeg van Jennifer Egan.… las ik een tijdje geleden in de nieuwsbrief van VPRO 3 voor 12. De inleiding op een artikel over/interview met Jennifer Egan omdat ze op Crossing Border acte de presence zou gaan geven. In 2011 heeft haar boek “the Pulitzer Price” gewonnen. Leuk & aardig allemaal, maar mijn interesse werd gewekt door “de punkrockscene van SF eind jaren 70″. Want San Francisco is de stad van Dead Kennedys en eind jaren ’70 was het beginpunt van DKs. Dat de DKs er maar heel zijdelings in voor bleken te komen heeft de pret echter geen moment gedrukt.

Het boek begint met een verhaal over een jonge vrouw die lijdt aan kleptomanie. In dat verhaal komt haar “baas” ook voor. Bennie Salazar, een ouwe punker die nu platenbaas is.
En over hem gaat het volgende hoofdstuk. En zo gaat het 13 hoofdstukken lang. Persoon komt in een hoofdstuk voor en in het volgende hoofdstuk is dat de hoofdpersoon. Het boek speelt zich per hoofdstuk af in een andere tijdszone en telkens kom je iets meer te weten over de personen uit vorige hoofdstukken. En soms ook niet. Soms gaat het gewoon een hoofdstuk lang over iemand die maar heel zijdelings in een ander hoofdstuk voor kwam.
De verhalen hebben vaak iets tragisch, de personen zijn vaak niet heel gelukkig. Dat zou een zwaar op de hand boek op kunnen leveren. Dat is echter niet het geval. Er zit een humoristische observerende ondertoon in. De verhalen behandelen vaak bepalende gebeurtenissen uit het leven van de hoofdpersoon. Er verdrinkt eens iemand, er gaat eens iemand de pr voor een Afrikaanse dictator doen nadat een noodlottig ongeluk op een feestje een carriere in de knop brak en zo ben je ineens terug in de late 70′s en lees je over de punkjaren van Bennie Salazar in San Fransisco en zijn ontmoeting met een platenproducer. Die jaren later een womanizer is die met zijn jonge vriendin en met zijn twee oudste kinderen op safari is in Afrika. En weer jaren later….

Een geweldig boek, mooie verhalen, knap geconstrueerd met telkens verschillende vertelstijlen laverend door de tijd. 335 pagina’s waarvan 74 in “powerpoint style”.
Origineel en niet gekunsteld of vergezocht. Het één na beste boek wat ik in 2011 las (al is het met neuslengte voorsprong op Kind 44).

avatar van liv2
4,5
Wat een unieke leeservaring zeg! Geweldig knap geconstrueerd, origineel, beklijvend maar vooral zeer goed geschreven. De goon squad uit de titel (knokploeg in de Nederlandse vertaling), is de tijd. De tijd die ons allemaal een keer op de bek komt slaan. Een super-aanrader!


Al beb ik wel een geweldige houvast gehad aan het schema, want anders kan het misschien allemaal wat verwarrend overkomen, zeker als je dit boek in stukjes leest waar wat tijd tussen ligt.


http://www.arbeiderspers.nl/web/Vertaalde-fictie/Vertaalde-fictie-artikel-pagina/Bezoek-van-de-knokploeg.htm

avatar van eRCee
3,5
Erg aardig boek dat vooral heel lekker wegleest. Egan schrijft makkelijk en weet in korte tijd heel wat personages geloofwaardig op te voeren. Vond de opzet niet zo bijzonder overigens, je moet wel heel belegen zijn om als moderne auteur niet tenminste één roman uit te brengen met een mozaiekstructuur, maar vooral in de laatste hoofdstukken pakt het wel goed uit. Met name fijn om Sasha weer terug te zien komen, wellicht het leukste personage van het boek. Verder lijken de superlatieven waarmee A visit from the goon squad wordt overladen me wat overtrokken, want Egan ontwikkelt eigenlijk nergens een inhoudelijke gedachte noch hanteert ze een bijzonder mooie taal, en daardoor rijkt de leeservaring niet bijzonder diep. Zelf vond ik bijvoorbeeld de melancholie die uit The great house van Nicole Krauss spreekt een wat sterkere inpact hebben. Kom net aan 3,5 ster. Leuk boek.

avatar van Chungking
4,0
Mijn beleving van dit boek valt exact tussen de posts van eRCee en dutch 2.0 in, dus niet meer dan logisch dat ik op een 4 uitkom

