menu

The Dark Tower VII: The Dark Tower - Stephen King (2004)

Alternatieve titel: De Donkere Toren VII: De Donkere Toren

mijn stem
4,04 (104)
104 stemmen

Engels
Fantasy / Griezel

845 pagina's
Eerste druk: Donald M. Grant, Hampton Falls (Verenigde Staten)

Aan het begin van dit einde is Rolands gezelschap nog intact, hoewel verspreid in tijd en ruimte. Susannah is in groot gevaar in Donderslag, Jake en pater Callahan, met Oy tussen hen in, zijn met getrokken wapens een restaurant in New York binnengevallen en Roland en Eddie zitten vast in het Maine van 1977 - in de belangrijkste van alle werelden.

zoeken in:
avatar van eddy_lives
4,0
wat een einde zeg, zal niks verklappen maar dit had ik toch eigelijk niet verwacht... maar goed het blijft natuurlijk stephen king en die is meestal niet zo voorspelbaar met zijn eindes.

toch blijf ik wel met een naar gevoel zitten dat het gewoon niet af is, maar misschien schrijft hij er ooit nog wel eens over...

avatar van Dexter
4,5
Hij heeft buiten de serie ook nog enkele keren over Roland of Rolands wereld geschreven. In Everything's Eventual staat een verhaal dat zich afspeelt net voor The Gunslinger, namelijk 'The Little Sisters of Eluria', én er staat een verhaal in over de breker Dinky (die in dit boek ook voorkomt), namelijk 'Everything's Eventual'. Vooral dat laatste is een schitterend verhaal.

Ik ben een groot Stephen King fan, heb al zijn boeken gelezen, en eigenlijk zitten in veel boeken kleine verwijzingen naar elkaar......

avatar van eddy_lives
4,0
jep je kan deze serie wel de rode draad van al zijn boeken noemen, geen boek waar het niet in voorkomt...

zelfs in een van zijn eerste boeken de beproeving (the stand) is de link al te vinden (randel flagg). maar vooral in de talisman en het zwarte huis dat hij samen met perter straub heeft geschreven komt het verband duidelijk in zicht!

dan heb je ook nog salems lot, waar het verhaal van callahan uit de doeken gedaan wordt. en desperation waar de can toi in voorkomen. of wat dacht je van harten in atlantis waar het gaat om ted een breker, die je ook tegenkomt in de donkere toren. zelfs in de ogen van de draak komt de man in het zwart voor. en zo zijn er nog veel meer boeken te noemen!

4,5
Op het eind moest ik een beetje aan het eind van de matrix denken.. beetje teleurstellend.

Daarnaast vond ik de introductie van een nieuwe karakter zo op het eind ook niet echt tof, vooral omdat ik hoopte dat er een paar uit zijn ka-tet zouden terugkomen, of dat hij echt helemaal in zijn uppie zou zijn, zoals vroeger, voor Jake.

4,5
Was aangrijpend, natuurlijk nog wel minder als het vierde boek, en werkte naar het einde toe. Het einde, wat werkelijk de laatste 10 pagina's waren, waren ook helemaal wat ik niet had verwacht maar ik had zelf ook niet echt een bepaald einde in gedachten gehad en dit einde was niet al te teleurstellend. 4.5* voor dit deel en ook 4.5* voor de hele serie van de donkere toren.

vermeerf
Erg goed einde van de serie. Ik vind de hele reeks erg goed met boek 4 en deze als uitschieters. Heb twee weken geleden in New York de eerste reeks van The Dark Tower comics gekocht, als ik het goed zie is dat een combinatie van boek 1 en boek 4, de jeugd van Roland en hoe hij scherpschutter is geworden. Meer reeksen volgen.

Voor de fans die daar interesse in hebben:

http://www.marvel.com/darktower

avatar van Dexter
4,5
Weet je of ze ook in Nederland verkocht gaan worden? Ik ben daar best wel benieuwd naar.

vermeerf
Dexter schreef:
Weet je of ze ook in Nederland verkocht gaan worden? Ik ben daar best wel benieuwd naar.


Ik heb geen idee, ik heb nu dus de eerste serie. Dat is eigenlijk boek 4 uit de Donkere Toren reeks: Tovenaarsglas. Het verhaal van hoe Roland scherpschuuter is geworden. Erg mooi getekend.

Het was nog niet zo heel makkelijk om ze alle 7 (en de aparte begrippengids) te vinden. Ze waren al een tijdje uit. Bij Forbidden Planet NY zeiden ze wel dat er waarschijnlijk nog een editie komt waarin alle 7 delen gebundeld zijn. En in februari 2008 komt de volgende reeks.

Ik ga er in ieder geval achteraan dus als ik meer weet hoor je het!

vermeerf
Voor al degenen die intresse hebben in de comics, de eerste gebonden reeks ligt nu bij de Bruna in de winkels. Wel in het Nederlands maar goed...

vermeerf
De tweede serie comics is inmiddels uit. De titel is "The Long Road Home" en het gaat over de terugreis van de drie jonge scherpschutters naar Gilead, na de gebeurtenissen in Tovenaarsglas. Waar de eerste reeks het boek Tovernaarsglas letterlijk volgt is dit origineel materiaal, onder toeziend oog van Stephen King zelf gemaakt. Weer zeer de moeite.

O ja...na het succes van The Dark Tower comics gaat ook De Beproeving een eigen comic serie krijgen. Ik heb het eerste schetsboekje in huis en het ziet er zeer veelbelovend uit!

http://www.marvel.com/comics/The_Stand

5,0
Geweldige afsluiter van een schitterende reeks.

Let op Dandelo!

Ik vond de laatste twee boeken zeer teleurstellend. De hele verhaallijn met Mordred vond ik vergezocht en ik kreeg nooit het gevoel dat hij er echt bijhoorde in het verhaal. Ook de manier waarop eddie en jake even weggemoffeld werden vond ik niet in de lijn passen van het verhaal. Ook Patrick Danville leek er met de haren bijgesleept om het verhaal passend te maken.

Ik had eigenlijk constant het gevoel gehad dat Stephen King verstrikt geraakt was in zijn eigen verhaal en niet goed wist hoe hij er een einde aan moest breien. Het feit dat hij zelf in het verhaal tevoorschijn kwam om hier en daar een gat te dichten versterkte dit gevoel alleen maar.

Het absolute einde van het boek vond ik wel weer erg mooi en symbolisch.

Maar het eerste boek blijft voor mij het beste, gevolgd door deel vier.

avatar van PeterW
PeterW (crew)
Daarom doe ik die eerste vier die ik heb eruit.

4,0
Ik had eigenlijk constant het gevoel gehad dat Stephen King verstrikt geraakt was in zijn eigen verhaal en niet goed wist hoe hij er een einde aan moest breien. Het feit dat hij zelf in het verhaal tevoorschijn kwam om hier en daar een gat te dichten versterkte dit gevoel alleen maar.


