Aha, het derde deel van de Hunger Games trilogie. Een reeks die indertijd redelijk vaak met Harry Potter werd vergeleken en die uitgegroeid is tot een solide reeks (zowel boek als film) met een grote groep aan fans. Na het lezen van de eerste twee boeken bleek ik echter zowat tussenin te zitten. Absoluut geen slechte boeken, het tweede deel kon zelfs op 4* rekenen, maar ik zie de klassiekerstatus niet echt. Misschien ging dit derde deel mijn ogen openen.
Niet echt eerlijk gezegd aangezien dit misschien wel het minste deel is van de drie. Na 2x de Hunger Games op zich te hebben laten opdraven in haar boeken, voelde schrijfster Suzanne Collins zich blijkbaar verplicht om het over een andere boeg te gooien. Een slimme zet, want om Katniss nu voor de derde keer te laten deelnemen... Dat had inderdaad geen goed idee geweest. Het probleem is echter dat ze nu voor ontgonnen terrein staat en uiteindelijk maar probeert om met de zelfmoordmissie naar Snow terug die sfeer van de Games te creëren aan de hand van een aantal vallen. Die komen echter niet altijd even goed zijn recht en bovendien komen er een aantal personages erg bekaaid af. De dood van Prim en Finnick is onverwachts, maar niet in de goede zin van het woord omdat het echt letterlijk uit de lucht komt gevallen. Er is geen enkele opbouw en Collins maakt zich er uiteindelijk ook maar snel snel vanaf. Gelukkig is en blijft ook dit boek wel een echte pageturner. Collins weet handig gebruik te maken van kleine climaxen aan het einde van een boek, op een manier zoals ik alleen Stephen King dat nog maar heb weten doen, waardoor je toch telkens maar verder wilt blijven lezen.
Blij dat ik de franchise eens een keer heb gelezen, het waren een aantal vermakelijke avonden in ieder geval. De hoge status die deze reeks heeft gekregen in de afgelopen jaren is me echter een brug te ver. Zeker het einde van dit deel voelt erg afgeraffeld aan, in die zin is de vergelijking met Harry Potter wel terecht. Die epiloog werkte daar ook voor geen meter.
3.5*