Barney's Version - Mordecai Richler (1997)

Geniaal boek, beetje een kruising van John Irving en Bukowski!

Een aantal jaar geleden verfilmd, met Paul Giamatti als Barney Panofski (geweldige rol), Rosamund Pike, Dustin Hoffman, Scott Speedman, Rachelle Lefevre en Minnie Driver. Barney's Version (2010) - MovieMeter.nl

Filip Joos, snob van het ergste soort, bedankte Alex Agnew en Andries Beckers voor zijn passage in de Welcome to the AA podcast, met dit boek. Hij noemde het een erg leuk boek en dat alleen al, beste lezer, was voor mij voldoende aanleiding om het nooit te lezen.

De heer Joos, immer vol van zichzelf, aanschouwde de matige reactie der presentatoren en gooide extra wapens in de strijd om zijn fatsoen en goede smaak alsnog te etaleren en verklapte de openingszin: Terry is de aanstoot. De splinter onder mijn vingernagel. Achteraf zou blijken dat het twee zinnen zijn. Ach ja, Filip Joos weet je wel.

Voetbalcommentator wannabe cultuurmens Joos zag dat het zijn toehoorders nog niet doordrong en gaf zowaar een karakterschets van Barney Panofski: een cynische, zielige dronkaard die tegen alles en iedereen te keer gaat. Ik dacht: een zielig man in de ogen van Filip Joos kan alleen maar mijn zielsverwant wezen, kom hier met dat boek!

En jongen, laat me je vertellen, het stelde niet teleur. De eerste pakweg 150 pagina's moet je door, het is niet anders, maar ga vooral door. Achteraf zal je merken dat Mordecai Richler als een volleerd schaker de stukken op het bord plaatst, noodzakelijk voor een grandioos eindspel. Vanaf dan gaat hij er in een razend tempo
met jou vandoor en lezen de volgende 200 pagina's als een sneltrein. Het moment waarop Barney de ontmoeting tussen zijn vader en toekomstige schoonouders vertelt, daar moet je geraken. Je zal het niet beklagen. Ik denk dat je een onvergetelijke indruk nagelaten hebt, zegt Barney tegen Izzy en ik evenzeer tegen de auteur.

En aan het eind komt de immer wederkerende vrees dat een verhaal onbevredigend zal aflopen. Oh nee, dacht ik meermaals, laat Barney uiteindelijk geen ordinaire moordenaar zijn! Misschien is dat de reden dat quasi niemand dit werk kent? Alweer een goed boek zonder einde... Toch niet! Zonder het expliciet te vermelden ontdekken Barney's zoon en de lezer de ware toedracht en kon ik enkele minuten wezenloos voor me uit te staren bij dit meesterwerk waar Richler de ontknoping helemaal aan het eind als kers op de taart zet.

Een absolute topper die ik meteen op nummer 2 in mijn all time list zet en die wellicht, na herlezing in 2022, het hoogste schavotje zal betreden. Ga en lees dit boek, Boekmetervriend, je zal het je niet beklagen.

Geen dijenkletser, wel een bijzonder gevatte roman.

Toegegeven: erg toegankelijk is het allemaal niet. Het boek zit vol verwijzingen naar de politieke situatie in Canada en naar de joodse cultuur. Vooral over Canada wist ik eigenlijk helemaal niets, terwijl een beetje voorkennis wel nodig is om mee te zijn. Voorts had ik het gevoel dat Richler soms nogal geforceerd wil imponeren met zijn eloquentie.

Gelukkig behandelt de roman ook een universeel thema: ouderdom. Richler slaagt er met verve in om de besognes en angsten van een man in de winter van zijn leven onder woorden te brengen. Dat is m.i. dan ook de echte reden om Barney’s Version te lezen, niet zozeer de humor (al valt er zeker wel te lachen).

3,5* (Als ik een joodse Canadees was, waren dat er wellicht 4 of 4,5 geweest.)

Wauw, is dit een recensie over het boek of een rioolput over Filip Joos?
Wat maakt hem een "wannabe cultuurmens"? Dan ken je hem en zijn achtergrond duidelijk niet goed genoeg...

In elk geval, dit boek staat op mijn lijstje net omdàt de geweldige Filip Joos dit heeft aangeraden Ben benieuwd!

Ik heb dit boek zo'n 12 jaar geleden gelezen nadat Filip Joos dit boek toen al als zijn absolute aanrader omschreef
Joos is trouwens wel een echte literatuurliefhebber, net zoals zijn zus (presentatrice Brommer op Zee o.a.). Ook zijn columns zijn van een hoger literair niveau dan de meeste sportverslaggeving.
Voor sommige zal een sportcommentator die tijdens een voetbalmatch Nietzche citeert wel snobberig zijn, ik kan het wel hebben.

Goed dat je dit boek gaat lezen. Dit is uiteindelijk het enige dat telt.

Filip Joos mocht ik eenmaal zonder camera meemaken en ik blijf bij mijn mening. Fijn dat jij hem blijkbaar beter kent en graag mag. Hij is zeker de duivel niet, ik moet hem enkel niet.

Zijn columns lees ik niet. Ik moet het dan met zinsneden - uit zijn eigen mond nota bene - doen als: 'Timothy (Castagne) speelt niet langer als de tamme variant van zijn naam'. Het zal wel aan mijn smaak liggen maar het geeft mij een groot 'kijk mama, zonder handen' gevoel.

Het citeren van Nietzsche heb ik an sich geen probleem mee. Als het relevant is en de situatie erom vraagt, is het zelfs een verrijking. Maar met Joos heb ik al lang het gevoel dat hij voor de match beslist om een woord als Fremdkörper te gebruiken en tijdens de match op zoek gaat naar een speler/situatie om het woord er in te smokkelen. Om zichzelf interessant te maken, niet om - zoals hij wellicht zelf gelooft - mensen iets bij te brengen.