Ik vind de laatste twee boeken zeker niet teleurstellend, maar het gevoel dat jij hier beschrijft is mij ook niet vreemd.

avatar van DMF
4,0
DMF
29 november vorig jaar was de dag dat ik me "aansloot" bij Roland Deschain en zijn tocht naar de Donkere Toren. Gisteren, 22 april, was de dag dat ik "afscheid" nam van de Donkere Toren reeks. Een persoonlijke queeste van 145 dagen over mijn Pad van de Straal waarvan ik gelukkig het einde heb bereikt. Gelukkig in de zin van blijdschap dat ik deze reeks heb gelezen, want overall heb ik er ontzettend van genoten.

Voordat ik in het eerste deel begon was ik nogal huiverig. De Donkere Toren wordt onder het fantasy genre geschaard en van dat genre had ik eigenlijk nog niets specifieks gelezen. Van King had ik echter des te meer gelezen en vrijwel alle boeken bevielen me uitermate goed. Wanneer je op de (internationale) King fora dan continu leest dat deze Donkere Toren reeks de kers op de taart is uit zijn werk, dan wil je die lezen ook.

Gaandeweg de eerste boeken kwam ik er achter dat dit heldenepos niet onder één genre geplaatst kan worden. De reeks bevat inderdaad fantasy elementen, maar zit ook vol met thriller, horror, avontuur, actie, western en drama. Eigenlijk is elk genre dat je je maar kunt bedenken wel verweven in de boeken. Hier en daar gooit King ook nog eens een lading politieke kritiek er tegenaan waardoor het plaatje helemaal compleet is.

Maar goed, over de andere boeken heb ik in mijn eerdere stukjes al genoeg gezegd. In het kort: de eerste vijf boeken vond ik erg goed. Deel drie en vier als absolute uitschieters, maar de andere drie boeken waren bijzonder goed te pruimen. Boek zes voelde meer als een tussendoortje en opwarmertje voor de grande finale: dit zevende boek met de veelbelovende (en enige juiste) titel De Donkere Toren. Overigens ook direct het meest volumineuze boek in de serie. Dat beloofde veel goeds.

De start van het boek borduurde voort op de vreemde elementen uit boek zes. Roland en Eddie bezoeken Mia/Susannah in Discordia waarbij het tweetal boven haar zweeft. Wanneer ze de benodigde informatie hebben, komt het verhaal eigenlijk echt op gang. Mordred komt (spectaculair en meedogenloos) ter wereld, Callahan is inmiddels naar de open plek op het eind van het pad, Jake en Oy rennen in de spelonken van Discordia en Roland en Eddie komen veel te weten in de Sleutelwereld.

Allemaal leuke verhaallijnen die prettig zijn geschreven door King, maar voor mij begon het verhaal écht interessant te worden toen het ka-tet (eindelijk) weer bij elkaar kwam en Algul Siento ontdekt werd. Het territorium van de Brekers bracht direct een aantal nieuwe personages (waaronder één oude bekende) met zich mee en het verhaal met de tape van Ted vormde een prettige inleiding op het gevecht dat ongetwijfeld zou gaan volgen.

Na dat gevecht kwam voor mij de eerste "klap" in het verhaal. De dood van Eddie vond ik echt zonde. Hij was niet het beste personage wat King gecreëerd heeft (dat is met afstand Roland), maar eigenlijk wel mijn favoriete. Ook in dit boek won hij weer aan sympathie met zijn droge en vaak cynische reacties. Hij zorgde echt voor prachtige en noodzakelijke luchtigheid. Na dat moment waarschuwde King al voor het ka-shume dat zou volgen en zo was het ook. Het verhaal kreeg ineens een keiharde wending. Na Eddie was Jake aan de beurt. Ook een "klap" in het verhaal voor mij.

Met de overgebleven Roland, Susannah en Oy ging het verhaal verder, waarbij ik de achtervolging in Fedic echt bloedstollend spannend vond. Vanaf dat moment was het einde eigenlijk voor het eerst enigszins in zicht. De laatste honderden wielen richting Toren waren begonnen.
En ook daarin gebeurt weer voldoende. De barre tocht door Empathica, de ontmoetingen op Odd Lane (mooie anagram), de verdwijning van Susannah en dan uiteindelijk het bereiken van de Toren...

Maar goed; de kleine opsomming hierboven zijn slechts een beperkte weergave van alle gebeurtenissen in dit laatste boek. Geen enkel boek is perfect en mijns inziens heeft King hier ook genoeg steekjes laten vallen. Hier en daar oogt het geheel nogal gehaast namelijk. Ik vond het dan ook erg jammer dat de confrontatie met Flagg uitbleef. Randall Flagg, dé centrale bad guy in het oeuvre van King, wordt uitgeschakeld door een kinderlijke spin. Ik had hem uitgeschakeld willen zien worden door Roland. Jarenlang is Roland naar hem op zoek sinds de ontmoeting op Golgotha, maar de alles beslissende confrontatie blijft uit. Wat ik nog meer betreurde was het feit dat de Scharlaken Koning letterlijk en figuurlijk werd uitgewist. Flagg mag dan wel de centrale bad guy van King zijn, de Scharlaken Koning was dat in de Donkere Toren reeks. En wat gebeurt er? Tekenen, gummen, en weg is hij... Dat vond ik wel erg gemakkelijk gedaan door nota bene een bijpersoon in de laatste pagina's van het verhaal. Ik had verwacht dat Roland juist vlak voor de Toren nog veel moeilijkheden zou treffen, maar het blijft slechts bij een paar snooien... Erg zonde.

Dat zijn minpunten die ik me opkwamen toen ik het einde even liet bezinken. Gedurende het lezen wilde ik almaar door en door, want na duizenden pagina's wil je onderhand wel weten wát er in die Toren is, óf Roland er komt (is het misschien niet meer dan een glimmer?) en wat er eventueel in die Toren gaat gebeuren. Gelukkig krijg je op al deze vragen antwoord, maar niet voordat King voor de laatste keer inbreekt in zijn verhaal. Vlak voor het einde waarschuwt hij namelijk op te stoppen: op dat moment is er een vrij happy en relatief open einde, omdat we niet weten wat Roland in die Toren doet, terwijl we wel weten dat Eddie, Susannah en Jake bij elkaar zijn en dat Oy zeer waarschijnlijk volgt.. Ik kan me alleen niet voorstellen dat ook maar iemand dat advies opgevolgd heeft. Na al die pagina's en uren die je als lezer in de serie hebt gestopt, wil je het echte einde (nou ja, einde...) uiteraard wel weten. Ik las daarom ook direct door.
Ondanks dat is de opmerking van King in de kern wel waar. Het gaat in dit verhaal om de reis naar de bestemming en niet om de bestemming zelf.

