Noruwei no Mori - Haruki Murakami (1987)
Alternatieve titels: Norwegian Wood | ノルウェイの森
mijn stem
4,15
(424)
424 stemmen
Japans
Sociaal
400 pagina's
Eerste druk: Kodansha,
Tokio (Japan)
Wanneer hij het favoriete Beatles nummer van Naoko hoort, herinnert Toru Watanabe zijn liefde voor Naoko, de vriendin van Toru's beste vriend Kizuki. Meteen wordt hij twintig jaar terug gebracht naar zijn studententijd in Tokyo, een wereld van moeilijke vriendschappen, snelle seks, passie, verlies en verlangen - een tijd toen een onstuimige jonge vrouw genaamd Midori zijn leven binnen liep en hij moest kiezen tussen de toekomst en het verleden.
- nummer 74 in de top 250
zoeken in:
0
geplaatst: 25 juli 2010, 10:52 uur
Prachtig, prachtig, Ik ben volslagen verliefd op dit boek. Het is één van Murakami's meest realistische romans en hij schetst een prachtig beeld van opgroeiende jongelingen in de welbekende Japanse sfeer van nostalgie. Hemels, hemels. Ik kan 'm blijven lezen en nog tot tranen toe ontroerd zijn. Eén van de mooiste boeken die ik ooit las.
0
geplaatst: 13 april 2011, 23:17 uur
Bij de Murakami boeken die ik tot nog las, had ik steeds het gevoel dat er ergens iets ontbrak. Soms vond ik het verhaal wat te leeg, gewoon te bizar, te gek eindigen ... Daarentegen wist de 'gemakkelijke' vertelstijl en het intrigerende karakter van de verhalen me steeds te overhalen, om toch weer een Murakami boek te proberen. Norwegian Wood had ik voorheen steeds links laten liggen; vooral uit weigerachtigheid t.o.v. de boekmeter-hype. Fout... Dit boek is als het ware de beloning om Murakami niet op te geven; in dit boek valt voor mij werkelijk alles op zijn plaats: de vlotte, alledaags aandoende vertelstijl, het laissez-faire van de toch wel bizarre figuren, de mooie dialogen, de verwijzingen naar m'n favoriete jazz-artiesten... Ook werd ik volledig betoverd door de onvoorstelbare weemoed dat dit boek uitstraalt, vooral veroorzaakt door de eenzaamheid waarin de hoofdfiguren leken te vertoeven. Absolute klasse!
0
geplaatst: 15 september 2011, 16:46 uur
De leefwereld van hoofdpersoon Watanabe wordt fantastisch beschreven. Je kan je achteraf goed voorstellen welke emoties 'Norwegian Wood" oproept in het begin in het vliegtuig.
Ineens die flash naar het verleden die hem meteen in vervoering brengt.
Interessante karakters, toch best veel detail en boeiende dialogen.
Meesterwerkje.
Ineens die flash naar het verleden die hem meteen in vervoering brengt.
Interessante karakters, toch best veel detail en boeiende dialogen.
Meesterwerkje.
0
geplaatst: 16 september 2011, 11:24 uur
cortez schreef:
Bij de Murakami boeken die ik tot nog las, had ik steeds het gevoel dat er ergens iets ontbrak. Soms vond ik het verhaal wat te leeg, gewoon te bizar, te gek eindigen ... Daarentegen wist de 'gemakkelijke' vertelstijl en het intrigerende karakter van de verhalen me steeds te overhalen, om toch weer een Murakami boek te proberen. Norwegian Wood had ik voorheen steeds links laten liggen; vooral uit weigerachtigheid t.o.v. de boekmeter-hype. Fout... Dit boek is als het ware de beloning om Murakami niet op te geven; in dit boek valt voor mij werkelijk alles op zijn plaats: de vlotte, alledaags aandoende vertelstijl, het laissez-faire van de toch wel bizarre figuren, de mooie dialogen, de verwijzingen naar m'n favoriete jazz-artiesten... Ook werd ik volledig betoverd door de onvoorstelbare weemoed dat dit boek uitstraalt, vooral veroorzaakt door de eenzaamheid waarin de hoofdfiguren leken te vertoeven. Absolute klasse!
Bij de Murakami boeken die ik tot nog las, had ik steeds het gevoel dat er ergens iets ontbrak. Soms vond ik het verhaal wat te leeg, gewoon te bizar, te gek eindigen ... Daarentegen wist de 'gemakkelijke' vertelstijl en het intrigerende karakter van de verhalen me steeds te overhalen, om toch weer een Murakami boek te proberen. Norwegian Wood had ik voorheen steeds links laten liggen; vooral uit weigerachtigheid t.o.v. de boekmeter-hype. Fout... Dit boek is als het ware de beloning om Murakami niet op te geven; in dit boek valt voor mij werkelijk alles op zijn plaats: de vlotte, alledaags aandoende vertelstijl, het laissez-faire van de toch wel bizarre figuren, de mooie dialogen, de verwijzingen naar m'n favoriete jazz-artiesten... Ook werd ik volledig betoverd door de onvoorstelbare weemoed dat dit boek uitstraalt, vooral veroorzaakt door de eenzaamheid waarin de hoofdfiguren leken te vertoeven. Absolute klasse!
Murakamis kwaliteiten zijn onloochenbaar. Een goede vriend deed me ooit "Ten Zuiden van de grens…"cadeau. Het was liefde op het eerste gezicht.
Heb ondertussen een zevental boeken van de man gelezen en soms wordt wel gezegd dat de sfeer in de boeken verwant is aan die in (sommige) films van David Lynch. Wat ik daarbij wel voel is dat je bij Lynch soms 'mee' bent en soms niet.
Zo ook bij Murakami. Bij deze heb ik het duidelijk wat minder terwijl ik bij de "Jacht op het verloren schaap" helemaal mee in die derde, dromerige dimensie gezogen werd die van Murakamis boeken zo'n bijzonder ervaring maken.
