The Perks of Being a Wallflower - Stephen Chbosky (1999)

Ik heb vanmiddag dit boek(je) uitgelezen, ik heb er ongeveer anderhalve dag erover gedaan, dat zegt dus al 1 ding. Dat dit boek het hele verhaal interessant blijft.

The Perks of being a Wallflower is een heel uniek boek. Niet zozeer omdat dit in de 1e persoon is geschreven, maar omdat dit een boek is die geschreven is door middel van brieven. Elk hoofdstuk is een nieuwe brief aan jou geschreven, waarin de afgelopen dagen en/of weken worden verteld. Dit allemaal door een jongen van 15/16 die voor het eerst naar een High School gaat. Deze jongen, Charlie, is een nogal getraumatiseerde jongen die een jaar geleden zijn beste vriend heeft verloren. Daardoor is hij heel stil, heeft geen vrienden en is heel onzeker over zijn leven vooral over de levens van de mensen om zich heen. In het boek maakt hij vrienden die net wat anders zijn dan de rest.

Zoals ik al zei wordt dit boek in de eerste persoon geschreven, ik vind dit vaak wel leuk, maar komt toch met een aantal nadelen waar ik me vaak wel aan kan storen. Ik neem in dit geval even andere boeken als voorbeeld: 22-11-63 van Stephen King en de Dexter boeken. Dit zijn ook boeken in de eerste persoon verteld. Wat mij nu zo erg stoort is hoeveel detail erin zit. Zoals hele gesprekken die precies zoals ze zijn verteld worden. Het hele idee achter die eerste persoon is dat het voor realisme zorgt, maar je kan me echt niet wijs maken dat je hele gesprekken herinnerd van 2/3 weken geleden, en zoals in het geval van 22-11-63, een paar jaar geleden.
In dit boek is het veel beter gedaan, doordat je met brieven werkt, die vaak direct na de gebeurtenissen in het boek geschreven zijn, dus in principe de herinneringen nog helder zijn. En er zitten over het algemeen geen grote gesprekken in, meer de gedachtes van Charlie. Een groot verschil met de bovenstaande boeken. Toch is het niet perfect.

Ik heb dit boek 4 sterren gegeven, omdat ik toch nog geen hele grote fan ben van boeken in de 1e persoon geschreven. Dit komt door wat ik hierboven heb verteld.
Ook zitten er toch veel cliché's in die mij soms wat storen. Iedereen kent natuurlijk romantische films. Daar wordt altijd een standaard formule gebruikt: Hoofdpersoon leert iemand kennen, werkt zich uit tot vriendschap/liefde, er gebeurt iets waardoor ze ruzie krijgen of uit elkaar gaan, komen weer bij elkaar en alles is goed, einde. Dit is in dit boek ook niet anders, dit zet ik daarom ook niet in spoilertags, want het is zo voorspelbaar dat je het gewoon verwacht.
Toch vind ik dit een heel geslaagd boek die voor mij uniek in zijn soort is. De drama is heel realistisch, de vriendschappen zijn goed gelukt, elementen en interesses van de hoofdpersonen zijn herkenbaar en als belangrijkste, de hele filosofie en boodschap die dit boek brengt is heel helder en mooi: Niet teveel over andere mensen nadenken, gewoon lekker jezelf zijn en doen wat je zelf wil. (Dit klinkt heel egoistisch natuurlijk, maar als je het boek leest snap je wat ermee bedoeld wordt)

4* geslaagd boek en een aanrader.

PS: Ik heb de verfilming gezien, die ook zeer geslaagd is, en zich aan de gebeurtenissen van het boek houdt. Dit komt natuurlijk ook doordat de producent de schrijver van dit boek is. Ook een aanrader, al zou ik eerst het boek lezen voordat je de film gaat kijken.

Interessant punt. Al lees ik nooit als zodanig een boek dat iemand al zij gedachten laat teruggaan en derhalve hele gesprekken oprakelt. Soms wel, maar dat verschilt. Zeker niet als het boek in de tegenwoordige tijd is geschreven. Maar ik stoor me daar in elk geval nooit aan. Ik zie schrijven vanuit de eerste persoon eerder als een methode dan dat je iemand volgt in zijn verleden. Pas als iemand het echt als een brievenroman doet zou ik mij er aan storen.

