menu

Noruwei no Mori - Haruki Murakami (1987)

Alternatieve titels: Norwegian Wood | ノルウェイの森

mijn stem
4,15 (424)
424 stemmen

Japans
Sociaal

400 pagina's
Eerste druk: Kodansha, Tokio (Japan)

Wanneer hij het favoriete Beatles nummer van Naoko hoort, herinnert Toru Watanabe zijn liefde voor Naoko, de vriendin van Toru's beste vriend Kizuki. Meteen wordt hij twintig jaar terug gebracht naar zijn studententijd in Tokyo, een wereld van moeilijke vriendschappen, snelle seks, passie, verlies en verlangen - een tijd toen een onstuimige jonge vrouw genaamd Midori zijn leven binnen liep en hij moest kiezen tussen de toekomst en het verleden.

zoeken in:
avatar van Grovonion2
4,5
Anh Hung Tran???!!!! Wow, als het ook maar iets heeft van Cyclo of L'odeur de Papaye Verte dan staat me/ons nog iets te wachten. Oef, nog tot 2010...Wat heeft die regisseur sinds 2000 uitgespookt?

Sjaantje13
Hando schreef:
Kijk hier erg naar uit.


Jeetje, een film gebaseerd op een boek van Haruki Murakami. Ik kan wel begrijpen dat je daar lang mee bezig bent om zoiets te verfilmen. Probeer het gevoel van het boek maar een over te brengen op film.
Ik vind Norwegian wood prachtig. De boeken van Haruki Murakami voelen voor mij altijd aan alsof ik binnen gezogen word in een heel speciaal magisch geheimpje. Ik vind het altijd jammer als ik het boek uit heb. Hopelijk doet de film dat ook en laat het je niet achter met een depri gevoel.

avatar van Dn!S
5,0
Ik heb zojuist dit prachtige boek uit gelezen. Het is na Opwindvogel alweer mijn tweede Murakami en stiekempjes vind ik deze nog ietsje specialer dan Opwindvogel. Op veel gebieden steekt De Opwindvogel Kronieken deze naar de kroon. Maar wat deze specialer maakt is het liefdesverhaal. Ik heb daar logischerwijs een enorme zwak voor. En vooral als je met zo'n gecompliceerde relatie als deze aankomt, dan ben ik verkocht. Ook zal zag ik het wel een beetje aankomen, kwam de zelfmoord van Naoko toch aan als een klap. Ik vond haar zo'n apart personage. Vanaf pagina 1 heb je al het gevoel dat er iets grandioos mis is met dat kind. Maar goed, dat je de klap ziet aankomen betekent niet dat hij niet minder pijn doet.
Ook vond ik het centrale thema Dood erg interessant in dit boek. Er worden een hoop zelfmoorden verpleegd. En er spelen een hoop figuren mee die claimen allang niet meer echt leven. Eigenlijk verliest Watanabe iedereen om zich heen, en de enige die er voor hem is laat hij toch een beetje links liggen. Ik vond de open plek aan het einde dan ook erg vervelend. Ik had graag geweten dat Watanabe tenminste nog met Midori verder ging.

Alles bij elkaar genomen gewoon een prachtig verhaal. Murakami's boeken zuigen mij helemaal op in de prachtige magisch realistische werelden die hij creeert. Ik zit nu alweer te bedenken wat de volgende Murakami wordt voor mij. Kafka? Of misschien Hardboiled Wonderland? Of toch maar Het Schaap...? Misschien eerst een pauze en nog even onder het genot van The Beatles nagenieten van dit pareltje.

P.S. Ik heb de lyrics van Norwegian Wood niet op pagina 1 staan? Terwijl het me voor de geest staat dat ik die ooit wel op pagina 1 had staan? Verwijntruuk of Abuis? Ik heb de NL'se vertaling. Kan iemand dit voor mij verhelderen?

avatar van JJ_D
2,5
Met Haruki Murakami heb ik absoluut geen probleem, zolang zijn verhalen maar niet te lang worden uitgesponnen. ‘Ten Zuiden van de Grens’ was in die zin helemaal op mijn maat gesneden: eenzame, gevoelige personages in een kolkende wereld die net iets te snel pulseert opdat de karakters zouden kunnen volgen, in amper 200 bladzijden. Het dààr geschapen “Murakami-universum” loopt parallel met de wereld die wij kennen, is minstens even hard en uiteindelijk raakt iedereen gedesillusioneerd (goede bedoelingen ten spijt), maar toch proeven de personages een extra dimensie die voor het blote oog verborgen blijft. De godverlaten karakters die louche jazz-clubs opzoeken en tot een stuk in de nacht alcohol nuttigen, het heeft tegelijk iets vertederends als iets heel stoer.
Murakami beschouwde ik tot voor kort dan ook als de Wong Kar-Wai van de Aziatische literatuur (en dat wil al wat zeggen ), maar daar kwam na ‘Norwegian Wood’ helaas verandering in.