Het einde behelst ook echt de laatste paar pagina's van het boek. Roland klimt en klimt in de Toren, komt (jeugd)herinneringen tegen die zowel prachtig als pijnlijk zijn en bereikt uiteindelijk de top waar je als lezer zó lang op hebt gewacht. Wat er toen gebeurde ervoer ik eigenlijk als een soort shock. De Toren/ka/Gan grijpt hem en werpt hem terug in de tijd, terug naar de Mohavi woestijn, terug naar de race met de man in het zwart, terug naar het begin wat geen begin is, terug naar zijn queeste en uiteindelijk wellicht óók terug naar Jake, Eddie, Susannah en Oy. Dat is de gedachte waar ik me aan vasthoud: Roland verliest zijn herinneringen - dat is duidelijk - en begint, met de hoorn van Eld, opnieuw (voor de hoeveelste keer?) aan zijn zoektocht naar het brandpunt van verschillende universa: de Donkere Toren...
Die hoorn speelt wel een vreemde rol trouwens. In feite is Roland die al jááááren voordat hij in de Mohavi woestijn kwam verloren; namelijk op Jericho Hill waar Cuthbert het leven liet. Toch heeft hij de hoorn bij zich. Is dat een sigul van de Toren? Is dat een teken dat het nu wél anders zou zijn?
Het is interessant om daar eens bij stil te staan. Er zijn vast heel veel theorieën over.

Al met al moet ik zeggen dat ik dit einde het enige juiste vind. Ik zou niet weten hóé het anders moest. Wat hadden we dan verwacht? Het hele kat-tet bereikt de Toren, klimt naar de top, drukt op een knop en hoera! alles is ineens weer goed? De tijd is rechtgezet, de wereld stopt met verdergaan, de Binnen-Wereld en Gilead zijn weer terug....
Of hadden ze de Toren helemaal niet mogen bereiken?
Nee, met een ander einde zou ik niet kunnen leven. Dat past niet bij King en dat past gewoon niet bij het verhaal. Het einde is symbolisch en is zowel als gelukkig en triest einde op te vatten; het is maar welke draai je er aan geeft. Ik kan niet zeggen dat ik door het einde teleurgesteld ben. Het kan gewoon niet anders. Ka

Het symbolische einde sluit mijns inziens dus perfect aan bij het geheel. Ik heb inderdaad genoten van de reis richting de Toren. Ik heb fantastische, bijna aaibare, personages ontdekt met Roland als mythisch middelpunt. Roland is voor mij nog steeds één grote paradox. Je denkt veel van hem te weten, maar hij blijft een soort onbereikbaar, vreemd iemand waarmee je toch mee blijft leven, ondanks zijn - soms vreselijke - beslissingen, zijn geheimen en zijn manier van doen. Eigenlijk heb ik nog steeds geen hoogte van hem.
Ook veel bad guys waren de moeite waard. De hereniging met Flagg was leuk, de Scharlaken Koning was ook lang heerlijk mysterieus en zijn handlangers (can-toi, taheen of huum) paste precies in het plaatje. Andy de Robot (Vele Andere Functies) en Shardik de Wachter waren top. De suïcidale Blaine de Mono was voor mij de ultieme badguy (of bad thing eigenlijk). Knappe vondst.
Daarnaast gaf de reeks me inzicht in andere boeken van King. Veel personages komen terug, waardoor je je echt in een King universum begeeft, en verklaren hun daden, zoals Callahan. Anderen zal ik in andere Donkere Toren gerelateerde boeken weer tegenkomen, zoals Ted. Bovendien is deze reeks een reden extra om Insomnia over een tijdje eens te lezen. Volgens King zelf het boek dat het meest in verband stond met de Donkere Toren.
Het feit dat King zelf ook in de boeken zes en zeven regelmatig om de hoek komt gluren, vond ik in het begin erg leuk, maar op het einde werd het soms wat teveel van het goede. Zijn verklaring in het nawoord klinkt plausibel, maar het gedoe met het auto-ongeluk had van mij niet gehoeven.
Hier en daar was het geheel wat langdradig. Sommige stukken in onze Sleutelwereld waren zelfs een beetje taai, maar in Midden- en Einde-Wereld werd weer veel goedgemaakt.
Na afloop van de reeks winnen de positieve gedachten het ruimschoots van de negatieve en daarom kan ik maar één ding concluderen: deze reeks heeft me van begin tot eind geboeid en ik zal geen moment spijt hebben dat ik in dit leesproject tijd heb gestopt. Voor mij duurde het 'slechts' 145 dagen, voor lezers vanaf het begin meer dan twintig jaar. Eén ding is zeker: jaren later ga ik deze reeks er nog eens bij pakken. Dat kan niet anders. Ka is een wiel en wij dienen het Pad van de Straal.

* * * *

avatar van s0njaa
4,5
Man, oh, man wat was ik benieuwd naar het einde. Mr King waarschuwd je nog dat je niet verder moet lezen. En natuurlijk deed ik het wel....

Shit.. Wat een einde.. Zo onverwacht.. Zo goed.. en tegelijk zo jammer.. (op een positieve manier)

avatar van John Frusciante
4,5
Na anderhalve maand eindelijk de gehele serie uitgelezen. En wat een einde zeg, dit had ik toch echt niet verwacht.

Ik ben zeker niet teleurgesteld in dit prachtige epos. Het enige minpuntje vind ik toch echt dat King veel te vaak om de hete brei heen draait. Daarom denk ik ook dat veel lezers na een aantal boeken met de Donkere Toren reeks zijn gestopt .

Het einde vond ik echt goed, dit ben ik eigenlijk niet van King gewend. Hoe Roland uiteindelijk de toren beklimt en op elke verdieping een stukje van zijn leven ziet, en uiteindelijk op de bovenste verdieping aan komt. Geweldig! Dat had ik zeker niet verwacht, ik had verwacht dat Roland zou sterven voor hij de top van de toren zou bereiken. Als hij dan eindelijk de deur van de bovenste kamer opent wordt hij door Gan/Ka naar binnen getrokken en komt hij weer in de woestijn terecht waar het verhaal in deel één begon. En begint alles waarschijnlijk weer opnieuw. Ka is als een wiel..

