De Laatste Dagen - Arjan Visser (2003)
mijn stem
7 stemmen
Nederlands
Historisch / Psychologisch
220 pagina's
Eerste druk: Augustus,
Amsterdam (Nederland)
In november 1910 ontvangt prof. dr. P. Rijnierse een telegram: 'Kom zo spoedig mogelijk over. Godsdienstwaanzin te B. Reeds een slachtoffer gedood, toestand ernstig.' De zenuwarts bezoekt de plek waar een poging de duivel uit te drijven leidde tot een brute moord. In een rapport vertelt hij hoe het, volgens hem, zover heeft kunnen komen.
0
geplaatst: 17 april 2009, 22:44 uur
Ik heb mij laten vertellen dat dit debuut van Arjan Visser bij zijn verschijnen insloeg als een bom binnen de literaire kringen van de lage landen. Als we het boek een half decennium later doorlezen, stelt zich onvermijdelijk de vraag waarom precies, want groot meesterschap blijkt nauwelijks uit deze solide, doch nogal standaard roman. Taalkundig schrijft Arjan Visser niet meteen de sterren van de hemel, en ook wat betreft de ideeën blijven we op onze honger. ‘De Laatste Dagen’ lijkt dus te vervallen tot “gewoon maar een relaas” over (u raadt het al) ‘de laatste dagen’.
Als we de auteur echter iets moeten nageven, dan is het wel de transparante, doch complexe structuur. Zoals ook op de achterflap te lezen staat vloeien 2 schijnbaar afzonderlijke verhalen in elkaar over, tot een apotheose waarin elk stukje op zijn plaats valt.
Desondanks blijft de emotionele impact beperkt tot de mooie (misschien nogal karikaturale) personages die Visser uit zijn pen tovert, en krijgen we geen meeslepende familiekroniek over de ondergang van de beschaving.
Om kort te gaan: ik had er duidelijk teveel van verwacht. Maar wat wilt u: met Lev Tolstoj op de kaft en een hele resem aan personages hoopte ik stilletjes op de revival van de Russische literatuur. In plaats daarvan komt Arjan Visser met een welomlijnd en consistent verhaal op de proppen dat noch stilistisch, noch intellectueel uitdaagt, maar wel diverteert. En daarom hoeft ‘De Laatste Dagen’ uiteraard niet als minderwaardig beschouwd te worden.
3*
Als we de auteur echter iets moeten nageven, dan is het wel de transparante, doch complexe structuur. Zoals ook op de achterflap te lezen staat vloeien 2 schijnbaar afzonderlijke verhalen in elkaar over, tot een apotheose waarin elk stukje op zijn plaats valt.
Desondanks blijft de emotionele impact beperkt tot de mooie (misschien nogal karikaturale) personages die Visser uit zijn pen tovert, en krijgen we geen meeslepende familiekroniek over de ondergang van de beschaving.
Om kort te gaan: ik had er duidelijk teveel van verwacht. Maar wat wilt u: met Lev Tolstoj op de kaft en een hele resem aan personages hoopte ik stilletjes op de revival van de Russische literatuur. In plaats daarvan komt Arjan Visser met een welomlijnd en consistent verhaal op de proppen dat noch stilistisch, noch intellectueel uitdaagt, maar wel diverteert. En daarom hoeft ‘De Laatste Dagen’ uiteraard niet als minderwaardig beschouwd te worden.
3*
0
geplaatst: 23 augustus 2014, 21:23 uur
In tegenstelling tot JJ_D was ik me niet bewust van het inslageffect dat deze roman had. Ik wist hooguit dat De laatste dagen bijna alle debuutprijzen had gewonnen en genomineerd was AKO. Dus ik dacht: dan moet het wel een goed boek zijn. En dat was het. In het begin, na de inleiding, humoristisch geschreven en door zijn flotte stijl was ik in een mum van tijd halverweg het boek. Daar zakte het verhaal misschien iets in en op het einde werd het nogal raadselachtig voor me ging de knecht uiteindelijk wel of niet naar de berg? Maar al met al een goed boek waarin verhaallijnen mooi in elkaar overlopen
* denotes required fields.
* denotes required fields.