1Q84 Book Three - Haruki Murakami (2010)

Zo te zien lag IDG weer als eerste voor de winkel? Dat heb je snel gedaan.

Ik ben hier heel benieuwd naar. Vooral omdat ik beide voorgaande delen vond tegenvallen.

Ik heb 'm tot mijn grote verrassing afgelopen vrijdag al in de boekhandel aangetroffen. Het cellofaan er met mijn tanden afgescheurd terwijl ik met een rotgang richting huis rende, en er meteen ingedoken.

Ik vond het derde deel het beste van de drie, dat sowieso. Niet zozeer om het plot, en die pop van lucht en mother and daughter kunnen me af en toe gestolen worden, maar het speurwerk van Ushikawa was prachtig om over te lezen. De afwisselende hoofdstukken werken hier geweldig, je blijft maar doorlezen - er zit een drijvende kracht achter die je volledig meesleurt.

Nu lekker wachten op de Engelse vertaling - naast deze trilogie alles van Murakami in het Engels gelezen, en dat bevalt me eigenlijk toch beter.

Het boek heeft mij geen moment verveeld. Ook ik vond het het beste boek van de drie.
Ondanks dat die vage pop van lucht etc. vaak terugkomen in het verhaal, vind ik niet dat ze volledig uitgewerkt zijn. Nu ik alle drie de boeken heb gelezen heb ik niet het idee dat ik bijvoorbeeld goed weet wat een pop van lucht is en wat de sekte hier allemaal mee te maken heeft.
Dit zorgt er overigens niet voor dat ik het boek minder goed vind. Wel ben ik nog benieuwd naar de baby van Aomame. Er wordt toch over gesproken dat dit misschien geen normale baby is, maar bijvoorbeeld een pop van lucht. Dit vind ik wat onduidelijk.

Een hele leuke trilogie die écht die moeite waard was om te lezen!

Ik kan zo genieten van die leuke zinnen: 'Hij gaf me het gevoel van een blad dat op het eind van de herfst zonder een zuchtje wind van de boom is gevallen.´

Het boek leest vlotjes weg, en hoewel het niet echt spannend is, blijft het boeien. Toch vind ik dat er over de drie boeken samen, en dus op meer dan 1000 pagina's, eigenlijk maar een vrij leeg en standaard verhaaltje wordt beschreven. Op de koop toe worden de 'originelere' magische elementen ook vrij vaag gehouden, en heb ik niet de indruk dat ik nu echt veel meer weet over die wereld 1Q84...

Ik ben het volledig met Cortez eens, zoals gewoonlijk bij Murakami leest het heel vlot, maar ik vrees dat daar mijn positieve punten al eindigen. Hoewel ik net als IDG de Ushikawa stukken het boeiendste vond was de rest maar povertjes. Eigenlijk vind ik deze trilogie een echte tegenvaller. Er werd veel van verwacht en om nu heel hard te zijn vind ik het zo goed als niks. Er zitten een aantal interessante elementen in het verhaal maar hier wordt naar mijn mening veel te weinig mee gedaan. De gebruikte terminologie vond ik ook maar povertjes, mother, daughter, enz, ik vind het eerder belachelijk klinken en onder andere hierdoor vond ik het soms moeilijk om het verhaal au serieux te nemen. De linken die onderling tussen personages worden gelegd komen al te makkelijk tot stand alsof de personages op voorhand het script al hadden doorgenomen. Na het lezen van de drie boeken vraag ik me af waarom het een trilogie moest zijn als er eigenlijk niet veel verteld wordt, veel heb ik er niet door bijgeleerd, geen nieuwe inzichten, waar is de link met 1984 van Orwell, ok hij is er wel maar er is zo goed als niets mee gedaan. Als dit boek niet de naam Murakami er had opstaan was het een regelrechte flop. Het lijkt meer op een debuutje dan op het zo gezegde magnum opus van onze Japanse vriend. Het is net omdat hij zo een goed schrijver met dito reputatie is dat ik het zo vind tegenvallen. Ik vind het ook spijtig maar ik had veel meer verwacht.
Dit derde deel vind ik trouwens net het minste van de drie.

