Noruwei no Mori - Haruki Murakami (1987)
Alternatieve titels: Norwegian Wood | ノルウェイの森
mijn stem
4,15
(424)
424 stemmen
Japans
Sociaal
400 pagina's
Eerste druk: Kodansha,
Tokio (Japan)
Wanneer hij het favoriete Beatles nummer van Naoko hoort, herinnert Toru Watanabe zijn liefde voor Naoko, de vriendin van Toru's beste vriend Kizuki. Meteen wordt hij twintig jaar terug gebracht naar zijn studententijd in Tokyo, een wereld van moeilijke vriendschappen, snelle seks, passie, verlies en verlangen - een tijd toen een onstuimige jonge vrouw genaamd Midori zijn leven binnen liep en hij moest kiezen tussen de toekomst en het verleden.
- nummer 74 in de top 250
zoeken in:
0
geplaatst: 2 mei 2008, 15:34 uur
Ik heb nu twee boeken van Murakami gelezen, maar ik ben nog steeds geen fantasy tegen gekomen. Ik dacht dat hij daarvan bekend was. Anyway, het boek heeft wel de sfeer van een fantasy verhaal. Ik vond het echt prachtig om te lezen hoe consequent Murakami zijn wereld uitbouwt: vol memorabele personages en met beschrijvingen van plaatsen die voor de verandering een keer iets met me deden. Vooral hoe hij die inrichting schetste. Echt prachtig hoe hij zo'n rustieke sfeer weet te creëren Het boek zit ook vol met grappige details zoals een man die een verhaal begint te vertellen over waarom de wijsvinger korter is dan de middelvinger en waarom het bij de tenen precies omgekeerd is. Dat soort dingen tonen eigenlijk al aan waarom je niet persee iets wat niet bestaat nodig hebt om de verbeelding te prikkelen. Genoten. Dikke 4
0
geplaatst: 5 november 2008, 20:05 uur
If you only read the books that everyone else is reading, you can only think what everyone is thinking.
Best een beetje ironisch als je nagaat dat Murakami met dit boek niet de gebruikelijke honderdduizenden lezers had, maar miljoenen bereikte... bovenstaande is namelijk niet positief bedoeld. Het wordt vervolgd met:
That's the world of hicks and slobs. Real people would be ashamed of themselves doing that.
Het is Nagasawa die het zegt, niet Murakami zelf... maar toch . In ieder geval schaam ik me er niets voor dit boek gelezen te hebben. Het is een mooi, intens verhaal van Toru.. een jongen die gaat studeren in Tokyo en leeft in een studentencomplex. Toru trekt al vroeg in het boek de conclusie dat de studie hem niets oplevert en dat hij het studeren maar zal opvatten als het leren van technieken om de verveling te verdrijven. Hij deelt de kamer met Storm Trooper, waarover hij geregeld allerlei (soms verzonnen) anekdotes verteld aan anderen. Hij wandelt, gedurende een jaar ongeveer, met een vriendin Naoko, elke zondag rond in Tokyo totdat Naoko niet meer komt opdagen. Waarom dat is en hoe hij weer contact met haar krijgt, hoe hij Reiko ontmoet en Midory en Midory's vader, waarom hij besluit om een maand lang te gaan zwerven, wat dat oplost of niet.. daarover wordt verteld. Maar het gaat eigenlijk over vriendschap, liefde, maar vooral over (de) dood... dood als onderdeel van het leven.
Ik vraag me af of Toru The Magic Mountain uiteindelijk nog uitgelezen heeft....
Seven daffodils van Brothers Four
Best een beetje ironisch als je nagaat dat Murakami met dit boek niet de gebruikelijke honderdduizenden lezers had, maar miljoenen bereikte... bovenstaande is namelijk niet positief bedoeld. Het wordt vervolgd met:
That's the world of hicks and slobs. Real people would be ashamed of themselves doing that.
Het is Nagasawa die het zegt, niet Murakami zelf... maar toch . In ieder geval schaam ik me er niets voor dit boek gelezen te hebben. Het is een mooi, intens verhaal van Toru.. een jongen die gaat studeren in Tokyo en leeft in een studentencomplex. Toru trekt al vroeg in het boek de conclusie dat de studie hem niets oplevert en dat hij het studeren maar zal opvatten als het leren van technieken om de verveling te verdrijven. Hij deelt de kamer met Storm Trooper, waarover hij geregeld allerlei (soms verzonnen) anekdotes verteld aan anderen. Hij wandelt, gedurende een jaar ongeveer, met een vriendin Naoko, elke zondag rond in Tokyo totdat Naoko niet meer komt opdagen. Waarom dat is en hoe hij weer contact met haar krijgt, hoe hij Reiko ontmoet en Midory en Midory's vader, waarom hij besluit om een maand lang te gaan zwerven, wat dat oplost of niet.. daarover wordt verteld. Maar het gaat eigenlijk over vriendschap, liefde, maar vooral over (de) dood... dood als onderdeel van het leven.
Ik vraag me af of Toru The Magic Mountain uiteindelijk nog uitgelezen heeft....