Toen ik het boek dicht sloeg, was ik echt totaal van de kaart. En ik denk dat ik nog wel even de tijd nodig heb om alles te laten bezinken. Maar zoals ik al eerder zei; een geweldige reeks waar ik heel veel plezier aan heb beleefd. En dat is uiteindelijk natuurlijk het belangrijkste.

avatar van liv2
Inderdaad!

avatar van Thomas83
3,5
Duidelijk het beste boek van de serie, en een zeer waardig afsluiter van de reeks. Waar ik in de voorgaande boeken vaak het idee had dat King wel heel veel tijd liep te rekken, onder andere door ietwat onnodige flashbacks in het verhaal op te nemen en door te blijven spinnen op een hele stoet aan niet noodzakelijke bijpersonages, valt dat hier al een stuk mee. Er gebeurt echt een hele hoop, een heel stuk meer dan in de voorgaande boeken bij elkaar eigenlijk zelfs. De dood van zowel Eddie en Jake en eigenlijk ook gewoon Oyzouden op zichzelf staand al genoeg grote gebeurtenissen zijn voor slechts een boek.

King pakt dus wel echt groot uit. Dit is ook het dikste boek van allemaal geloof ik. Aan het begin is de dood van Callahan ook wel echt droevig, maar het raakte me allemaal niet eens zol, want Callahan deed me toch al niet zo gek veel. Het voelt toch een klein beetje goedkoop dat hier een personage wordt opgeofferd dat even uit een ander boek wordt aangehaald, maar verder helemaal niet zoveel toevoegt.

Er worden sowieso door de hele serie wel onnodig vaak personages uit andere boeken aangehaald. Soms is dat ook tof en voegt het echt wat toe, in de meeste gevallen niet. Net als bij het deus ex machina-gebeuren en zijn eigen rol als personage, hoeveel King er ook een gimmick van maakt, krijg ik een beetje het idee dat King het doet om bepaalde leemtes in het verhaal op te vullen.

De rol van de Tet Corporation, die rijk en machtig wordt gemaakt door zijn kennis van de toekomst dankzij de reizigers van het ka-tet en hoe de oude sympathieke mannen (stuk voor stuk sympathieke en leuke personages) Cullum, Deepneau en Carver er leiding aan moeten geven vond ik wel leuk uitgedacht. Het geeft het verhaal toch iets groots mee.
Mordreds geboorte en personage vond ik wel erg aardig, maar het eindgevecht op het einde viel dan op zich wel weer wat tegen. Op de rol van Oy na. Oy is met gemak het leukste dier dat ik ooit in een boek ben tegengekomen denk ik. Zijn reactie op Jakes dood en zijn eigen dood zijn hartverscheurend. De shoot-out bij de geboorte van Mordred vond ik sterk, maar wel jammer dat King weer met een wat verknipt idee komt om Mordred met een enorme erectie geboren te laten worden.

Zoals wel vaker in de serie splits ook nu het ka-tet weer op. Ditmaal zorgt het dan wel voor wat meer tempo. Wel komisch en origineel vond ik hoe King Jake en Oy even van plek laat verwisselen om een mindtrap, die aan It deed denken, te omzeilen. Nigel vond ik een leuk nieuw personage, al is het duidelijk waar King hier heeft afgekeken. Afkijken en verwijzingen maken naar allerlei liedjes, films en vooral boeken doet hij genereus, inclusief naar eigen werk. In dit laatste boek wel meer dan ooit denk ik.

Daarmee kom ik gelijk op het auto-ongeluk dat moet worden voorkomen in het boek. Dat vond ik ook wel wat overbodig, en als je ziet hoe King (wel grappig) genadeloos gehakt maakt van de vent die achter het stuur zat en hem als een volkomen imbeciel afschildert krijg ik de indruk dat het een soort van vorm van therapie van King zelf was. Al is dat eigenlijk ook wel aardig omdat het het boek wat persoonlijker maakt.

Een van de andere hoogtepunten in het boek is het moment dat het ka-tet weer wordt herenigd in Fedic nadat Roland en Eddie eerst Callahan en de op het nippertje ontsnapte Jake hebben gewreekt. Het is echt ontroerend als Jake Roland vader noemt, en hoewel ik nooit zo heel veel op heb gehad met Susannah is haar hereniging met Eddie toch fantastisch. Ze zijn uiteindelijk wel honderden pagina's uit elkaar geweest, met al het lijden dat er mee samenging.

Waar in voorgaande boeken vaak grote delen zich afspeelden in onze wereld is dat hier al een stuk minder het geval, en dat komt de fantasie toch ten goede. King moet zelf met een hoop vondsten komen, en hoewel ik de menselijk aandoende wezens met dierenhoofden bespottelijk blijf vinden zijn de Breakers en Thunderclap toch wel erg leuk uitgewerkt, en het is leuk dat we Sheemie Ruiz weer terugzien. Er wordt ook niet onnodig lang gewacht nu tot er wordt overgegaan tot de aanval op de compound, en dat is ook wel een tegenstelling tot de eerdere boeken, waar de actie vaak tot het laatst werd bewaard.

King legt ook weer een hoop uit nu, en ik vind het wel knap hoe hij allerlei dingen aan elkaar weet te knopen. Vind zijn humor in dit boek en volgens mij ook het boek daarvoor vrij puberaal. Wat moet je nou met zo'n fragment waarin Finli Pimli's puisten eet?
Brautigan en Earnshaw zijn wel leuke personages, net als die anderen van dat groepje, maar het zijn wel weer voorbeelden van personages die onnodig worden opgevoerd. Vond het ook wel jammer hoe helemaal op het einde Patrick Danville nog erbij moet komen. Dat de rest van het ka-tet doodgaat of Roland verlaat, prima, maar dan had Roland gewoon in zijn eentje verder moeten gaan en had het helemaal bij zijn personage gepast en was de cirkel ook een beetje rond geweest.

Wat ik trouwens aan de dood van Eddie en Jake wel extra ontroerend vond is de woorden die Eddie voor iedereen van het ka-tet had op zijn sterfbed, en, bitterzoet, hoe Jake voordat hij naar 1999 reist met Roland zijn eerste en enige kus van een meisje krijgt. Het dwaalspoor wordt bij de dood van Jake wel goed uitgezet. Het kan aan mij liggen, maar ik dacht tot op het laatste moment dat het ook Roland had kunnen zijn die hier zou sterven. De reactie van Roland (de emotionele droogkloot die nu echt de tranen eens even de vrije loop laat) en Oy op de dood van Jake is ook wel heel aangrijpend..

Hierna wordt er met Irene Tesselbaum weer een onnodig personage bijgesleept (waar Roland ook nog eens zo nodig mee naar bed moet), maar het bezoek aan de Tet Corporation was wel indrukwekkend. Daarna volgt het lange stuk waarin Roland, Susannah en Oy verder reizen. De ontberingen met de achtervolging onder Castle Discordia, de lange en koude tocht door de Waste Lands en Empathica geven voor het eerst écht het gevoel van een zeer lange reis in de serie. Natuurlijk, er is door de boeken heen en hoop gebeurd, maar voor mijn gevoel maakten ze toch snel vorderingen zonder echt veel tijd aan reizen te besteden. Al zijn er natuurlijk de nodige sprongen in de tijd die worden gemaakt (door de schrijver zelf). Ik vond wat meer aandacht voor de reis wel een vooruitgang.

