Katz und Maus - Günter Grass (1961)

Toen ik begon te lezen vond ik het niks, het is raar beschreven, er gebeuren rare dingen en je krijgt als lezer nauwelijks hoogte van de hoofdpersoon. Maar toen ik verder las raakte ik er steeds meer in en op den duur vond ik het gewoon een sterk en origineel verhaal. Ruime 3,5*

Dit boek kwam destijds een beetje te intellectueel op me over. Ik snapte gewoon echt niet wat voor nut het had om dit verhaal zo te schrijven. Toen ik er recensies van las begreep ik er nog minder van.

Misschien iets om nog eens opnieuw te lezen .

Intellectueel? Ik vond het juist een heel knappe vertelling over Mahlke (met zijn bizarre strot ). Die Mahlke is een fascinerend personage dat gedurende zijn leven er soms bizarre gewoontes, opvattingen en wendingen op nahoudt. Ik vond het een heel leuke roman, enkel kwam het wat onrealistisch over op momenten, hoewel het niet echt stoorde.

Kos, zijn manier van schrijven stoorde mij eigenlijk absoluut niet. En hoe werd het boek trouwens dan ontvangen? (in die recensies)
3,5* (neigend naar de 4)

Goed vervolg in de Danzig-trilogie, maar het niveau van Die Blechtrommel wordt niet meer gehaald. Grass creeert opnieuw een zeer eigenaardige hoofdfiguur en voert daarmee een aantal sterke situaties op. Het beeld van de opgroeiende jongens op een half gezonken scheepswrak is bijvoorbeeld erg krachtig.
Zijn manier van schrijven is ook weer fraai, vooral die halve zinnen wanneer mensen een verhaal vertellen. Tenslotte vond ik de, overigens spaarzame, verwijzingen naar het eerste deel lekker subtiel en nergens gezocht. 3,5*

Het is een dun boekje en desondanks heb ik toch moeite moeten doen om het einde te halen.
Heel het verhaal schijnt om afwezigheid te draaien. Mahlke wordt beschreven met een grote afstandelijkheid. Hij komt nauwelijks over als hoofdpersonage, want wat heeft de jongen nu voor bijzonders gedaan of betekend, wat de moeite waard is om over te vertellen?
In mijn ogen alleszins bitter weinig. Het punt van heel dit boek is me ontgaan. Geen plezier bij het lezen en voor mij ook nog eens een totale afwezigheid van ook maar enige interessante invalshoek.
Een beetje zomers verveling (wat op zich best leuk zou kunnen zijn) maar dan op een verroeste schuit in oorlogstijd. Had hier wel meer van verwacht.

Twee boeken heb ik liggen van deze auteur; de welbekende klassieker De blikken trommel en Kat en muis waar ik nog nooit van gehoord had. Omdat ik niet direct zin had in een dik boek heb ik de novelle als introductie tot Günter Grass gekozen - met als resultaat dat ik De blikken trommel nog even laat waar ze nu ligt.

Niet dat Kat en muis slecht is, maar het heeft mijn enthousiasme voor de auteur niet echt kunnen aanwakkeren. Het uitgangspunt van een man die terugkijkt op zijn jeugd aan de hand van zijn moeizame vriendschapsrelatie met Mahlke is mooi, maar de manier van schrijven doet al even moeizaam aan als de omgang tussen de verteller en Mahlke. Dat draagt wellicht bij aan een sfeer van onbereikbaarheid en ondoorgrondelijkheid, maar soms werd ik te veel afgeremd in mijn lezen. Bijvoorbeeld door de wisselingen midden in zinnen tussen 'jij' en 'hij' (als het over Mahlke gaat). Dit is voor mij dan ook typisch zo'n boek dat buiten het lezen (op momenten dat het mijmeren over het boek plaatsvindt) meer bevalt dan tijdens het lezen zelf. Op zich niets mis mee, maar soms komt zo'n boek op het verkeerde moment.

Sterk of minstens intrigerend waren de scenes op het scheepswrak, vooral de beschrijving van hoe Mahlke zijn kamer naar de marconistenkamer verplaatst en later zijn onderduikadres vindt in een schip. Ook de manieren waarop Mahlke tracht zijn adamsappel te verbergen zijn memorabel, dat zijn de vreemde details die literatuur mede aantrekkelijk maken voor mij. Vroeg of laat zal ik De blikken trommel wel oppakken, maar nu nog even niet.

Niet het soort boek waar ik echt plezier uit haal. Het punt van de personages ontgaat me ook een beetje. Dit lijkt me bij uitstek een boek waar het interessanter is om over te praten dan te lezen, want het nawoord en wat ik verder erover lees vind ik boeiender en leuker om te lezen dan het boek zelf. Allicht komt dat door het afstandelijke, door de wat kille stijl, de personages die niet echt weten te boeien, dat gedoe met die adamsappel dat ik raar vind, dat ik de personages niet begrijp, de focus die mist? In ieder geval las dit nog best soepel weg en door de beperkte lengte lukte het ook niet om me echt te vervelen, maar goed, dat is geen kwaliteit verdr. Hoogstens dat de score niet heel laag uitvalt. 2,0*.