Seven daffodils van Brothers Four
0
geplaatst: 28 december 2008, 20:28 uur
Met Haruki Murakami heb ik absoluut geen probleem, zolang zijn verhalen maar niet te lang worden uitgesponnen. ‘Ten Zuiden van de Grens’ was in die zin helemaal op mijn maat gesneden: eenzame, gevoelige personages in een kolkende wereld die net iets te snel pulseert opdat de karakters zouden kunnen volgen, in amper 200 bladzijden. Het dààr geschapen “Murakami-universum” loopt parallel met de wereld die wij kennen, is minstens even hard en uiteindelijk raakt iedereen gedesillusioneerd (goede bedoelingen ten spijt), maar toch proeven de personages een extra dimensie die voor het blote oog verborgen blijft. De godverlaten karakters die louche jazz-clubs opzoeken en tot een stuk in de nacht alcohol nuttigen, het heeft tegelijk iets vertederends als iets heel stoer.
Murakami beschouwde ik tot voor kort dan ook als de Wong Kar-Wai van de Aziatische literatuur (en dat wil al wat zeggen ), maar daar kwam na ‘Norwegian Wood’ helaas verandering in.
Het is ontluisterend om lijdzaam te moeten toezien hoe Murakami schaamteloos dezelfde ingrediënten toevoegt: eenzaamheid, jazz, alcohol en een ongezonde hoeveelheid seks (zeker in de absurde finale ) zijn deze keer weeral hét handelsmerk van het hoofdpersonage, en hier hebben ze een eerder tegenovergesteld effect. Watanabe transformeert van een eigenzinnige eenzaat in een besluitloze zielepoot, en het in initium nog magische universum van Murakami stuikt met dit personage in elkaar.
De overige karakters kampen met dezelfde problemen als de centrale figuur, maar echt doortastend met elkaar communiceren lukt niet. Dat is de tragiek van al deze karakters, en het gegeven is zeker en vast sterk genoeg om een meeslepend verhaal mee op te bouwen.
Waarom lukt dat dan niet? Zoals reeds aangegeven valt Murakami teveel in herhaling, maar daarmee is nog niet alles gezegd. Immers, de schrijfstijl is een tweede grote euvel. Murakami mag nog zoveel poëtische pretenties hebben, veel geslaagde metaforen of diepzinnige formuleringen vallen er uit ‘Norwegian Wood’ niet te puren – integendeel. De taal is eerder van een kinderachtige eenvoud, en nergens vindt Murakami een toon die we enigszins naturel zouden kunnen noemen.
Toch is ‘Norwegian Wood’ niet helemaal verwerpelijk. De eerste helft van het boek leest immers aangenaam weg, los van de aanvankelijk nog heel charmante personages. Murakami schrijft zichzelf echter de dieperik in: het tragische lot van een schrijver met writers block? Binnen een jaar toch maar eens één van zijn magisch-realistische romans uitproberen – misschien kan ik daar iets mee.
2,5*
Murakami beschouwde ik tot voor kort dan ook als de Wong Kar-Wai van de Aziatische literatuur (en dat wil al wat zeggen ), maar daar kwam na ‘Norwegian Wood’ helaas verandering in.
Het is ontluisterend om lijdzaam te moeten toezien hoe Murakami schaamteloos dezelfde ingrediënten toevoegt: eenzaamheid, jazz, alcohol en een ongezonde hoeveelheid seks (zeker in de absurde finale ) zijn deze keer weeral hét handelsmerk van het hoofdpersonage, en hier hebben ze een eerder tegenovergesteld effect. Watanabe transformeert van een eigenzinnige eenzaat in een besluitloze zielepoot, en het in initium nog magische universum van Murakami stuikt met dit personage in elkaar.
De overige karakters kampen met dezelfde problemen als de centrale figuur, maar echt doortastend met elkaar communiceren lukt niet. Dat is de tragiek van al deze karakters, en het gegeven is zeker en vast sterk genoeg om een meeslepend verhaal mee op te bouwen.
Waarom lukt dat dan niet? Zoals reeds aangegeven valt Murakami teveel in herhaling, maar daarmee is nog niet alles gezegd. Immers, de schrijfstijl is een tweede grote euvel. Murakami mag nog zoveel poëtische pretenties hebben, veel geslaagde metaforen of diepzinnige formuleringen vallen er uit ‘Norwegian Wood’ niet te puren – integendeel. De taal is eerder van een kinderachtige eenvoud, en nergens vindt Murakami een toon die we enigszins naturel zouden kunnen noemen.
Toch is ‘Norwegian Wood’ niet helemaal verwerpelijk. De eerste helft van het boek leest immers aangenaam weg, los van de aanvankelijk nog heel charmante personages. Murakami schrijft zichzelf echter de dieperik in: het tragische lot van een schrijver met writers block? Binnen een jaar toch maar eens één van zijn magisch-realistische romans uitproberen – misschien kan ik daar iets mee.
