O Pioneers! - Willa Cather (1913)

De pioneer-trilogie van Willa Cather werd aangeraden in een bericht onder dit youtube-filmpje over The Border Trilogy van McCarthy. Op zich snap ik die vergelijking wel. Ook hier wordt gekeken naar de frontier-mythe. Ook hier tref je een spanningsveld aan tussen individuele vrijheid en collectieve solidariteit. Hoofdpersonage Alexandra Bergson weet immers in slechte tijden de ranch van haar vader overeind te houden, wat haar in goede tijden rijkdom brengt. De maatschappelijke positie die ze zo verkrijgt, isoleert haar. Zo zoeken dorpsgenoten zekerheid in de grote steden, maken haar broers hun claim op de erfenis en verliest haar jongste broertje (Emil) zich in een liefdesrelatie. Onderwijl conflicteren persoonlijke passies met haar maatschappelijke verantwoordelijkheden. De thematiek van het boek is kortom best interessant. De droge schrijfstijl van Cather resulteert bovendien in een doeltreffende narratief waarin weinig ruimte voor verveling wordt gelaten. Dat is zowel een pluspunt als een nadeel. Het boek had meer aandacht voor sfeer en verdieping mogen hebben. De verhaallijn is namelijk ietwat rechtlijnig. Desalniettemin was O Pioneers! een onderhoudende leeservaring.

Ja, ze zijn over het algemeen wel aan mij besteed, dit soort rustig voortkabbelende vertellingen waarbij met een eventuele stroomversnelling vaak aardig wat levendigheid kan worden gecreëerd. De rustieke setting is er een naar mijn hart en de centraal staande familieband vormt daarmee een goede combinatie. Bovendien is het toch al meer dan een eeuw oude taalgebruik opvallend soepel te lezen en heeft Willa Cather een hoop prachtige zinnen neergepend; sommige passages of uitdrukkingen waren het waard nog eens rustig te herlezen puur vanwege de vorm of zinstructuur. Ook inhoudelijk hield het verhaal niets specifieks te wensen over, al moet dat het wel vooral hebben van die ene gebeurtenis tegen het einde en heeft het niet dermate veel om het lijf dat het boek zich op dat gebied heel erg weet te onderscheiden van andere boeken. Ik acht de kans niettemin aanwezig dat ik me eens zal wagen aan de hierna geschreven werken van Cather, want ik geloof op zich wel in de theorie dat schrijvers met de jaren beter worden en zeker My Ántonia schijnt absoluut ook de moeite waard te zijn.