Le Petit Prince - Antoine de Saint-Exupéry (1943)

Vertederend.
Ongeëvenaard in zijn onschuldige schoonheid en eenvoud. Triest en toch zo troostend.
Dit boekje schoot een pijl door mijn hart.

Het eerste wat ik morgen doe als ik wakker word (goeiemorgen lief poesje), is dit kleine meesterwerk aanschaffen om hem vervolgens weer zo snel mogelijk bij iemand te laten liggen. Helemaal per ongeluk natuurlijk

Vanavond voelde als de avond om 'De Kleine Prins' na bijna anderhalf jaar eindelijk opnieuw te gaan lezen... en ik moest weer huilen! Samen met de film The Fountain het bewijs dat kunst mijn wereldbeeld volledig om kan gooien.

#1

Eén van de eerste boeken dat ik ooit heb gelezen

Na bijna 30 jaar zopas opnieuw gelezen, en ik heb er nog steeds geen goed gevoel bij.
Enerzijds: door de stijl, door de eenvoudige woordkeuzes is het een jeugd/kinderboek.
Anderzijds: in elk hoofdstuk, op elke bladzijde, in elke paragraaf, bijna in elke zin is er een achtergrond, wordt er een boodschap doorgegeven - het zit daar net iets te vol van om van een jeugdboek te kunnen spreken.
Eigenlijk moet je het boek (minstens) twee keer lezen; de eerste keer lees je gewoon het verhaal, de tweede maal kan je je dan makkelijker gaan bezinnen over wat de schrijver wil zeggen.
Ik moest het boek ooit lezen op de middelbare school - in het Nederlands en in het Frans - en eigenlijk is dat jammer, want dit soort verhaal moedigde me helemaal niet aan om me meer in de literatuur te gaan verdiepen.
Nu dus herlezen, het verhaal en de boodschap waren me veel duidelijker dan in mijn jeugdjaren, maar desalniettemin vind ik het nog steeds geen aangename ervaring. Het lijkt me bijgevolg ook bizar dat dit wereldwijd zo 'n enorm succes is geworden.

NB ik ben bij een leesclubje - samen (jeugd)boeken bespreken - en 1 van de mensen in de groep heeft een 300-tal exemplaren van het boek - in alle mogelijke talen...!

Betoverend boekje, met misschien wat te veel wijsheden, maar dankzij de grappige tekeningen en de snelle afwisseling in personages wordt dat niet storend. De ontmoetingen met de mannen op de planeetjes zijn aangename vlotte schetsen van absurd menselijk gedrag, en de vos heeft heel wat waars over vriendschap te zeggen. "'To me, you are still just a little boy like a hundred thousand other little boys. And I have no need of you. And you have no need of me, either. To you, I'm just a fox like a hundred thousand other foxes. But if you tame me, we shall need one another. To me, you will be unique. And I shall be unique to you."'

De vos praat gewoon Frans hoor.

Zijn toehoorders praten die mooie taal helaas niet allemaal (waaronder ikzelf).

Ik had natuurlijk ook mijn Engelse versie naar het Nederlands kunnen vertalen, of iemand om een Franse editie vragen en daar de betreffende passage in op kunnen zoeken. Maar dit leek me het eenvoudigst. Excuses voor het ongemak!

Vind ik ook.
Het raakte me weinig. Te hoogdravend om kinderen te kunnen boeien, te simplistisch en zwart-wit om voor volwassenen interessant te zijn.
Eigenlijk kwam het allemaal nogal sarcastisch en misantropisch over bij mij. Ik zou zo'n sprookje toch anders schrijven. Kinderen zijn helemaal zo negatief niet als deze Kleine Prins, hoor;

Le petit prince van Antoine de Saint-Exupéry is een ode aan de jeugd. En nog een schitterende ode ook.
Het meest unieke aan dit werk is dat je als lezer voelt dat de schrijver alles recht uit zijn hart geschreven heeft. Je voelt de betrokkenheid en je voelt dat hij ieder woord meent. Atoine de Saint-Exupéry weet bovendien zijn gedachten en gevoelens prachtig in symboliek, beelden en poëtische taal te vatten, dus het kan haast niets anders dan een prachtboek opleveren.

