Pierre Lemaitre is uit 1956. Voor mij een pré, een must zelfs, dat een schrijver ouder is dan ikzelf. Wanneer ik op de achterflap van een boek zie dat de auteur geboren is in, ik noem maar wat, 1986, dan hoeft het voor mij al niet meer. Het liefst heb ik schrijvers van vóór 1960.
Maar goed, dit was eigenlijk ook niet goed haha... Ik durf zelfs te zeggen 'matig'.
Het enige wat Lemaitre goed doet is het creëren van een naargeestig deprimerend sfeertje. Het boek is geheel gespeend van humor, nergens een grapje of een luchtige opmerking, heel serieus allemaal, wat het al donkerder doet lijken.
De taal is op zich wel oké, maar om nou te zeggen geweldig. Ik had zelfs het idee dat Lemaitre zich inhoudt en het allemaal simpel houdt met korte zinnen.
Het boek is bovendien te dik. Dit komt met name doordat handelingen van personages maar duren en duren: toen deed ze zus, toen deed ze zo...
Het plot is ook verre van goed. Niet onderscheidend genoeg, te bedacht, te gekunsteld. Wat moet Lemaitre gedacht hebben bij het uitwerken van het plot? Ik stop er nog een kindermoord tussen, dat vinden de lezers vast héél schokkend.
Verder vond ik het allemaal heel ongeloofwaardig, lijkt me sterk dat er mensen zijn die zo ver gaan in het sarren van andere mensen. Ja, er bestaan enge stalkers en sadistische moordenaars, maar zó geduldig en geraffineerd? No way... Als film zou dit wel kunnen werken overigens. Aan het einde nog een enorm cliché: de moordenaar die een dagboek bijhoudt en foto's bewaart en ophangt aan de muur.
Waarschijnlijk had deze thriller me meer gedaan als ik van tevoren op Hebban niet per ongeluk een joekel van een spoiler was tegengekomen. Hebben ze op die klotesite nooit van spoilers gehoord, mijn hemel.