Paravion - Hafid Bouazza (2003)

Wat een verbeelding en een vlotte pen heeft die man

Ik vind dit boek echt heel mooi geschreven. Qua inhoud viel er ook zoveel uit te halen!

Ik begrijp het verhaal niet. Het taalgebruik komt kunstmatig op me over: zo praat je toch niet. Het lijkt of hij synoniemen heeft gezocht op internet, zulke rare woorden gebruikt de schrijver. Hij gebruikt ook overmatig veel bijvoeglijke naamwoorden. Ik ga het niet uitlezen, stop bij bladzijde 50.

Prachtig boek. Ooit een keer gelezen voor school en toen meteen gegrepen, met name door de laatste zin die geweldig absurd is. We deden met onze klas mee aan de Inktaap verkiezing. Een soort literaire prijs uitgeven door jeugdigen op middelbare scholen in Vlaanderen en Nederland. Het ging tussen dit boek, Arthur Japin's Een Schitterend Gebrek en Willem Jan Otten's Specht en Zoon. Als enige koos ik voor het sprookje van Bouazza en de rest van mijn klas verkoos de gedoodverfde winnaar Een Schitterend Gesprek. Tijdens de verkiezing een mooie dag in Rotterdam, met onder andere Spinvis op het podium en de zegetocht van Japin.

Vandaag het boek op de kop getikt in een verlaten kiosk in Roermond. Voor vijf euro. Deze klassieker. In hardcover. Herlezen!

Interessante titel, moet ik snel eens achteraan.

Oeps.

Je moet je hersenen flink pijnigen om hier een touw aan vast te kunnen knopen. Dit zal vast Bouazza's bedoeling zijn geweest, maar wat mij betreft een zware teleurstelling!

Het verhaal gaat over een dorpje in Marokko, waaruit alle mannen vertrekken naar Nederland.
De worsteling van de mannen tussen twee conflicterende culturen is met veel ironie beschreven.
Het beeld dat de schrijver schetst is sprookjesachtig, humoristisch en liefdevol en, heel knap, tegelijkertijd ook onaangenaam, scherp en kritisch.

Helaas lijkt de stijl van Bouazza niet helemaal mijn ding. Ik zie direct dat hij kan schrijven maar wie mijn smaak een beetje kent weet dat ik hou van een minder ‘bombastische’ schrijfstijl. Het verhaal is leidend voor mij, het liefst geschreven in niet al te bloemrijke zinnen. Dan krijg ik algauw een ‘style over substance’-gevoel. Ik geef geen sterren omdat ik het niet uitgelezen heb. Misschien dat ik het ooit weer ga proberen.

Ik houd van lezen, maar soms krijg ik het idee niet van literatuur te houden. In ieder geval niet van zulke verhalen. Deze Paravion is weer zo'n bij tijds vaag werkje, met meer gedachten en flarden verhaal, dan dat je het idee krijgt dat er een goed verteller aan het woord is. Dit is een sprookje, en er gebeuren rare dingen in het verhaal, maar echt fan ben ik er niet van. Bij García Marquez kan ik het nog net hebben, in dit boek helaas niet. Verder al snel niet meer boeiend. Wel mooi geschreven, maar ook met het gevoel dat Bouazza moeilijk doet om het maar interessant te laten lijken. 1,5*.

Bijna twee jaar nadat ik vastliep op het taalgebruik gaf ik het een nieuwe poging. Het beviel mij beter maar toch merkte ik weer dat ik er soms geen zin in had. Stug volhouden en zowaar, hoe verder in het boek, hoe leuker ik het begon te vinden. Met name deel 3, als ze in Paravion zijn, beviel mij goed. Paravion staat voor Amsterdam en Morea voor Marokko. Het is sprookjesachtig beschreven maar vertelt over de wens om te migreren en de uiteindelijke strubbelingen om je draai te vinden in een nieuw land. Ook de achtergeblevenen in Morea, allemaal vrouwen en de jongste Baba Baloek, maken een ontwikkeling door in afwezigheid van de mannen die vertrokken zijn. Zonder de last van de mannelijke autoriteit (patriarchaat) komen zij tot voornamelijk seksuele ontdekkingen die eerder ondenkbaar waren. Het is niet helemaal mijn stijl maar dat wil niet zeggen dat ik geen bewondering heb voor de manier waarop Bouazza met taal ‘de liefde bedreef’. Hij was een ware taaltovenaar.