2,5*
0
geplaatst: 19 juni 2009, 22:29 uur
Norwegian Wood was mijn eerste kennismaking met Murakami, maar geënthousiasmeerd meer van de man te lezen werd ik niet. Toevalligerwijs was het het eerste boek dat ik na Mann's De Toverberg las (de link tussen de boeken kende ik niet). Enerzijds is het dan aardig de verwijzingen op te pikken, maar de keerzijde is dat pijnlijk bloot komt te liggen waarin Mann een meesterwerk heeft geschreven en Norwegian Wood daarbij niet in de schaduw kan staan. Wat Mann impliciet houdt (zo wordt bijvoorbeeld nooit verklaard waarom de personages vrijwillig als 'zieken' jarenlang in het kuuroord verblijven) en je als lezer dus wat meer tussen de regels door moet lezen, maakt Murakami vaak expliciet, en dan ook dikwijls in sentimentele, te gemakkelijke verklaringen. Dat is het overheersende gevoel dat ik overhield aan deze roman: als lezer wordt ik te zeer aan het handje genomen door Murakami. Mijn fantasie weet het niet te prikkelen. En dan die vele verwijzingen, Norwegian Wood, The Great Gatsby, De Toverberg, The Catcher In The Rye enz. Is dit gemakzucht, het vertellen van een verhaal door te wijzen naar klassiekers als deze? Of juist een economische verteltechniek die origineel te noemen valt? Hoe dan ook, onbedoeld word ik als lezer erop gewezen dat de klassieke literatuur (en popmuziek) reeds vele werken heeft voortgebracht die facetten van Murakami's roman belichten, en, zoals gezegd, op een meer diepgravende wijze ook. In hoeverre dit plakwerkje (nou ja, gechargeerd, er is genoeg eigen stijl aanwezig) dan wat toevoegt aan de wereldliteratuur, daar heb ik mijn twijfels over. Laat staan dat dit een kunstwerk van de eerste orde, genoeg voor een top 10 plaats op boekmeter, zou zijn.
0
geplaatst: 20 mei 2010, 20:26 uur
Mooi boek, met schitterende passages en een prachtige sfeerzetting, maar met helaas toch enekle onvolkomenheden.
Het middengedeelte in de kliniek mist de sfeerzetting van Tokio, en is duidelijk van een minder niveau, al zie ik het belang ervan wel voor de rest van het verhaal. Ook de eerste scène in Hamburg, waar nergens meer op word teruggekomen. Een beetje vreemd waarom het erin is gezet; was er dan ook mee geëindigd. En het einde, tja, niet bevredigend. Ook het verwijzen naar literatuur en nummers (of eerder, het vele noemen ervan) zoals hierboven door medeposters aangegeven irriteerde me
Maar het zijn niet zulke ergernis dat het het boek verprutst, enkel weerhoudt het me van een topnotering. Als gezegd wordt een mooie sfeer gezet. Ik krijg gelijk zin Lost in Translation te kijken, ook zo een sfeer in Tokio (ja, verwijzen kan ik ook mr. Murakami)
Ook zijn de personages heel levendig, goed uitgewerkt en allen bijzonder en interessant.
Ook de schrijftstijl is prettig. Kort, helder, haast zakelijk, vaak met een humoristisch effect.
4*
Het middengedeelte in de kliniek mist de sfeerzetting van Tokio, en is duidelijk van een minder niveau, al zie ik het belang ervan wel voor de rest van het verhaal. Ook de eerste scène in Hamburg, waar nergens meer op word teruggekomen. Een beetje vreemd waarom het erin is gezet; was er dan ook mee geëindigd. En het einde, tja, niet bevredigend. Ook het verwijzen naar literatuur en nummers (of eerder, het vele noemen ervan) zoals hierboven door medeposters aangegeven irriteerde me
Maar het zijn niet zulke ergernis dat het het boek verprutst, enkel weerhoudt het me van een topnotering. Als gezegd wordt een mooie sfeer gezet. Ik krijg gelijk zin Lost in Translation te kijken, ook zo een sfeer in Tokio (ja, verwijzen kan ik ook mr. Murakami)
Ook zijn de personages heel levendig, goed uitgewerkt en allen bijzonder en interessant.
Ook de schrijftstijl is prettig. Kort, helder, haast zakelijk, vaak met een humoristisch effect.
4*
0
geplaatst: 13 april 2011, 23:17 uur
Bij de Murakami boeken die ik tot nog las, had ik steeds het gevoel dat er ergens iets ontbrak. Soms vond ik het verhaal wat te leeg, gewoon te bizar, te gek eindigen ... Daarentegen wist de 'gemakkelijke' vertelstijl en het intrigerende karakter van de verhalen me steeds te overhalen, om toch weer een Murakami boek te proberen. Norwegian Wood had ik voorheen steeds links laten liggen; vooral uit weigerachtigheid t.o.v. de boekmeter-hype. Fout... Dit boek is als het ware de beloning om Murakami niet op te geven; in dit boek valt voor mij werkelijk alles op zijn plaats: de vlotte, alledaags aandoende vertelstijl, het laissez-faire van de toch wel bizarre figuren, de mooie dialogen, de verwijzingen naar m'n favoriete jazz-artiesten... Ook werd ik volledig betoverd door de onvoorstelbare weemoed dat dit boek uitstraalt, vooral veroorzaakt door de eenzaamheid waarin de hoofdfiguren leken te vertoeven. Absolute klasse!
