In za Misosūpu - Ryū Murakami (1997)

Terwijl de tekst op de hoes je het idee geeft dat dit een American Psycho-achtig verhaal is, laat het eerder de enorme verschillen tussen het Westen en Japan zien. Goed geschreven, en behoorlijk claustrofobisch!

4

Ik vond het raakvlak met American Psycho inderdaad bestaan, het feit dat het verhaal zich afspeelt in Japan maakt het geheel nog wat zonderlinger. Je zou het een geslaagde kruising van American Psycho en Lost in Translation kunnen noemen. Opgelet: de erg wrede en gruwelijke scènes zullen niet in ieders smaak vallen.

Is de auteur een broer van Haruki?

bron

Altijd handig zo'n wikipediaverwijzing bij de auteur

tja, ik zit weer in een verboden zone waar toegang to wiki restricted is

bedankt voor de info trouwens.

Het boek maakt gebruik van kristalheldere taal en de contrasten van mensen en omgeving komen me even kristalhelder over dan het Meiji park ooit op een verleden decemberdag. Ik lees verbijsterd over de rosse buurten in Tokyo en sta stil bij de mijmeringen die Ryu maakt over het moderne stadsleven en de zielloosheid die dat volgens hem met zich meebrengt.
Ik vraag me even af waar het allemaal naar toe leidt totdat plots baf, een hels scenario wordt neergepend waardoor het bloed in mijn aderen stilstaat. Ik durf even een avond niet verder te lezen uit angst voor een verdere nachtmerrie-achtige evolutie maar ook daarin verrast Ryu mij door even rustig verder te filosoferen alsof de brutale slachtpartij nooit was voorgevallen (zoals Kenji zich ook soms afvraagt).

Ryu is duidelijk geen familie van die andere Murakami(s). Hij heeft ooit samengwerkt met de regisseur Takeshi Miike en die link lijkt me wel duidelijk.

Het punt van ommekeer komt vrij laat in het verhaal en tot dan moet je het stellen met veel beschrijvingen van het nogal passieve hoofdpersonage. Al van bij het begin bezit deze een achterdocht tegen de Amerikaan en naarmate zijn vermoedens bevestigd worden maakt zijn personage geen al te grote ontwikkelingen door. Je wordt dan ook niet veel wijzer doorheen het boek en de monologen van de Amerikaan konden de juiste snaar niet treffen. Hij mag dan wel een psychopaat zijn, het interesseerde me allemaal weinig.

Aardige psychologische thriller.

Het uitgangspunt is interessant. Een gids leidt een toerist door de rosse buurten van Tokio. In tegenstelling tot Muggsy vind ik het punt van de ommekeer te vroeg komen. De spanning ebt daarna enigszins weg. De bedreigingen aan het adres van Kenji zijn een lekkermakertje, want nergens krijg ik het idee dat Frank hem iets aan wil/gaat doen. Daarbij komt dat ik het hypnotiseren maar wat goedkoop gevonden vind. De veelgeprezen overpeinzingen over de verschillen tussen Oost en West, en de zielloosheid en apathische houding van de jeugd vond ik maar zo-zo. Wat betreft de stijl vond ik het wel oké, maar niet geweldig. Dus kan ik al concluderend stellen dat ik mij nergens heb verveeld, maar dat de verwachtingen toch wel iets hoger lagen.

Het loopt allemaal lekker, en that's it.

Boek bestaat uit 3 delen, elk deel beslaat een dag.
Het eerste deel vond ik het best, in het tweede deel wat ook nog wel goed is breekt de hel los, in het derde deel filosofeert Frank me er wat al te veel op los en begon ik het wat minder boeiend te vinden, maar ovef het geheel genomen toch wel een mooi boek wat een beeld schetst van Japans nachtleven en de idiote cultuur die veel mensen daar gek maakt.

Boek dat steeds minder wordt. Het eerste deel is best heel aardig, sfeervol, aardig inkijkje in het nachtleven. Al snapte ik de hoofdpersoon niet helemaal met al zijn angsten. Daarna neemt het boek een wat andere wending. Eerst nog wel een lief stukje met de hoofdpersoon en zijn vriendin, maar daarna vanaf zo'n beetje de helft van et boek wordt het een soort nachtmerrie waarvan niet duidelijk is of dit echt is of een droom, of een metafoor dat Amerikanen alles dat Japans is kapot maken (ik bedoel dan ketens als Starbucks en Coca Cola) en Japanners dat gelaten toezien. In ieder geval op haar basisniveau kon ik hier weinig mee en boeide me dit maar weinig, met moordpartijen ineens, rare hypnoses en een hoofdpersoon wiens psyche ik nooit begreep. Die blijft volledig apathisch. Raar. 2,0*.

In the Miso Soup is een van de bekendste werken van de Japanse schrijver Ryu Murakami (geen familie van overigens). Murakami schrijft thrillers met een flinke vleug horror. Dit was mijn eerste van Ryu Murakami, maar ik heb al wel enkele verfilmingen van zijn boeken gezien. Zo is Audition van Takashi Miike een flinke aanrader, maar ook het recentere Piercing uit 2018 van Nicolas Pesce vond ik een heerlijke horror (ik ben wel, gezien het stemgemiddelde op die film, een van de weinige liefhebbers overigens).

Tijdens het lezen van In the Miso Soup viel me op dat ook dit boek zich echt uitstekend zou lenen voor een verfilming. Ik zag alle gory passages levendig voor me en ook met de in nevelen gehulde achtergrond van de antagonist zou je in een film veel spanning kunnen creëren. Een film zou anders zijn, maar de roman biedt enorm veel handvatten om er een spektakel van te maken.

Ryu Murakami - In the Miso Soup (1997) - Boek Uitroepteken - boekuitroepteken.nl