Het feit dat verschillende boeken verschillende fans weet te verleiden wijst wel op het geweldige potentieel dat zijn verhalen hebben: geen netjes afgeronde gehelen, maar een soort 'levende' materie die nog lang na het lezen blijft doorwerken.
Sorry, misschien een ontoereikende bechrijving van wat ik wil zeggen, maar ik kan niet beter.
0
geplaatst: 7 februari 2012, 20:10 uur
Murakumi vind ik een fantastische schrijver mede door zijn schrijfstijl die erg vlot leest maar vooral door de surrealistische bizarre taferelen die in zijn boeken voorkomen en die een hypnotiserende vervreemde gevoel teweeg brengt bij de lezer.
'Norwegian Wood' is een fijn boek dat heel makkelijk wegleest maar helaas te normaal voor mij is en hoewel het begin van de boek mij volledig in de ban had begon dat steeds minder te worden hoewel het nooit vervelend werd of saai miste ik die typische Murakumi sfeer.
Al blijft dit een behoorlijk goed boek over de liefde, dood, vriendschappen en volwassen worden, Het is niet beklijvend genoeg of maakt niet al te veel indruk maar leest prettig weg en het is uiteindelijk moeilijk om er niet van te genieten.
3.5
'Norwegian Wood' is een fijn boek dat heel makkelijk wegleest maar helaas te normaal voor mij is en hoewel het begin van de boek mij volledig in de ban had begon dat steeds minder te worden hoewel het nooit vervelend werd of saai miste ik die typische Murakumi sfeer.
Al blijft dit een behoorlijk goed boek over de liefde, dood, vriendschappen en volwassen worden, Het is niet beklijvend genoeg of maakt niet al te veel indruk maar leest prettig weg en het is uiteindelijk moeilijk om er niet van te genieten.
3.5
0
geplaatst: 24 maart 2012, 16:46 uur
Dit boek heeft me sterk aangegrepen. Benieuw naar verder werk van murakami
0
geplaatst: 12 juli 2012, 21:49 uur
Noruwei no Mori - Haruki Murakami (1987):
http://mom.biblion.nl/olifant/olifant.dll?doctype=AI&bibliotheek=oba&style=0&ppn=300721722&isbn=9789045006574&lid=2009302611:
Wie kopieert wie?
Martin Van K schreef:
Het verhaal klinkt misschien zwaar op de hand, maar Murakami laat de figuren zo knap tot leven komen en hun gesprekken zijn zo vol van ideeën en energie en levenslust dat het boek als geheel een prachtige lichte toon heeft, waardoor het redelijk optimistische en verzoenende slot absoluut niet als onecht overkomt. Een prachtige, warme, wijze roman, uitstekend geschreven en vertaald.
Het verhaal klinkt misschien zwaar op de hand, maar Murakami laat de figuren zo knap tot leven komen en hun gesprekken zijn zo vol van ideeën en energie en levenslust dat het boek als geheel een prachtige lichte toon heeft, waardoor het redelijk optimistische en verzoenende slot absoluut niet als onecht overkomt. Een prachtige, warme, wijze roman, uitstekend geschreven en vertaald.
http://mom.biblion.nl/olifant/olifant.dll?doctype=AI&bibliotheek=oba&style=0&ppn=300721722&isbn=9789045006574&lid=2009302611:
C.C. Oliemans schreef:
Dit klinkt misschien zwaar op de hand, maar Murakami laat de figuren zo knap tot leven komen en hun gesprekken zijn zo vol van ideeën en energie en levenslust dat het boek als geheel een prachtige lichte toon heeft, waardoor het redelijk optimistische en verzoenende slot absoluut niet als onecht overkomt. Een prachtige, warme, wijze roman, uitstekend geschreven en vertaald.
Dit klinkt misschien zwaar op de hand, maar Murakami laat de figuren zo knap tot leven komen en hun gesprekken zijn zo vol van ideeën en energie en levenslust dat het boek als geheel een prachtige lichte toon heeft, waardoor het redelijk optimistische en verzoenende slot absoluut niet als onecht overkomt. Een prachtige, warme, wijze roman, uitstekend geschreven en vertaald.
Wie kopieert wie?
0
geplaatst: 26 september 2012, 15:04 uur
Dit is een heel sfeervol boek, met briljante passages. Het wat desolate van het studentenleven wordt heel realistisch weergegeven. Meesterlijk vond ik ook hoe de schrijver de lezer langzaam naar het dilemma leidt waar de hoofdpersoon voor geplaatst wordt.
Alle verwijzingen naar muziek en schrijvers maken het boek jammer genoeg wat tijdgebonden. Daar moeten over 200 jaar voetnoten bij.
Alle verwijzingen naar muziek en schrijvers maken het boek jammer genoeg wat tijdgebonden. Daar moeten over 200 jaar voetnoten bij.
0
geplaatst: 26 september 2012, 15:25 uur
gerardus schreef:
Alle verwijzingen naar muziek en schrijvers maken het boek jammer genoeg wat tijdgebonden. Daar moeten over 200 jaar voetnoten bij.
Alle verwijzingen naar muziek en schrijvers maken het boek jammer genoeg wat tijdgebonden. Daar moeten over 200 jaar voetnoten bij.
Dat is toch niet erg? Het is ten eerste een tijdsbeeld, en vooral de muziek was van belang in die periode. Daarnaast, ook de oude Russen zitten meestal vol voet- of eindnoten tegenwoordig. Ik vind het niet storend, eerder leerzaam. Zolang die muziek maar bepalend of typerend is door die tijd, niet dat het liedjes, boeken of personen zijn die niets meer dan een voetnoot in de geschiedenis worden.
0
geplaatst: 26 september 2012, 21:26 uur
Ik denk dat de tijd waarin het speelt maar een ondergeschikte rol speelt in dit verhaal. Dat die Russen vol voetnoten zitten, komt ook doordat je bepaalde achtergronden nodig hebt omdat het verhaal goed te kunnen begrijpen. Bij de verwijzingen die Murakami maakt, is dat in mijn ogen minder het geval.
Desalniettemin een zeer goed boek en ik ben maar gelijk verder gegaan in een volgende Murakami.
