Room - Emma Donoghue (2010)

Een boek schrijven voor volwassenen vanuit het standpunt van een vijfjarig kind, ik heb zoiets nog nooit gelezen . Toch is dat precies wat Emma Donoghue met ‘Kamer' op fantastische wijze heeft gedaan. (Ze mocht er trouwens verdiend een nominatie voor de Man Booker Prize 2010 voor ontvangen)
Beetje bij beetje schetst Donoghue de enge wereld waarin Jack en zijn moeder leven. De rituelen die ze voor zichzelf hebben ingevoerd, hun dagelijkse handelingen, hun verbondenheid.Zonder gruwelijke details voel je als lezer aan de lijve in welke horror deze twee mensen leven maar tevens blijft alles luchtig omdat je dit alles bekijkt vanuit het standpunt van een 5 jarige die niet anders kent dan een kamer, voor hem is dit normaal en hij voelt zich best in zijn sas.
Op een dag vertelt Jacks moeder hem dat er ook buiten Kamer een wereld bestaat. Jack weigert aanvankelijk dat te geloven. Buiten de Kamer is er in zijn ogen niets, of hoogstens even artificieel als wat er op Tv gebeurt. . Ongeveer halverwege het boek krijgen we dan de onafwendbare ontsnappingspoging, die op zijn minst bloedstollend genoemd mag worden. En nog is de rit niet uit: vanaf dat punt wordt het leven van Jack en Mam er niet bepaald makkelijker op. De aanpassing aan de nieuwe wereld stelt hen allebei voor ongekende problemen. Ook de manier waarop Donoghue het kind voor het eerst laat kennismaken met de echte wereld vond ik zeer sterk. De kleinste details die voor ons zo normaal zijn ga je bekijken vanuit de ogen van dat kind en dat levert soms hele grappige gedachtenkronkels op.
bv lopen over gras

Ik verpletter de groene stekels onder mijn schoenen.Ik buk me en wrijf erover, het prikt niet in mijn vingers. ....Ik loop per ongeluk op een bloem, er zijn er honderden, ze groeien recht in de grond net als haren op mijn hoofd....Van dichtbij zijn bomen reusachtige reuzen, ze hebben een soort vel maar knobbeliger als we ze aaien....Er is een hond die een weg oversteekt met een mens aan een touw....

‘Kamer' overstijgt met gemak de impact van alle gruwelijke tv-beelden, autobiografische getuigenissen en documentaires over Fritzl, Kampusch of soortgelijke misdadige feiten, maar wordt nergens sentiationeel, onnozel of sentimenteel.
Een aparte en fascinerende leeservaring!!!!

Mooi boek, alleen het word wat saaier als ze uit Kamer zijn.

Geweldig boek! Zorg dat je de tijd hebt als je hieraan begint, want je zult niet willen ophouden met lezen.

Een heel mooi boek. Ik kan het iedereen aanraden. Heel bijzonder hoe de gewone dingen in het leven door de ogen van een jongen van 5 worden gezien.
Dit boek geef ik een 4,5.

Voor mij is het omgekeerd - ik vond Outside net stukken interessanter!

Room had ik op onverklaarbare wijze nog op mijn lijst met te lezen boeken staan - onverklaarbaar omdat ik zelden dit soort boeken lees. Toch maar meegenomen uit de bibliotheek, als een keer wat anders dan anders.

Spijt heb ik er niet van gekregen, Room is fascinerend. Het is uitzonderlijk knap hoe Donoghue erin slaagt om alles consequent vanuit het perspectief van een vijfjarige te bekijken. En het werkt! Jack kent geen andere werkelijkheid dan Kamer en die werkelijkheid vormt voor hem geen bedreiging, maar door zijn argeloze omschrijvingen van zijn omgeving en zijn leven kan de lezer zich moeiteloos voorstellen in wat voor hel Mam moet leven. Jack kent niet anders en is argeloos, maar niet dom. De dreiging komt misschien des te harder aan omdat hij zo kinderlijk wordt omschreven.

Het principe is heel goed uitgewerkt, maar het plot op zich is niet heel verrassend. Ik weet trouwens ook niet hoe het anders had gekund, tenzij Mam haar zelfmoordpoging niet had overleefd. Het einde vond ik wel prima zo, niet al te open maar ook niet te langdradig. Twee puntjes in het verhaal die ik wat minder vond zijn het feit dat Mam geadopteerd is (dat horen we al in het begin, maar in het hele verhaal wordt er niets mee gedaan) en Mams opmerking over een eerdere abortus, tijdens het interview. Ik snap niet wat die opmerking toe moest voegen of hoe het mijn beeld over Mam had moeten veranderen. De rest van die scène vind ik trouwens wel erg goed. In Kamer was Mam hoopvol en sterk, eenmaal terug in de wereld wordt ze cynisch en hard. Mooi geschreven.

Tegen het einde van het verhaal begon ik steeds enthousiaster te worden over Donoghues vermogen om zonder uitglijders het perspectief van een vijfjarige aan te houden - tot er een uitglijder volgde. Ik vind Jacks opmerkingen over hoe druk iedereen Buiten is en hoe weinig tijd ouders voor hun kinderen hebben erg misplaatst, een staaltje slappe maatschappijkritiek. Met het standpunt is niets mis, maar de manier waarop het gebracht wordt past niet. Had het wat vager gedaan, zoals veel andere nare dingen in het boek vaag worden beschreven. Het is maar een klein puntje, maar voor mijn enthousiasme deed het niet veel goeds.

Verder veel lof voor Room, de sterke kanten blijven overeind. Spannend, een pageturner (een vreselijk woord vind ik, maar ik weet geen goede vertaling) die ook niet-lezers zal kunnen aanspreken, vermoed ik zo. Vier sterren.

oh, zag ik nu juist dit:

Room (2015) - MovieMeter.nl

Bij de oscars: “Check out a movie about a room full of white people.” (Sacha Baron Cohen as Ali G on Room)