Natuurlijk is dit boek naast een betoverend mooi verhaal een weinig verhulde aanklacht tegen de volwassen mens en natuurlijk is dit talloze malen vaker gedaan. Het boek wat in mijn optiek qua kritiek het meest overeenkomt met dit werk is misschien Guus Kuijers Hoe Mieke Mom haar maffe moeder vindt uit 1978. Deze twee werken delen hun kritiek op de hypocrisie en de kortzichtigheid van veel volwassenen, maar het belangrijkste verschil is dat de Kleine Prins leeft en een echt karakter is en Mieke Mom in haar boek toch vooral fungeert als bortkartonnen personage.
Dat is het manco waar kinderboekenschrijvers die duidelijk het kant van het kind kiezen vaker aan leiden: het vergeten van het kind. Annie M.G. Schmidt en Guus Kuijer zijn denk ik wel de belangrijkste twee auteurs uit de Nederlandse literatuur die in hun werk heel duidelijk de kant van het kind kozen en kiezen. (Als je ook de buitenlandse literatuur in beschouwing neemt, is uiteraard Astrid Lindgren een belangrijke naam.) Annie M.G. Schmidt was natuurlijk zo'n beetje de eerste in Nederland die jeugdliteratuur serieus nam en geen versjes schreef met een sterk moraliserende ondertoon. En als ze dat wel deed, waren dat moralen als "Dus doe nooit wat je moeder zegt / dan komt het allemaal terecht", waarmee ze de weg bereidde voor vele andere schrijvers. Guus Kuijer bracht zijn anarchistische en ondeugende boodschap wat subtieler: in plaats van "Ik ben lekker stout" schreef hij "Met de poppen gooien". Waar Kuijers kritiek op de grotemensenwereld in zijn Madeliefboeken nog verstopt zit, kan het in pamfletten als Het geminachte kind niet overduidelijker. Hoe Mieke Mom haar maffe moeder vindt is het kinderboek waarin Kuijer zijn opvattingen het minst onder stoelen of banken schuift. Het levert wel een schrijnend, naargeestig en ook hilarisch boek, maar vooral omdat Mieke Mom een vrij vlak personage is, mist het werk toch een zekere ontroering. Dit komt, denk ik, doordat het boek te veel de volwassenen belachelijk wil maken, en hiermee wordt het kind vergeten.
En dat is het grote verschil met Saint-Exupéry: deze vergeet naast de nodige kritiek zeker niet het kind, in dit geval de Kleine Prinse. Hierdoor wordt Le petit prince een prachtige, liefdevolle ode en geen bitter pamflet.
Het gevoel dat de schrijver een zeer persoonlijk verhaal vertelt, wordt versterkt door het feit dat hij schrijft dat hij het zelf heeft meegemaakt. Er zijn meer boeken waarin de schrijver een grote rol speelt. Zo komt meneer Dick Laan vaak in zijn Pinkeltje-boeken langs en lees je in Winnie-the-Pooh veel over Milne. Slechts zeer zelden vond ik de rol van de auteur zo sterk als in dit werk. Dit heeft alles te maken met de eerdergeroemde oprechtheid van Antoine de Saint-Exupéry die van de pagina's spat.
Dit meesterwerk bevat prachtige, poëtische taal; schitterende gedachten; veel humoristische passages, zoals de zeer befaamde open en gesloten boa constrictors en ongekende psychologische en emotionele diepgang. De laatste bladzijden behoren zeker tot de mooiste en ontroerendste passages die ik ook heb gelezen.

Er zijn weinig werken waarvan ik zeggen kan dat ze mijn blik (hopelijk) voorgoed hebben veranderd, maar van Le petit prince kan ik het zeker te zeggen - eigenlijk zoals De Saint-Exupéry al in het boek voorspeldt.
Dit is een boek dat ik nooit zal vergeten.

Le petit prince van Antoine de Saint-Exupéry is een ode aan de jeugd. En nog een schitterende ode ook.
Het meest unieke aan dit werk is dat je als lezer voelt dat de schrijver alles recht uit zijn hart geschreven heeft. Je voelt de betrokkenheid en je voelt dat hij ieder woord meent. Atoine de Saint-Exupéry weet bovendien zijn gedachten en gevoelens prachtig in symboliek, beelden en poëtische taal te vatten, dus het kan haast niets anders dan een prachtboek opleveren.