0
geplaatst: 7 februari 2012, 20:10 uur
Murakumi vind ik een fantastische schrijver mede door zijn schrijfstijl die erg vlot leest maar vooral door de surrealistische bizarre taferelen die in zijn boeken voorkomen en die een hypnotiserende vervreemde gevoel teweeg brengt bij de lezer.
'Norwegian Wood' is een fijn boek dat heel makkelijk wegleest maar helaas te normaal voor mij is en hoewel het begin van de boek mij volledig in de ban had begon dat steeds minder te worden hoewel het nooit vervelend werd of saai miste ik die typische Murakumi sfeer.
Al blijft dit een behoorlijk goed boek over de liefde, dood, vriendschappen en volwassen worden, Het is niet beklijvend genoeg of maakt niet al te veel indruk maar leest prettig weg en het is uiteindelijk moeilijk om er niet van te genieten.
3.5
'Norwegian Wood' is een fijn boek dat heel makkelijk wegleest maar helaas te normaal voor mij is en hoewel het begin van de boek mij volledig in de ban had begon dat steeds minder te worden hoewel het nooit vervelend werd of saai miste ik die typische Murakumi sfeer.
Al blijft dit een behoorlijk goed boek over de liefde, dood, vriendschappen en volwassen worden, Het is niet beklijvend genoeg of maakt niet al te veel indruk maar leest prettig weg en het is uiteindelijk moeilijk om er niet van te genieten.
3.5
0
geplaatst: 21 oktober 2012, 12:15 uur
Norwegian Wood heb ik min of meer toevallig gelezen omdat ik zo snel niets anders kon vinden in de bibliotheek. Mijn verwachtingen vooraf waren daarom bijzonder vaag. Halverwege het boek heb ik overwogen om er mee te stoppen omdat dit helemaal niet het soort boek is dat ik graag lees, maar omdat ik vind dat je wel het hele boek uit moet lezen voordat je er je mening over kunt geven heb ik toch maar gewoon verder gelezen.
Het begin van het boek vind ik mooi, een volwassen man denkt terug aan een vrouw die hij jaren geleden kende en raakt van slag bij die herinnering. Zijn jeugd ontvouwt zich langzaam voor onze ogen. De zelfmoord van zijn beste vriend en zijn moeizame begin op de universiteit worden goed beschreven. Ook zijn omgang met Naoko is aanvankelijk nog mooi om te lezen, hoewel ik volgens mij al in het eerste hoofdstuk sterk vermoedde dat Naoko ergens in het boek zelfmoord zou plegen. Halverwege het boek is er ineens - naar mijn mening - onnodig veel aandacht voor seks. Murakami begint zelf over de deus ex machina, maar ik moest er zelf ook al aan denken. Het lijkt wel of de schrijver elke keer als hij even vast zit in het verhaal een seksscène beschrijft en dat daarna het verhaal weer op gang komt. Dat was voor mij een groot minpunt. Deze scènes hoef ik sowieso niet in detail beschreven te krijgen, maar vaag vroeg ik me ook af waarom zo'n scène nou ineens nodig was. Bijvoorbeeld op het eind met Reiko, waar was dat nou voor nodig? Deze prominente rol voor de lichamelijke 'liefde' verpest voor mij het boek grotendeels.
Wat blijft er dan nog over? Een zelfmoordgolf die weliswaar triest is, maar ook bijna betekenisloos. De beweegredenen komen we zelden te weten. De psychiatrische 'aandoeningen' worden nauwelijks beschreven. Dit is jammer, want ik vond dit onderdeel toch het interessantst aan het boek. Watanabe is een intrigerend karakter (en hij heeft inderdaad een bijzondere manier van praten) maar blijft daarom ook wat op afstand. Het einde vind ik ook wat onbevredigend. Het telefoongesprek met Midori zou je als een open eind kunnen zien, waar ik op zich geen problemen mee heb, ware het niet dat je aan het begin van het boek al een oudere Watanabe gezien hebt. Zo verkrijg je als het ware een gat tussen het open einde en de Watanabe aan het begin van het verhaal, en dat vind ik jammer.
Wellicht is deze manier van schrijven typisch Japans? Ik zou het niet weten, ik heb nog maar erg weinig van Aziatische auteurs gelezen. Het is hoe dan ook niet mijn stijl. Het verbaasde mij nogal dat dit boek zo hoog aangeschreven staat - niet alleen hier trouwens, maar overal. Ik neem maar aan dat dat gewoon aan mijn smaak ligt... Voor mij geen Japanse boeken meer voorlopig. 2,5 sterren.
Het begin van het boek vind ik mooi, een volwassen man denkt terug aan een vrouw die hij jaren geleden kende en raakt van slag bij die herinnering. Zijn jeugd ontvouwt zich langzaam voor onze ogen. De zelfmoord van zijn beste vriend en zijn moeizame begin op de universiteit worden goed beschreven. Ook zijn omgang met Naoko is aanvankelijk nog mooi om te lezen, hoewel ik volgens mij al in het eerste hoofdstuk sterk vermoedde dat Naoko ergens in het boek zelfmoord zou plegen. Halverwege het boek is er ineens - naar mijn mening - onnodig veel aandacht voor seks. Murakami begint zelf over de deus ex machina, maar ik moest er zelf ook al aan denken. Het lijkt wel of de schrijver elke keer als hij even vast zit in het verhaal een seksscène beschrijft en dat daarna het verhaal weer op gang komt. Dat was voor mij een groot minpunt. Deze scènes hoef ik sowieso niet in detail beschreven te krijgen, maar vaag vroeg ik me ook af waarom zo'n scène nou ineens nodig was. Bijvoorbeeld op het eind met Reiko, waar was dat nou voor nodig? Deze prominente rol voor de lichamelijke 'liefde' verpest voor mij het boek grotendeels.
