Moonraker - Ian Fleming (1955)

Ik vind het altijd sterk om een geloofwaardig verhaal te lezen rond een raket, jaren voor men ook maar een voet op de maan heeft gezet. Ook moonraker troeft op dat vlak, alhoewel Fleming enkel van spionage kaas heeft gegeten. Dit in het achterhoofd houdende is het absoluut geen slecht verhaal. Hugo Drax is één van de sterkere vijanden die Bond tegen krijgt. Met 256 is dit voor Fleming (die vooral pulp schreef...) ook een lang Bondverhaal. Dit is het 3e Bondverhaal en je voelt dat Bond wat meer karakter krijgt en Fleming ook meer gevoel heeft met z'n personage(s).

Pulp??? En dat zegt een Bondfan? Vind het niveau van Fleming stukken hoger liggen dan van de gemiddelde thriller schrijver (over zijn opvolgers hebben we het dan maar even helemaaaal niet!)

Juist zijn nauwkeurige beschrijvingen van details van bv hele menu's, wapens, landschappen etc onderscheidt hem van zijn collega's. Zit tegen literairniveau aan, vind ik.

Moonraker vind ik een erg goed boek, zeker de schurk en de introductie van Drax is een klassieker:

M die Bond om een gunst vraagt om mee te gaan naar zijn herenclub, omdat hij vermoedt dat de rijke industrieel Hugo Drax ongeloofelijk vals zit te spelen en Bond nu eenmaal een expert in kaartspelen is. Het duel tussen de twee had ik graag in de gelijknamige film gezien, zonde dat het er niet in zit.

Ook de Bondgirl Gala Brand is er een om in te lijsten en af en toe hoor je het gerucht dat ze in een nieuwe Bondfilm zal verschijnen (laatste keer was bij DAD), wellicht bij de volgende, ze zou zeker niet misstaan in een Craig Bondfilm.

De filmmakers vonden eind jaren '70 het gegeven dat een Oost-Duitse schurk een raket op London wil laten neerstorten niet spectaculair genoeg, maar me dunkt dat dat toch behoorlijk heavy is.

Vier sterren (maar moet het weer een keer lezen, wellicht verhoog ik dan mijn stem).

Het eerste bond boek dat ik ooit gelezen heb en ik moet zeggen dat dit wel een heel goed boek is **** 1/2

Goed Bondboek, meer realisme en een hele goede slechterik. Nog altijd jammer dat ze het kaart duel uit de film hebben gelaten. Gala Brand is een prima Bondgirl, voor mij wel 4 sterren waardt.

Gala Brand is ook verschenen in DAD alleen was daar haar naam geweizigd in Miranda Frost, inderdaad een erg goede bondgirl.

Nee, joh! Dat is een compleet ander karakter.
Er is in een eerder stadium gezinspeeld met het idee om Gala Brand er in voor te laten komen, maar uiteindelijk heeft men dat toch niet gedaan en een nieuw karakter gekozen te weten Miranda Frost!

Ik vondt dit een erg goed Bondboek, ik vindt Hugo Drax ook de beste Bondschurk die ik tot nu toe ben tegen gekomen.

Moonraker is het 2e Bondboek dat ik gelezen heb en ik ben verrast. Fleming geeft met dit boek aan dat hij degelijk een goede spionagethriller kan schrijven en ik vind zijn manier van schrijven erg goed.

Alle personages worden goed en heel precies beschreven en het verhaal is in sommige hoofdstukken erg spannend. Het is daarom erg moeilijk het boek weg te leggen. Verder vond ik vooral het einde erg mooi, het lag voor de hand om een romantisch einde te nemen, maar de verrassende climax van het verhaal is juist een meesterzet.

Moonraker krijgt een dikke 4,0

Eindelijk ! Het eerste Bondboek dat met 4 sterren beloond wordt. Dit is een Bond verhaal die ik wel meer wil proeven in de volgende Fleming romans.

