Een Roos van Vlees - Jan Wolkers (1963)
mijn stem
60 stemmen
Nederlands
Sociaal
194 pagina's
Eerste druk: Meulenhoff,
Amsterdam (Nederland)
Daniel is gescheiden van zijn vrouw Sonja. Aanleiding hiertoe is zijn onvermogen iemand lief te hebben, en de dood van hun tweejarig dochtertje die een grotere verwijdering teweeg brengt. Hij blijft in denken en dromen gebonden aan zijn vrouw en zoontje en zijn moeilijke jeugd, waarin de vader de centrale figuur is. Tijdens zijn ontmoeting met Emmy, wier levensgeschiedenis gedeeltelijk parallel loopt aan de zijne, wordt beider eenzaamheid niet overbrugd, eerder versterkt.
0
geplaatst: 23 maart 2008, 23:21 uur
Deze heb ik ook gelezen volgens mij, maar ook in dit geval herinner ik me helaas weinig meer van het boek. Op de verklaring voor de titel na dan. Die is dan gek genoeg weer wel blijven hangen.
0
geplaatst: 20 april 2008, 10:25 uur
De eerste honderd bladzijden zijn een beetje in de stijl van De Avonden, en dat laat tevens goed het literaire verschil tussen Reve en Wolkers zien; Reve weet per direct een adembenemende en realistische sfeer te creëeren, terwijl Wolkers wat zoekende blijft en alle gedachtes moet blijven voorkauwen om het beeld intact te houden. Niettemin is "Een roos van vlees" een vermakelijk, niet oninteressant boek; jammer dus dat er zo veel wordt uitgelegd, dat maakt het er niet beter op. 3*
0
geplaatst: 29 oktober 2008, 12:28 uur
Nadat ik laatst de doodshoofdvlinder had gelezen, tref ik hier weer een boek van Wolkers over verlies. Ook eenzaamheid is een belangrijk thema dat nog eens versterkt wordt door de benauwdheid van de hoofdpersoon, Daniel, en de hulpeloosheid die hij daarbij ervaart.
Het verhaal wordt echter erg matig verteld. Er moeten steeds allerlei kunstgrepen aan te pas komen om verder te komen in het verhaal (bijvoorbeeld het lezen van de brieven van Sonja, het poeziealbum en de dromen).
'Een Roos van Vlees' weet te boeien, maar niet te raken.
Het verhaal wordt echter erg matig verteld. Er moeten steeds allerlei kunstgrepen aan te pas komen om verder te komen in het verhaal (bijvoorbeeld het lezen van de brieven van Sonja, het poeziealbum en de dromen).
'Een Roos van Vlees' weet te boeien, maar niet te raken.
0
geplaatst: 31 mei 2012, 19:33 uur
De stijl van Wolkers: je moet ervan houden. Ik doe dat duidelijk niet. Het boek werd me aangeraden door iemand die er heel enthousiast over was. Het verhaal kon me niet boeien, maar dat kwam omdat ik echt absoluut niet door de stijl van Wolkers heen kwam. Niet te doen voor mij en ik vermoed dat ik nooit meer wat van de beste man ga lezen.
1
geplaatst: 2 juli 2019, 19:27 uur
Prima Wolkers, die niet eens heel erg als een boek van hem aanvoelt. Soms wordt Wolkers wat uitleggerig en soms is het allemaal net iets te treurig, maar als geheel is de sfeer behoorlijk geraakt en wordt de psyche van de hoofdpersoon goed voelbaar gemaakt. De eerste helft wil af en toe nog wat slepen, maar in het tweede deel, waar het meisje haar intrede doet, wordt het geheel op momenten wat lichter en luchtiger en blijft fijn leesvoer over. En als er dan aan het eind een nest pasgeboren muisjes wordt gebakken en opgegeten, worden de rauwheid en zwarte humor van Wolkers weer herkenbaar. 3,5*.
* denotes required fields.
* denotes required fields.