Het is ontluisterend om lijdzaam te moeten toezien hoe Murakami schaamteloos dezelfde ingrediënten toevoegt: eenzaamheid, jazz, alcohol en een ongezonde hoeveelheid seks (zeker in de absurde finale ) zijn deze keer weeral hét handelsmerk van het hoofdpersonage, en hier hebben ze een eerder tegenovergesteld effect. Watanabe transformeert van een eigenzinnige eenzaat in een besluitloze zielepoot, en het in initium nog magische universum van Murakami stuikt met dit personage in elkaar.
De overige karakters kampen met dezelfde problemen als de centrale figuur, maar echt doortastend met elkaar communiceren lukt niet. Dat is de tragiek van al deze karakters, en het gegeven is zeker en vast sterk genoeg om een meeslepend verhaal mee op te bouwen.

Waarom lukt dat dan niet? Zoals reeds aangegeven valt Murakami teveel in herhaling, maar daarmee is nog niet alles gezegd. Immers, de schrijfstijl is een tweede grote euvel. Murakami mag nog zoveel poëtische pretenties hebben, veel geslaagde metaforen of diepzinnige formuleringen vallen er uit ‘Norwegian Wood’ niet te puren – integendeel. De taal is eerder van een kinderachtige eenvoud, en nergens vindt Murakami een toon die we enigszins naturel zouden kunnen noemen.

Toch is ‘Norwegian Wood’ niet helemaal verwerpelijk. De eerste helft van het boek leest immers aangenaam weg, los van de aanvankelijk nog heel charmante personages. Murakami schrijft zichzelf echter de dieperik in: het tragische lot van een schrijver met writers block? Binnen een jaar toch maar eens één van zijn magisch-realistische romans uitproberen – misschien kan ik daar iets mee.
2,5*

avatar van Dn!S
5,0
JJ_D schreef:

Toch is ‘Norwegian Wood’ niet helemaal verwerpelijk. De eerste helft van het boek leest immers aangenaam weg, los van de aanvankelijk nog heel charmante personages. Murakami schrijft zichzelf echter de dieperik in: het tragische lot van een schrijver met writers block? Binnen een jaar toch maar eens één van zijn magisch-realistische romans uitproberen – misschien kan ik daar iets mee.


Murakami schrijft gewoon door als hij niet meer weet hoe het verder moet. Wellicht pakt dat de ene keer beter uit dan de andere keer. Ik vond het tweede deel van het boek apart, maar daarom niet minder slecht. Ik kan overigens wel begrijpen dat er mensen zijn die de door jou genoemde minpunten niet kunnen waarderen. Misschien is het bij mij ook een voordeel dat ik Ten Zuiden van de Grens nog niet heb gelezen, dat maakt dit voor mij blijkbaar een veel origineler verhaal. Ik zou het dan ook erg jammer vinden als blijkt dat het teveel een kopie van een ouder werk van hem was.

5,0
Er zijn veel overeenkomsten in Murakami's werk. Eenzaamheid, jazz, seks en katten komen volgens mij in bijna iedere boek dat ik van hem lees prominent aan bod. Des te knapper is dat Murakami die thema's steeds weer op compleet andere wijze weet te verpakken in een prachtig verhaal.

5,0
JJ_D schreef:
Immers, de schrijfstijl is een tweede grote euvel. Murakami mag nog zoveel poëtische pretenties hebben, veel geslaagde metaforen of diepzinnige formuleringen vallen er uit ‘Norwegian Wood’ niet te puren – integendeel. De taal is eerder van een kinderachtige eenvoud, en nergens vindt Murakami een toon die we enigszins naturel zouden kunnen noemen.