3,5
Ik weet niet goed wat ik hiervan denken moet. De vergelijking met Franzens “Freedom” is volgens mij zwaar overtrokken. Ja, het is een spetterend literair vuurwerk en ja, het stelt interessante ideeën en ervaringen aan de orde, maar het vuurwerk spettert zodanig dat het een beetje een doel op zichzelf wordt. Het feit dat je hier eigenlijk een relatieschema bij nodig hebt, meer nog dan bij een roman van Tolstoi of Austen, is veelzeggend. Meesterlijk maar modieus?

avatar van Bassievrucht
4,0
Verrassende en uitdagende roman

Ik stond hier toch wat sceptisch tegenover. Een prestigieuze prijs als de Pulitzer schept verwachtingen, en bovendien staat de titel me niet aan. Overigens heb ik geen idee waar die op slaat, maar misschien zat die opgesloten in het ‘powerpointpresentatiehoofdstuk’, dat ik irritant vond lezen en besloot over te slaan.

Maar het is een prachtig boek vol interessante personages, goed geschreven teksten, en veel variatie. Het is lastig om alle personages te laten overtuigen, en geen schande dat het sommige niet lukt, wat natuurlijk ook te doen heeft met persoonlijke smaak. Het neemt niet weg dat het gros van de hoofdstukken van hoogstaand niveau is, met interessante settings, mooie uitgediepte karakters en originele verhaallijnen die daarnaast min of meer met elkaar in verband staat.

De onderstaande zes van de dertien hoofdstukken vond ik de beste, in de zin dat ik er bij een waarderingen in sterren 4.5 of 5 aan zou toekennen. Lunch van veertig minuten vond ik het allerbeste.

Gevonden voorwerpen
X’en en O’s
A to B
Lunch van veertig minuten: Kitty Jackson vertelt alles over liefde, roem, Nixon!
Uitgetreden
Vaarwel, liefste

avatar van Abubakari
4,5
Bassievrucht schreef:
Verrassende en uitdagende roman

Ik stond hier toch wat sceptisch tegenover. Een prestigieuze prijs als de Pulitzer schept verwachtingen, en bovendien staat de titel me niet aan. Overigens heb ik geen idee waar die op slaat


Ik wist het niet meer uit mijn hoofd (dus 'dat zoeken we op'), maar er stond mij wel vaag iets van bij dat ik ooit ergens gelezen had waar de titel op sloeg...


(Bedankt Wikipedia)
"Goon squads" were originally groups of violent thugs who would beat up anyone opposed to certain labor unions and corrupt political machines. Later the term "goon" came to refer more generally to any violent thug, and this is where the book draws its central metaphor. In one story, a character named Bosco declares: "Time's a goon, right?",[5] referring to the way that time and fate cruelly rob most of the book's characters of their youth, innocence and success. As Bosco complains: "How did I go from being a rock star to being a fat fuck no one cares about?" Some of the book's characters do end up finding happiness, but it is always a limited happiness, and it is rarely in the form that they intended. In an interview, Egan explained that "time is the stealth goon, the one you ignore because you are so busy worrying about the goons right in front of you."

4,0
Intellectueel uitdagend en prachtig geconstrueerde roman waarvan ik me kan voorstellen dat je bij herhaald lezen nog veel meer ontdekt.
Het lijken 13 kortverhalen die heel subtiel in elkaar haken, maar vreemd genoeg moet je weinig terugbladeren om de verwijzingen naar personages van enkele verhalen terug te begrijpen, je herinnert je ze zo goed als allemaal.

Het verwoestende van het verstrijken van de tijd greep me wel aan. Als je bv. in het verhaal van twee opgroeiende kinderen op safari zit, en er wordt terloops vermeld dat de 11-jarige zelfmoord zal plegen op zijn 28e, dan komt dit aan als een mokerslag.

Minder geslaagd vond ik het laatste verhaal, waarin de projectie naar de toekomst mij me wat geforceerd over kwam. Zeker na het fenomenale hoofdstuk met de ppp, wat ik het hoogtepunt van het boek vond.

2,0
Moeimakend boek

het kan ook de slechte vertaling zijn, maar ik kwam er echt niet in. Wel uitgelezen maar dit kostte me aardig wat moeite

Gast
geplaatst: vandaag om 08:08 uur

geplaatst: vandaag om 08:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.