menu

Sessiz Ev - Orhan Pamuk (1983)

Alternatieve titel: Het Huis van de Stilte

mijn stem
3,83 (12)
12 stemmen

Turks
Streek/Familie / Psychologisch

315 pagina's
Eerste druk: Can, Istanbul (Turkije)

In de zomer van 1980, tegen de achtergrond van het politieke geweld in Turkije, vieren drie kleinkinderen hun vakantie in het oude huis van hun grootmoeder in het badplaatsje Cennethisar: een communiste, een in het leven teleurgestelde historicus en een verwende puber. Grootmoeder brengt de hete zomerdagen echter voornamelijk boven in haar geblindeerde kamer door, alleen met haar herinneringen. Zij peinst over haar man, een arts die in de nadagen van het Turkse rijk om zijn denkbeelden naar Cennethisar werd verbannen. Geïsoleerd van alles en iedereen wilde hij zijn levenswerk schrijven: een boek waarin de kloof tussen het dynamische Westen en het inerte Oosten verklaard en tegelijkertijd overbrugd wordt.

zoeken in:
avatar van eRCee
3,5
Na het boek Sneeuw kon ik niet meer om Pamuk heen, zo goed bedacht en geschreven als dat is. In mindere mate geldt dat ook voor Het Huis van de Stilte, een wat conventioneler verhaal dat zijn bijzonderheid ontleendt aan de wisselende perspectieven. Elk hoofdstuk wordt geschreven vanuit het gezichtspunt van één van de handvol personages. Daarmee accentueert Pamuk hoe elk personage in zijn of haar eigen belevingswereld zit opgesloten en hoe niemand erin slaagt werkelijk een brug te slaan naar de ander. Zoveel mensen zijn gerelateerd aan het ene huis, maar toch heerst er een doodse stilte als het gaat om het proberen te begrijpen van elkaar.
Waar ik echter elke keer tegenaan loop bij deze Turkse auteur is dat het zo weinig emotie oproept. Je denkt hoogstens: goh, knap. Zelfs de abrupte en en vreselijk zakelijk beschreven dood van Nilgun beroerde me amper. Misschien probeert Pamuk wel te Westers te schrijven, zegt de Oosterling in mij dan. Geen idee overigens of dat echt zo is en hoe deze man zelf staat tegenover het Westen. Dat cameo-gedoe van hem doet in ieder geval een klein beetje denken aan Hitchcock, hét westerse filmicoon. 3,5*

avatar van Anatolia
4,0
eRCee schreef:
Waar ik echter elke keer tegenaan loop bij deze Turkse auteur is dat het zo weinig emotie oproept. Je denkt hoogstens: goh, knap. Zelfs de abrupte en en vreselijk zakelijk beschreven dood van Nilgun beroerde me amper.

Inderdaad, dat ben ik helemaal met je eens. Maar ikzelf had toen ik dit boek las een keer 'per ongeluk' (echt waar) te ver doorgebladerd, waardoor ik vroegtijdig zag dat Nilgun dood zou gaan. Met die kennis in mijn achterhoofd, kwam haar dood op de een of andere manier als een dreun aan bij mij; ik las er met veel moeite naartoe, maar dat leidde er uiteindelijk denk ik naar dat ik het boek neerlegde met de gedachte: "Jezus, die man kan schrijven.".

Nu ik er weer even over nadenk, lijkt mijn 4* toch te laag. Ik zou het eens moeten herlezen, maar uitgeleende boeken komen helaas zelden terug

4,0
Voor mij één van Pamuks knapste boeken...

eRCee schreef:
Misschien probeert Pamuk wel te Westers te schrijven...


Alleszins leek het mij ook dat Pamuk zich erg liet inspireren door "Westerse" procédés, zoals het wisselend perspectief, de "existentialistische" sfeer, de strakheid...

Gast
geplaatst: vandaag om 15:31 uur

geplaatst: vandaag om 15:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.