Kokkyō no Minami, Taiyō no Nishi - Haruki Murakami (1992)

Mijn vierde Murakami alweer, daarmee is deze Japanse auteur een van mijn meest gelezen schrijvers. Nadat ik tot twee keer toe omver werd geblazen door twee op hun eigen manier zeer complexe boeken De Opwindvogel Kronieken en Norwegian Wood, heb ik gekozen voor twee wat minder schreeuwende werken. Tot twee keer toe omdat ik de intense zin kreeg om een liefdesverhaal te lezen. Spoetnikliefde was toentertijd precies wat ik zocht. Ten Zuiden van de Grens is het nu ook.

Toch vind ik dit boek misschien nog wel de minste die ik heb gelezen van Murakami. Komt denk ik ook doordat ik Norwegian Wood al op mijn lijstje heb staan. Dit boek is qua opzet toch wel te vergelijken met die klassieker van vijf jaar eerder.

Ik vond het kinder gedeelte heel ontroerend om te lezen. Murakami kan in dit soort situaties echt de diepste emoties in mijn naar boven halen. Wat dit precies veroorzaakt weet ik niet. Een meisje met een slepend been, een jongetje dat zich anders voelt dan de rest omdat hij enig kind is en dan blijkt dat ze beiden enig kind zijn. Vervolgens worden ze vriendjes. Luisteren ze samen gezellig naar de LP's van haar ouders. Af en toe komt het idee van fysiek contact in hem op. En dat is misschien wel de kracht. Een voorzichtige aanraking kan zoveel krachtiger zijn dan een hevige vrijpartij. Het ligt niet in wat er precies gebeurt, maar de emotie waarmee het gepaard gaat. Murakami begrijpt dat heel goed. De kleine gebaren met de grote emoties tellen.

Het volwassenendeel beviel mij wat minder. Ik vond het leuk om hem bezig te zien in zijn cafe. Maar zijn hele familiesituatie deed me niet zoveel. Een interessante personage vond ik zijn schoonvader. Ook al werd zijn rol in het geheel me niet duidelijk. Zoals wel vaker mij Murakami boeken overigens.

Pas bij de terugkeer van Shimamoto en de trip die ze samen maakten werd het weer echt leuk. en hoe pijnlijk was het einde. Ja ook dat beheerst deze schrijver. Mij pijn in het hart geven. Hoe verschrikkelijk is het als je zojuist hebt gekozen je vrouw te verlaten, en vervolgens de vrouw voor wie je kiest jou ook weer verlaat. Zonder een enkel spoor ook. Zou ze zelfmoord gepleegd hebben. Gelukkig wordt dat niet gemeld. Anders zou het wel heel erg op NW lijken. De veelbesproken Taxi scene was inderdaad briljant. Zo kent dit boek zeker zijn momenten. Helaas is het niet over de gehele linie spannend en lijkt het teveel op NW. Ik hoorde ook wel eens dat dit een verhaallijn is die uit Norwegian Wood is geschrapt. Weet iemand daar meer van?

Dat zou ik eigenlijk niet weten. Op mijn beurt vond ik Norwegian Wood weer minder, wellicht omdat ik dít boek eerder las. Murakami's boeken zijn inderdaad onder te verdelen in twee soorten, waarvan Spoetnikliefde, deze en NW, een categorie is. Dromerige, romantische boeken, en hoewel de tragiek ervan afdruipt, voelt dit niet altijd zo, vooral omdat het eveneens zo mooi wordt omschreven. Precies zoals je zegt, 'wat het precies veroorzaakt..' ook ik heb geen idee.

Om nog even in te gaan op je vraag, de verhalen zijn toch wel erg verschillend, evenals de gebeurtenissen. Toch is het basisidee hetzelfde; jongen/man wil ten koste van alles grip krijgen op de liefde van zijn leven, die eigenlijk onbereikbaar is. Wat betreft hadden sommige idee'tjes misschien inderdaad in NW gepast. Toch is de sfeer in de twee boeken compleet verschillend voor mijn gevoel.