Hey Kaltfunken, stuk voor stuk noem je de punten op aan die ook ik me heb geergerd. Alleen vond ik dat vlot lezen zelfs tegenvallen, het eerste derde van het boek geraakte ik bijna niet door, heeft me bijna 5 maanden gekost en het plezier aan het lezen wat ontnomen. Later werd het gelukkig beter, maar in 1 boek had het verhaal ook best gepast.

Op zich kan ik me vinden in de commentaren hieronder, ware het niet dat dit boek gewoon een zoektocht naar elkaar behelst. Dit derde deel verreweg het beste deel.

Echter hadden de stukken van Ushikawa achterwege gelaten kunnen worden, want die gedeelten waren ronduit saai en nauwelijks doorheen te komen. De laatste 100 bladzijden van dit boek waren zeer spannend en boeiend.

Overigens heb ik me vaak afgevraagd waarom Murakami zo herhalend schrijft. Continu de gedachten herhalend, zaken die al duizend keer zijn uitgelegd opnieuw uitleggen. Heb me daar soms wel aan geërgerd, vooral bij Ushikawa.

Het einde van dit boek is weergaloos, werkelijk fantastisch.

Afsluitend: als iedereen hier zo negatief of zo-zo over is, dan moet het overige werk (waarvan ik tot nu toe alleen Slaap heb gelezen) fantastisch zijn. (?!)

Dat kan ik met volle kracht beamen, je zult nog versteld staan.

1q84 is een surrealistische magische vertelling met de duidelijke handtekening van Haruki Murakami. Het is een lang verhaal over de lange bizarre spannende gruwelijke weq die Tengo en Aomame afleggen om elkaar teruq te vinden. Vlot weglezend met enige vertraging in de start van het derde deel. In totaal bijna 1350 pagina's, bijna logisch dat je -als je de trilogie in één keer tot je neemt- een soort dip hebt in je leestempo. Maar het surrealisme, de Little people, de 1300 pagina's die nodig waren om de beide eenzame kinderen weer bij elkaar te krijgen waarin verschillende zijverhalen vertelt worden, waarin het van januari 1q84 naar december 1984 gaat mag dan door sommige critici een hype die zijn hype niet geheel waar maakt genoemd worden, ik heb me er erg goed mee vermaakt. Fukaeri, Tengo, Ushikawa, Aomame en Abubakari. Ik ben 1344 pagina's buiten beeld gebleven, maar ik heb wel een week of drie in het universum van 1q84 rondgedwaald. Ik heb Little People gezien, de typische Japanse Murakami gekte van een geestcollecteur die op mijn deur beukte gehoord. Ik kon bij de raarste engste sekte ooit naar binnen gluren en zo weer weg gaan. Ik ben in een kattenstadje geweest. Heb een pop van lucht in een verzorgingshuis zien liggen. Verschillende mysteries ontwart. Ik heb elke nacht als ik naar mijn werk fietste een gewone maan gezien. En daarnaast scheen een kleinere, misvormde groenige maan. Ik was Tengo en Aomame kwam me ook bekend voor. Met het dichtklappen van het derde boek viel ook de deur naar het 1q84 universum dicht. Jammer, ik heb altijd iets licht melancholisch als ik een boek uit heb en de personages niet langer dagelijks voorbij komen. En dat heb ik nu -20 minuten nadat ik het boek definitief dicht klapte- ook. Kortom, wederom een geweldige trip door Murakami land.

Heerlijk om weer weg te duiken in de typische wereld van Murakami. In 5 maanden de gehele serie weggewerkt in het Engels, wat het voor mij nog magischer maakt. De boeken van Murakami lenen zich perfect voor het lezen in het Engels omdat je zelden relevante informatie mist. Daarvoor beschrijft hij te veel omgevingen of gedragingen en uiterlijkheden van mensen die niet ter zake doen. Dat doet hij in deze cyclus meer dan in andere, wat ik wel als minpuntje opvat.

Hele passages van Aomame op haar schuiladres, waar zelden wat gebeurde, en het verleden van Ushikawa hadden wat mij geschrapt kunnen worden bij gebrek aan toegevoegde waarde, maar soit.

Eerst weer eens wat andere boeken lezen om de honger naar Murakami groter te maken. Dance Dance Dance wordt de volgende uitdaging.