Het gedeelte bij Joe Collins voelt eerst als een warm bad aan, daarna wordt het toch wel lekker spannend voor heel even, waarna je vervolgens een moodkiller voor de kiezen krijgt. Want ik vind het in elk geval bepaald niet tot de verbeelding spreken dat je door iemand te laten lachen deze wat aan kunt doen. Susannah die Roland verlaat is weer zo'n droevig moment, maar je voelt echt dat het zo hoorde te zijn. Vond alleen dus daarna de confrontatie met Mordred tegenvallen, op de impact van Oy zijn dood na dan, en daarna is het een beetje flauw dat de Crimson King, die toch wat tegenvalt, wordt verslagen door hem letterlijk weg te gummen.

Het is wel echt een groots moment wanneer Roland dan eindelijk voor het eerst de Dark Tower ziet. De epiloog daarna vond ik echt schitterend met de hereniging van Eddie, Jake en Susannah. De troost van een alternatieve wereld waar de dingen wel net zo zijn als je dat graag wilt, knap uitgewerkt. King toont wel lef om na deze prachtige scène, inclusief het moment daarvoor wanneer Roland de toren betreedt, nog door te gaan en te beschrijven wat Roland daar ziet. Dat vond ik ook wel knap allemaal. Roland heeft zoals ik het einde interpreteer de Horn of Eld verdiend doordat hij weer heeft geleerd lief te hebben en zich sociaal te gedragen tijdens zijn reis. Zoals King het ook zelf gaat, het gaat hier feitelijk om de (leerzame) reis zelf en niet het einde. Een subliem en ook nog gewaagd slot dat uitstekend in het plaatje past. Heel erg knap als je na zo'n lange serie niet teleurstelt met het einde.

Dit boek vind ik dus het beste van de serie met afstand, maar over de serie als geheel ben ik dan wel wat minder positief. Ik vind het weliswaar een aardige serie, maar wel overduidelijk overschat door de status van bestellerauteur King en het feit dat het hier gaat om zo'n zeer langlopende serie, wat toch erg uniek is. Maar ik denk dat juist dit gegeven de kwaliteit niet altijd ten goede doet, en wat hiaten in het verhaal doet ontstaan. Er zit ook niet altijd even veel een lijn in, heb het idee dat King veel dingen ook pas op het laatste moment heeft verzonnen. Ik beschouw de wereld van The Dark Tower ook niet als zo'n magische en echt helemaal levende (in dit geval niet al te letterlijk nemen) wereld zoals de echte toppers in het fantasygenre die hebben geschapen. Al vind ik het wel knap en erg origineel hoe Stephen King verschillende genres met elkaar samensmelt. En Roland is met gemak een van de meest sterke personages die ik in een boek ben tegengekomen. Ook Eddie en Jake wist ik erg te waarderen, net als Oy. Feitelijk heeft de serie wel 3 hoofdpersonen.

Verder heb ik de fillers ook al genoemd eerder. Flashbacks, achtergrondverhalen en mythes, een hele hoop onnodige personages, een verhaalverloop die nog wel eens onnodig wordt uitgerekt, hele stukken uit ondere boeken die erbij worden gehaald, enzovoort. Te vaak moet King ook grijpen naar de deus ex machina, en komt hij met wat makkelijke oplossingen. Personages die soms wel twee of meer namen hebben zorgen eigenlijk alleen maar voor verwarring, en je kunt wel merken dat King geen groots schrijver is. Als ik een euro kreeg voor elke keer dat ik "he wasn't suprised” las of las dat weer een personage kippenvel of de rillingen kreeg, of grote ogen van verbazing, dan had ik al Kings boeken zo kunnen kopen, in hardcover.

avatar van Donkerwoud
3,5
Teleurstellende finale. De genialiteit van eerdere boeken in de serie wordt bij vlagen geëvenaard (Joe Collins/Dandelo!) maar als geheel stelt het teleur. Wat mij tegenstaat is dat Stephen King steeds meer van de klassieke ''Western meets Fantasy'' af is gaan wijken en er meer een conceptueel allegaartje van symbolische elementen van is gaan maken. Ik hou daar niet zo van.

Op een bepaald moment gaan de fictieve karakters zelfs invloed uitoefenen op het echte leven van de schrijver. Best leuk gevonden, maar het had een slag subtieler gekund. Er blijft toch een zweem van zelfverheerlijking hangen als een auteur zichzelf portretteert als de messias die het doorgeefluik is van boodschappen uit andere werelden

De dood van Pere Callahan, Eddie, Jake Oy en de verdwijning van Susannah deden me niet zoveel meer, omdat op een bepaald punt zijn er zoveel slachtoffers zijn gevallen dat het niet meer raakt. Confrontaties met potentie worden zeer teleurstellend afgerond (Mordred en The Crimson King). En het gaat allemaal veel te lang door met eindeloze, oninteressante beschrijvingen terwijl het verhaal in veel minder woorden verteld had kunnen worden. Het einde waarin Roland zijn eigen leven terugziet en weer van voren af aan begint, is goed gekozen. Het is niet echt een happy end of een tragisch einde, maar geheel in lijn van de serie. Zal Roland in zijn nieuwe tocht WEL de verlossing vinden...?

avatar van Dr Channard
4,5
Na zes delen gelezen te hebben van de geweldige Donkere Torenserie kwam dan eindelijk het moment om de laatste in de reeks te verslinden. Een klepper van formaat want met ongeveer 800 pagina’s (in mijn versie) is dit het dikste boek. Stephen King zal wel veel te vertellen hebben, maar daar was ik langs de ene kant ook wel bang voor. Het laatste boek trok me helemaal niet aan. De gedachte dat ik bij het lezen van elke pagina steeds dichter en dichter bij de Donkere Toren kwam, bij het einde, deed me sidderen. Ik had ook een beetje schrik dat King het zou verknoeien. Ik ben niet kritisch wat eindes betreft, maar dikke kleppers als Gevangen, De Beproeving en HET krijgen zeker niet de prijs voor beste afsluiters. En aangezien De Donkere Toren tevens een dikke klepper is dacht ik dat ik deze prijs ook niet zal uitdelen aan deze serie.

Maar wat zit ik eigenlijk te memmeren? Het vorige deel is met een extreem spannende cliffhanger afgesloten en het duurt nog lang voordat Roland en zijn ka-tet La Tour Sombre bereiken. Dit gevoel heb je als lezer ook aangezien het verhaal begint waar deeltje zes is geëindigd, namelijk in New York ver weg van Midden – en Eind-Wereld (of toch niet?). Ik ga enkel een paar hoogtepunten bespreken uit het boek want eerlijk gezegd gebeurt er ongelooflijk veel in het laatste deel. Ik had nooit verwacht dat Stephen King ooit een dikke klepper ging schrijven waarin zoveel gebeurtenissen plaatsvonden. En daar wringt al meteen een klein negatief puntje. Misschien vinden er wel TE veel zaken plaats voor één boek. Was het niet beter geweest dat King een paar van die momenten had gestopt in zijn vorige boeken? Ik vond van wel, want nu lijkt het net of hij voor dit deel alle remmen losgooit.