Desalniettemin een zeer goed boek en ik ben maar gelijk verder gegaan in een volgende Murakami.
0
gridgorilla
geplaatst: 7 oktober 2012, 17:00 uur
Vorig weekend zat ik helemaal alleen thuis, het regende, er was niets op televisie en niemand had tijd om uit te gaan. Ik voelde me zelfs eventjes eenzaam en kreeg zin om even een boek op te slaan. Ik had nog wat boeken van de bibliotheek hier liggen en koos deze uit.
Dit boek was voor mij een ongelofelijke ervaring. Nog nooit heb ik zo genoten van een boek, nog nooit heb ik zo meegeleefd met een boek. Ik heb expres was trager gelezen zodat het toch we eventjes zou duren dat het boek zou uit zijn, gewoon om het gevoel te behouden dat ik iets prachtig aan het lezen was.
Het verhaal sprak me vooral aan omdat ik zelf in mijn eerste jaar hoge school zit. Een nieuw leven en dus ook op weg naar volwassenheid. Ik herkende mij wel een beetje in Watanabe, maar dan natuurlijk vooral gedoeld naar het volwassen worden.
Ik zal dit boek nooit meer gaan vergeten. En zal het zeker ooit nog eens lezen.
Een mooie 5*.
Dit boek was voor mij een ongelofelijke ervaring. Nog nooit heb ik zo genoten van een boek, nog nooit heb ik zo meegeleefd met een boek. Ik heb expres was trager gelezen zodat het toch we eventjes zou duren dat het boek zou uit zijn, gewoon om het gevoel te behouden dat ik iets prachtig aan het lezen was.
Het verhaal sprak me vooral aan omdat ik zelf in mijn eerste jaar hoge school zit. Een nieuw leven en dus ook op weg naar volwassenheid. Ik herkende mij wel een beetje in Watanabe, maar dan natuurlijk vooral gedoeld naar het volwassen worden.
Ik zal dit boek nooit meer gaan vergeten. En zal het zeker ooit nog eens lezen.
Een mooie 5*.
0
geplaatst: 21 oktober 2012, 12:15 uur
Norwegian Wood heb ik min of meer toevallig gelezen omdat ik zo snel niets anders kon vinden in de bibliotheek. Mijn verwachtingen vooraf waren daarom bijzonder vaag. Halverwege het boek heb ik overwogen om er mee te stoppen omdat dit helemaal niet het soort boek is dat ik graag lees, maar omdat ik vind dat je wel het hele boek uit moet lezen voordat je er je mening over kunt geven heb ik toch maar gewoon verder gelezen.
Het begin van het boek vind ik mooi, een volwassen man denkt terug aan een vrouw die hij jaren geleden kende en raakt van slag bij die herinnering. Zijn jeugd ontvouwt zich langzaam voor onze ogen. De zelfmoord van zijn beste vriend en zijn moeizame begin op de universiteit worden goed beschreven. Ook zijn omgang met Naoko is aanvankelijk nog mooi om te lezen, hoewel ik volgens mij al in het eerste hoofdstuk sterk vermoedde dat Naoko ergens in het boek zelfmoord zou plegen. Halverwege het boek is er ineens - naar mijn mening - onnodig veel aandacht voor seks. Murakami begint zelf over de deus ex machina, maar ik moest er zelf ook al aan denken. Het lijkt wel of de schrijver elke keer als hij even vast zit in het verhaal een seksscène beschrijft en dat daarna het verhaal weer op gang komt. Dat was voor mij een groot minpunt. Deze scènes hoef ik sowieso niet in detail beschreven te krijgen, maar vaag vroeg ik me ook af waarom zo'n scène nou ineens nodig was. Bijvoorbeeld op het eind met Reiko, waar was dat nou voor nodig? Deze prominente rol voor de lichamelijke 'liefde' verpest voor mij het boek grotendeels.
Wat blijft er dan nog over? Een zelfmoordgolf die weliswaar triest is, maar ook bijna betekenisloos. De beweegredenen komen we zelden te weten. De psychiatrische 'aandoeningen' worden nauwelijks beschreven. Dit is jammer, want ik vond dit onderdeel toch het interessantst aan het boek. Watanabe is een intrigerend karakter (en hij heeft inderdaad een bijzondere manier van praten) maar blijft daarom ook wat op afstand. Het einde vind ik ook wat onbevredigend. Het telefoongesprek met Midori zou je als een open eind kunnen zien, waar ik op zich geen problemen mee heb, ware het niet dat je aan het begin van het boek al een oudere Watanabe gezien hebt. Zo verkrijg je als het ware een gat tussen het open einde en de Watanabe aan het begin van het verhaal, en dat vind ik jammer.
Wellicht is deze manier van schrijven typisch Japans? Ik zou het niet weten, ik heb nog maar erg weinig van Aziatische auteurs gelezen. Het is hoe dan ook niet mijn stijl. Het verbaasde mij nogal dat dit boek zo hoog aangeschreven staat - niet alleen hier trouwens, maar overal. Ik neem maar aan dat dat gewoon aan mijn smaak ligt... Voor mij geen Japanse boeken meer voorlopig. 2,5 sterren.
Het begin van het boek vind ik mooi, een volwassen man denkt terug aan een vrouw die hij jaren geleden kende en raakt van slag bij die herinnering. Zijn jeugd ontvouwt zich langzaam voor onze ogen. De zelfmoord van zijn beste vriend en zijn moeizame begin op de universiteit worden goed beschreven. Ook zijn omgang met Naoko is aanvankelijk nog mooi om te lezen, hoewel ik volgens mij al in het eerste hoofdstuk sterk vermoedde dat Naoko ergens in het boek zelfmoord zou plegen. Halverwege het boek is er ineens - naar mijn mening - onnodig veel aandacht voor seks. Murakami begint zelf over de deus ex machina, maar ik moest er zelf ook al aan denken. Het lijkt wel of de schrijver elke keer als hij even vast zit in het verhaal een seksscène beschrijft en dat daarna het verhaal weer op gang komt. Dat was voor mij een groot minpunt. Deze scènes hoef ik sowieso niet in detail beschreven te krijgen, maar vaag vroeg ik me ook af waarom zo'n scène nou ineens nodig was. Bijvoorbeeld op het eind met Reiko, waar was dat nou voor nodig? Deze prominente rol voor de lichamelijke 'liefde' verpest voor mij het boek grotendeels.