Wat blijft er dan nog over? Een zelfmoordgolf die weliswaar triest is, maar ook bijna betekenisloos. De beweegredenen komen we zelden te weten. De psychiatrische 'aandoeningen' worden nauwelijks beschreven. Dit is jammer, want ik vond dit onderdeel toch het interessantst aan het boek. Watanabe is een intrigerend karakter (en hij heeft inderdaad een bijzondere manier van praten) maar blijft daarom ook wat op afstand. Het einde vind ik ook wat onbevredigend. Het telefoongesprek met Midori zou je als een open eind kunnen zien, waar ik op zich geen problemen mee heb, ware het niet dat je aan het begin van het boek al een oudere Watanabe gezien hebt. Zo verkrijg je als het ware een gat tussen het open einde en de Watanabe aan het begin van het verhaal, en dat vind ik jammer.
Wellicht is deze manier van schrijven typisch Japans? Ik zou het niet weten, ik heb nog maar erg weinig van Aziatische auteurs gelezen. Het is hoe dan ook niet mijn stijl. Het verbaasde mij nogal dat dit boek zo hoog aangeschreven staat - niet alleen hier trouwens, maar overal. Ik neem maar aan dat dat gewoon aan mijn smaak ligt... Voor mij geen Japanse boeken meer voorlopig. 2,5 sterren.
0
geplaatst: 23 juni 2013, 10:40 uur
Tijdens het lezen van Norwegian Wood heb ik regelmatig overwogen om het boek gewoon weg te leggen en in iets anders te beginnen. Te veel 'en we gingen naar daar en dan naar daar en dan nog eens naar daar', te veel oeverloze uiteenzettingen van Reiko, te veel weinig functionele beschrijvingen van seks.
En toch. En toch kon ik dit boek niet wegleggen, elke keer opnieuw. Het Beatlesnummer uit de titel dat alle herinneringen terugbrengt, de kleurrijke beschrijvingen van het studentenleven in die schijnbaar gouden tijden eind jaren '60, de eenzaamheid van het hoofdpersonage en hoe hij daar mee worstelt, alle andere tragi(komi)sche personages die zijn pad kruisen en zijn leven vorm geven, de vaak prachtige, treffende bewoordingen, de fatale gebeurtenissen die het pad naar volwassenheid van het hoofdpersonage tekenen: Norwegian Wood is een heel emotioneel boek over een moeilijke liefde, maar wordt nergens melig of soapachtig. Sommige passages roepen sterke beelden op die ik me altijd zal blijven herinneren. Bovendien is het einde er ook één van ongeziene pracht en kracht. Murakami speelt hier zwaar op mijn gevoel, maar iemand die zelfs van regen zoiets poëtisch kan maken, vergeef je dat met plezier.
En toch. En toch kon ik dit boek niet wegleggen, elke keer opnieuw. Het Beatlesnummer uit de titel dat alle herinneringen terugbrengt, de kleurrijke beschrijvingen van het studentenleven in die schijnbaar gouden tijden eind jaren '60, de eenzaamheid van het hoofdpersonage en hoe hij daar mee worstelt, alle andere tragi(komi)sche personages die zijn pad kruisen en zijn leven vorm geven, de vaak prachtige, treffende bewoordingen, de fatale gebeurtenissen die het pad naar volwassenheid van het hoofdpersonage tekenen: Norwegian Wood is een heel emotioneel boek over een moeilijke liefde, maar wordt nergens melig of soapachtig. Sommige passages roepen sterke beelden op die ik me altijd zal blijven herinneren. Bovendien is het einde er ook één van ongeziene pracht en kracht. Murakami speelt hier zwaar op mijn gevoel, maar iemand die zelfs van regen zoiets poëtisch kan maken, vergeef je dat met plezier.
0
psyche (crew)
geplaatst: 12 augustus 2013, 11:05 uur
HankMoody schreef:
Murakumi vind ik een fantastische schrijver mede door zijn schrijfstijl die erg vlot leest maar vooral door de surrealistische bizarre taferelen die in zijn boeken voorkomen en die een hypnotiserende vervreemde gevoel teweeg brengt bij de lezer.
'Norwegian Wood' is een fijn boek dat heel makkelijk wegleest maar helaas te normaal voor mij
Murakumi vind ik een fantastische schrijver mede door zijn schrijfstijl die erg vlot leest maar vooral door de surrealistische bizarre taferelen die in zijn boeken voorkomen en die een hypnotiserende vervreemde gevoel teweeg brengt bij de lezer.
'Norwegian Wood' is een fijn boek dat heel makkelijk wegleest maar helaas te normaal voor mij
Pageturner schreef:
Te veel 'en we gingen naar daar en dan naar daar en dan nog eens naar daar', te veel oeverloze uiteenzettingen van Reiko, te veel weinig functionele beschrijvingen van seks.