King gooit je meteen in het verhaal en dat is een kracht die hij even was verloren in zijn vorige twee delen. In ‘Wolven Van Calla’ begon het boek naar mijn mening iets te zwaar met de kennismaking van het dorpje Calla, de personages en de vergadering. ‘Een Lied Van Susannah’ was gewoon anders dan de andere boeken omdat het zich voor een groot deel afspeelde in onze wereld en het boek enorm zweverig aanvoelde. Deel zeven maakt dit allemaal goed, want waar in het vorige deel heel weinig aandacht werd besteed aan Jake en Callahan, krijgen we hier te zien hoe deze twee de Dixie Pig bestormen. Hier gebeurt grote gebeurtenis nummer 1!Callahan legt het loodje , maar aangezien er ook niet echt veel aandacht werd besteed aan hem deed het me niet zo veel. Toch is het allemaal zeer spannend geschreven met een snel tempo (iets waar King normaalgezien moeite mee heeft). Een ander hoogtepunt in het boek is de geboorte van Mordred, zoon van Roland en tevens van de Rode Koning . Wat een prachtig stukje dat King ons hier voorschrijft. Dankzij een boek dat haar naam draagt en haar moedig optreden kreeg ik op den duur meer respect voor Susannah. Het was nooit mijn favoriete personage, maar hier krijgt ze toch een aardige rol.

Laten we zeggen dat je de eerste 150 pagina’s in een sneltempo leest , maar het paradoxale aan dit gegeven is dat het verhaal dan pas begint. Na 150 pagina’s komt het ka-tet dan eindelijk weer bij elkaar en dan begint het boek de vorm aan te nemen van een gigantisch epos, want de opdracht die dan komt is enorm groot. onze helden moeten het breken van de straal zien te voorkomen in Algul Siento. Het duurt een tijdje voor dit begint, Stephen King beschrijft eerst een aantal personages in het stadje waar ze de opdracht moeten uitvoeren (bijvoorbeeld de directeur) en naar mijn mening was dit zeer taai beschreven (zeker na de 150 snelle pagina’s). Maar het wordt allemaal goedgemaakt als het grote moment daar is. Alles lijkt goed te gaan, maar dan gebeurt er iets onvoorstelbaars. King, wat ben jij toch een merkwaardige schrijver. De ene kant laat je me lachen als ze samen de brekers hebben bevrijd en elkaar omhelsden, maar langs de andere kant kan je ook zo hard uit de kast komen. De tweede gebeurtenis vindt plaats en Eddy legt het loodje. Ongelooflijk jammer vond ik dit aangezien hij mijn favoriete personage was. Ik moest zelfs een traantje laten. Het was King’s job om er zeker een tiental pagina’s te besteden aan zijn lijden zodat ik niet abrupt afscheid moet nemen. En dat doet hij ook.

Kort daarna volgt Jake Eddy naar de eeuwige jachtvelden, dit keer wordt er wat minder tijd besteed aan zijn dood, maar ik vond de twee overlijdens te snel na elkaar komen. Het ene moment had ik iets van , wow hier gebeurt zoveel in dit boek. Geweldig! Maar gaat het niet allemaal iets te snel? Ook bij Jake moest ik een traantje laten. Geweldig personage, net als Eddie. Net als de twee voorgaande delen treedt hier ook weer King zelf op. De situatie in de sleutelwereld vond ik uiterst interessant.Het gegeven dat King zijn ongeval in zijn eigen verhaal beschrijft was op sommige momenten zeer spannend


Nadat we ongeveer 500 pagina’s hebben doorgelezen volgt het verhaal het triestige trio verder. ‘Dit kan niet anders dan mislukken’ , dacht ik. Zonder Ka-tet wordt dit toch nooit zo interessant als alle andere reistochten. Doch King laat er geen gras over groeien want hij begint dit deel van het boek met een zeer spannende achtervolging. Daarna zwakt het boek in mijn insziens wel af. Het is alsof King het einde van zijn sprint heeft bereikt en zich nu in slome passen verder naar het einde begeeft. Het duurt allemaal iets te lang en mijn tweede minpuntje sluit dus nauw aan bij het eerste; het laatste deel is wat onevenwichtig verdeelt in vergelijking met de andere delen.

Gelukkig duurt dat niet al te lang want na een prachtig moment in het boek met Dandelo en de ontmoeting van een nieuw personage Patrick Danville, die ik eigenlijk vanaf het moment dat ik hem tegenkwam zeer sympathiek vond gecombineerd met een vleugje Mordred komt het boek weer in de goede richting. En dan is eindelijk het grote moment daar. De confrontatie tussen Roland en de Rode Koning die in de grote Grijszwarte Toren staat. De confrontatie met de grote vijand is niet echt geweldig maar ik had het veel erger verwacht. Ik heb al veel meer teleurstellendere dingen gelezen van King. Ook de confrontatie met onze andere grote vijand in het boek namelijkRandall Flagg was inderdaad niet wat je meteen had verwacht doch ik kon er na een tijdje vrede mee sluiten, want eigenlijk gaat het niet om de confronatie. Het gaat om de reis en de reis heeft een doel , namelijk de Donkere Toren… En na het gevecht, wordt dat doel eindelijk bereikt…

Voordat je dit te lezen krijgt waarschuwt King nog eens dat je het beter nu met rust moet laten. Ik vond het wel een grappige opmerking, maar er zit wel degelijk iets in, in wat de man ons toezegt.Roland’s doel is De DonkereToren, maar het verhaal draait niet om de Toren. Het draait om de reis naar de Donkere Toren. Vriendschappen die worden gemaakt, vijanden die het pad doorkuisen, gebeurtenissen die worden opgehaald. Dit is de kern van het verhaal en dit is tevens altijd wat Stephen King wilt. King kan als geen ander een banale gebeurtenis omzetten in iets spannends, daardoor is de rit naar het einde ongelooflijk, maar soms kan het einde iets te bruut zijn. De kern is belangrijker dat het afsluiten.