Ik snap niet zo goed waarom mensen Murakami in het Engels lezen. Vooropgesteld: ik heb geen Engelse Murakami's gelezen, dus ik kan niet oordelen welke beter is, de Nederlandse of de Engelse. Het argument hierboven begrijp ik niet. Waarom wordt het magischer in het Engels?



Die relevantie informatie mis je bij de Nederlandse vertaling toch ook niet?

Gemengde gevoelens. De verhaallijntjes komen op grandioze wijze samen en Murakami laat nog maar eens zien wat een grandioos wonder in het vertellen van verhalen hij is. Toch had de trilogie in zijn geheel iets compacter en beter gedoseerd gekund. Het verhaal wordt steeds opgehouden met onnodige uitweidingen, irritante herhalingen en soms zelfs hele passages die opnieuw verteld worden vanuit een ander perspectief. Ik vraag me af of het een bewuste keuze is van de schrijver geweest of gewoon een zwak punt in zijn gekozen stijl. Ik twijfel dan ook wat ik zwaarder laat wegen: of de schoonheid en de narratieve complexiteit van het werk, of de idioot lang uitgesponnen verhaallijn die drie boeken nodig heeft om tot zijn conclusie te komen.

Uiteindelijk is mij wel die sfeer bijgebleven waarbij goed en kwaad onderdeel zijn van een kosmische balans om de wereld in stand te houden. Volgens mij zijn de Little People een soort personificatie van dat wij allemaal uiteindelijk verteerd worden door de dood, maar dat onze daden door blijven leven in de wereld zonder ons. Het zijn dat soort symbolen en metaforen die zijn werk toch ook weer bijzonder maken. Ik kijk dan ook uit naar zijn volgende werk (ook een stuk korter!).

Eindelijk boek 3 uitgelezen. Het telkens uitweiden en herhalen van feiten heeft wel wat op mijn zenuwen gewerkt, vandaar dat ik op een dag niet meer wou lezen dan één hoofdstuk. Zoals het verhaal nu eindigt zijn er voor mij nog veel vragen onbeantwoord. Zoals:

wat met Fukaeri (is zij nu een daughter of niet?),
wat is het motief van de Little People,
wat is er gebeurd met de wekelijkse liefdespartner van Tengo?
wat met de documenten die Tengo's vader heeft nagelaten?
Aomame wordt van 1984 geleid naar 1q84, maar bij terugkomst in 1984 is het net of ze in een volkomen nieuwe wereld terechtkomt, hoezo?

Het is en blijft een interessante leeservaring, nu nog enkele jaren wachten op deel 4

Er zijn wel meer Murakami's met losse eindjes. Ik vind het wel intrigerend. Wat mij betreft beter dan romans die álle eindjes aan elkaar knopen - en als álles samenvalt gebeurt dat meestal vrij krampachtig. Van mij hoeft er ook geen vierde deel te komen.Er is mij minder bijgebleven van deze trilogie, dan van de meeste andere Murakami's. Aan de andere kant: de laatste echt sterke Murakami is wat mij betreft Kafka op het strand, die verscheen dertien jaar geleden. Ik vrees dat hij, inmiddels niet meer de jongste, zijn beste periode achter zich heeft liggen. Hopelijk zit ik ernaast.

De trilogie is een redelijke Murakami by the numbers. Alle elementen zitten er in: normale burgerman die te maken krijgt met 'iets'; een aparte jonge vrouw; een geheim genootschap; de liefde; onooglijke bijfiguren. Dit keer was het verhaal veel langer uitgesponnen. Geen probleem, Murakami schrijft zo dat het vermakelijk blijft en dat het makkelijk wegleest. Goed boek voor de vakantie.

Desalniettemin, weinig nieuws onder de zon en minder verpletterend dan bijvoorbeeld Kafka op het strand of Jacht op het verloren schaap. Daarnaast ben ik het buitengewone moe denk ik. Jammer genoeg heb ik De kleurloze Tsukuru Tazaki al gelezen.

Murakami heeft meer boeken zonder het buitengewone, doe er je voordeel mee.

