De Kraai - Kader Abdolah (2011)

Het begin is prachtig, magisch, zeer sterk. Maar zodra het boek aankomt in Nederland, waar het uiteindelijk over wil vertellen, de tegenstelling tussen thuis en thuis, het leren kennen van een land zonder jezelf te verliezen, is de magie volledig verdwenen. In de plaats komt geen pracht, zelfs niet met de hulp van hulp uit andere literatuur. Aandoenlijk, dat is het personage wel, in al zijn naïviteit. Een kraai die zoveel mogelijk glinsterende dingen verzamelt, en er zelf iets moois van probeert te maken.
Als gratis boek, en voor mij een soort integratie naar een onbekende cultuur, best ok!

Leuk biografietje voor in de boekenweek. Keurig aangepast aan het thema van de boekenweek, alleen was dit verhaal al grotendeels bekend door andere boeken van hem. Zijn werk in de linkse "onderwereld" in Iran was al langer bekend en veel elementen in De kraai zitten ook verweven in andere boeken zoals Spijkerschrift.

Wel vond ik het leuk en apart dat hij allerlei Nederlandse schrijvers gingen citeren. Gorter, Hermans, van Eeden, stuk voor stuk belangrijke schrijvers.

3*

Helemaal onbevooroordeeld was ik niet, want sinds het lezen van Het huis van de moskee, beschouw ik Abdollah al als een overroepen en volkomen oninteressante schrijver, die het bovendien zelf geweldig lijkt te vinden dat hij in het Nederlands schrijft maar tegelijk kokketeert met zijn Iraanse afkomst.
Zijn Nederlands is vooral als je hem hoort praten vrij slecht (hij zat onlangs in 'De wereld draait door'), maar mogelijk is dat een gimmick. Op papier valt het best mee namelijk, hoewel Abdollah qua stijl niet verder komt dan degelijke, korte zinnen.

Het verhaal van De kraai heeft, ook voor een boekenweekgeschenk, wel erg weinig om het lijf, en wordt het bovendien met horten en stoten verteld. Van enige creatieve verhaalinvulling is absoluut geen sprake, een pointe lijkt ook te ontbreken. Om het geheel nog wat cachet te geven citeert en parafraseert Abdollah dan maar uit de Nederlandse literatuur, waarin hij naar eigen inschatting ook en vooraanstaande plek inneemt, zo lijkt het.

Mijns inziens speelt Kader Abdollah gewoon een slim spelletje, door de knuffel-allochtoon uit te hangen. De ene keer kan hij interessant doen met Perzische achtergronden, onbekende cultuur en onbeschrijfelijk mooie, oosterse vrouwen, dan weer benadrukken hoeveel hij houdt van Nederland en hoe hij zich heeft ingespannen om zich tot Nederlander om te vormen. Een succesformule, zo is gebleken. Ik kan helemaal mis zitten hoor en Abdollah hier met name op persoonlijk niveau onrecht aandoen. Literair gezien ben ik wel vrij zeker, op dat gebied is De kraai ondermaats.

Een novelle werkt alleen als de schrijver ervan efficiënt tot een uiteenzetting van enkele personages binnen enkele wendingen blijft. Kader Abdollah, breedsprakig als hij is, wil in 98 bladzijdes even het gehele levensverhaal van een op hemzelf gelijkend karakter kwijt. Had hij nou maar een of twee episodes uit zijn leven eruit gepikt en daar op in gezoomd, want nu doet het toch vooral aan als de synopsis van een volledig boek i.p.v. een kort maar krachtig werkje.

De schrijver wil inderdaad wel heel veel verhaal in heel weinig boek stoppen, maar het bleef mij wel tot aan het eind boeien. Erg interessant om mee te kijken in voor mij onbekende werelden (Iran, asielzoekerscentrum, ...) Alleen dat gedoe met die kraai deed me niets.
Ik vond het een hele leuke kennismaking met Kader Abdolah en het nodigt zeker uit tot het lezen van meer van zijn werk.

We hadden dit boek al een tijdje thuis liggen en nochtans ik gehoord van iemand dat hij het boek zwaar vond tegenvallen, ben ik het toch gaan lezen en ik vond het fantastisch. Het leest lekker weg, waarbij je een beetje na moet denken in zo'n mate dat het fijn is. Het was het eerste boek dat ik las van Kader Abdolah en het is me dus wel bevallen, maar toch denk ik niet dat ik nog een ander boek van hem ga lezen, omdat zijn andere boeken vaak of meestal redelijk dik zijn en ik heb gewoon het gevoel dat dat me niet echt bij hem bevalt.

De eerste zin belooft wat. Letterlijk haast de Max Havelaar citeren, en dat humoristisch gebruiken. Maar al te vaak gaf Abdollah citaten die hij mooi vond, zonder dat dit echt goed was ingepast, zoals in die eerste zin. Weer een citaat, en zijn gedachte erbij, en dat tig maal. Hij had beter enkele bekende citaten kunnen gebruiken, desnoods zonder vermelding van het boek, en laat dan de kenners maar puzzelen, maar dit was niet al te best en erg pretentieus kwam het allemaal over.
Enkele scènes waren nog wel leuk om te lezen, maar het bleef vooral bij wat geneuzel. Daarnaast wil de schrijver teveel kwijt in een boekje van 96 pagina's, en dat is simpelweg niet groot genoeg daarvoor. Het idee was wel aardig, van de vluchteling naar Nederland die via de literatuur de taal leert, maar de uitwerking was vaak gewoon slecht.

De bijenkorf moest van dit boek af, dus kreeg ik hem als onwetende bezoeker mee.
Ik ben diep verbaast. Ik heb nooit eerder iets van Abdolah gelezen, dus bevooroordeeld was ik niet. Ik vond het leuk dat hij Mei citeerde, maar daarna werd het citeer me wel een beetje te veel. Het verhaal las lekker door en dat is een groot pluspunt. Vooral met alle boeken voor de boekenlijst (15!) was dit heel fijn.
Wel vond ik het stom dat dat van die kraai steeds terug kwam. Ach ik moet een titel, hé laat ik steeds kraaien beschrijven, wat leuk. Niet dus.
Al met al vond ik het een leuk boek. Ik bedank de bijenkorf voor mijn gratis boek.