Nadat ik tot deze conclusie was gekomen moest ik eerst nog het einde doornemen. Ik had vanaf het begin dat ik dit deel begon te lezen schrik, ik had al schrik van als ik de hele reeks tot mij nam. Maar Godzijdank is het einde zoals ik het wou ; Roland verliest zijn geheugen, wat hij allemaal heeft meegemaakt en gaat terug naar de woestijn. Naar het begin. Naar zijn zoektoch naar de Zwarte Man. Ja, wat had je anders verwacht? Dat Roland bij de Donkere Toren aankwam en gelukkig in het rond sprong omdat hij de top had bereikt? Dat het verhaal plots afsluit met dezelfde vreugdedans die Roland had gedaan in Calla? Neen zoals al is gezegd, het is niet De Donkere Toren die voor ONS van belang is, maar de reis van het verhaal. En dankzij dit einde kan ik nog uren verder fantaseren hoe Roland het dit keer zal doen in zijn reis naar De Donkere Toren. Misschien verdient King nu toch wel die prijs voor beste afsluiter?

Ik vind dit deel de max. Het is niet beter als deel vier (wat voor mij het hoogtepunt is van de reeks), maar het staat zeker en vast nauw bij het derde deel. Toen ik dit deel begon was ik enorm blij dat King weer de gave had om je meteen in het boek te sleuren. Iets dat hij volgens mij in de voorgaande twee delen niet had. Globaal gezien heeft de reeks eigenlijk geen enkele steek laten vallen. Het eerste deel is na een tweede keer herlezen nog steeds een verwarrend deeltje.Daarna laat King je leiden tot een climax (deel vier) , maar voordat hij die climax helemaal voltooid laat hij je nog eerst even afstomen met deel vijf en zes. Globaal gezien had ik soms ook het idee dat King prompt ideeën in zijn boek schreef zoals je zonder na te denken kladpapier bij ruitjespapier legt. Ik neem een voorbeeld uit dit boek. [op een gegeven moment in de Dixie Pig ziet Jake een dinosaurus. De dinosaurus is niet echt maar toch kan het hem verscheuren. Interessant gegeven is dat de dino Oy niet ruikt en omgekeerd. Dus verwisselen Jake en Oy van geest zodat Jake in Oy’s lichaam zit en Oy in Jakes lichaam. Dit vond ik erover, het is dan wel fantasy, maar soms ligt er een grens. Dingen oplossen door iets totaal onverwacht en fantasievol is gewoon vreemd om te lezenHetzelfde verhaal hebben we met de dogan van Susannah. Het is een fantasieboek, maar voor mij blijft er nog steeds die grens, ik denk dat het daarom is dat ik dit genre niet vaak zal nemen om te lezen omdat ik er soms niet in die vreemde situaties kan inkomen.

Al bij al heb ik genoten van de serie. King heeft een paar slechte tot goede verhalen geschreven, maar in de (50-tal) boeken die hij heeft geschreven zitten er toch een paar meesterwerken tussen die ik dolgraag heb gelezen. Om bijvoorbeeld een paar op te noemen ; HET, Misery, The Shining, De Noodzaak, De Beproeving, Bezeten Stad, Gevangen etc… Nu kan ik met plezier vermelden dat deze reeks ook een plaatsje verdient in dit rijtje meesterwerken.

Maar nu ga ik me nog eventjes afzonderen van de wereld en nog eens terugdenken aan de reis naar de Donkere Toren. Ooit zal ik de serie terug hernemen omdat ik het nog eens WIL lezen en niet omdat het uit mijn gedachten zal vervagen. Neen, zo’n magnifieke reis als deze zal ik nooit meer vergeten…

Dankie-Sai King.

4,5*

3,0
Boek verdient misschien meer dan de 3* die ik het gaf, maar dat is eigenlijk een vergeldingsactie voor de manier waarop de reeks zich na Wizard Glass werkelijk voortsleept. Ook het einde is veel minder dan wat ik verwacht van zo'n monumentale reeks. Gemiste kans, en King bevestigt zijn positie voor mij als uitstekende schrijver..tot het einde.

Edit: wat niet wegneemt dat Wasteland en Wizard Glass fantastische boeken waren, en dat Blaine een heerlijk origineel personage was.

4,5
Wederom geweldig. En met het enige juiste eind.

4,0
Zucht, net een heel verhaal opgeschreven en per ongeluk gewist. Nouja. Misschien schieten woorden tekort. Vaarwel Roland en de rest van het ka-tet. Een zinderende finale met een aantal ijzingwekkende momenten, die helaas toch ook door wat minpuntjes geplaagd werd.


Wisselende schurken. Mordred, een kinderlijke ondervoede spin dat zonder echt motief achter zijn vader aanzit (want zoals King al aangaf: de Crimson King heeft hem ook alleen achtergelaten, maar dat kon Mordred zo gauw niet verzinnen).
Randall Flagg kwam ontzettend miezerig aan zijn einde. Een oeroud wezen dat zich zo makkelijk in de luren laat leggen door Mordred. Het is een wonder dat hij het zo lang tegen Roland heeft uitgehouden, of dat hij niet gewoon gestruikeld is over een ossenbot in de woestijn en zijn nek brak.
De Crimson King verdiende een betere confrontatie. Daarbij vind ik dat iemand die (hoe ongeloofwaardig ook, aan zijn gelal afleidend) een ingewikkeld plan heeft ontworpen en bijna uitgevoerd, waar honderden, zo niet duizenden bij betrokken zijn om de Beams te vernietigen, niet verder komt dan sneetches naar Roland gooien.
Dandelo daarentegen was waanzinnig. Daar ik niet zo veel heb met Susannah had ik als lezer pas erg laat door dat er iets niet in de haak was.

De dood van diverse karakters, en het Lost-achtige einde van het New-Yorkse ka-tet.
Eddie en Oy kwamen mijns inziens op een juiste en doeltreffende manier aan hun eindes; Eddie als schok om het verhaal verder te brengen, Oy als toonbeeld van blindelinge trouw die woorden te boven gaat. Jake voelde echter totaal willekeurig en overbodig. De hereniging van Eddie, Jake en Susannah in New York deed me zó aan de Lost-finale denken en was voor mij een te mierzoet sprookjeseinde.

Ik weet niet wat ik van het allerlaatste deel vond. Roland weer teruggeworpen in de woestijn en het hele feest begint weer opnieuw. Maar misschien is onwetendheid in deze context juist wel mooi. Accepteren en doorgaan. Ka is a wheel.

Al met al ben ik blij dat de reis voor mij ten einde is. Een overwegend positief bevonden epos, met enkele bewonderingswaardige creatieve twists, ideeën en creaties, die me soms wel overtuigden, maar soms ook niet.



Long days and pleasant nights.

3,5
Toch wel een waardige afsluiter van een serie waar ik me helaas vaak doorheen heb moeten worstelen. Dit deel is verreweg het dikst van alle boeken, maar omdat er zoveel ontwikkelingen in zitten verplicht King zichzelf het tempo hoog te houden. Het had van mij zelfs allemaal iets meer uitgewerkt mogen worden, echter het is duidelijk dat King vanaf boek 5 zelf ook erg heeft geworsteld met het verhaal (wat hij zelf ook aangeeft). Sinds dat deel gaat het verhaal alle kanten op en worden er veel nieuwe karakters bij gehaald, die vaak ook weer snel vergeten worden. Dat hij zichzelf erin schrijft vind ik echt een zwaktebod en symbolisch voor deze worsteling.