De film is inderdaad schitterend (Come on Eileen, Heroes)

Ik heb met dat soort boeken al gauw een connectie gelegd met de "schrijver", de hoofdpersoon dus, niet de auteur van het boek. Daardoor stoort het me eigenlijk. Goed idee lijkt me dan om eens een boek te halen in de 1e persoonsvorm en dan met een, ik weet niet precies hoe te verwoorden, 'open' gedachte te gaan lezen.

En de nummers in de films zijn inderdaad heel goed. Vooral Dexy's Midnight Runners, die ik al kende voordat ik de film heb gezien. (het blijft altijd gaaf als je bekende nummers hoort in een film/serie, brengt toch wat extra dimensie aan de film!).
Ben nooit zo'n fan van Bowie geweest, dus de hele 'Tunnel song' kon me niet heel veel schelen. Wel het nummertje wat ook een grote rol heeft in dit boek: Asleep van The Smiths

Boek niet gelezen, maar de film was heel ontroerend. En dan die die muziek! Een film met The Smiths, Pavement, Bowie, New Order, Cracker, XTX etc. kan natuurlijk niet kapot. Vond het alleen een beetje ongeloofwaardig dat deze jongeren (met hun nostalgische muzieksmaak) Heroes van Bowie niet kenden.

En vergeet Sonic Youth niet. Overigens, inzake Bowie, geen idee of dat ook in het boek voorkwam (dacht het niet). Maar de regisseur kende dat lied niet. Zoek anders even bij de film op MoMe, ik heb daar wel eens een linkje geplaatst naar een interview met hem. Buiten dat, zoals ook in de discussie gezegd, dat was een andere tijd waarin je afhankelijk bent van tapes van vrienden of de playlist op de radio. Bowie is nooit heel succesvol geweest daar, zeker niet met Heroes.

Naar welke radiozender luisterde jij dan eind jaren '70?

Hoe bedoel je? Ik weet alleen dat toentertijd er geen internet was, geen youtube, geen musicmeter of pitchfork waar je makkelijk alle nieuwe en oude muziek kan ontdekken. Enkel via de radio, een toppop, muziekbladen of via vrienden. Dat was zelfs tot halverwege jaren 90 zo met die goede oude cassettebandjes. Het is derhalve volstrekt begrijpelijk dat een nummer dat nu zo bekend is, zeker bij diegenen die fan zijn van die stroming muziek, onbekend was voor hen.

Ik kan me niet meer precies herinneren hoe al die legale en illegale radiozenders heetten, maar het was onmogelijk om Bowie en "Heroes" niet tegen te komen als je ook maar vaag geinteresseerd was in popmuziek. De middelen zijn veranderd, maar de gemiddelde interesse is hetzelfde.
Maar ik heb het boek niet gelezen, misschien is het daar wel begrijpelijk.

Precies, Heroes is altijd een classic geweest. In die tijd had Heroes een even grote bekendheid als Yesterday, I can't get no satisfaction, Stairway to Heaven etc. En het lied kwam natuurlijk langs bij het legendarische Live Aid (en aangezien je toen veel minder keus had op televisie was dat een evenement dat je wel gezien móest hebben). Vehaaltechnisch komt het natuurlijk wel goed uit dat ze dit nummer niet kennen (en dit nummer is dan weer heel toepasselijk voor onze anti-helden) maar geloofwaardig vind ik het niet.

Maar (mjk87) ik zal dat interview met de regisseur eens bekijken.

Heroes heeft anders nooit in de Billboard van de USA gestaan: Heroes (David Bowie song) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Dus ja, het kan wel op de radio zijn geweest, maar het zal nooit een hit zijn geweest, of het kwam pas later op en werd een culthit. Want ook het album kwam niet hoger dan plek 35.