Te veel 'en we gingen naar daar en dan naar daar en dan nog eens naar daar', te veel oeverloze uiteenzettingen van Reiko, te veel weinig functionele beschrijvingen van seks.
Het was een bijzondere ervaring een boek van Haruki Murakami te lezen zonder surrealistische en bizarre taferelen, al dacht ik bij 'de put' op pagina 10 dat het wel die kant op zou gaan.
'De put' is eveneens terug te vinden in De Opwindvogelkronieken van HM, een allesbehalve normaal boek. Overeenkomstig is de bijzondere verteltoon van HM, wat lezen voor mij een feestje maakt.
Inderdaad zijn er hier en daar onnodige uiteenzettingen en is de seks regelmatig weinig functioneel. Tegelijkertijd realiseer ik me dat het verhaal zich afspeelt in een tijd dat de 'seksuele revolutie' zijn intrede deed. Een tijd waarin evengoed het volgende in een discussie kon voorkomen:
'Een meisje moet haar sigaret ook wat beschaafder uitdrukken,' zei ik. 'Je lijkt wel een houthakster. Je moet het niet zo ruw doen, maar hem rustig vanaf de zijkant uitdrukken. Dan kreukelt hij niet zo. Je maakt het echt te bont. Meisjes laten nooit of te nimmer rook uit hun neus komen. En de meeste meisjes beginnen tijdens een etentje met een jongen ook niet over een beha waar ze drie maanden mee moeten doen.'
Wat is normaal en wat is niet normaal? Ik denk dat het normale hier zou kunnen zijn: het boek is begrijpelijk en goed te volgen. Eigenlijk weet ik vanaf de eerder genoemde pagina tien dat het boek zal draaien om wat op de achterflap staat: de onmogelijke en dappere liefde van een jonge man.
De vele verwijzingen naar boeken en muziek hadden ook meer gedoseerd mogen worden m.i..
De verwijzing naar (door mij nog te lezen) De Toverberg van Mann heeft waarschijnlijk te maken met de volwassenwording van hoofdpersoon Watanabe.
Al met al houdt HM mijn aandacht vast, vind ik het verhaal ondanks mijn bezwaren ontroerend. Ik heb het idee dat HM dit verhaal móest schrijven. Het kan haast niet anders dan dat hij zelfdoding van geliefden van nabij heeft meegemaakt.
'Vergeet mij niet' zegt Naoko. Als mijn vermoeden over Murakami's drijfveer klopt, heeft hij iets onvergetelijks neergezet. Te beginnen bij het horen van Norwegian Wood in de Boeing 747 op pagina 1.
0
geplaatst: 19 maart 2014, 01:20 uur
Ík belde Midori op en zei dat ik hoe dan ook met haar moest praten. Dat ik haar heel veel wilde vertellen. Móést vertellen. Dat ik naar niets anders op de wereld verlangde dan naar haar. Dat ik haar wilde zien en met haar wilde praten. Dat ik met haar samen helemaal opnieuw wilde beginnen.
Midori bleef een hele tijd stil aan de telefoon. Het was zo’n stilte die voortduurt ls alle druilerige regen ter wereld op alle grasvelden ter wereld.Ik stond de hele tijd met mijn voorhoofd stijf tegen het glas gedrukt met mijn ogen dicht. Tenslotte verbrak Midori de stilte. ‘Waar ben je nu?’ vroeg ze kalm
Waar ben ik nu?
Met de hoorn in mijn hand geklemd keek ik vanuit de telefooncel om me heen. Waar ben ik nu? Ik wist het niet. Ik had geen notie. Waar was ik in hemelsnaam? Jet enige dat ik kon zien, waren talloze mensen die god weet waarnaartoe langsliepen. Vanaf een plek die nergens was, had ik nog altijd Midori aan de lijn.
Is er iemand die mij kan uitleggen waar Watanabe is?, Zijn Watanabe en Midori voor altijd voor elkaar verloren ??
Want ik blijf namelijk met deze vraag zitten !!
Midori bleef een hele tijd stil aan de telefoon. Het was zo’n stilte die voortduurt ls alle druilerige regen ter wereld op alle grasvelden ter wereld.Ik stond de hele tijd met mijn voorhoofd stijf tegen het glas gedrukt met mijn ogen dicht. Tenslotte verbrak Midori de stilte. ‘Waar ben je nu?’ vroeg ze kalm
Waar ben ik nu?
Met de hoorn in mijn hand geklemd keek ik vanuit de telefooncel om me heen. Waar ben ik nu? Ik wist het niet. Ik had geen notie. Waar was ik in hemelsnaam? Jet enige dat ik kon zien, waren talloze mensen die god weet waarnaartoe langsliepen. Vanaf een plek die nergens was, had ik nog altijd Midori aan de lijn.
Is er iemand die mij kan uitleggen waar Watanabe is?, Zijn Watanabe en Midori voor altijd voor elkaar verloren ??
Want ik blijf namelijk met deze vraag zitten !!
