A Farewell to Arms - Ernest Hemingway (1929)

Dit boek is ietwat tegenvallend met een suf en voorspelbaar verhaal over een saaie en irritante soldaat die in een oorlog zit waarin hij eigenlijk helemaal niet thuishoort (zoals zovelen niet). 1½*

Dit boek is deels op de eigen ervaringen van de schrijver gebaseerd. Hij was eveneens ambulancier aan het Italiaanse front. Hij is er verliefd geworden en gewond. Hij is in zijn geboorteplaats nog gevierd als eerste gewonde die terug is gekeerd.
Alle grote thema's van Hemingway komen aan bod; liefde, de dood, vriendschap tussen mannen,... Het einde is van een ontroerende schoonheid.

Dit is zeker een hoogtepunt in zijn werk.

Het einde is zeker erg mooi, maar ook droevig natuurlijk.

Dit boek kent eigenlijk een schril contrast tussen de harde, realistische schrijfstijl waarvan Hemingway zijn handelsmerk maakte, en het ontroerende liefdesverhaal dat erin steekt. De combinatie werkt wonderwel want anders zou het snel tot een pulp romannetje gedegradeerd zijn.

Dat vond ik het mooie aan dit boek. Hemingway toont vrijwel geen emotie, alles wordt koud en feitelijk beschreven (van de oorlog tot de liefde), maar toch kon ik me geweldig goed inleven in Henry's karakter. Ik kan me eigenlijk maar een moment bedenken waar er een Henry's hart het niet meer houdt, en overgaat in een emotionele stortbui.

Als Catherine op sterven ligt:
'... Everything was gone inside of me. I did not think. I could not think. I knew she was ging to die and I prayed that she would not. Don't let her die. Oh, God, please don't let her die. I'll do anything for you if you won't let her die. Please, please, please, dear God, don't let her die. Dear God, don't let her die. You took the baby but don't let her die. THat was all right but don't let her die. Please, please, dear God, don't let her die.
Schitterend omschreven vind ik: hoeveel meer zou je zelf denken in zo'n situatie.

Het niet uiten van emoties zal Hemingway waarschijnlijk uit zijn eigen leven hebben genomen, gezien de loop van zijn leven.

Hmm, sommige boeken kun je misschien beter niet lezen als je vrouw in verwachting is

Het maakte dit boek voor mij in ieder geval nog wat heftiger en dan met name het einde natuurlijk. Brrrr

Tegelijkertijd vond ik de stijl en de inhoud wel vreselijk botsen. Bij vlagen was het best goed, maar vaak werd het mij veel te afstandelijk.
3 sterren plus een halfje extra voor het einde.

3,5*

Mooi boek met een ontroerende einde.

Heb ooit de film gezien maar die was niet al te best.

Het epos van Machine Head daarentegen is subliem opgebouw. Weet eigenlijk zeker of hiet hierop is gebaseerd, maar op YouTube zijn veel fanmade oorlogsvideo's te vinden, dus vermoedelijk wel.

Ik ben de laatste tijd bezig met een omnibus van Edgar Allan Poe te lezen, maar zo'n 19 kortverhalen achter elkaar.. Het is een tikkeltje teveel. Vandaar dat ik er eens even een ander boek heb tussen gelezen. De oplettende lezer heeft ondertussen al beseft welk boek dat was en ik moet zeggen dat ik eigenlijk erg benieuwd was naar deze A Farewell to Arms. Hemingway behoort sowieso al tot één van mijn favoriete schrijvers en dit scheen één van zijn beste te zijn.

Al vind ik A Moveable Feast nog net iets beter, maar het mag duidelijk zijn dat A Farewell to Arms een erg sterk boek is. Hemingway verdeelt zijn semi-autobiografisch (in de zin dat hij de inspiratie bij zichzelf haalde, hij is effectief ambulancier in Italië tijdens de Eerste Wereldoorlog geweest, maar verzint er flink wat bij) verhaal in 5 'boeken' waarvan enkel het derde wat slepend aanvoelt. Het is vooral Hemingway's afstandelijke stijl die gecombineerd wordt met een liefdesverhaal dat erg goed blijkt te werken. Het derde boek is dan ook het enige deel waar de geliefden uit elkaar zijn en dat voel je. Wat daarna volgt is Hemingway op zijn best. De liefde tussen Henry en Cat is voelbaar in elke zin en alles is rozengeur en manenschijn waarna Hemingway je een serieuze schop in de maag geeft met het laatste hoofdstuk. De dood van zijn zoon, Catherine die sterft (wat nog eens sterk wordt weergegeven door Henry's gedachtegang) en Henry die eenzaam door de regen terug naar het hotel slentert. Schrijnend en toch o zo mooi.

Wie dit boek nog niet heeft gelezen kan het beste de film Silver Linings Playbook mijden aangezien daar een serieuze spoiler inzit, maar je doet er sowieso goed aan om A Farewell to Arms zo snel mogelijk te lezen. Er schijnt een speciale editie te bestaan met onder andere alternatieve eindes dus naar goede gewoonte (ik deed het ook met A Moveable Feast) daar eens achter gaan.

Dikke 4*

De 'theory of omission'? Creëren door weg te laten, spreken door te zwijgen, schrijven zonder psychologie en handeling uit te diepen. Het geeft Ernest Hemingway's werk een voor literatuur ongewone gewoonheid. Een banaliteit, bijna.

Te weinig psychologie, te oppervlakkige dialogen, te lang uitgesponnen omzwervingen in oorlogsgebied: veel interesse voelde ik niet voor de plot van 'A farewell to arms'. Niettemin is het interessant hoe Hemingway toont dat de oorlog overal is - vooral voor iemand die er een gans boek lang voor op de vlucht is. Als anti-oorlogsrelaas treffend, als dissectie van een volmaakte liefde gefaald. De waarheid zal wel weer ergens in het midden liggen. Juist ja, daar waar de middelmaat zich situeert.

2,75*

Noem het kaal of gewoontjes, maar de wat simpele schrijfstijl van Ernest Hemingway is juist zo bijzonder omdat er soms meer verteld wordt dan je in eerste instantie opmerkt. Het zou jammer zijn om een boek van hem gedachteloos door te lezen en het is daarom bewonderenswaardig dat hij de aandacht weet te grijpen middels een aaneenschakeling van gebeurtenissen. Dat is immers wat overblijft als psychologische uiteenzettingen en ellenlange verklaringen buitenboord worden gehouden: een reeks voorvallen die je (in dit geval) meeneemt door een gedenkwaardige oorlogervaring. Na The Old Man and the Sea het tweede boek van Hemingway dat ik las en hij doet er zeker niet veel voor onder (al had het hier wellicht (ook) een tikkeltje korter gekund, met name tegen het einde).