Commedia - Dante Alighieri (1321)

Muziek kan dat natuurlijk ook gewoon zijn, niet mooi of leuk maar wel verrijkend ((harsh) noise, drone, free jazz, dat soort dingen).

Ik ben het verder wel met Raskolnikov eens, al ben ik het ook wel met eRCee eens dat niet alles meerwaarde krijgt door de analyse van wat je consumeert (al gaan leesplezier en analyseerplezier bij mij wel vaak hand in hand en zou ik ze voor mezelf niet zo uit elkaar kunnen trekken).

Ik wil hier ook wel even op reageren nog.

Ik vind leesbeleving, misschien een beter woord dan leesplezier (breder vooral, hoewel beide termen voor mij ook in elkaar overvloeien), vrij belangrijk. Sterker, zeker in non-fictie is dat vrijwel het enige dat telt. In ieder geval voor mij gebruiker van dit forum. Van bijvoorbeeld een (betaalde) recensent verwacht ik een meer 'objectieve' benadering waar het leesplezier zeker kan meewegen in de beoordeling, maar waar inhoud, structuur et cetera evenzeer zo mogelijk nog belangrijker zijn. Ook bij muziek en films verwacht ik dat. Hoewel ook dat wel grijs gebied is vaak.

En die leesbeleving, soms dus leesplezier genoemd, zit op meerdere vlakken. Uiteraard: vermaak ik mij ermee? Maar het is wel breder. Intrigeert het mij? Zijn er woorden of zinnen of gedachtes die blijven hangen, die me raken, die me laten nadenken, die me emotioneren? Ook dat alles weegt mee. En in dit geval is de hele opbouw van het boek voor mij wel een stuk beleving, maar voor een topnotering wil ik dat op meerdere vlakken, zeker bij non-fictie.

Gaat het om dit werk, daar zie ik objectief wel allerlei punten waarom dit een goed boek is, waarom dit belangrijk is geeest voor de Italiaanse taal, waarom dit een meesterwerk of magnum opus wordt genoemd. Maar raakt dit mij? Intrigeert dit mij? Vermaakt dit mij? Eigenlijk is dat vaker nee dan ja. De politiek die steeds beschreven wordt is knap (hoe dat in zo'n gedicht wordt verwerkt, hoe dat netjes per Canto wordt besproken, etc), maar niet heel diepgravend bijvoorbeeld en daardoor eigenlijk niet echt boeiend. Het wordt beschreven, en daar houdt het op. Hetzelfde geldt voor emoties die ergens in de woorden naar voren komen, maar in het gevoel niet. En dat alles bedoel ik met leesplezier. Ulysses van Joyce had dat wel. Dat was zelfs vechten af en toe, maar de beloning was steeds groot. Dat boek vond ik zowel objectief als subjectief geweldig omdat ik wel werd geraakt, op allerlei vlakken.
Allicht heeft Dante het niet bedoeld als leesplezier, maar voor mij als boekenlezer is dat wel van groot belang.

Waar je non-fictie schrijft, bedoel je neem ik aan fictie?

Hij heeft De goddelijke komedie in ieder geval wel met veel plezier geschreven... dat spat van iedere pagina af.

Dante is geen religieus schrijver, zoals b.v. Augustinus of een mystiek dichter in de trant van Juan de la Cruz. Je kan De goddelijke komedie misschien beter vergelijken met de schilder Jeroen Bosch en zien als schepper van een groots kunstwerk.
Erg menslievend komt Dante dan ook niet over. Met sadistisch genoegen plaats hij zijn vijanden in de door hem geschapen hel. Hij is eerder een vertegenwoordiger van het absurdisme te noemen en niet voor niets een favoriet van Samuel Beckett.

Wanneer je geen plezier beleefd aan het lezen van De goddelijke komedie en de humor er misschien ook niet van inziet, moet het wel een kwelling zijn om het gehele werk uit te lezen... (een ware hel). Ik ken de beweegredenen van anderen natuurlijk niet, maar ik zou het in dat geval allang hebben opgegeven.

Ik moet hier echter wel bekennen dat ik De goddelijke komedie ook niet uitgelezen heb en ergens in de zoveelste hemelsfeer van het paradijs ben blijven steken.
Maar daar staat tegenover dat ik de laatste tijd zin heb om het uit te lezen. Waarmee ik maar wil zeggen dat je voorkeuren met het klimmen der jaren kunnen veranderen... en in mijn geval van de hel naar het paradijs.

Maar ineens werd mijn geest getroffen door een flits van licht, die mijn verlangen geheel vervulde.

Ja klopt, rare fout.