Het is op zich wel mogelijk natuurlijk. Dit boek legt vooral de nadruk op de kindertijd en de volwassen personages. Terwijl NW puur op de tienerleeftijd zich afspeelt. Het tiener deel uit dit boek kan er natuurlijk makkelijk later ingeschreven zijn. Maar goed, het is ook niet zo belangrijk. Het zou denk ik ook teveel worden als al die disfunctionele relaties in één kaft gepropt werden.

Ik denk dat de beoordeling van de boeken inderdaad wel eens afhankelijk kunnen zijn van het moment waarop je ze leest. Dit was mijn eerste Muarakami en was me dat een aangename kennismaking! NW heb ik later gelezen, mijn zesde Murakami en ja… alles komt wat bekender over, de verrassing is een beetje weg.

Los van dat vond ik dit boek toch iets rechtlijniger, homogener, compacter. Het is, ondanks de mysterieuze kantjes, een heel afgelijnd verhaal met een sterke finale.

Mijn derde Murakami en de eerste die mij met een onbevredigend gevoel achterlaat. Waar het hem precies in zit weet ik niet. Van het hele thema van overspel en vreemdgaan ben ik sowieso al niet kapot en bovendien blijven veel vragen onbeantwoord. Vooral de spaarzame scènes met (en later over) Izumi beloven veel maar zijn me uiteindelijk te onbestemd.

Toch heeft Murakami het Fingerspitzengefühl als het gaat om het aanbrengen van een vleugje mystiek, zodat je bedwelmd verder leest en hongerig blijft naar het verhaal dat nog volgen gaat.
Murakami gebruikt bij vlagen veel woorden, teveel soms, om iets tot vervelends toe uit te leggen en tegelijkertijd verzwijgt ie ook weer dingen die alleen maar tussen de regels door gesuggereerd worden.

Dat maakt dat ik uiteindelijk toch hongerig blijf naar meer. Norwegian wood ligt nu klaar en Ten zuiden van de grens pak ik zeker nog een keer op, net zoals Hajime Shimamoto na jaren weer terugziet en met verwondering en angst 'herontdekt' zo zal ik deze roman opnieuw met groeiende nieuwsgierigheid ter hand nemen...

Sneller dan verwacht heb ik Ten zuiden van de grens opnieuw opgepakt. Het verhaal bleef maar zeuren in mijn kop, steeds minder kon ik verkroppen dat het me uiteindelijk niet een bevredigend gevoel gaf.
Nou, na herlezing valt alles op zijn plaats (en wordt het mysterie omtrent Shimamoto alleen maar groter en intrigerender). Haar ogenschijnlijk terloopse anekdote over wat er 'ten westen van de zon' is, bezorgt me nu kippenvel.

Inmiddels ben ik met zo’n 7 boeken van M. aan diens schrijfstijl gewend geraakt en dat helpt veel.
Ten zuiden van de grens wordt opeens voor mij een bijzonder en ook hartverscheurend verhaal. De toespelingen op Izumi (nadat ze eigenlijk uit het verhaal verdwenen is) zijn ook niet langer onbestemd maar raak.

weer een prachtige Murakami

Ten zuiden van de grens – Haruki Murakami | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

Mijn eerste Murakami. Of beter, de eerste Murakami die ik uitlees. Ooit was ik begonnen aan Norwegian Wood maar ik haakte af na een bladzijde of veertig. Ik vond het iets te makkelijk of iets dergelijks, herinner ik me. Dat gevoel trof me weer tijdens de eerste pagina's, en ik dacht even dat het met mij en Murakami gewoon niets zouden worden.

Maar ik bleef doorlezen, in de wetenschap dat schoonheid zich niet altijd meteen openbaart. Misschien pakte Murakami me wel op het moment dat hij de hoofdpersoon over schoonheid laat vertellen. Hajime valt niet meteen op fotomodellen of perfectie, maar vindt wat hij in een vrouw zoekt achter die façade. Wat als de ware schrijfkunst van Murakami zich ook pas na een tijd openbaart?

