Schaduwkind - P.F. Thomése (2002)

Ontiegelijk persoonlijk boekje, dat als geen ander het rouwproces beschrijft. Ongelofelijk quotebaar ook:

"Als je maar genoeg kwijtraakt wordt het verleden op den duur wat eerst de toekomst was: een verte om in weg te dromen, een horizon waarachter herkansingen altijd mogelijk zijn en waar, ondanks het voorbije van alles, de raadselachtige hoop gewoon blijft bestaan."

Vanwege de hoge waardering hier wilde ik er eerst zeker van zijn dat ik in het verleden daadwerkelijk dit boekje had gelezen voor ik zou stemmen. Vandaag heb ik Schaduwkind in de bieb even doorgebladerd en het was 'em inderdaad. Veel vond ik er niet aan destijds, dat is wat ik nog weet. Het is eigenlijk meer een verzameling losse zinnen dan een boek. Tegen de poezie aan misschien. Mij raakte het niet echt in ieder geval. Misschien ooit nog een herkansing. 2,5*

Da's zeker waar.

Kent iemand het luisterboek? En dan vooral de muziek erbij (door Joost Lijbaart en Wolfert Brederode)

Erg aardig, persoonlijk boekje met een paar prachtige stukken over het verwerken van het verlies van zijn dochter.
Soms alleen krijg ik iets te erg het idee dat de auteur het zelf ook schitterend vindt wat hij op papier krijgt, en het geheel bestaat meer uit losse flarden dan dat het echt een doorlopend geheel is. Daarom "slechts" 3,5*, want er zitten wel prachtige persoonlijke stukken tussen.

Interessant om te zien hoe een auteur na het overlijden van zijn dochtertje zijn leven weer probeert op te pakken, en dus aan het schrijven gaat. Wat kan Thomése anders doen dan pogen zijn verdriet onder woorden te brengen? Hij is op zoek naar woorden ("Maar hoe heten de vader en moeder van een gestorven kind?"), en naar een betekenis van zijn leven ("Schrijven is zinnen uitproberen om te zien wat ze kunnen betekenen. Nieuwkomer zijn in het taaleigen, beginneling worden en vragen naar de onbekende weg. Het is vinden wat niet kon worden gezocht, omdat het pas bestond op het moment dat het gevonden werd.").

Die zoektocht maakt dat Schaduwkind ook voor buitenstaanders interessant is om te lezen, zeker aangezien Thomése zich ook aan taalfilosofische stukken waagt (sentimentaliteit als zelfmedelijden definiëren) en zijn eruditie laat blijken (bijbelpassages aanhalen, naar filosofen verwijzen). Daarin schuilt echter ook het gevaar: soms ligt de nadruk meer op de kennis dan op het gevoel. Anderzijds kan ik me voorstellen dat het zoeken van betekenis via kennis juist bijdraagt aan het opnieuw structuur geven aan het leven.

Lastig boek dus om te beoordelen, maar mooi en interessant om te lezen is het zeker.