Wat een kunstenaar deze schrijver- Hoe hij zo een waanzinnige fantasie in een prachtig romantisch verhaal plaatst.
Tijd en ruimte, mens en dier? lopen door elkaar en toch is alles goed zo.
Ik ga deze schrijver verder volgen
Zoon, bedankt voor deze verrijking

Prachtige sfeervolle trilogie dat zich heel goed leent voor een serie met meerdere seizoenen.

Net als de meesten vind ik deel 3 het beste boek, vooral omdat 1 en 2 meer opbouwend waren en dit de ontknoping bevat.
De spanning wordt slim en subtiel opgebouwd. Halverwege is dit boek haast onmogelijk om weg te leggen.
Geniaal.

Het viel me niet mee. De trilogie begon nog wel intrigerend, maar gaandeweg verloor Murakami me. Ushikawa was een leuke toevoeging verderop, maar de reden hem opeens als centrale figuur op te nemen ontgaat me. Ik vond het hele gedoe omtrent de Little People vrij oninteressant, en, grootste euvel, ik geloofde niet echt in de relatie tussen Tengo en Aomame.

Ik bedoel, dan heb je elkaar nooit gesproken maar voel je een ontzettende aantrekkingskracht, en het eerste wat je dan de ander hoort zeggen is (parafraserend):

"We gaan weg uit het kattenstadje, dat in de greep is van diepe eenzaamheid en 's nachts bevolkt wordt door grote katten. Het ligt aan een mooie rivier met een stenen brug, maar het is geen plek voor ons"

Natuurlijk is het een beetje flauw dat zo er uit te lichten, maar dat komt toch echt enorm gekunsteld over. Terwijl de dialogen in de eerste delen wel natuurlijk(er) verliepen, wordt het allengs vager en onechter.
Miste echt een beetje de magie die ik eerder wel bij Murakami vond. Maar ik sluit niet uit dat ik zelf nu er minder voor open sta.

De grootste verandering in dit derde deel is dat er een derde vertelstandpunt bij komt: dat van Ushikawa, die fungeert als speurder die enkele mysteries op wil lossen. Bijgevolg zijn de hoofdstukken nu per drie gegroepeerd. De synchroniciteit wordt doorgedreven, met dezelfde gebeurtenissen vanuit drie verschillende invalshoeken.

Magische elementen zijn telepathie, telekinese en telefertilisatie - wanneer Aomame zwanger wordt zonder lichamelijk contact. Het einde is verrassend romantisch. Murakami roept een eigen wereld op met schoonheid, liefde, angst, verdriet, isolement, symboliek, oosters eten, westerse muziek en een hoop nonsens.

Dit boek gaat enerzijds rustig door waar het bleef, qua toon, verhaal en stijl. Anderzijds zitten er nu ook andere hoofdstukken in (niet enkel Tengo of Aomame). Ergens wel grappig en afwisselend, maar richting het einde begon ik me met die persoon wel te vervelen en die hoofdstukken gaan nergens heen voor mijn gevoel. Ik vroeg me achteraf ook echt af waarom die stukken erbij zaten. Sowieso vanaf de helft was ik wel klaar met dit boek en die achteloze nonchalance en banaliteiten: het werd soms echt woorden gebruiken om maar bladzijden te vullen. Het leest allemaal wel soepel weg nog maar weet nog nauwelijks echt te boeien, ook omdat er geen antwoorden komen en ik me begon af te vragen of Murakami ze zelf wel had (en dat is geen goed teken). Op basis van het eerste helft afgerond naar boven nog wel voldoende. Voorlopig even genoeg Murakami voor mij. 3,0*.

Het is me niet goed duidelijk waarom de drie delen van 1q84 als losse boeken worden beschouwd. Volgens mij is het één grote roman, want los van elkaar kun je ze eigenlijk niet lezen. Ik vermaak me altijd wel met Murakami, ondanks dat ik alleen zijn oudere werk echt goed vind. Het is het soort boeken dat ik graag lees als ik behoefte heb aan ontspanning. Met wat meer structuur en meer schrappen had dit een echt goed boek kunnen zijn. Het einde was prachtig.

Ik denk dat vooral de uitgever er geld mee wilde verdienen. Daarom heb ik ook gewacht totdat De moord op Commendatore eindelijk in een boek is uitgegeven.