1Q84 Book Three - Haruki Murakami (2010)

Het boek leest vlotjes weg, en hoewel het niet echt spannend is, blijft het boeien. Toch vind ik dat er over de drie boeken samen, en dus op meer dan 1000 pagina's, eigenlijk maar een vrij leeg en standaard verhaaltje wordt beschreven. Op de koop toe worden de 'originelere' magische elementen ook vrij vaag gehouden, en heb ik niet de indruk dat ik nu echt veel meer weet over die wereld 1Q84...

Gemengde gevoelens. De verhaallijntjes komen op grandioze wijze samen en Murakami laat nog maar eens zien wat een grandioos wonder in het vertellen van verhalen hij is. Toch had de trilogie in zijn geheel iets compacter en beter gedoseerd gekund. Het verhaal wordt steeds opgehouden met onnodige uitweidingen, irritante herhalingen en soms zelfs hele passages die opnieuw verteld worden vanuit een ander perspectief. Ik vraag me af of het een bewuste keuze is van de schrijver geweest of gewoon een zwak punt in zijn gekozen stijl. Ik twijfel dan ook wat ik zwaarder laat wegen: of de schoonheid en de narratieve complexiteit van het werk, of de idioot lang uitgesponnen verhaallijn die drie boeken nodig heeft om tot zijn conclusie te komen.

Uiteindelijk is mij wel die sfeer bijgebleven waarbij goed en kwaad onderdeel zijn van een kosmische balans om de wereld in stand te houden. Volgens mij zijn de Little People een soort personificatie van dat wij allemaal uiteindelijk verteerd worden door de dood, maar dat onze daden door blijven leven in de wereld zonder ons. Het zijn dat soort symbolen en metaforen die zijn werk toch ook weer bijzonder maken. Ik kijk dan ook uit naar zijn volgende werk (ook een stuk korter!).

Het viel me niet mee. De trilogie begon nog wel intrigerend, maar gaandeweg verloor Murakami me. Ushikawa was een leuke toevoeging verderop, maar de reden hem opeens als centrale figuur op te nemen ontgaat me. Ik vond het hele gedoe omtrent de Little People vrij oninteressant, en, grootste euvel, ik geloofde niet echt in de relatie tussen Tengo en Aomame.

Ik bedoel, dan heb je elkaar nooit gesproken maar voel je een ontzettende aantrekkingskracht, en het eerste wat je dan de ander hoort zeggen is (parafraserend):

"We gaan weg uit het kattenstadje, dat in de greep is van diepe eenzaamheid en 's nachts bevolkt wordt door grote katten. Het ligt aan een mooie rivier met een stenen brug, maar het is geen plek voor ons"

Natuurlijk is het een beetje flauw dat zo er uit te lichten, maar dat komt toch echt enorm gekunsteld over. Terwijl de dialogen in de eerste delen wel natuurlijk(er) verliepen, wordt het allengs vager en onechter.
Miste echt een beetje de magie die ik eerder wel bij Murakami vond. Maar ik sluit niet uit dat ik zelf nu er minder voor open sta.

De grootste verandering in dit derde deel is dat er een derde vertelstandpunt bij komt: dat van Ushikawa, die fungeert als speurder die enkele mysteries op wil lossen. Bijgevolg zijn de hoofdstukken nu per drie gegroepeerd. De synchroniciteit wordt doorgedreven, met dezelfde gebeurtenissen vanuit drie verschillende invalshoeken.

Magische elementen zijn telepathie, telekinese en telefertilisatie - wanneer Aomame zwanger wordt zonder lichamelijk contact. Het einde is verrassend romantisch. Murakami roept een eigen wereld op met schoonheid, liefde, angst, verdriet, isolement, symboliek, oosters eten, westerse muziek en een hoop nonsens.

Dit boek gaat enerzijds rustig door waar het bleef, qua toon, verhaal en stijl. Anderzijds zitten er nu ook andere hoofdstukken in (niet enkel Tengo of Aomame). Ergens wel grappig en afwisselend, maar richting het einde begon ik me met die persoon wel te vervelen en die hoofdstukken gaan nergens heen voor mijn gevoel. Ik vroeg me achteraf ook echt af waarom die stukken erbij zaten. Sowieso vanaf de helft was ik wel klaar met dit boek en die achteloze nonchalance en banaliteiten: het werd soms echt woorden gebruiken om maar bladzijden te vullen. Het leest allemaal wel soepel weg nog maar weet nog nauwelijks echt te boeien, ook omdat er geen antwoorden komen en ik me begon af te vragen of Murakami ze zelf wel had (en dat is geen goed teken). Op basis van het eerste helft afgerond naar boven nog wel voldoende. Voorlopig even genoeg Murakami voor mij. 3,0*.