Frankenstein, or The Modern Prometheus - Mary Wollstonecraft Shelley (1818)

Iets kortere alinea's zou het prettiger leesbaar maken. Ik word nooit echt aangetrokken tot van die lange lappen tekst zonder witregels.

Zulke immense lappen tekst vind ik sowieso niet uitnodigend, witregels of niet. Maar dat ligt denk ik vooral aan mij, lange stukken tekst via een computerscherm lezen is niet aan mij besteed. Er zullen vast gebruikers zijn die het schitterend vinden, dus ga vooral zo door.

Ik heb dit boek toevallig ook op mijn leeslijst staan voor de komende weken. Ben heel erg benieuwd.

Dat ligt niet aan jou.

Ik kan er alleen maar waardering voor opbrengen dat iemand de moeite neemt zo'n wijdlopig stuk te plaatsen...

(witregel)

...en het maakt mij wederom (Lolita) nieuwsgierig naar een roman die ik anders nooit zou lezen.

Doet me denken aan de bekende quote van Blaise Pascal: "Ik schrijf je een lange brief want ik heb geen tijd voor een korte".

(Ik denk dat de stukjes van De Filosoof vooral wat toevoegen als je het boek zelf net hebt gelezen en verdieping zoekt.)

Zoals ik in het Voorwoord zeg ben ik gecharmeerd van de Wordsworth Classics omdat die goede introducties leveren bij de klassiekers. En daarover schrijven ze zelf:

"because the pleasures of reading are inseparable from the surprises, secrets and revelations that all narratives contain, we strongly advise you to enjoy this book before turning to the Introduction."

Niet alleen heb ik gebruik gemaakt van hun Introductie in mijn boekbespreking, maar mijn bespreking is als het ware mijn introductie die ook eigenlijk als nawoord moet worden gezien: als het boek de grap is, dan is zo'n bespreking de uitleg van de clue van die grap, althans wat ik denk dat de clue is. Het is een discussie over wat je hebt gelezen of begrepen zoals je die met anderen kunt voeren over het boek (zoals op deze website). Maar inderdaad, die eigenlijk pas kan worden gevoerd nadat het boek is gelezen.

Wijdlopig is niet aan mij besteed. Ik heb Lolita ook gelezen maar zit dan niet te wachten op een analyse die bijna langer is dan het boek zelf. Maar smaken verschillen zullen we maar zeggen..

Wat ik wel grappig vind is dat dit nota bene een boekensite is waar zich verwoede lezers verzamelen die trots vertellen dat ze elke dag moeiteloos wel honderden pagina's lezen, maar dat een boekbespreking van een paar pagina's te veel is...

Tsja, de hoeveelheid teksten waaruit te kiezen elke dag is al schier oneindig. Het internet heeft ook tot een toename aan de zgn. 'longreads' geleid omdat er geen ruimtebeperking meer is, zoals in de krant. Mijn bescheiden ervaring met dit type stuk is dat het over het algemeen veel korter had gekund, en dat persoonlijke anekdotes en details een te grote plaats krijgen. Het simpelweg verschijnen van een lang stuk in de updates op Boekmeter is voor mij onvoldoende reden om die tekst tot mij te nemen. Niet omdat ik dat niet kan, maar omdat ik mijn tijd liever aan iets anders besteed. Maar nogmaals, het zou best kunnen dat als ik het boek van Shelley in de toekomst lees, dat ik dan na die tijd jouw stuk erbij pak.

Ik heb het natuurlijk deels ook voor mezelf geschreven: zoals ik al in het voorwoord zeg heb ik altijd iets met dit verhaal gehad waarbij bovendien dat verhaal niet zo maar een verhaal (roman) is maar zich tot een moderne mythologie heeft ontwikkeld. Dat maakte dat ik het - ook persoonlijk - de moeite waard vond om het boek grondig uit te diepen.

Ik verwacht dan ook niet dat m'n volgende boekbesprekingen zo lang worden. En voor degenen die zich storen aan mijn boekbesprekingen: sowieso heb ik nu eerst weer een filosofisch project dus kom ik de komende maand aan literatuur sowieso niet toe.

En wat wordt het volgende boek?

Nou, ik zit te denken aan Wuthering Heights van Emily Brontë; ik heb het boek daarvoor recentelijk al gekocht, samen met twee andere boeken die hoog op mijn nog-te-lezen-lijst staan: To The Lighthouse van Woolf en Moby Dick van Melville. Wuthering Heights is niet alleen een grote klassieker, maar ook gotisch en interessant om te vergelijken met Frankenstein. Op voorhand zie ik veel overeenkomsten (maar er zijn ongetwijfeld ook belangrijke verschillen).

Van een scherm lezen is toch heel anders dan uit een boek. Ik snap ook echt niet dat mensen e-books lezen op een tablet.

Sterker nog..ik lees bijna alles tegenwoordig op mijn telefoon. Volkomen idioot eigenlijk maar voor mij werkt het.

Er is niks mis met een interessante boekbespreking maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik bijna nooit lange boekbesprekingen lees.. hooguit wanneer ik een boek heb gelezen dat mij extreem boeit (zoals laatst het werk van John Williams). Zoals eRCee ook aangeeft: er is al zo vreselijk veel dat nog te lezen valt..

Sinds ik een paar jaar geleden Frankissstein van Jeanette Winterson las, stond Frankenstein al op mijn leeslijst. Frankissstein is een fantastische roman over posthumanisme en Mary Shelleys schrijven van Frankenstein is een van de verhaallijnen in de roman. Frankenstein is een verhaal dat heel erg tot de verbeelding spreekt, dat enorm veel invloed heeft gehad op de kunstuitingen die erna kwamen, zelfs tweehonderd jaar later nog. Ik las het boek onlangs en kan niet anders dan concluderen dat dit gewoon heel erg goed is.

Enkele jaren geleden zag ik de verfilming van het verhaal uit 1931 al en wat me daaraan opviel is hoe menselijk het monster van Frankenstein neergezet wordt. Destijds nam ik aan dat dat een vondst van de regisseur was, maar nu ik het originele verhaal heb gelezen, weet ik dat dat de verdienste van Shelley zelf is geweest. Het is voor mij het meest indrukwekkende van het boek. Hoe je als lezer meegenomen wordt in zowel de gevoelswereld van Frankenstein als van het monster en hoe invoelbaar beide posities gemaakt worden, hoewel ze diametraal tegenover elkaar staan.

Lees verder

Ik koos voor de hervertelling door Maria Postema, uit de serie met wereldklassiekers van uitgeverij Blossom Books.
Ik vind het ontzettend spannend. De moraal van het verhaal lijkt er dik bovenop te liggen: pas op met kennis vergaren en nieuwe uitvindingen doen, want het kan tegen je gaan werken. In het nawoord vertelt Maria Postema dat zij het vooral vindt gaan over erbij willen horen en geliefd willen zijn. Dat is immers de grootste wens van het monster en ook voor Frankenstein zijn familie en vrienden het belangrijkste in zijn leven.

De hervertelling is vlot te lezen en zindert nog wel even na. Het is meer dan een spookverhaal. Hoe bijzonder dat een meisje van 18 dit heeft geschreven!

Frankenstein – Mary Shelley | Lalagè leest - lalageleest.nl