1
geplaatst: 28 september 2016, 20:29 uur
Een tijd geleden was ik al eens begonnen aan Norwegian Wood. Na 50 bladzijden haakte ik destijds af. Het pakte me niet, wist niet die snaar te raken die me verder liet lezen. Eerder dit jaar heb ik Murakami weer eens geprobeerd. Nu twee andere boeken. Daar wist hij me wel te raken. Daarom vond ik het nu tijd om me aan Norwegian Wood te wagen.
Maar opnieuw wist het boek me niet geheel te overtuigen. Steeds had ik het gevoel dat er iets ontbrak tijdens het lezen. Ik vroeg me af of ik tussen de regels door niet van alles miste, misschien de verborgen symboliek waarover gesproken werd. Het lukte me moeilijk om me goed in te leven in de hoofdpersonages die me net te oppervlakkig overkwamen. En waar ik in de andere boeken geen moeite had met de vreemde herhalingen van woorden die even daarvoor ook waren gebruikt, stootte het me deze keer tegen de borst.
Ik besloot me er niet aan te storen, niet te veel op deze details te letten, en op dat moment komt de kracht van Murakami wel boven: het hypnotiserende, de sfeer, de cadans.
Al met al vond ik het absoluut geen slecht boek, maar kon het niet tippen aan mijn verwachtingen.
Maar opnieuw wist het boek me niet geheel te overtuigen. Steeds had ik het gevoel dat er iets ontbrak tijdens het lezen. Ik vroeg me af of ik tussen de regels door niet van alles miste, misschien de verborgen symboliek waarover gesproken werd. Het lukte me moeilijk om me goed in te leven in de hoofdpersonages die me net te oppervlakkig overkwamen. En waar ik in de andere boeken geen moeite had met de vreemde herhalingen van woorden die even daarvoor ook waren gebruikt, stootte het me deze keer tegen de borst.
Ik besloot me er niet aan te storen, niet te veel op deze details te letten, en op dat moment komt de kracht van Murakami wel boven: het hypnotiserende, de sfeer, de cadans.
Al met al vond ik het absoluut geen slecht boek, maar kon het niet tippen aan mijn verwachtingen.
0
geplaatst: 8 maart 2020, 11:18 uur
Ik sluit me aan bij de wat kritischer recensies. Na Het verloren schaap en Hard-boiled Wonderland vond ik Norwegian Wood toch wat minder zinneprikkelend en dan gaan de curieuze mataforen mij ook wat meer tegenstaan. Gewoon op naar de volgende Murakami want de schrijver intrigeert mij wel enorm.
3
geplaatst: 26 oktober 2020, 19:52 uur
Als groot Beatles-liefhebber en boekenwurm was ik al lange tijd bekend met Haruki Murakami, toch heeft "Norwegian Wood" veel te lang in mijn kast gestaan. Een schande, want dit is een weergaloze roman.
Murakami schetst op geweldige wijze het Japanse studentenleven van de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. Om dit te te ontvouwen introduceert hij eerst het karakter Watanabe om vervolgens op natuurlijke en geloofwaardige manier de andere personen erbij te betrekken. Het boek bestaat veelal uit dialogen, maar gek genoeg krijgt de lezer meteen grip op de gedachten en karaktertrekken van de hoofdrolspelers. Veel dialogen zijn ongelooflijk geraffineerd zonder pretentieus te zijn. In gewone-mensen-taal komen daardoor - bijna terloops - talloze levensthema's aan bod.
Zoals alle grote schrijvers dat kunnen, brengt Murakami veel variatie aan in de karakters. Van de oversekste Midori en narcistische Nagasawa tot de mysterieuze Naoko. Omdat de verhaallijnen als in een filmscript samenvallen, voegt ieder karakter een eigen laag aan het verhaal toe wat dit boek zo boeiend en aangrijpend maakt. Op een gegeven moment wordt je meegezogen in het verhaal en is het steeds moeilijker om het boek weg te leggen. Als lezer visualiseer en analyseer je voortdurend de tegenstellingen van de 'echte' wereld en de kleine wereld van Naoko en Reiko.
Het einde zullen veel lezers aan voelen komen en is zonder meer tragisch, maar ook ontroerend. De worstelingen van Naoko en de hulp die ze van Watanabe en Reiko krijgt, zijn zowel hartverwarmend als hartverscheurend tegelijk. "Norwegian Wood" is altijd één van favoriete Beatles-liedjes geweest, en Lennon en McCartney zouden tevreden kunnen zijn dat er een roman omheen is gecreëerd die qua klasse maar weinig onderdoet voor dit meesterwerk in songwriterschap.
4,5*
Murakami schetst op geweldige wijze het Japanse studentenleven van de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. Om dit te te ontvouwen introduceert hij eerst het karakter Watanabe om vervolgens op natuurlijke en geloofwaardige manier de andere personen erbij te betrekken. Het boek bestaat veelal uit dialogen, maar gek genoeg krijgt de lezer meteen grip op de gedachten en karaktertrekken van de hoofdrolspelers. Veel dialogen zijn ongelooflijk geraffineerd zonder pretentieus te zijn. In gewone-mensen-taal komen daardoor - bijna terloops - talloze levensthema's aan bod.
