Revolutionary Road - Richard Yates (1961)

Hartverscheurend mooi boek over een gevoel dat iedereen wel kent: morgen stop ik echt met deze kutbaan en ga ik weg, naar Parijs, of New York, zolang het maar ver weg is. Maar de volgende dag is het weer morgen. En weer. En weer. Tot je je een maand - of misschien zelfs een jaar - later herinnert dat je ooit weg wou gaan, maar het nooit durfde. Maar morgen ga je echt.

Fantastische personages, fantastische setting, fantastisch geschreven. Prachtig.

Sai verwoordt het al perfect in de eerste post: het gevoel dat een nieuw leven er aan zit te komen, en zelfs op het moment dat je doorhebt dat je maar vast blijft zitten in dagelijkse, onveranderlijke en saaie gewoontes nog blijft hopen op verandering - op het nieuwe leven.
Briljant uitgangspunt, erg sterke karakters, prachtig verhaal en heerlijke sfeer. Het enige minpunt: schrijver kauwt net íets te veel voor. Als hij iets minder gedachtes van de personen uit het boek had vermeld, was het misschien wel (mijn eerste) vijf sterren geworden.

Kernzin van Revolutionary Road: "Zou je willen dat ik van je hield?" Sterk hoe de mislukte toneelvoorstelling waarin deze zin wordt uitgesproken model staat voor het leven van April en Frank, een stel dat voor elkaar op walgelijke wijze toneel speelt. Het boek is relevant, solide geschreven het leest prettig (veel dialoog) maar wordt nergens revolutionair. Daarvoor voert Yates zijn lezer toch niet ver genoeg.

Erg genoten heb ik van 'Revolutionary Road' van Richard Yates Kan je dat eigenlijk zeggen bij een verhaal over zoveel ellende? Het verhaal van het ongelukkige huwelijk van Frank en April Wheeler wordt steeds beklemmender. Waar je hoopt dat ze dichter bij elkaar komen, voel je ze steeds verder van elkaar wegdrijven, zelfs als het grote Europa-plan even verlichting lijkt te brengen.

Voor mij was Revolutionary Road daarom met name een boek over eenzaamheid. Hoe je zelfs met mensen om je heen en binnen een huwelijk eenzaam kan zijn, doordat er geen begrip is voor je gevoelens. Frank en April leven het leven dat van ze verwacht wordt, in plaats van het leven dat ze willen. Yates maakt dit treffend zichtbaar door de saaie kantoorbaan en de vriendschappen van de Wheelers. Hoewel deze situaties natuurlijk uitvergroot zijn, zullen veel mensen een beetje Wheeler in zichzelf herkennen, want leven we niet allemaal een beetje volgens de verwachtingen en normen van onze omgeving?

Revolutionary Road was mijn eerste boek van Yates, maar dit smaakt zeker naar meer!

Enorme tegenvaller. De film kende ik al. Althans, blijkbaar, want ik heb er op gestemd en twee jaar terug wat over geschreven maar ik kan me er weinig meer van herinneren behalve een schreeuwerige Winslet. Nu is dit en boek, dus dat aspect zat hier sowieso niet in in ieder geval. Niettemin zat er maar weinig boeiends.

Dit boek zou gaan om het doorprikken van de Amerikaanse droom, van de levens achter de keurig aangeharkte tuintjes, maar ziet men hier niet gewoon te veel in? Dit gaat gewoon over een koppel dat steeds ruzie maakt. Ergens richting het einde zegt zij dat ze nooit van hem gehouden heeft, maar is dat het? Het vervelende van dit boek is vooral dat ik de personages nooit geloofde. Hun ruzies en drama (nee: DRAMA!!!) lijkt vooral geschreven om de plot vooruit te helpen. Ik zie hier geen observerende schrijver die personages laat leiden door hun gevoelens en door psychologie, maar een schrijver die een plot heeft bedacht en daar emoties bij verzint. Geen moment geloofwaardig.

Er zitten enkele losse momenten in die nog wel oké zijn. Als Frank het uitmaakt met zijn minnares bijvoorbeeld, dat is gewoon prima geschreven. Ook de eerste scène gaat nog wel, maar dar spelt dat je de context van de rest nog niet kent en dan is zo'n ruzie vanuit kleine irritaties nog wel oké om te accepteren als lezer. Maar de rest is een hoop lucht en de rol van die zoon die in een inrichting zit snap ik nog steeds niet. 1,5*