The Mysterious Affair at Styles - Agatha Christie (1920)
Alternatieve titels: De Zaak Styles | De Onschuldige Moordenaar
mijn stem
30 stemmen
Engels
Detective
296 pagina's
Eerste druk: John Lane Company,
New York (Verenigde Staten)
Een rijke vrouw, die kortgeleden met een veel jongere man is getrouwd, wordt op haar landgoed in Essex vermoord. Haar stiefkinderen - die erg tegen het tweede huwelijk waren - verdenken unaniem de echtgenoot. Dan komt Poirot, die door een vriend van de familie te hulp is geroepen en hij ontdekt dat verschillende huisgenoten redenen en mogelijkheden hebben gehad om de moord te plegen.
2
geplaatst: 30 mei 2019, 11:44 uur
Het debuut van Christie (althans; van boeken die ook daadwerkelijk gepubliceerd zijn) en tevens mijn eerste kennismaking met het schrijfwerk van deze detective-gigant.
Laat ik meteen met de deur in huis vallen: dit is niet zo aan mij besteed. Het is weliswaar vlot gebracht, er zit humor in het boek en je krijgt de kans mee te denken over de mogelijke moordenaar, maar het hangt mij teveel aan elkaar van toevalligheden, tegenstrijdigheden en een clue vanuit eerder onbekende informatie brengen.
Poirot komt over als een vervelend, betweterig mannetje, maar wellicht dat dit in latere romans nog wat gefinetuned wordt want van de film- en serieadaptaties van het werk kan ik me herinneren dat hij juist een geliefd karakter is bij het publiek.
Het is jammer dat je constant op het verkeerde been gezet om uiteindelijk uit te komen op de meest voor de hand liggende dader waarvan meermaals gezegd werd dat hij het niet was... seriously? Dat is een beetje als een film waar alles uiteindelijk 'slechts een droom leek te zijn': ook zo irritant..
Het verhaal is overigens zo uit; los van het feit dat het slechts een redelijk kort verhaal is, zorgt Christie ervoor dat het tempo er goed inzit.
Al met al een magere voldoende, maar ik heb voor mezelf kunnen bepalen dat dit genre niet direct aan mij besteed is.
Laat ik meteen met de deur in huis vallen: dit is niet zo aan mij besteed. Het is weliswaar vlot gebracht, er zit humor in het boek en je krijgt de kans mee te denken over de mogelijke moordenaar, maar het hangt mij teveel aan elkaar van toevalligheden, tegenstrijdigheden en een clue vanuit eerder onbekende informatie brengen.
Poirot komt over als een vervelend, betweterig mannetje, maar wellicht dat dit in latere romans nog wat gefinetuned wordt want van de film- en serieadaptaties van het werk kan ik me herinneren dat hij juist een geliefd karakter is bij het publiek.
Het is jammer dat je constant op het verkeerde been gezet om uiteindelijk uit te komen op de meest voor de hand liggende dader waarvan meermaals gezegd werd dat hij het niet was... seriously? Dat is een beetje als een film waar alles uiteindelijk 'slechts een droom leek te zijn': ook zo irritant..
Het verhaal is overigens zo uit; los van het feit dat het slechts een redelijk kort verhaal is, zorgt Christie ervoor dat het tempo er goed inzit.
Al met al een magere voldoende, maar ik heb voor mezelf kunnen bepalen dat dit genre niet direct aan mij besteed is.
1
geplaatst: 19 juli 2023, 15:05 uur
De Eerste Wereldoorlog was een inspiratiebron voor het debuut van Agatha Christie. De vele Belgische oorlogsvluchtelingen in Engeland brachten haar op het idee om haar detective de Belgische nationaliteit te geven. Hastings was gewond geraakt als militair. Cynthia, een van de verdachten, werkte als assistent in een ziekenhuisapotheek - net als de schrijfster zelf. Toen ze op een bus een man met een zwarte baard zag, besloot ze die als personage te gebruiken.
De speurders zijn gemodelleerd naar het voorbeeld van Arthur Conan Doyle. Hastings lijkt op Dr. Watson: de betrouwbare maar naïeve ik-verteller. Poirot lijkt op Sherlock Holmes: de ondoorgrondelijke detective die alles uitlegt op het einde. Japp lijkt op Lestrade: de inspecteur die altijd de verkeerde wil arresteren.
Het afgelegen landgoed in Essex is een klassieke locatie voor een whodunit. Het aantal verdachten is beperkt, de erfenis is een motief, het personeel kan optreden als getuige, er zijn veel hoekjes om dingen te verbergen. Agatha Christie schreef haar moordmysteries steeds met verschillende mogelijke ontknopingen in gedachten, zodat ze de lezer op het verkeerde spoor kon zetten. Hier gebruikt ze de techniek van dubbelbluf. De voor de hand liggende verdachte heeft het wel gedaan, terwijl je die natuurlijk onmiddellijk uit wil sluiten. Deze combinatie van ontspannende literatuur en hersengymnastiek vormt het begin van een onovertroffen detectivereeks.
De speurders zijn gemodelleerd naar het voorbeeld van Arthur Conan Doyle. Hastings lijkt op Dr. Watson: de betrouwbare maar naïeve ik-verteller. Poirot lijkt op Sherlock Holmes: de ondoorgrondelijke detective die alles uitlegt op het einde. Japp lijkt op Lestrade: de inspecteur die altijd de verkeerde wil arresteren.
Het afgelegen landgoed in Essex is een klassieke locatie voor een whodunit. Het aantal verdachten is beperkt, de erfenis is een motief, het personeel kan optreden als getuige, er zijn veel hoekjes om dingen te verbergen. Agatha Christie schreef haar moordmysteries steeds met verschillende mogelijke ontknopingen in gedachten, zodat ze de lezer op het verkeerde spoor kon zetten. Hier gebruikt ze de techniek van dubbelbluf. De voor de hand liggende verdachte heeft het wel gedaan, terwijl je die natuurlijk onmiddellijk uit wil sluiten. Deze combinatie van ontspannende literatuur en hersengymnastiek vormt het begin van een onovertroffen detectivereeks.
* denotes required fields.
* denotes required fields.