Wat blijft er dan nog over? Een zelfmoordgolf die weliswaar triest is, maar ook bijna betekenisloos. De beweegredenen komen we zelden te weten. De psychiatrische 'aandoeningen' worden nauwelijks beschreven. Dit is jammer, want ik vond dit onderdeel toch het interessantst aan het boek. Watanabe is een intrigerend karakter (en hij heeft inderdaad een bijzondere manier van praten) maar blijft daarom ook wat op afstand. Het einde vind ik ook wat onbevredigend. Het telefoongesprek met Midori zou je als een open eind kunnen zien, waar ik op zich geen problemen mee heb, ware het niet dat je aan het begin van het boek al een oudere Watanabe gezien hebt. Zo verkrijg je als het ware een gat tussen het open einde en de Watanabe aan het begin van het verhaal, en dat vind ik jammer.
Wellicht is deze manier van schrijven typisch Japans? Ik zou het niet weten, ik heb nog maar erg weinig van Aziatische auteurs gelezen. Het is hoe dan ook niet mijn stijl. Het verbaasde mij nogal dat dit boek zo hoog aangeschreven staat - niet alleen hier trouwens, maar overal. Ik neem maar aan dat dat gewoon aan mijn smaak ligt... Voor mij geen Japanse boeken meer voorlopig. 2,5 sterren.
0
geplaatst: 7 januari 2013, 14:59 uur
Apollinisch schreef:
Wie kopieert wie?
Grappig inderdaad. Het scheelt natuurlijk een boel tijd als je het boek niet zelf hoeft te lezen.Wie kopieert wie?
0
geplaatst: 16 februari 2013, 17:38 uur
Het gebrek aan mysterie, teveel meisjes die al bezet zijn "maar Watanabe zo'n bijzondere jongen vinden", het mij niet bijster boeiende hoofdstuk in de kliniek, nee, helemaal te gek vond ik Norwegian Wood niet. Er staat echter toch nog genoeg tegenover wat het boek dan wel weer de moeite waard maakt. Het verhaal van Reiko, hoe ze 'gek' werd bijvoorbeeld. Maar over het geheel genomen vond ik het een tegenvaller. Paradoxaal genoeg vind ik de sureallistische verhalen geloofwaardiger.
Het mij minst boeiende Murakami boek tot nu toe.
Gister als toetje ook nog de film gezien. Het boek was beter,
(Er ontbrak mij te veel van het goede uit het boek waardoor de film te veel van hetzelfde werd).
Het mij minst boeiende Murakami boek tot nu toe.
Gister als toetje ook nog de film gezien. Het boek was beter,
(Er ontbrak mij te veel van het goede uit het boek waardoor de film te veel van hetzelfde werd).
0
geplaatst: 23 juni 2013, 10:40 uur
Tijdens het lezen van Norwegian Wood heb ik regelmatig overwogen om het boek gewoon weg te leggen en in iets anders te beginnen. Te veel 'en we gingen naar daar en dan naar daar en dan nog eens naar daar', te veel oeverloze uiteenzettingen van Reiko, te veel weinig functionele beschrijvingen van seks.
En toch. En toch kon ik dit boek niet wegleggen, elke keer opnieuw. Het Beatlesnummer uit de titel dat alle herinneringen terugbrengt, de kleurrijke beschrijvingen van het studentenleven in die schijnbaar gouden tijden eind jaren '60, de eenzaamheid van het hoofdpersonage en hoe hij daar mee worstelt, alle andere tragi(komi)sche personages die zijn pad kruisen en zijn leven vorm geven, de vaak prachtige, treffende bewoordingen, de fatale gebeurtenissen die het pad naar volwassenheid van het hoofdpersonage tekenen: Norwegian Wood is een heel emotioneel boek over een moeilijke liefde, maar wordt nergens melig of soapachtig. Sommige passages roepen sterke beelden op die ik me altijd zal blijven herinneren. Bovendien is het einde er ook één van ongeziene pracht en kracht. Murakami speelt hier zwaar op mijn gevoel, maar iemand die zelfs van regen zoiets poëtisch kan maken, vergeef je dat met plezier.
En toch. En toch kon ik dit boek niet wegleggen, elke keer opnieuw. Het Beatlesnummer uit de titel dat alle herinneringen terugbrengt, de kleurrijke beschrijvingen van het studentenleven in die schijnbaar gouden tijden eind jaren '60, de eenzaamheid van het hoofdpersonage en hoe hij daar mee worstelt, alle andere tragi(komi)sche personages die zijn pad kruisen en zijn leven vorm geven, de vaak prachtige, treffende bewoordingen, de fatale gebeurtenissen die het pad naar volwassenheid van het hoofdpersonage tekenen: Norwegian Wood is een heel emotioneel boek over een moeilijke liefde, maar wordt nergens melig of soapachtig. Sommige passages roepen sterke beelden op die ik me altijd zal blijven herinneren. Bovendien is het einde er ook één van ongeziene pracht en kracht. Murakami speelt hier zwaar op mijn gevoel, maar iemand die zelfs van regen zoiets poëtisch kan maken, vergeef je dat met plezier.
0
psyche (crew)
geplaatst: 12 augustus 2013, 11:05 uur
HankMoody schreef:
Murakumi vind ik een fantastische schrijver mede door zijn schrijfstijl die erg vlot leest maar vooral door de surrealistische bizarre taferelen die in zijn boeken voorkomen en die een hypnotiserende vervreemde gevoel teweeg brengt bij de lezer.
'Norwegian Wood' is een fijn boek dat heel makkelijk wegleest maar helaas te normaal voor mij
Murakumi vind ik een fantastische schrijver mede door zijn schrijfstijl die erg vlot leest maar vooral door de surrealistische bizarre taferelen die in zijn boeken voorkomen en die een hypnotiserende vervreemde gevoel teweeg brengt bij de lezer.