Zoals alle grote schrijvers dat kunnen, brengt Murakami veel variatie aan in de karakters. Van de oversekste Midori en narcistische Nagasawa tot de mysterieuze Naoko. Omdat de verhaallijnen als in een filmscript samenvallen, voegt ieder karakter een eigen laag aan het verhaal toe wat dit boek zo boeiend en aangrijpend maakt. Op een gegeven moment wordt je meegezogen in het verhaal en is het steeds moeilijker om het boek weg te leggen. Als lezer visualiseer en analyseer je voortdurend de tegenstellingen van de 'echte' wereld en de kleine wereld van Naoko en Reiko.
Het einde zullen veel lezers aan voelen komen en is zonder meer tragisch, maar ook ontroerend. De worstelingen van Naoko en de hulp die ze van Watanabe en Reiko krijgt, zijn zowel hartverwarmend als hartverscheurend tegelijk. "Norwegian Wood" is altijd één van favoriete Beatles-liedjes geweest, en Lennon en McCartney zouden tevreden kunnen zijn dat er een roman omheen is gecreëerd die qua klasse maar weinig onderdoet voor dit meesterwerk in songwriterschap.
4,5*
4
geplaatst: 31 augustus 2022, 19:56 uur
Murakami kan een liefdesroman schrijven zonder in goedkoop sentiment te vervallen. Romantiek staat in contrapunt met de tragiek van zelfmoord. Het liedje in de titel activeert de herinneringen van Watanabe. Niet toevallig gebeurt dat in Hamburg. Westerse muziek speelt vaak een rol bij deze Japanse schrijver. Ook een spelletje biljart brengt een herinnering naar boven.
Watanabe moet kiezen tussen twee vrouwen: Naoko en Midori. De eerste is depressief en sociaal geremd; de tweede is een zorgeloze flapuit. Er is een tegenstelling tussen de twee locaties. De psychiatrische instelling is een geïsoleerd gebied waar de tijd stil lijkt te staan. De universiteit van Tokyo is een hectisch oord ten tijde van de wereldwijde studentenprotesten.
Watanabe en Nagasawa gaan op een verschillende manier met vrouwen om. Laatstgenoemde is een rokkenjager die hen als een object behandelt; eerstgenoemde neemt relaties zeer ernstig en probeert door te dringen tot de persoon. De surrealistische kant van Murakami moet je hier niet zoeken, maar hij bewijst dat hij ook psychologische verhoudingen met diepgang en nuance kan schilderen.
Watanabe moet kiezen tussen twee vrouwen: Naoko en Midori. De eerste is depressief en sociaal geremd; de tweede is een zorgeloze flapuit. Er is een tegenstelling tussen de twee locaties. De psychiatrische instelling is een geïsoleerd gebied waar de tijd stil lijkt te staan. De universiteit van Tokyo is een hectisch oord ten tijde van de wereldwijde studentenprotesten.
Watanabe en Nagasawa gaan op een verschillende manier met vrouwen om. Laatstgenoemde is een rokkenjager die hen als een object behandelt; eerstgenoemde neemt relaties zeer ernstig en probeert door te dringen tot de persoon. De surrealistische kant van Murakami moet je hier niet zoeken, maar hij bewijst dat hij ook psychologische verhoudingen met diepgang en nuance kan schilderen.
11
geplaatst: 28 februari 2023, 23:40 uur
Mooie recensies hiervoor. Aanvullend kwamen er bij mij nog andere gedachten op, eigenlijk reflecterend op mezelf in die leeftijdsfase van rond de 20 jaar. Hormonen, twijfels, eigenlijk nog een totaal gebrek aan levenservaring terwijl er soms wel allerlei gewichtige keuzes op je af komen. Althans gewichtig, voor je eigen gevoel dan. Dingen te groot maken, of juist ten onrechte bagatelliseren, etc. En de liefde; de kans die voor je neus ligt laten liggen en dromerig die onbereikbare liefde nastreven. Sombere gedachten, terwijl er om het hoekje volop licht schijnt als je er oog voor hebt of kunt hebben. Afijn, nu ik erover nadenk zijn dit soort dingen op m'n 40e nog steeds actueel. Met al mijn zogenaamde levenservaring ben ik nog steeds op diverse momenten het spoor volledig bijster.
Geweldige schrijfstijl, ik heb genoten van mijn kennismaking met deze tot de verbeelding sprekende schrijver. De droge, quasi nonchalante opmerkingen van hoofdpersonage Watanabe. De leuke spring in het veld Midori, die vanuit het niets allerlei pikante wartaal uitsloeg maar uiteindelijk een heel klein hartje bleek te hebben. Heerlijk, het verveelde me geen moment.
Mooi leesjaar weer, en we zijn pas 2 maanden onderweg!
Geweldige schrijfstijl, ik heb genoten van mijn kennismaking met deze tot de verbeelding sprekende schrijver. De droge, quasi nonchalante opmerkingen van hoofdpersonage Watanabe. De leuke spring in het veld Midori, die vanuit het niets allerlei pikante wartaal uitsloeg maar uiteindelijk een heel klein hartje bleek te hebben. Heerlijk, het verveelde me geen moment.
Mooi leesjaar weer, en we zijn pas 2 maanden onderweg!
* denotes required fields.