Je spreekt je hier wel flink tegen mijn inziens. Eerst beweer je dat hij poetische pretenties heeft om vervolgens te melden dat het boek geen geslaagde metaforen en diepzinnige formuleringen bevat en bovendien ook nog eens eenvoudig is geschreven. Het lijken mij dan ook aanwijzingen dat Murakami helemaal niet zoveel poetische pretenties heeft als jij veronderstelt. Aangezien zijn boeken vaak over alledaagse mensen gaan lijkt het me ook niet zo heel verrassend dat die mensen geen diepzinnige ideeen of oplossingen voor alles hebben. Bovendien vraag ik me ook af of men nu zo negatief moet zijn over een schrijver die eindelijk eens een keer niet doorslaat in ingewikkelde zinsconstructies en moeilijke woorden. Murakami bewijst mijn inziens juist dat met eenvoudig schrijven vaak meer bereikt kan worden.

avatar van Dn!S
5,0
Ik vind de schrijfstijl van Murakami geweldig. Hij probeert de dingen niet mooier te beschrijven dan ze zijn. En op het moment toen Midori vroeg: "Hoe mooi?" Kreeg je een antwoord als: Zo mooi dat alle bomen op de wereld omvallen. Ik kan me voorstellen dat je dit wat kinderlijk overkomt. Maar poëtische pretenties, nee dat zie ik er ook niet in.

avatar van JJ_D
2,5
Of Murakami al dan niet poëtische pretenties heeft, dat laat ik in het midden, hoewel ik meer geneigd ben om "ja" te antwoorden. Het gaat mij meer om hoe nietszeggend zijn metaforen zijn. Het citaat van Dn!S is wel charmant, maar in feite betekent het vrijwel niets. Zo ook de beschrijving van de ogen van Naoko (ik citeer uit mijn hoofd): "haar ogen waren zo transparant, als een vis die gehaast van de bron weg zwemt".

Niet slecht geformuleerd, maar zinsnede *A* heeft nu eenmaal niets met zinsnede *B* te maken. Om dat soort metaforen uit je pen te schudden moet je wat mij betreft geen schrijver zijn - tenzij één met poëtische pretenties...

5,0
Nu zou het ook nog kunnen zijn maar daarvoor heb ik er te weinig verstand van dit dit iets met Japanse symboliek te maken heeft. Ik hoor en lees daar bij Japanse films tenminste erg vaak over. Overigens herken ik het dan ook nooit als zodanig maar dat terzijde.

Overigens vind ik bij dit specifieke voorbeeld dat zinssnede a hier wel degelijk iets met b te maken heeft. Ik kan me hier voor mezelf in ieder geval wel een redelijk goede voorstelling van maken.

4,0
Wat heeft de eerste zinssnede dan met de andere te maken volgens jou? Ik zie zelf ook niet in hoe die twee op elkaar zouden moeten lijken.

5,0
"haar ogen waren zo transparant, als een vis die gehaast van de bron weg zwemt".


Nu ja het tweede zinsdeel zal bedoeld zijn om aan te geven hoe transparant. Ik kan me wel voorstellen wat er gebeurt als een vis gehaast wegzwemt bij een bron. Dan ontstaat er stroming/golfjes en dat belemmert je zicht. In dit geval neem ik dus aan dat Murakami er mee wil zeggen dat haar ogen niet zo heel transparant zijn en dat je moeite moet doen om ze te doorgronden of iets dergelijks.

Ik kan er natuurlijk volkomen langs zitten maar zo zou ik een dergelijke zin interpreteren.

4,0
Dat klinkt wel aannemelijk. Het past ook bij de context van het verhaal. Volgens mij heb je gelijk.

avatar van Dn!S
5,0
Ja nu je het zegt Timbo. Zou best nog kunnen kloppen ook ja. Want de woorden transparant en Naoko zou ik toch al niet snel in een zin verwachten. Vandaar dat 'juist niet transparant' een stuk aannemelijker is.

4,5
Prachtig liefdesverhaal, waarin de onwikkeling van de hoofdpersoon zeer overtuigend wordt weergegeven. Het poëtische en het alledaagse passen precies in elkaar. Beter dan de Opwindvogelkronieken vond ik persoonlijk.

avatar van Dn!S
5,0
Ik zag nu pas dat ik nog niet gestemd had. 5* is het minste wat ik hier aan kan geven. Ik moet me nu al inhouden om hem niet meteen weer te herlezen gezien het feit dat ik nog veel ander leeswerk heb liggen (o.a. nog drie boeken van Murakami). Het verhaal, de sfeer, de personages gonsen nog steeds in mijn hoofd alsof ik het allemaal echt heb meegemaakt. Duidelijk het mooiste, meest aangrijpende boek dat ik tot nu toe gelezen heb!

avatar van Average Guy
5,0
Wat een geweldig boek,

Ik heb 'm in een ruk uitgelezen, en nu nog steeds heb ik het gevoel dat ik er nog in zit , want ik zat er echt in leek het wel. alsof ik het zelf echt heb meegemaakt inderdaad.