'Norwegian Wood' is een fijn boek dat heel makkelijk wegleest maar helaas te normaal voor mij
Pageturner schreef:
Te veel 'en we gingen naar daar en dan naar daar en dan nog eens naar daar', te veel oeverloze uiteenzettingen van Reiko, te veel weinig functionele beschrijvingen van seks.
Te veel 'en we gingen naar daar en dan naar daar en dan nog eens naar daar', te veel oeverloze uiteenzettingen van Reiko, te veel weinig functionele beschrijvingen van seks.
Het was een bijzondere ervaring een boek van Haruki Murakami te lezen zonder surrealistische en bizarre taferelen, al dacht ik bij 'de put' op pagina 10 dat het wel die kant op zou gaan.
'De put' is eveneens terug te vinden in De Opwindvogelkronieken van HM, een allesbehalve normaal boek. Overeenkomstig is de bijzondere verteltoon van HM, wat lezen voor mij een feestje maakt.
Inderdaad zijn er hier en daar onnodige uiteenzettingen en is de seks regelmatig weinig functioneel. Tegelijkertijd realiseer ik me dat het verhaal zich afspeelt in een tijd dat de 'seksuele revolutie' zijn intrede deed. Een tijd waarin evengoed het volgende in een discussie kon voorkomen:
'Een meisje moet haar sigaret ook wat beschaafder uitdrukken,' zei ik. 'Je lijkt wel een houthakster. Je moet het niet zo ruw doen, maar hem rustig vanaf de zijkant uitdrukken. Dan kreukelt hij niet zo. Je maakt het echt te bont. Meisjes laten nooit of te nimmer rook uit hun neus komen. En de meeste meisjes beginnen tijdens een etentje met een jongen ook niet over een beha waar ze drie maanden mee moeten doen.'
Wat is normaal en wat is niet normaal? Ik denk dat het normale hier zou kunnen zijn: het boek is begrijpelijk en goed te volgen. Eigenlijk weet ik vanaf de eerder genoemde pagina tien dat het boek zal draaien om wat op de achterflap staat: de onmogelijke en dappere liefde van een jonge man.
De vele verwijzingen naar boeken en muziek hadden ook meer gedoseerd mogen worden m.i..
De verwijzing naar (door mij nog te lezen) De Toverberg van Mann heeft waarschijnlijk te maken met de volwassenwording van hoofdpersoon Watanabe.
Al met al houdt HM mijn aandacht vast, vind ik het verhaal ondanks mijn bezwaren ontroerend. Ik heb het idee dat HM dit verhaal móest schrijven. Het kan haast niet anders dan dat hij zelfdoding van geliefden van nabij heeft meegemaakt.
'Vergeet mij niet' zegt Naoko. Als mijn vermoeden over Murakami's drijfveer klopt, heeft hij iets onvergetelijks neergezet. Te beginnen bij het horen van Norwegian Wood in de Boeing 747 op pagina 1.
0
geplaatst: 18 oktober 2013, 09:46 uur
psyche schreef:
De verwijzing naar (door mij nog te lezen) De Toverberg van Mann heeft waarschijnlijk te maken met de volwassenwording van hoofdpersoon Watanabe.
De verwijzing naar (door mij nog te lezen) De Toverberg van Mann heeft waarschijnlijk te maken met de volwassenwording van hoofdpersoon Watanabe.
Dat heeft er wellicht mee te maken dat de instelling waarin het meisje Naoko verblijft gelijkenissen vertoont met het kuuroord in De Toverberg.
0
psyche (crew)
geplaatst: 19 oktober 2013, 00:04 uur
manonvandebron schreef:
Dat heeft er wellicht mee te maken dat de instelling waarin het meisje Naoko verblijft gelijkenissen vertoont met het kuuroord in De Toverberg.
Dat heeft er wellicht mee te maken dat de instelling waarin het meisje Naoko verblijft gelijkenissen vertoont met het kuuroord in De Toverberg.
Ik denk dat dat klopt; ondertussen verblijf ik veel te lang naar mijn zin in dit kuuroord en verfoei ik voor de verandering Murakami, hij immers heeft mijn nieuwsgierigheid gewekt naar de Toverberg ...
0
geplaatst: 6 december 2013, 12:50 uur
Bij het lezen van dit boek kreeg ik een inval, waarvan ik op dat moment zeker wist dat dit aan het einde van het boek zou uitkomen, maar Murakami laat dit geheel in het ongewisse. Op een gegeven moment blijkt dat Midori heeft gelogen over haar vader, die helemaal niet naar Uruguay is gegaan. Toen dacht ik dat Midori hetzelfde meisje was als het meisje aan wie Reiko pianolessen had gegeven en haar heeft beschuldigd van seksueel misbruik. Zijn er meer mensen die deze gedachte tijdens het lezen van dit boek kregen?
0
psyche (crew)
geplaatst: 6 december 2013, 14:17 uur
Cygnus schreef:
Bij het lezen van dit boek kreeg ik een inval, waarvan ik op dat moment zeker wist dat dit aan het einde van het boek zou uitkomen, maar Murakami laat dit geheel in het ongewisse. Op een gegeven moment blijkt dat Midori heeft gelogen over haar vader, die helemaal niet naar Uruguay is gegaan. Toen dacht ik dat Midori hetzelfde meisje was als het meisje aan wie Reiko pianolessen had gegeven en haar heeft beschuldigd van seksueel misbruik. Zijn er meer mensen die deze gedachte tijdens het lezen van dit boek kregen?
Bij het lezen van dit boek kreeg ik een inval, waarvan ik op dat moment zeker wist dat dit aan het einde van het boek zou uitkomen, maar Murakami laat dit geheel in het ongewisse. Op een gegeven moment blijkt dat Midori heeft gelogen over haar vader, die helemaal niet naar Uruguay is gegaan. Toen dacht ik dat Midori hetzelfde meisje was als het meisje aan wie Reiko pianolessen had gegeven en haar heeft beschuldigd van seksueel misbruik. Zijn er meer mensen die deze gedachte tijdens het lezen van dit boek kregen?