Ik zat gewoon heel de tijd in het boek. De grootste reden is eigenlijk omdat Bond zich bijna heel de tijd met de schurk vertoeft. En dat heeft enorme voordelen, met als grootste dat de schurk prachtig wordt uitgediept. Hugo Drax is (in tegenstelling tot de film) tot nu toe één van mijn favoriete Bondschurken. De rest van de personages zijn ook te pruimen. Fleming krijgt de smaak te pakken en Bond gaat van een flat- naar een round character. Gala Brand is een dame die haar mannetje weet te staan en zelfs M is in dit boek geweldig omdat hij zich zeer persoonlijk tot Bond richt en hem uitnodigt voor een avondje kaarten. Dit is trouwens het beste uit heel het boek en inderdaad ook ik vond het jammer dat ze dit niet in de film hebben gestoken.

Doordat Bond bijna heel de tijd op vijandelijk grondgebied aanwezig is, neemt de onderhuidse spanning van dit boek nooit af. En samen met de heerlijke personages ligt hierin de kracht. Moonraker overstijgt zijn twee voorgangers. 4*

De verfilming van Moonraker is me altijd bijgebleven als één van de slechtste films in de James Bond saga. Een ongeïnspireerde Roger Moore, de terugkeer van Jaws die compleet overbodig was en gewoon heel dat ruimte-aspect vond ik niet al te interessant. Ik verwachtte dan ook niet bijzonder veel van het originele boek, maar al snel bleek dat het hier toch om een ander soort verhaal ging. Hopelijk een betere zit dan Live and Let Die.

En ja, dat mag gezegd worden. Van de eerste drie boeken blijft Casino Royale mijn favoriet, maar Moonraker kan ook wel zijn mannetje staan. Weliswaar niet altijd even interessant (jongens toch, wat ging dat kaartspelletje aan het begin toch langzaam en dan ook nog zo vreselijk slaapverwekkend geschreven, er leek maar geen einde aan te komen), maar je begint meer en meer nieuwsgierig te worden naar het verdere verloop. Beetje jammer wel dat je de uiteindelijke twist dat Drax een Nazi is van vrij ver ziet aankomen, maar je moet Fleming bewonderen dat hij hier geen eindeloze climax van maakt. Zonder al te veel boe of bah eindigt het verhaal en Bond mag zelfs in het stof bijten wanneer het op vrouwen aankomt. Een echte womanizer in de films, maar in de boeken heeft hij toch meer pech precies. Een boek ook dat zich op weinig exotische locaties afspeelt en ook dat geeft net dat beetje extra naar mijn gevoel. We hebben allemaal wel eens de kliffen van Dover gezien (even terzijde, het is ook een geweldig nummer van Eric Johnson) en de gebeurtenissen hier deden me meer dan alles anders wat er in Live and Let Die gebeurde.

Aangenaam verrast. Moonraker komt nogal traag op gang en net als de vorige keer moest ik me wat door de schrijfstijl van Fleming worstelen (de eerste drie boeken heb ik in oude Zwarte Beertjes edities die regelmatig spelfouten bevatten, vraag me of de nieuwere versies misschien beter zijn qua stijl) maar uiteindelijk toch wel overstag gegaan. Hij mocht alleen wel eens wat betere boekcovers kiezen, wat een misbaksels allemaal.

3.5*

Jaren geleden las ik dit boek en wat er bij mij was blijven hangen was dat ik dit één van de slechtste Bond boekjes vond. Nu ik Hoog Spel herlees keer ik op mijn schreden terug. Spannend verhaal; ik voelde sympathie voor Drax, de Duitsers (en ook Russen) zijn altijd de schurken en de Britten de helden. In deze Brexit tijd heb ik mijn visie op de Engelsen behoorlijk bijgesteld. De mooiste zin vond ik op blz 98 van mijn pocketboekje Zwarte beertje nummer 643: Haal een Duitser uit elkaar en je vindt precisie, dacht Bond.Op BoMe zie ik dat het boek 256 pagina’s telt. Mijn pocketboekje slechts 192. Ra, ra hoe kan dat? Zijn er een paar hoofdstukken gesneuveld door de vertaling?