Echt wonderbaarlijk goed geschreven zeg ... Ik moet snel meer van deze man lezen..

avatar van Devoo
Heeft dit boek een Nederlandse vertaling?

4,0
Ja en daar is vrij moeilijk over heen te zien in de meeste boekhandels.

avatar van Raskolnikov
2,5
Norwegian Wood was mijn eerste kennismaking met Murakami, maar geënthousiasmeerd meer van de man te lezen werd ik niet. Toevalligerwijs was het het eerste boek dat ik na Mann's De Toverberg las (de link tussen de boeken kende ik niet). Enerzijds is het dan aardig de verwijzingen op te pikken, maar de keerzijde is dat pijnlijk bloot komt te liggen waarin Mann een meesterwerk heeft geschreven en Norwegian Wood daarbij niet in de schaduw kan staan. Wat Mann impliciet houdt (zo wordt bijvoorbeeld nooit verklaard waarom de personages vrijwillig als 'zieken' jarenlang in het kuuroord verblijven) en je als lezer dus wat meer tussen de regels door moet lezen, maakt Murakami vaak expliciet, en dan ook dikwijls in sentimentele, te gemakkelijke verklaringen. Dat is het overheersende gevoel dat ik overhield aan deze roman: als lezer wordt ik te zeer aan het handje genomen door Murakami. Mijn fantasie weet het niet te prikkelen. En dan die vele verwijzingen, Norwegian Wood, The Great Gatsby, De Toverberg, The Catcher In The Rye enz. Is dit gemakzucht, het vertellen van een verhaal door te wijzen naar klassiekers als deze? Of juist een economische verteltechniek die origineel te noemen valt? Hoe dan ook, onbedoeld word ik als lezer erop gewezen dat de klassieke literatuur (en popmuziek) reeds vele werken heeft voortgebracht die facetten van Murakami's roman belichten, en, zoals gezegd, op een meer diepgravende wijze ook. In hoeverre dit plakwerkje (nou ja, gechargeerd, er is genoeg eigen stijl aanwezig) dan wat toevoegt aan de wereldliteratuur, daar heb ik mijn twijfels over. Laat staan dat dit een kunstwerk van de eerste orde, genoeg voor een top 10 plaats op boekmeter, zou zijn.

avatar van eRCee
Raskolnikov schreef:
En dan die vele verwijzingen, Norwegian Wood, The Great Gatsby, De Toverberg, The Catcher In The Rye enz. Is dit gemakzucht, het vertellen van een verhaal door te wijzen naar klassiekers als deze? Of juist een economische verteltechniek die origineel te noemen valt?

Het lijkt mij een truc om de lezer aan je te binden; ze het gevoel geven zich met dit boek midden in de wereldliteratuur te bevinden en vooral ook de positieve gevoelens die bij de andere titels horen zodoende te annexeren. Noem de Beatles goed en alle Beatlesfans zijn tevreden over je boek.

avatar van Bassievrucht
4,0
Misschien moet Murakami eerst sterven, dan zien we over dertig jaar wel hoe de zaken er voor staan.

avatar van JJ_D
2,5
De nagel op de kop, Raskolnikov!

avatar van Dn!S
5,0
eRCee schreef:
(quote)

Het lijkt mij een truc om de lezer aan je te binden; ze het gevoel geven zich met dit boek midden in de wereldliteratuur te bevinden en vooral ook de positieve gevoelens die bij de andere titels horen zodoende te annexeren. Noem de Beatles goed en alle Beatlesfans zijn tevreden over je boek.


Dat kan bij sommige mensen een rol spelen natuurlijk. Maar wat zeg je nu van iemand als ik die, ten tijde van het lezen van Norwegian Wood, De Toverberg, The Catcher in the Rye, The Great Gatsby nog niet had gelezen? Iemand die op het onvermijdelijk All You Need is Love nog niets van The Beatles had gehoord noch van Coltrane, The Doors of weet ik veel waar er allemaal naar gerefereerd wordt?

