Glamorama - Bret Easton Ellis (1999)

Fantastisch boek van Bret Easton Ellis, dat in aantal delen is ingedeeld. De roman is een diabolische trip voor Victor Ward (Johnson) door de New Yorkse glitterwereld.

Naarmate het boek vordert, wordt de scheidslijn tussen fictie en werkelijkheid steeds vager. Hij ziet zaken die er wel/niet zijn, en het boek staat bol van de metaforen. Hij heeft het bijvoorbeeld continu steenkoud (wellicht een verwijzing naar de glitter en glamourwereld?), ruikt overal poep en vindt overal confetti (feest?).

Mensen verdwijnen ineens, mensen duiken ineens op, en je komt er niet achter wat werkelijkheid is en wat niet. Zoals in al zijn boeken leent Bret Easton Ellis personages uit zijn vorige boeken (een klein rolletje van Patrick Bateman). Kortom: een prachtige mindfuck, en zijn een na beste boek, na American Psycho.

Geweldig boek. Niet altijd even makkelijk om door te komen. Ellis schept goed afstand tussen lezer en boek. Hoort helemaal bij het onderwerp.
De vliegtuigcrash is toch wel een van de best geschreven scenes uit de moderne literatuur. Qua intensiteit is deze scene vergelijkbaar met de slacht-partij-scene uit 'het schervengericht.'

Staat hoog op mijn lijstje om nog eens opnieuw te lezen!

Laat ik mijn stem eens toelichten, waarbij dit stukje hetzelfde is als gevonden kan worden in het topique "Boos op een boek":


Na "Glamorama" van Bret Easton Ellis (een titel als een soa notabene! "Dokter, mijn penis druipt de hele dag sinds ik laatst bij die prostituee langs ben geweest." "Dat lijkt me een ernstig geval van glamorama, jongen.") uitgelezen/gescand te hebben en er niets, maar dan ook niets interessants gebeurde, behalve dat een van de hoofdpersonen twijfelachtig van zowel Blur en Oasis hield (een Blur-fan zou goede muziek toch wel moeten herkennen?) kreeg ik zin om een fles wodka leeg te drinken, over het boek te kotsen en daarna mijn blaas er op te legen. Heb ik toch maar niet gedaan, omdat ik de volgende dag heel wat uit te leggen zou hebben aan mijn ouders.

En als ik yuppies zie, wil ik ze wurgen.

Het begin van Glamorama is erg moeilijk door te komen.
Veel gebeurtenissen die niet echt boeiend zijn en de humor is ook niet echt aanwezig of gewoonweg niet grappig.
Het duurt en duurt dan ook wel even voordat er vaart in begint te komen en er uiteindelijk iets gebeurt. Bij Bret Easton Ellis verwacht je op een gegeven moment choquerende taferelen die extra hard aankomen omdat je eerst lange stukken hebt gelezen waar weinig in gebeurt. Zoals gebruikelijk veel namen van bekendheden en deze heeft er ontzettend veel.

Uiteindelijk zitten er hier ook wel stukken in die behoorlijk hard en smerig zijn maar nooit zo kil of hard als bij American Psycho. Voor de rest is het weer een fantastische overdreven satire en gaat het boek erg ver.

Maar het einde zetten toch wel veel vraagtekens bij alles. Ik kon het allemaal goed volgen tot het laatste hoofdstuk. Aan de ene kant wel leuk omdat je dan weer het hele boek nagaat om te kijken hoe het allemaal in elkaar steekt en aan de andere weet je gewoon niet of het wel kan kloppen en of dat de bedoeling is.

Toch nog wel een keer herlezen om echt op waarde te stellen.

4

Glamorama reading

Dit is een van de laatste hoofdstukken. Kwam dit laatst tegen en had meteen zin om het boek te gaan herlezen. De muziek eronder past er perfect bij.

Een boek dat op zich lekker weg leest, ik heb er ook zeker een hoop plezier aan beleefd maar of ik het nu helemaal snap, geen idee. Die cameraploeg die de hoofdpersoon overal volgt, het feit dat hij het steeds koud heeft, het gedoe met glitters, het lukte maar niet om er achter te komen wat nu werkelijkheid was en wat fictie was. Na driekwart van het boek gelezen te hebben stelde ik vast dat een groot deel in het hoofd van de hoofdpersoon speelde en dat hij het contact met de werkelijkheid enigszins kwijt vast maar naarmate ik vorderde in het boek bleek dat ook weer niet heel logisch, kortom, één grote Mindfuck dit boek. Toch vloog ik er doorheen maar blijf ik vertwijfeld achter met een hele hoop vragen...