Maar goed, hij herpakt zich redelijk dit laatste deel. Vooral het stuk in Algul Siento vond ik erg sterk, met een heftig slot (met de dood van Eddie). Het tempo blijft daarna hoog, al vond ik er vreemde ontwikkelingen tussen zitten, zo kwam de dood van Jake erg geforceerd op mij over. Mordred wordt in de voorgaande boeken met een lange aanloop en veel bombarie aangekondigd, maar uiteindelijk is het een zeer vlak personage, die ook nog eens op een heel simpele manier aan zijn einde komt. Ik had daar veel meer van verwacht. Maar het grootste probleem heb ik met Patrick. Het gemak waarmee hij erbij gehaald wordt, vervolgens door een paar tekeningen een enorme invloed op het verhaal heeft en uiteindelijk letterlijk wegloopt uit het verhaal vind ik belachelijk. King maakt het zichzelf zo wel heel erg gemakkelijk.

Daarnaast vond ik het vreemd dat King aan het einde eerst zegt dat hij het erbij wil laten, maar omdat hij zoveel haat mail krijgt toch maar een extra einde ín de toren eraan breidt. Wederom een zwaktebod wat mij betreft. Als je achter je einde staat dan laat je het erbij, punt. Nu lijkt het erop dat ie het allemaal voor ons klootjesvolk doet, terwijl hij het zelf natuurlijk ook gewoon zo wil laten eindigen. Het uiteindelijke einde met Roland die alle kamers in de toren langs gaat vond ik wel mooi en waardig aan het verhaal.

Uiteindelijk heb ik dit laatste deel, ondanks zijn minpunten, met plezier gelezen en kom ik op een ruime voldoende uit. 3,5*

avatar van metalfist
4,5
Het moet rond begin maart 2016 zijn dat ik van de hernieuwde plannen om de Dark Tower filmreeks tot leven te brengen hoorde. Het is een reeks die al lang vastzit in het vagevuur van Hollywood (J.J. Abrams was al ergens in 2007 bezig met plannen om de reeks te verfilmen) maar nu blijkt het er toch echt wel te van gaan komen. Meer zelfs, het zou op een manier een vervolg zijn op de boeken en hoewel ik dat toen nog niet wist, had ik wel zin om de reeks nog eens te herlezen vooraleer ik aan de film begon. Een saga van meer dan 4.000 pagina's.. Daar ging ik wel even zoet mee zijn!

Vooral omdat ik had besloten om tussen elk Dark Tower boek twee compleet andere boeken te lezen, maar ik merkte dat ik meer en meer begon te hunkeren naar hoe het allemaal ging aflopen en las in een hoog tempo door. Er zaten nog flarden in mijn herinnering, ik had de reeks met uitzondering van het toen nog niet verschenen The Wind through the Keyhole dan ook al eens zo'n goede 10 jaar voor het eerst gelezen, maar echt vers zat het allemaal niet meer. En jongens toch, wat was het toch weer genieten. Dit laatste deel is een serieuze pil om te slikken qua aantal pagina's, maar ook emotioneel is dit zwaar. Je bent zo gehecht geraakt aan het ka-tet en dit boek is er toch vooral één van afscheid nemen. De dood van Eddie is hard, de dood van Jake is pijnlijk en bij de dood van Oy lag ik bijna te janken. Ondertussen doet King zijn uiterste best om zijn magnum epos tot een goed einde te brengen en doet dat uitstekend. In de meer dan 800 pagina's loopt er af en toe wel eens iets stroever maar dat einde met Roland die terug gekatapulteerd wordt naar de achtervolging waar we hem voor het eerst leerde kennen is zo... Passend lijkt me vooral het juiste woord.

En zo was het weer ten einde, ik moet enkel het kortverhaal uit Everything's Eventual nog eens te pakken krijgen. Ik ben een grote fan van het werk van King en wat hij hier heeft neergepend is werkelijk subliem. Dit is zijn overkoepelende universum, zijn meesterwerk, zijn ultieme verhaal. Ik zeg dankie, Sai King. Dankie voor die talloze mooie uren uit het verleden en alvast ook voor die uit de toekomst, want ik twijfel er niet aan dat ik Roland en zijn vrienden nog eens ga opzoeken.

4.5*

avatar van Jason82
5,0
Gisteravond sloeg ik het laatste deel van deze reeks dicht. Ik zat aan de eettafel en het was buiten het lampje boven mijn hoofd donker in huis. Zeker 10 minuten bleef ik rustig zitten om te laten bezinken wat ik de laatste 2 uur gelezen had. Wat een achtbaan aan emoties, wat een boek, wat een reeks... Woorden schieten tekort. Als lezer reis je vele duizenden bladzijden mee met karakters die op den duur heel dichtbij je staan. Er waren momenten dat ik kon lachen, maar zeker ook momenten dat er letterlijk tranen in mijn ogen stonden...

Dit laatste deel was een aaneenschakeling van actiemomenten en emoties. Wat het nog meer zo bijzonder maakt; een groot deel speelt zich af in de bijzondere wereld van de scherpschutter. De wereld die verder is gegaan en barst van de bizarre figuren. Niet in de laatste plaats 2 karakters die in heel veel King boeken voorbij komen: Randall Flagg aka Walter aka Marten, etc. en de Scharlaken Koning. De laatste 200 bladzijden wil je in 1 ruk uitlezen, de toren trok niet alleen aan de scherpschutter en zijn ka-tet, maar ook aan mij als lezer. Ik wilde ook naar de bovenste verdieping klimmen en zien wat daar te zien valt...

metalfist las de DT boeken vóór mij en in alle gevallen kon ik me in zijn mooie commentaren vinden. Heel fijn om deze passie terug te lezen bij een andere lezer. Ik sluit dan ook af met zijn mooie woorden hieronder, waar ik me volledig in kan vinden:

metalfist schreef:
Ik ben een grote fan van het werk van King en wat hij hier heeft neergepend is werkelijk subliem. Dit is zijn overkoepelende universum, zijn meesterwerk, zijn ultieme verhaal. Ik zeg dankie, Sai King. Dankie voor die talloze mooie uren uit het verleden en alvast ook voor die uit de toekomst, want ik twijfel er niet aan dat ik Roland en zijn vrienden nog eens ga opzoeken.

avatar van HALVE TAMME.
Ik heb de reeks zelf nog niet gelezen. Maar de
passie is voelbaar, de passie komt binnen. Nice
J & M

Gast
geplaatst: vandaag om 13:53 uur

geplaatst: vandaag om 13:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.