Ik ben diep, diep geraakt door dit verhaal. Absoluut het meest meeslepende boek dat ik ooit heb gelezen. De personages zijn stuk voor stuk zo sterk neergezet. Naoko, Midori en natuurlijk Toru. Stuk voor stuk ben ik voor ze gevallen. Murakami heeft een heel simpele manier om dingen te vertellen maar laat daarbij nog zoveel achterwege voor je gevoel. Iedere keer als er iets wordt uitgelegd krijg je het gevoel dat er nog een wereld van mysterie achter verscholen blijft. Iedere vriend of vriendin die Toru heeft gaat dood of blijft leven maar is al dood van binnen. Bovendien vind ik de karakteristieke hoofdpersoon uit dit boek geweldig. Ik kan me heel goed in hem inleven.

Het blijft erg moeilijk voor me om uit te leggen waarom precies dit verhaal me zo enorm raakt. Het enige wat ik weet is dat ik iedere keer als ik nu het nummer Norwegian Wood luister ik terugdenk aan dit verhaal alsof het een periode uit mijn eigen leven was. Alsof ik het zelf heb meegemaakt. Dat is mogelijk nog Murakami's grootste kracht: Hij zuigt je (of iig mij) helemaal op in zijn prachtige werelden.

Nog een laatste woord over die referenties. Ik vond ze juist erg passend in dit verhaal. Dit boek is voor een deel gebaseerd op de jeugd van Murakami zelf, over waar hij opgroeide en wat hij deed tijdens zijn jeugdjaren. Het is alleen daarom al zeer te begrijpen dat hier zoveel referenties in staan aangezien al deze auteurs en artiesten hem beinvloed hebben in wie hij zou worden. Misschien zou ik als ik ooit een roman uitheb ook wel ergens in een alineaatje dit werk vermelden. Dat heeft toch geen economische redenen? Daar geloof ik sowieso geen snars van bij deze man die alleen maar terug is gekeerd naar Japan onder voorwaarde dat hij geen royalties hoeft te doen en niet de ster te spelen die het volk van hem wil maken. Hij schrijft puur voor zijn eigen genot en hij schrijft over de dingen waar hij zelf van geniet, dat zijn nu toevallig jazz en sixties popmuziek.

avatar van Raskolnikov
2,5
'Economisch' gebruikte ik in de zin van: efficiënt. Door te verwijzen naar bijv. The Great Gatsby kan de schrijver in een klap het knelpunt van de hoofdpersoon zijn verlangen naar een vroegere liefde duidelijk maken, juist omdat daar de essentie van Gatsby in schuilt. Zonder die verwijzing wordt dat natuurlijk ook wel duidelijk, maar dergelijke verwijzingen blijven een handig middel om de lezer een bepaalde kant op te duwen. Teveel kan echter aanvoelen als een uitroepteken, het gevoel teveel door de schrijver gemanipuleerd te worden, wat ik dus ervaarde.

Ik denk overigens niet dat Murakami dit vanuit een of ander commercieel oogpunt doet, hoor. Wat eRCee schrijft is wel waar, maar een bewuste insteek is dat denk ik niet geweest. Laten we het op onkunde houden

3,5
Met veel plezier gelezen. Toch, als je het vergelijkt met zijn Opwindvogelkronieken en vooral zijn Kafka op het strand, is het een stuk minder gelaagd en boeiend. Maar goed, op zichzelf beschouwd is het een mooi, zij het een tikkeltje sentimenteel verhaal.

avatar van FisherKing
2,0
Terwijl de Opwindvogelkronieken mij zeer konden bekoren, zo staat dit boek me enorm in de weg. Vreemde en gezochte driehoeksrelaties, gespeend van elk realisme en zelfs, dat is nog veel belangrijker, gespeend van elk surrealisme. Het voelt allemaal zo ver-schrik-kelijk gekunsteld aan, en hier past dat niet

Is dit wel dezelfde schrijver als bij de opwindvogelkronieken?

3,0
Mooi boekje, maar snap niet wat er zo geniaal aan zou zijn. Aan de reacties hierboven had ik beter de Opwindvogelkronieken kunnen gaan lezen dus. Gaan we doen.

avatar van stefan dias
3,0
Dn!S schreef:
(quote)


Dat kan bij sommige mensen een rol spelen natuurlijk. Maar wat zeg je nu van iemand als ik die, ten tijde van het lezen van Norwegian Wood, De Toverberg, The Catcher in the Rye, The Great Gatsby nog niet had gelezen? Iemand die op het onvermijdelijk All You Need is Love nog niets van The Beatles had gehoord noch van Coltrane, The Doors of weet ik veel waar er allemaal naar gerefereerd wordt?