Nee die link heb ik niet gelegd wat niet wil zeggen dat jouw gedachte niet klopt.
Ik heb Norwegian Wood als bibliotheekboek gelezen en kan het daarom niet makkelijk naslaan. Het was toch zo dat Midori's vader, een weduwnaar, een hersentumor had. Vaag herinner ik me dat Toru hem in afwezigheid van Midori verzorgd heeft, klopt dit?
Midori was als meisje veel alleen thuis. Dat was meen ik ook zo met het meisje dat pianoles kreeg van Reiko.
Het staat me bij dat dit laatste meisje nogal 'verveeld en verwend' was en/of in ieder geval veel haar zin kreeg. Ze manipuleerde.
Daarentegen ging volgens mij in het gezin van Midori iedereen zijn eigen weg, omdat vader en moeder hard werkten en er weinig aandacht was/kon zijn voor Midori.
Als mijn herinneringen kloppen lijkt me 'alleen thuis zijn' als overeenkomst te weinig om de meisjes dezelfde persoon te laten zijn. Welke verband(en) zie jij?
0
geplaatst: 6 december 2013, 16:15 uur
psyche schreef:
Nee die link heb ik niet gelegd wat niet wil zeggen dat jouw gedachte niet klopt.
Ik heb Norwegian Wood als bibliotheekboek gelezen en kan het daarom niet makkelijk naslaan. Het was toch zo dat Midori's vader, een weduwnaar, een hersentumor had. Vaag herinner ik me dat Toru hem in afwezigheid van Midori verzorgd heeft, klopt dit?
Midori was als meisje veel alleen thuis. Dat was meen ik ook zo met het meisje dat pianoles kreeg van Reiko.
Het staat me bij dat dit laatste meisje nogal 'verveeld en verwend' was en/of in ieder geval veel haar zin kreeg. Ze manipuleerde.
Daarentegen ging volgens mij in het gezin van Midori iedereen zijn eigen weg, omdat vader en moeder hard werkten en er weinig aandacht was/kon zijn voor Midori.
Als mijn herinneringen kloppen lijkt me 'alleen thuis zijn' als overeenkomst te weinig om de meisjes dezelfde persoon te laten zijn. Welke verband(en) zie jij?
(quote)
Nee die link heb ik niet gelegd wat niet wil zeggen dat jouw gedachte niet klopt.
Ik heb Norwegian Wood als bibliotheekboek gelezen en kan het daarom niet makkelijk naslaan. Het was toch zo dat Midori's vader, een weduwnaar, een hersentumor had. Vaag herinner ik me dat Toru hem in afwezigheid van Midori verzorgd heeft, klopt dit?
Midori was als meisje veel alleen thuis. Dat was meen ik ook zo met het meisje dat pianoles kreeg van Reiko.
Het staat me bij dat dit laatste meisje nogal 'verveeld en verwend' was en/of in ieder geval veel haar zin kreeg. Ze manipuleerde.
Daarentegen ging volgens mij in het gezin van Midori iedereen zijn eigen weg, omdat vader en moeder hard werkten en er weinig aandacht was/kon zijn voor Midori.
Als mijn herinneringen kloppen lijkt me 'alleen thuis zijn' als overeenkomst te weinig om de meisjes dezelfde persoon te laten zijn. Welke verband(en) zie jij?
Toru Watanabe heeft inderdaad de vader van Midori verpleegd bij afwezigheid van haar, maar dat was maar voor een paar uur.
Volgens Reiko was ze (het meisje waaraan ze pianoles gaf) een pathologisch leugenaar. Ze manipuleerde anderen met haar leugens en haar mooie voorkomen. Als een leugen van haar uitkwam, deed ze zo zielig en vol spijt dat niemand boos op haar kon worden of blijven. In het boek komt een duidelijke leugen van Midori over haar vader uit. Als haar vader met kanker in een Japans ziekenhuis ligt, moet ze toegeven dat het Uruguay-verhaal verzonnen is. En dat manipuleren doet Midori ook met Watanabe, vind ik. Hoe ze reageert als Watanabe niet merkt dat haar haar anders zit; het maandenlang negeren van Watanabe, enz.
En dan komen de rest van haar verhalen tegenover Watanabe vreemd over. Ze heeft het vaak over een vriend, met wie ze wel eens een paar dagen weggaat, zonder dat deze ooit echt in het verhaal voorkomt, of dat Midori ook maar zijn naam noemt. Dat komt ook over op mij als lezer alsof ze een vaste vriend heeft verzonnen, misschien zodat Watanabe nog harder naar haar gaat verlangen?
Wat ik dan vreemd vind is dat Watanabe de naam van Midori in zijn brieven aan Reiko noemt. Reiko moet de naam van het meisje nog kennen, maar ze geeft in haar antwoorden naar Watanabe niet aan dat het misschien wel eens dat leugenachtige meisje kan zijn. Misschien omdat ze Watanabe's geluk niet wil verstoren?
0
geplaatst: 6 december 2013, 16:22 uur
En wat me dan nog te binnenschiet: aan het einde van het boek heeft Reiko seks met Watanabe, terwijl ze weet dat Midori de enige overgebleven grote liefde van Watanabe is, na de dood van Naoko. Misschien is dat de manier van Reiko om wraak te nemen op de kwelgeest die ervoor heeft gezorgd dat ze een psychisch wrak is geworden?
0
psyche (crew)
geplaatst: 6 december 2013, 17:21 uur
Cygnus schreef:
En wat me dan nog te binnenschiet: aan het einde van het boek heeft Reiko seks met Watanabe, terwijl ze weet dat Midori de enige overgebleven grote liefde van Watanabe is, na de dood van Naoko. Misschien is dat de manier van Reiko om wraak te nemen op de kwelgeest die ervoor heeft gezorgd dat ze een psychisch wrak is geworden?