Dankzij het bewuste interview realiseer ik me dat schrijver en dus boek en film Amerikaans zijn en dat verklaart een hoop. Mijn ervaring is dat Amerikanen weinig benul hebben van wat er buiten Amerika gebeurt

Analoog aan Falty Towers:
"He is from Pittsburgh" (Je kunt het hem niet kwalijk nemen, hij komt uit Barcelona).

Een paar jaar terug heb ik de film gezien. Een coming-of-age-film die me na afloop even sprakeloos liet. Wat een goede film en wat een geweldige cast. Sindsdien wilde ik het boek al lezen, maar dat is er nu pas van gekomen. 'Helaas' heb ik het Nederlandse boek gelezen. Het Engelse lijkt me beter, maar ik had geen zin om die te kopen en deze lag in de bibliotheek.

Het boek is geschreven in de stijl van een dagboek, iets wat mij totaal niet aanspreekt. In feite zijn het brieven die de hoofdpersoon (Charlie) aan jou als lezer heeft gestuurd. Dat is wel een interessante vondst. Het verhaal op zich is niet heel bijzonder.

De hoofdlijnen: Charlie, een niet populaire jongen op de middelbare school, maakt voor het eerst echt goede vrienden. Hij is verliefd op Sam en Patrick wordt zijn beste vriend. Sam wil niet met hem, Mary-Elizabeth wel. Wanneer Charlie tijdens een spelletje truth or dare het mooiste meisje in de kamer moet zoenen kiest hij voor Sam ipv Mary-Elizabeth. Dat zorgt ervoor dat iedereen boos op hem is. Het komt weer goed als Charlie voorkomt dat Patrick door zijn ex-vriendje in elkaar geslagen wordt. Door heel het boek blijkt Charlie niet goed in zijn vel te zitten en extreem emotioneel te zijn. Uiteindelijk blijkt dat hij vroeger door zijn lievelingstante is misbruikt.

Een redelijk standaard verhaal. Dat dit boek toch zulke hoge ogen weet te gooien komt doordat het verhaal zo oprecht en pakkend wordt verteld. Charlie opent zijn hart voor je in zijn brieven. Op momenten heb je echt met hem te doen. Zijn inzichten zijn vaak treffend en tegelijk is hijzelf vaak naïef in zijn handelen. Door alle problemen heeft het boek een depressieve toon, die toch niet te overheersend is. Dit verhaal geeft namelijk weer dat er ook zoveel goeds in de wereld is.

In de film zijn ze trouwens opzoek naar de artiest van een goed nummer dat ze op de radio hebben gehoord. In het boek is dat niet zo, daar is Charlie de auteur van zijn favoriete gedicht vergeten. Wat mij betreft een zeer goede keuze om in de film voor muziek te gaan!

Misschien ga ik dit boek dus toch aanschaffen en dan wel in het Engels. Dikke aanrader!

Het boek leest vlot, maar het is me nog steeds een raadsel waarom zoveel mensen dit zo geweldig vinden.

The perks of being a wallflower – Stephen Chbosky | Lalagè leest - lalageleest.nl

Charlie schrijft brieven naar iemand waarvan we de naam niet kennen. Het is voor ons een gelegenheid om een jaar in een Amerikaanse school te beleven door de ogen van een hypergevoelige jongeman. Vriendschappen, liefdesrelaties, ontdekking van seksualiteit, eerste drank ervaringen, ze komen allemaal aan bod. Charlie zelf is moeilijk te beschrijven, hij is vol oprechtheid en zijn reacties kunnen heel onvoorspelbaar zijn.
Hij gaat Patrick en Sam, twee ouderejaars leren kennen. Zij gaan hem heel veel laten ontdekken en hem zijn grenzen laten overschrijden. Die scharnierperiode tussen het einde van het middelbare school voor Patrick en Sam en het begin van een nieuwe vriendschap vol avonturen waarin ze hunzelf gaan herontdekken. Het boek is geschreven met een zeldzame kwetsbaarheid en veel juistheid. Het is realistisch en wordt op geen moment verwaterd of verfraaid. De gedetailleerde nuances maken het af. Een echte aanrader!