Natuurlijk is dit boek naast een betoverend mooi verhaal een weinig verhulde aanklacht tegen de volwassen mens en natuurlijk is dit talloze malen vaker gedaan. Het boek wat in mijn optiek qua kritiek het meest overeenkomt met dit werk is misschien Guus Kuijers Hoe Mieke Mom haar maffe moeder vindt uit 1978. Deze twee werken delen hun kritiek op de hypocrisie en de kortzichtigheid van veel volwassenen, maar het belangrijkste verschil is dat de Kleine Prins leeft en een echt karakter is en Mieke Mom in haar boek toch vooral fungeert als bortkartonnen personage.
Dat is het manco waar kinderboekenschrijvers die duidelijk het kant van het kind kiezen vaker aan leiden: het vergeten van het kind. Annie M.G. Schmidt en Guus Kuijer zijn denk ik wel de belangrijkste twee auteurs uit de Nederlandse literatuur die in hun werk heel duidelijk de kant van het kind kozen en kiezen. (Als je ook de buitenlandse literatuur in beschouwing neemt, is uiteraard Astrid Lindgren een belangrijke naam.) Annie M.G. Schmidt was natuurlijk zo'n beetje de eerste in Nederland die jeugdliteratuur serieus nam en geen versjes schreef met een sterk moraliserende ondertoon. En als ze dat wel deed, waren dat moralen als "Dus doe nooit wat je moeder zegt / dan komt het allemaal terecht", waarmee ze de weg bereidde voor vele andere schrijvers. Guus Kuijer bracht zijn anarchistische en ondeugende boodschap wat subtieler: in plaats van "Ik ben lekker stout" schreef hij "Met de poppen gooien". Waar Kuijers kritiek op de grotemensenwereld in zijn Madeliefboeken nog verstopt zit, kan het in pamfletten als Het geminachte kind niet overduidelijker. Hoe Mieke Mom haar maffe moeder vindt is het kinderboek waarin Kuijer zijn opvattingen het minst onder stoelen of banken schuift. Het levert wel een schrijnend, naargeestig en ook hilarisch boek, maar vooral omdat Mieke Mom een vrij vlak personage is, mist het werk toch een zekere ontroering. Dit komt, denk ik, doordat het boek te veel de volwassenen belachelijk wil maken, en hiermee wordt het kind vergeten.
En dat is het grote verschil met Saint-Exupéry: deze vergeet naast de nodige kritiek zeker niet het kind, in dit geval de Kleine Prinse. Hierdoor wordt Le petit prince een prachtige, liefdevolle ode en geen bitter pamflet.
Het gevoel dat de schrijver een zeer persoonlijk verhaal vertelt, wordt versterkt door het feit dat hij schrijft dat hij het zelf heeft meegemaakt. Er zijn meer boeken waarin de schrijver een grote rol speelt. Zo komt meneer Dick Laan vaak in zijn Pinkeltje-boeken langs en lees je in Winnie-the-Pooh veel over Milne. Slechts zeer zelden vond ik de rol van de auteur zo sterk als in dit werk. Dit heeft alles te maken met de eerdergeroemde oprechtheid van Antoine de Saint-Exupéry die van de pagina's spat.
Dit meesterwerk bevat prachtige, poëtische taal; schitterende gedachten; veel humoristische passages, zoals de zeer befaamde open en gesloten boa constrictors en ongekende psychologische en emotionele diepgang. De laatste bladzijden behoren zeker tot de mooiste en ontroerendste passages die ik ook heb gelezen.

Er zijn weinig werken waarvan ik zeggen kan dat ze mijn blik (hopelijk) voorgoed hebben veranderd, maar van Le petit prince kan ik het zeker te zeggen - eigenlijk zoals De Saint-Exupéry al in het boek voorspeldt.
Dit is een boek dat ik nooit zal vergeten. Na bijna 30 jaar zopas opnieuw gelezen, en ik heb er nog steeds geen goed gevoel bij.
Enerzijds: door de stijl, door de eenvoudige woordkeuzes is het een jeugd/kinderboek.
Anderzijds: in elk hoofdstuk, op elke bladzijde, in elke paragraaf, bijna in elke zin is er een achtergrond, wordt er een boodschap doorgegeven - het zit daar net iets te vol van om van een jeugdboek te kunnen spreken.
Eigenlijk moet je het boek (minstens) twee keer lezen; de eerste keer lees je gewoon het verhaal, de tweede maal kan je je dan makkelijker gaan bezinnen over wat de schrijver wil zeggen.
Ik moest het boek ooit lezen op de middelbare school - in het Nederlands en in het Frans - en eigenlijk is dat jammer, want dit soort verhaal moedigde me helemaal niet aan om me meer in de literatuur te gaan verdiepen.
Nu dus herlezen, het verhaal en de boodschap waren me veel duidelijker dan in mijn jeugdjaren, maar desalniettemin vind ik het nog steeds geen aangename ervaring. Het lijkt me bijgevolg ook bizar dat dit wereldwijd zo 'n enorm succes is geworden.

NB ik ben bij een leesclubje - samen (jeugd)boeken bespreken - en 1 van de mensen in de groep heeft een 300-tal exemplaren van het boek - in alle mogelijke talen...!
Het raakte me weinig. Te hoogdravend om kinderen te kunnen boeien, te simplistisch en zwart-wit om voor volwassenen interessant te zijn.
Eigenlijk kwam het allemaal nogal sarcastisch en misantropisch over bij mij. Ik zou zo'n sprookje toch anders schrijven. Kinderen zijn helemaal zo negatief niet als deze Kleine Prins, hoor;