En wat me dan nog te binnenschiet: aan het einde van het boek heeft Reiko seks met Watanabe, terwijl ze weet dat Midori de enige overgebleven grote liefde van Watanabe is, na de dood van Naoko. Misschien is dat de manier van Reiko om wraak te nemen op de kwelgeest die ervoor heeft gezorgd dat ze een psychisch wrak is geworden?
Het zou kunnen, zeker als ik het laatste stuk van je bericht van 16.15 uur lees ... Dat Murakami zich in de roman niet expliciet hierover uitlaat hoeft denk ik ook niet. Hij kan dit gegeven 'verstopt' hebben in het verhaal.
0
yorgos.dalman
geplaatst: 26 december 2013, 21:05 uur
Het laatste hoofdstuk, wat voor het boek een afsluiting is en voor Watanabe juist een nieuw begin, raakt je op een bepaalde manier - maar helaas is het boek over het geheel gezien niet indrukwekkend genoeg. En dat is jammer, gezien de klassieke status binnen het oeuvre van Murakami.
Wat me tevens opvalt (en stoort) is het ogenschijnlijke gemak waarmee personen in het boek vreemdgaan, zo door het hele boek heen, maar zeker Watanabe op het einde met Reiko, terwijl een leven met Midori nu echt voor hem open ligt.
Dit thema, als je het een thema kunt noemen, was ook al zo aanwezig in Ten zuiden van de grens. Iets wat mij persoonlijk alleen maar ergert, zeker ook de stoïcijnse reactie van de bedrogen vrouw hierop. Maar misschien ben ik een kniesoor als ik hier op let...
Hoe dan ook, om op het boek als geheel terug te komen, ik mis net dat 'fantastische' element dat Murakami zo eigen is, zelfs Ten zuiden van de grens had nog iets van een noir-gevoel, zo met die geheimzinnige mooie vrouw die na jaren van afwezigheid in een zweem van rook weer in een bar verschijnt.
Norwegian wood zit me dan net iets teveel verankerd in een hoog realisme-gehalte en dat is voor mij vaak niet genoeg.
Wat me tevens opvalt (en stoort) is het ogenschijnlijke gemak waarmee personen in het boek vreemdgaan, zo door het hele boek heen, maar zeker Watanabe op het einde met Reiko, terwijl een leven met Midori nu echt voor hem open ligt.
Dit thema, als je het een thema kunt noemen, was ook al zo aanwezig in Ten zuiden van de grens. Iets wat mij persoonlijk alleen maar ergert, zeker ook de stoïcijnse reactie van de bedrogen vrouw hierop. Maar misschien ben ik een kniesoor als ik hier op let...
Hoe dan ook, om op het boek als geheel terug te komen, ik mis net dat 'fantastische' element dat Murakami zo eigen is, zelfs Ten zuiden van de grens had nog iets van een noir-gevoel, zo met die geheimzinnige mooie vrouw die na jaren van afwezigheid in een zweem van rook weer in een bar verschijnt.
Norwegian wood zit me dan net iets teveel verankerd in een hoog realisme-gehalte en dat is voor mij vaak niet genoeg.
0
geplaatst: 1 februari 2014, 09:09 uur
Mooi sfeervol boek, maar of dit nu echt de sfeer neerzet van de studentenjaren zoals die zich einde jaren '60 in Tokio voordeden is te betwijfelen.
De figuren die Watanabe ontmoet zijn meestal toch best extreem.
Ook Wantabe zelf is maar een rare snuiter, soms apathisch als of hij als vanaf de kantlijn volt.
Ook wordt hij neer gezet als een verliefd persoon , meer deelt wel erg makkelijk het bed met de rest van het verhaal.
Dat Wantanabe als arme student bijna net zoveel drinkt als Henry Chinaski, is dan weer mooi meegenomen.
Murakami was rond die periode zelf ook student, maar in de Engelse vertaling, lees ik in het nawoord (Jay Rubin) dat dit boek niet autobiografisch is, sterker Murakami beweert zelfs dat in geval van een autografisch verhaal er sprake zou zijn van een zeer dun boekje.
De figuren die Watanabe ontmoet zijn meestal toch best extreem.
Ook Wantabe zelf is maar een rare snuiter, soms apathisch als of hij als vanaf de kantlijn volt.
Ook wordt hij neer gezet als een verliefd persoon , meer deelt wel erg makkelijk het bed met de rest van het verhaal.
Dat Wantanabe als arme student bijna net zoveel drinkt als Henry Chinaski, is dan weer mooi meegenomen.
Murakami was rond die periode zelf ook student, maar in de Engelse vertaling, lees ik in het nawoord (Jay Rubin) dat dit boek niet autobiografisch is, sterker Murakami beweert zelfs dat in geval van een autografisch verhaal er sprake zou zijn van een zeer dun boekje.
0
geplaatst: 19 maart 2014, 01:20 uur
Ík belde Midori op en zei dat ik hoe dan ook met haar moest praten. Dat ik haar heel veel wilde vertellen. Móést vertellen. Dat ik naar niets anders op de wereld verlangde dan naar haar. Dat ik haar wilde zien en met haar wilde praten. Dat ik met haar samen helemaal opnieuw wilde beginnen.
Midori bleef een hele tijd stil aan de telefoon. Het was zo’n stilte die voortduurt ls alle druilerige regen ter wereld op alle grasvelden ter wereld.Ik stond de hele tijd met mijn voorhoofd stijf tegen het glas gedrukt met mijn ogen dicht. Tenslotte verbrak Midori de stilte. ‘Waar ben je nu?’ vroeg ze kalm
Waar ben ik nu?
Met de hoorn in mijn hand geklemd keek ik vanuit de telefooncel om me heen. Waar ben ik nu? Ik wist het niet. Ik had geen notie. Waar was ik in hemelsnaam? Jet enige dat ik kon zien, waren talloze mensen die god weet waarnaartoe langsliepen. Vanaf een plek die nergens was, had ik nog altijd Midori aan de lijn.
Is er iemand die mij kan uitleggen waar Watanabe is?, Zijn Watanabe en Midori voor altijd voor elkaar verloren ??
Want ik blijf namelijk met deze vraag zitten !!
