Hando schreef:
De score en het aantal stemmen is echt een aanfluiting. Dit is namelijk een zeer leuk boek!! Een lekker onaangepaste hoofdpersoon en een hoop absurde situaties.
Ik heb nu de eerste 50 pagina's gelezen, dat geeft een redelijke indruk over de schrijver en de inhoud.
Hoofdpersoon Sara is een observator, lekker onaangepast inderdaad. Soms echter schort het wat mij betreft aan de dosering van bijvoeglijk naamwoorden of uitleg in Renske de Greefs beschrijvingen (van gedachten):
Ze is bleker dan een wassende maan en haar donkere ogen zijn dof als oude chocola. Haar lange blauwe jas heeft vervild bont aan de kraag en aan de randen van haar mouwen.
Als bij dergelijke zinnen vergelijkingen worden gemaakt vind ik het niet alleen overbodig, m.i. is het over de top en lelijk:
(Na een beschrijving van haar opa)
Altijd hetzelde, zo verstild als de langzaam groter groeiende kegel van een sigaret, de grijze as die de vloei overneemt en stil blijft liggen, als een lichtvoetig bouwwerk haast want één beweging en het verstuift als de botten etc etc
(Na een beschrijving van een vrouw in de metro die bang is, op zich met één pennestreek treffend en iets aan mijn verbeelding overlatend)
ze omklemt met haar lange, knokige vingers de rand van het stoeltje voor haar, alsof ze ermee in een eenzame polonaise is verwikkeld.
(Na de beschrijving van in Sara's ogen zielige toeristen, hoe deze door de stad drommen):
als een balletje in een pinballautomaat.
Ik weet niet zeker of ik het boek uitlees. Enerzijds groeit er een irritatie bij dergelijke passages, anderzijds maakt juist de humor en het absurdistische dat ik door lees. Meesterlijk vond ik deze gedachtegang van Sara waar de Greef me aanvankelijk op een verkeerd been heeft gezet:
(na een beschrijving van mooie collega):
Als ik zo naar Floor kijk, dan begrijp ik opeens waarom er mannen zijn die in trams en treinen achter de Floors van deze wereld zitten en haar zo zien, van achteren, en dat prachtige honingblonde haar, gewassen met fruitoliën en zachtjes drooggedept met een dikke wasverzachte badstof handdoek en doorgekamd met een kam met grove tanden, die dat blonde haar dan zo over de leuning zien hangen, helemaal vol en glanzend in de zon en gezond tot in de punten, en die dan weten, voelen, dat daar een meisje aan vastzit, een Floor, een meisje dat altijd haar handen wast na het plassen en die soms zegt hè nee, en heel vaak: je moet gewoon jezelf zijn, een meisje dat in een discotheek haar tasje dicht tegen zich aanklemt en die heel soms dronken wordt van wodka appel die ze jongens laat betalen, en dan snap ik best, eigenlijk best heel goed, dat er mannen zijn die dan een schaar uit hun tas halen en langzaam, voorzichtig, zonder eraan te trekken en zonder het haar te laten merken, al dat lange blonde haar afknippen.
Hando schreef:
Het lijkt wel een beetje op Grunberg alleen is het allemaal wat vrolijker en speelser.
Dit vind ik dan weer wel een aardige vergelijking.
Thomzi 50 stoort zich bij Onze Oom aan het veelvuldige gebruik van Grunbergs 'alsof'.
Vreemd genoeg heb ik me daar bij Onze Oom helemaal niet aan geërgerd, wat, het was me niet eens opgevallen.
Lezen blijft óok subjectief .