En het was alsof ik een berg opliep, een berg waarvan menigeen zei dat het de mooiste op Aarde was. Terwijl ik omhoog liep probeerde ik de schoonheid van de berg en de omgeving te ontdekken, maar het viel me nogal tegen. Na een tijdje gaf ik het op en liep ik gewoon door, zonder nog na te denken over die hoge verwachtingen. Totdat ik even stopte, om me heen keek en opeens begreep wat iedereen bedoelde. Zo las ik ook dit boek. Na een tijdje was ik meegesleurd in de prachtige stijl van Murakami en hij liet me niet meer los. Even dacht ik nog dat het boek sentimenteel of makkelijk zou eindigen, maar het boek stierf uiteindelijk in een prachtige schoonheid die ik niet eens meer had durven verwachten.

Sterk boek dit van de heer Murakami. Heb m in het Nederlands herlezen omdat een fantastisch flatgenootje zo vriendelijk is om zo nu en dan een pareltje bij de liften achter te laten.
Vooral de manier waarop de Murakami de relaties tussen mensen opschrijft in dit boek vind ik mooi gedaan. Het is en blijft een van mijn favoriete schrijvers.

Prettig boekje van Murakami wederom. Na De moord op Commendatore het derde boek dat ik van hem lees. En hoewel in mindere mate, zijn de prettige sfeer en de luchtige symboliek weer aanwezig. Murakami bevalt mij tot nog toe uitstekend.

Zeker niet Murakami's beste werk, maar het was weer fijn om te lezen.

Het mooiste moment vond ik dat hij na een nacht samen alleen wakker werd en Shimamoto spoorloos verdwenen was

Mijn eerste Murakami. Heb een paar van zijn boeken op de kop getikt omdat ze mij altijd hebben verteld dat zijn schrijfstijl iets 'zweverigs' en 'ontspannend' heeft en laat dat nu net iets zijn dat ik met mijn meditatieprobeersels graag heb.

Dat is ook meteen het eerste wat ik erover kwijt wil want dit is wel heel vlot geschreven. Marukami besteedt aandacht aan fijne details zonder er veel over te vertellen. Ik heb het boek in twee dagen uitgelezen. Het is een mooi portret over een man die de liefde van zijn leven koste wat het kost wil terugvinden. Op het einde blijf je dan wel met een wrang gevoel achter, maar dat mag zeker wel. Mooi boek en ben benieuwd naar zijn andere boeken. 4*

Ik vond dit vooral een heel fijn boek om te lezen door de grootse vertelkunst van Murakami die een hel leven en een geschiedenis knap weet te vertellen, soms iets te afstandelijk maar vaak precies goed en innemend. Ook de gevoelens van een man van middelbare leeftijd die op een kruispunt staat dat zijn leven staat en vanaf dat moment er geen verandering meer mogelijk is wordt mooi invoelbaar gemaakt. Soms heb je het idee dat Murakami nog wel meer kwijt wilde over de Japanse maatschappij, maar dat alles hangt er een beetje te veel bij om echt een grootse roman te kunnen zijn. Maar als leesvoer op een luie zondag is is dit perfect. 4,0*.

Prachtig, de climax in dit boek vind ik weergaloos bedacht. Fijnzinnig naar toe geschreven...

Dit was al mijn achttiende Murakami, zijn stijl is en blijft zeer herkenbaar. Net als zijn vaak eenzame met zichzelf worstelende personages. Het deel over de tienerjaren vond ik ook het beste, de rest was ook prima, daar niet van. Verlangen naar iets wat ooit was, beseffen dat je met je beslissingen andere levens kunt breken, een mysterieuze vrouw, de typische Murakami beschrijvingen van gevoelens en hun gevolgen tillen dit op zichzelf eenvoudige verhaal boven de ogenschijnlijke eenvoud uit.