Midori bleef een hele tijd stil aan de telefoon. Het was zo’n stilte die voortduurt ls alle druilerige regen ter wereld op alle grasvelden ter wereld.Ik stond de hele tijd met mijn voorhoofd stijf tegen het glas gedrukt met mijn ogen dicht. Tenslotte verbrak Midori de stilte. ‘Waar ben je nu?’ vroeg ze kalm
Waar ben ik nu?
Met de hoorn in mijn hand geklemd keek ik vanuit de telefooncel om me heen. Waar ben ik nu? Ik wist het niet. Ik had geen notie. Waar was ik in hemelsnaam? Jet enige dat ik kon zien, waren talloze mensen die god weet waarnaartoe langsliepen. Vanaf een plek die nergens was, had ik nog altijd Midori aan de lijn.
Is er iemand die mij kan uitleggen waar Watanabe is?, Zijn Watanabe en Midori voor altijd voor elkaar verloren ??
Want ik blijf namelijk met deze vraag zitten !!
0
geplaatst: 19 maart 2014, 12:28 uur
rilajem schreef:
Is er iemand die mij kan uitleggen waar Watanabe is?, Zijn Watanabe en Midori voor altijd voor elkaar verloren ??
Want ik blijf namelijk met deze vraag zitten !!
Is er iemand die mij kan uitleggen waar Watanabe is?, Zijn Watanabe en Midori voor altijd voor elkaar verloren ??
Want ik blijf namelijk met deze vraag zitten !!
Het is ondertussen al een tijdje geleden dat ik dit boek heb gelezen maar ik heb het einde destijds als volgt geïnterpreteerd:
Watanabe is sinds de zelfmoord van zijn beste vriend in zijn jeugd op de dool, op de vlucht. Wat ook blijkt uit de terloopse manier waarmee hij het voorval beschrijft. Alle dingen die daarna gebeuren en die hij daarna onderneemt volgen daaruit. Doordat hij nooit echt vrede heeft gevonden met de zelfmoord van zijn vriend bleef hij op de dool. Wat culmineert in de zwerftocht die aan het einde beschreven wordt.
Wanneer hij dan belt naar Midori aan het einde van het boek is hij eindelijk klaar om het verleden los te laten en zijn verdriet onder ogen te komen. Het dolen is voorbij en Watanabe vraagt zich af waar hij nu is. Dit is de eerste(en dus ook enige) keer dat hij zich dit afvraagt, ook letterlijk(hij heeft immers een tijdje rondgezworven) maar toch vooral figuurlijk.Ik geloof dus niet dat Watanabe en Midori voor elkaar verloren zijn. Integendeel het zijn twee verloren zielen die redding bij elkaar vinden.
0
geplaatst: 19 maart 2014, 13:25 uur
Hartelijk dank voor de reactie Kosmo. Jou interpretatie geeft mij de nodige informatie.. Maar voor mij zal altijd dit boek op een of andere manier mysterie blijven, maar dan wel op een positief manier.. Prachtig boek !
0
geplaatst: 18 september 2014, 17:36 uur
Mijn eerste Murakami. Ik snap de aantrekkingskracht volledig. Ik was vooral onder de indruk van de geloofwaardigheid waarmee sommige scènes verliepen, zoals het na lange tijd weerzien tussen Watanabe en Naoko. Toen dat er aan zat te komen dacht ik echt: hoe zal dat toch gaan? Hoe zou dat in het echt gaan zoiets? Ik kon geen antwoord vinden, maar toen ik Murakami's antwoord las, dacht ik: ja, zo zou dat inderdaad kunnen gaan. Ook de op het eerste gezicht onmogelijke vriendschappen weet hij geloofwaardig te maken. Dat vind ik heel knap.
Toch heb ik ook mijn kritische kanttekeningen: het boek blijft boeien maar Murakami kiest wel de weg van de minste uitdaging. Het is immers niet moeilijk te boeien met tal van ondoorgrondelijke mooie vrouwen, nog meer seksavontuurtjes en een lading traumatische gebeurtenissen. Soms dacht ik cynisch: het antwoord op elke vraag is ofwel seks ofwel zelfmoord in dit boek. Ook vind ik hoofdstuk 1 nogal overbodig. Die kun gemakkelijk overslaan zonder wat te missen.
Al met al heb ik het boek met plezier gelezen, maar zal nu ook weer niet snel nog een Murakami erbij pakken. Daarvoor maakt hij het zich mijns inziens soms net te gemakkelijk (zonder te willen suggeren dat dit een makkelijk - vanuit schrijvers perspectief - boek is ).
Toch heb ik ook mijn kritische kanttekeningen: het boek blijft boeien maar Murakami kiest wel de weg van de minste uitdaging. Het is immers niet moeilijk te boeien met tal van ondoorgrondelijke mooie vrouwen, nog meer seksavontuurtjes en een lading traumatische gebeurtenissen. Soms dacht ik cynisch: het antwoord op elke vraag is ofwel seks ofwel zelfmoord in dit boek. Ook vind ik hoofdstuk 1 nogal overbodig. Die kun gemakkelijk overslaan zonder wat te missen.
Al met al heb ik het boek met plezier gelezen, maar zal nu ook weer niet snel nog een Murakami erbij pakken. Daarvoor maakt hij het zich mijns inziens soms net te gemakkelijk (zonder te willen suggeren dat dit een makkelijk - vanuit schrijvers perspectief - boek is ).
1
geplaatst: 18 september 2014, 20:02 uur
Panoramix schreef:
Al met al heb ik het boek met plezier gelezen, maar zal nu ook weer niet snel nog een Murakami erbij pakken.
Al met al heb ik het boek met plezier gelezen, maar zal nu ook weer niet snel nog een Murakami erbij pakken.
Misschien moet je eens één van zijn surrealistischer boeken proberen. Norwegian wood vond ik persoonlijk ook niet zijn beste boek, ik raad je de Opwindvogelkronieken en/of Kafka op het strand aan.
Weer heel wat anders dan dit liefdesverhaal.
* denotes required fields.