Kinkaku-ji - Yukio Mishima (1956)

Misschien is het toeval, maar uit het kleine worpje Japanse literatuur dat ik in korte tijd las, krijg ik de indruk van een behoorlijk introspectieve schrijfstijl. Een haast claustrofobisch gevoel bekroop me af en toe, bij dit steeds weer teruggeworpen worden op de gedachtestromen van de hoofdpersoon. Dat geldt zeker voor de Boeddhistische monnik in Mishima’s Het Gouden Paviljoen, die de tempel uit de titel in brand zal steken. Dit als ultieme daad in een worsteling met de schoonheid van deze tempel, ten opzichte van zijn eigen imperfecties (o.a. stotteren). Een vrije interpretatie van Mishima op het daadwerkelijk afbranden van de tempel in 1950. In de beste momenten boeit Het Gouden Paviljoen door de onorthodoxe kijk op bekende thema’s als schoonheid, seksualiteit en ethiek. De schijfstijl is echter dermate pompeus dat het niet altijd een even onverdeeld genoegen is de gedachtekronkels van Mizoguchi te volgen:

“Ik had toen niet het flauwste idee van, dat er tussen de wil en de daad een kloof zou gapen, die breed genoeg was om mijn hele leven op te slokken”.

Fragmenten uit Het Gouden Paviljoen zijn overigens in Paul Schraders “Mishima: a Life in Four Chapters” verfilmd, op behoorlijk goede wijze.