Ik ben diep, diep geraakt door dit verhaal. Absoluut het meest meeslepende boek dat ik ooit heb gelezen. De personages zijn stuk voor stuk zo sterk neergezet. Naoko, Midori en natuurlijk Toru. Stuk voor stuk ben ik voor ze gevallen. Murakami heeft een heel simpele manier om dingen te vertellen maar laat daarbij nog zoveel achterwege voor je gevoel. Iedere keer als er iets wordt uitgelegd krijg je het gevoel dat er nog een wereld van mysterie achter verscholen blijft. Iedere vriend of vriendin die Toru heeft gaat dood of blijft leven maar is al dood van binnen. Bovendien vind ik de karakteristieke hoofdpersoon uit dit boek geweldig. Ik kan me heel goed in hem inleven.

Het blijft erg moeilijk voor me om uit te leggen waarom precies dit verhaal me zo enorm raakt. Het enige wat ik weet is dat ik iedere keer als ik nu het nummer Norwegian Wood luister ik terugdenk aan dit verhaal alsof het een periode uit mijn eigen leven was. Alsof ik het zelf heb meegemaakt. Dat is mogelijk nog Murakami's grootste kracht: Hij zuigt je (of iig mij) helemaal op in zijn prachtige werelden.

Nog een laatste woord over die referenties. Ik vond ze juist erg passend in dit verhaal. Dit boek is voor een deel gebaseerd op de jeugd van Murakami zelf, over waar hij opgroeide en wat hij deed tijdens zijn jeugdjaren. Het is alleen daarom al zeer te begrijpen dat hier zoveel referenties in staan aangezien al deze auteurs en artiesten hem beinvloed hebben in wie hij zou worden. Misschien zou ik als ik ooit een roman uitheb ook wel ergens in een alineaatje dit werk vermelden. Dat heeft toch geen economische redenen? Daar geloof ik sowieso geen snars van bij deze man die alleen maar terug is gekeerd naar Japan onder voorwaarde dat hij geen royalties hoeft te doen en niet de ster te spelen die het volk van hem wil maken. Hij schrijft puur voor zijn eigen genot en hij schrijft over de dingen waar hij zelf van geniet, dat zijn nu toevallig jazz en sixties popmuziek.


Mooi. Ik geloof ook niet zo bijster in de 'truc' van het namedroppen om goedkoop succes te oogsten. In tegendeel: het is allemaal verdacht smaakvol en gooit er een wat gelikt burgerlijk sausje overheen die de verhalen van Murakami op zich helemaal niet nodig hebben.

Zelf heb ik helemaal niets tegen deze zorgvuldige styling (want het is niet allen de muziek: ook de pakken, interieurs, auto's, weloverwogen drankjes en uitgekiende maaltijden), maar gelukkig zijn de verhalen zelf toch nog iets snediger.

avatar van mjk87
4,0
Mooi boek, met schitterende passages en een prachtige sfeerzetting, maar met helaas toch enekle onvolkomenheden.
Het middengedeelte in de kliniek mist de sfeerzetting van Tokio, en is duidelijk van een minder niveau, al zie ik het belang ervan wel voor de rest van het verhaal. Ook de eerste scène in Hamburg, waar nergens meer op word teruggekomen. Een beetje vreemd waarom het erin is gezet; was er dan ook mee geëindigd. En het einde, tja, niet bevredigend. Ook het verwijzen naar literatuur en nummers (of eerder, het vele noemen ervan) zoals hierboven door medeposters aangegeven irriteerde me
Maar het zijn niet zulke ergernis dat het het boek verprutst, enkel weerhoudt het me van een topnotering. Als gezegd wordt een mooie sfeer gezet. Ik krijg gelijk zin Lost in Translation te kijken, ook zo een sfeer in Tokio (ja, verwijzen kan ik ook mr. Murakami)
Ook zijn de personages heel levendig, goed uitgewerkt en allen bijzonder en interessant.
Ook de schrijftstijl is prettig. Kort, helder, haast zakelijk, vaak met een humoristisch effect.
4*

Gast
geplaatst: vandaag om 12:20 uur

geplaatst: vandaag om 12:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.